Reisverslag Indonesië – wereldreis week #8

De week van administratieve rompslomp, van ‘joepie ons visum is verlengd’ en van watervallen in het binnenland. We zijn dus nog steeds in Lovina: dolfijnen spotten en de mooiste zonsondergangen, tot natregenen tot op onze onderbroek. Eigenlijk was het gewoon een heel relaxte week! 🙂

Maandag – Go local, op naar Lovina

Van Pemuteran naar Lovina, een ritje van een uur. De prijs voor een privé transfer is 350.000 rupiah, dat weten we af te dingen tot 200.000 rupiah. De lokale bus brengt ons er heen voor 100.000 rupiah. Ra ra ra, waar zullen wij voor kiezen? Juist, en dus staan we met onze tassen langs de weg te turen naar de lokale bus. Niks geen busstop, gewoon je hand omhoog. We hoeven niet lang te wachten, alles wordt er door de door ons inmiddels zo geliefde mannetjes ingeladen en off we go.

Door het gangpad moet je je een weg banen over ingepakte tassen en dozen. Als we net zitten stapt er een man in met wel 10 tassen in z’n hand, een luid gekakel klinkt uit iedere tas. Aan de zijkant van de stoelen zijn er zowaar handige haakjes voor. En zo hangen de dametjes tok, tot meneer op plaats van bestemming is. Het blijft bijzonder. Tanken onderweg gebeurt ook gewoon, een stop langs de weg. Met een trechter wordt wat benzine overgegoten in de jerrycan. We kunnen door.

Onze chauffeur mag helaas niet stoppen bij het straatje naar ons nieuwe ‘huisje’, te gevaarlijk. En dus moeten we de laatste 500 meter lopen, het zweet gutst over m’n rug. Je moet wat over hebben voor die 100.000 rupiah. Na een duik in het zwembad (Puri Bali hotel) zijn we het snel vergeten.

Dinsdag – Kantor Imigrasi

Daar begint ons visum avontuur, gaat het lukken ons 30 dagen toeristen visum te verlengen naar 60 dagen? Stap 1 is naar het kantoor imigrasi, oftewel immigratie. Weer met de lokale bus, dat gaat goed. We komen tot aan de deur… We hebben ons goed ingelezen en hebben alle nodige kopieën gemaakt. Maar wat we niet wisten: geen korte broek en tanktop of slippers. Laat ik nu precies juist alle drie wel aan hebben. Terug? Henk heeft het idee om bij bewoners in de buurt even te vragen of we wat kunnen lenen. Ik moet nog een beetje wennen aan dat idee, maar voor ik het weet heb ik een sarong om en een shirt aan dat veel te groot is. Henk wordt ook in een mooie sarong gehesen en zo keren we terug naar het kantoor. We mogen naar binnen.

Op de papieren staat: invullen met een zwarte pen. Bij de desk alleen blauwe pennen. Gelukkig hadden we zwarte pennen gekocht, want dit hadden we al eens ergens gelezen. Alles wordt ingeleverd, een meneer in keurig uniform controleert de boel en dan staan we twee uur later weer buiten. Donderdag terugkomen om te betalen en foto’s te maken. Nee, dat kan niet dezelfde dag…

Benieuwd naar hoe het allemaal in zijn werk gaat en wat je nodig hebt voor het verlengen van je visum? Henk schreef er een blog over.

De middag struinen we over het strand en hangen we bij het zwembad. We scoren een onwijs lekkere lunch. Ik laat me namelijk verrassen door rijst met tempé in curry kruiden, verpakt in palmblad en zo verwarmd. Heerlijk! En ik maar denken dat ik niet zo’n rijsttype ben…

Woensdag – In Lovina dolfijnen spotten

Tijd om wat te doen, want van dat zwembad worden we ook wel een beetje onrustig. We moeten vroeg op, zes uur staat de kapitein ons op te wachten. Ik was wat bevooroordeeld over deze excursie, collega’s waren er vanwege het opjagen van de dolfijnen niet positief over. Toch won de nieuwsgierigheid. We stappen in het bootje en laten de kust achter ons, de zon komt langzaam op en kleurt de lucht oranje. We zijn bijna het enige bootje, heel relaxed. De kapitein vaart wat heen en weer en dan ineens in de verte een groep dolfijnen die tegelijk de lucht in springen. Bijzonder!

Onze kapitein houdt netjes gepaste afstand en vermindert vaart als hij in de buurt komt. Links en rechts grote groepen dolfijnen, allemaal op zoek naar een lekker ontbijtje. Want dat is de reden dat ze hier ‘s morgens langs de kust zwemmen; de grote hoeveelheid tonijn. Op het drukste moment zijn er zo’n 50 boten op het water. Ik vraag onze kapitein hoeveel boten dat in juli en augustus zijn en schrik van zijn antwoord. 300!! Niet te geloven. Ineens kan ik me de ervaring van collega’s, die hier in de zomervakantie waren, voorstellen.

Tip: Wil je enigszins op een verantwoorde manier naar Lovina om dolfijnen te spotten? Kies voor een boot die later het water op gaat. Minder stress voor de dolfijnen en voor jezelf ook veel fijner.

We zijn op tijd terug voor het ontbijt en kunnen nog aanschuiven. De rest van de dag doen we ook nu weer niet zoveel. Dat is toch iets geks, dat je eigenlijk altijd wat wil doen. Je overgeven aan het moment en even niks doen lukt gewoon niet altijd, of maar even. We raken aan de praat met jongens bij ons in de accommodatie. Ze vervelen zich: hebben al gesnorkeld, een scootertje gehuurd, morgen gaan ze naar de dolfijnen. Saai man! Iedereen wil altijd maar bezig zijn, wat doen. Morgen weer, nu eerst even zwemmen.

Donderdag – deel 2 kantor imigrasi

Vandaag moeten we weer met z’n drie aantreden voor deel twee van het immigratie avontuur. Er moet betaald worden en er moeten pasfoto’s gemaakt worden. Fynn weigert te lachen en staat boos op de foto. Het is precies de kop die hij vandaag op heeft. De beambte vraagt of we het over willen doen, maar we laten het zo. Die lach komt er niet meer, verzeker ik ‘m. Het is zoals het is. Wij moeten er wel om lachen. Na een uurtje staan we weer buiten. Maandag kunnen we ze ophalen, nee ook dat kan niet dezelfde dag.

Lovina is eigenlijk een heel leuk plaatsje. Eigenlijk is het zelf geen plaats, het is de naam die de drie aan elkaar gegroeide vissersdorpjes gekregen hebben. Er zitten gezellige restaurants en barretjes, de zonsondergang is er wow en het leeft er. Ik hou er wel van! Al mogen de ‘puntzak friet’ en de ‘bitterbal’ van mij wel worden overgeslagen. Aan het strand een straatje met allemaal dezelfde winkeltjes, verkopers die je een dolfijnentour willen verkopen, de lokale jeugd aan het volleyballen en het handje vol toeristen dat er in deze tijd van het jaar is kliekt lekker bij elkaar in dezelfde warung (restaurant).

‘s Avonds zijn we eigenlijk op zoek naar waar de ceremonie rondom volle maan gehouden wordt, maar die vinden we niet. Wel laten we ons overhalen om naar een lokaal dansschooltje te gaan, ze hebben vanavond hun voorstelling. Heel schattig die kids, hard meezingen met traditionele Balinese liederen en de meisjes voeren de dans op, geheel in traditionele kleding. Donaties komen ten goede aan hun schoolopleiding. Een mooie afsluiter van Lovina.

Vrijdag – Watervallen pret!

Om nou een volle week in Lovina te zitten en te wachten tot we de paspoorten kunnen ophalen, daar hebben we niet zo’n zin in. Dus boeken we een transfer naar het binnenland en slapen twee nachtjes in een homestay, 14 euro per nacht (incl. ontbijt). Munduk is ruim een uur rijden vanuit Lovina en een wereld van verschil. Rustig, koel, in de bergen en vooral midden in de natuur. Fynn heeft in de auto al even geslapen, dus we gaan ‘s middags nog op pad. We hebben vanuit onze homestay een getekende plattegrond meegekregen, die moet ons naar de twee watervallen in de buurt brengen.

Al snel is duidelijk dat we de kaart beter kunnen gebruiken voor andere dingen en op ons gevoel moeten vertrouwen, want met de kaart wordt het niks. Een uurtje zou het moeten zijn, we zijn uiteindelijk vier uur (!) later terug. Maar, dan hebben we ook wel beide watervallen gevonden, een tropische regenbui overleefd en wat nieuwe energie opgedaan bij een restaurantje in the middle of nowhere. Het was het waard! Henk kan niet meer, die valt om half 9 tegelijk met Fynn in slaap.

Zaterdag – kruidnagelpad

Naast watervallen zijn er in Munduk ook veel rijstvelden (waar niet hoor ik je denken, maar deze zijn wel erg mooi). En allerlei kruiden als vanille, laurier, koffie en cacaobonen gewoon om je heen. Dus we trekken er nog maar een keer op uit. Veel klimmen en dalen, over dammetjes in de rijstvelden en over boerenerf omdat we verkeerd lopen. We dwalen lekker een ochtend rond en eten wat op het hoogste punt. Geen verkeerde plek om je restaurantje te runnen.

‘s Middags doen Henk en Fynn wat boodschappen, maar ze blijven wel erg lang weg. Ik probeer me niet ongerust te maken en duik nog even in m’n boek. Ze zijn bij een familie beland nadat ze het beginpunt van de vlieger wilden achterhalen en zijn zo een uur aan het vliegeren geweest. Nou ja, Henk vooral. Fynn is druk met de auto’s van de kinderen in het gezin. Ze krijgen een bakje koffie aangeboden en iets dat cake genoemd wordt, maar meer een soort aardappelgerechtje is. Een leuke middag hebben ze gehad en mama dus eigenlijk ook wel. 🙂

Zondag – “Is er ook speelgoed bij ons nieuwe huisje?”

Om 12 uur worden we weer opgehaald door onze zelfde chauffeur. Fynn kijkt ‘s morgens nog even bij z’n nieuwe vriendjes. Hij vraagt gelijk of er bij het nieuwe huisje ook speelgoed is. Als er maar auto’s zijn is Fynn gelukkig. Fuck de mooie watervallen of de zonsondergangen uit een boekje. Auto’s zijn alles wat hij nodig heeft! Klein nadeeltje is dat hij dan natuurlijk niet meer met ons mee wil. Met een klein drama tot gevolg.

We slapen vanavond een nacht in Singaraja, vlakbij het immigratiekantoor. Morgen is het zover, dan kunnen we de paspoorten ophalen! Eindelijk…