Reisverslag Sri Lanka – wereldreis week #1

We zijn alweer een week in Sri Lanka, dit is onze eerste reisverslag: onze avonturen in Sri Lanka met peuter. Onze peuter… De week van vertrek, de week van inpakstress en opruimwoede. Begin van de week dacht ik nog: “als we nou maar eenmaal in dat vliegtuig zitten, dan valt alles van ons af, kunnen we niet meer terug en gaan we gewoon”. Wat hebben we er zin in en wat is ‘t toch eigenlijk best spannend allemaal. Ik heb niet eens het gevoel dat we drie weken op reis gaan, laat staan zes maanden. Het is ook de week van wennen. Aan de hitte, het tijdsverschil en de pepers. En wat dacht je van het verkeer en het openbaar vervoer. We namen een trein terug in de tijd, uitkomend op gele zandstranden aan de zuidkust.

Maandag – naar Sri Lanka met peuter betekent inpakstress

Inpakstress, het huis moet netjes en leeg, opa staat om half 12 voor de deur om alle bagage in de auto te gooien. Op naar Schiphol. In de auto ratelen tal van lijstjes nog door m’ n hoofd, maar we kunnen niet meer terug. Als we nu iets zijn vergeten dan moeten we zien dat we het daar kopen. Where ever that might be… Opa’s en oma’s en tante Suus zijn van het uitzwaaicomité. We spotten een klein traantje. Daar gaan we, door de douane.

Dinsdag – Welkom in het land van de pepers

Fynn slaapt zeven van de tien uur tijdens de vlucht naar Sri Lanka. “Well behaved boy“ gaf onze achterbuurman het compliment. En zo is ’t ook. Alles gaat lekker soepel, voor we het weten staan we buiten. Een warme deken van zo’n 33 graden overvalt ons. We klagen niet, dit is wat we wilden. Fynn kijkt z’n ogen uit. Tuktuk mama, tuktuk! De hectiek en chaos op straat is compleet, alles met of zonder motor crost over dezelfde weg. En omdat een brommer met drie man nou eenmaal niet zo hard gaat als een bus, sjeest alles langs elkaar heen. In 45 minuutjes rijden we naar ons guesthouse in Negombo. Snel zwembroek aan en afkoelen.

En natuurlijk wandelen we langs het strand, jammer van de plasticjes in het gele zand, anders was het een heerlijk strand geweest. Na het middagslaapje (Fynn komt verdacht snel in z’n nieuwe ritme) eten we bij een Sri Lankaans restaurant. Het is onze eerste keer in Sri Lanka met peuter, dus laten we een pasta en een pizza bestellen, zitten we safe. Fynn neemt een hap, slaat met z’n handen tegen z’n mond, tong naar buiten… Oops, pepertje te pakken. Met een servetje probeert hij het ergste van z’n tong te vegen. “Nie lekkah!” Die eet voorlopig niks meer ben ik bang. Zelfs voor ons nog te heet dit. Fynn is er klaar mee en besluit lekker met z’n auto’s in het zand te gaan spelen…

Woensdag – luieren

Half 10 worden we wakker, we moeten opschieten want het ontbijt is tot 10 uur. En dan zien we dat Fynn helemaal vol zit met rode bultjes van zandvlooitjes. Dat moet van gisteravond zijn. Nou, welkom in Sri Lanka! Hij heeft er gelukkig geen last van, maar knap is anders.

Deze dag hebben we echt nog even nodig om te wennen, om ons te realiseren dat dit de eerste dagen zijn van zes maanden reizen. Wennen aan de hitte, aan de geuren, kleuren en geluiden. Als Fynn ’s middags in bed ligt en wij elkaar aankijken dringt het een beetje door. Het is toch eigenlijk wel heel bijzonder wat we doen.

We hebben ook bedacht dat we beter om een uur of vijf/zes kunnen gaan eten, dan is Fynn gezellig en kan ie zich iets langer concentreren. Op aanraden van collega Birgit naar King Coconut vanavond. Het klinkt als een vreselijk foute tent, maar we eten er heerlijk! Niks te veel gezegd. Het restaurant ligt aan het strand, super uitzicht. Fynn crosst met z’n auto’s van “de glijbaan”, zoals hij de opgang voor rolstoelers noemt. En de tien medewerkers ontfermen zich over ‘m. Iedereen heeft hier z’n eigen taakje. In Nederland had men het met de helft minder personeel gedaan, maar er is werk. Fynn spant iedereen voor z’n karretje. Hij laat ze steeds z’n auto’s halen als die er aan de zijkant zijn afgevallen. Ze zijn echt gek met kinderen hier!

Voor Fynn bestellen we een speciale kids pizza met wat frietjes eromheen. Als het gerecht komt kijken we elkaar aan. Hier kunnen zeker drie kids van eten.

Donderdag – Wie is de Mol?

En toen moesten we dus op eigen houtje naar het zuiden, naar Unawatuna. Twijfel slaat toe, kunnen we dat met de trein, zullen we niet lekker toch een taxi regelen. Naar Sri Lanka met peuter betekent ook heel veel bagage, je moet ons eens zien gaan… We vragen even bij de receptie wat het kost, die rit. 20.500 Rupih. Dat is omgerekend zo’n 140 euro. Wat de trein kost? 480 Rupih, 3 euro. Nee dat is geen typefout. Je begrijpt, die twijfel is gauw weg. We can do this!

Deel 1, 3e klas.

Lange zitbanken in de lengte, ramen en deuren open voor de frisse lucht. We stuiteren letterlijk over de rails, in zo’n 2 uur rijden we naar Colombo. We doen er iets te lang over om de aansluiting soepel te halen en dus zit er niks anders op dan in het toneel van ‘Wie is de mol’, een uurtje te wachten. “Hello baby”, klinkt het van alle kanten. Mensen aaien over z’n bol, prikken een keer spontaan in z’n buik, trekken gekke bekken. Fynn is kapot als we uiteindelijk in de trein stappen. Van de hitte, maar ook zeker van alle aandacht. Hij wil in de rugzak, z’n plekje in de rugdrager. Zo boemelen we vrolijk verder en dommelt Fynn langzaam in slaap.

Fynn bekijkt alles veilig vanuit z’n eigen zitje, z’n nat bezwete haartje drogen door de wind die door de openstaande deuren komt binnen waaien. Ook in deze 2e klas geen airco, als je mazzel hebt wel een werkende ventilator boven je hoofd. Wij zitten op het balkon, want net als in Nederland betaal je voor een vervoersbewijs en niet voor een plaatsbewijs. Geen stoel, maar misschien wel het meest gave zicht. Op onze backpacks, met onze nieuw vriend Boris de Rus. Boris is een man in de 50, schat ik, alleen op reis want z’n vrouw kan niet weg uit Rusland. Hij vind wat aanspraak maar wat gezellig en helpt ons een paar keer met de tassen en heeft een kaart waar alle stations op staan.

Op het station van Colombo komt ie ineens met een broodje Unox aanzetten voor Fynn. Ik versta de helft niet van wat hij zegt, maar dat hij al flink wat van de wereld gezien heeft is duidelijk. De rit is schitterend. Bizar idee dat deze zelfde trein in 2004 tientallen meters het land in gesleurd is door de Tsunami. 1500 passagiers hebben de dood op zich af zien komen, wat moet dat beangstigend geweest zijn. We denderen door dorpjes, op 10 meter van de kustlijn, langs palmbomen en over spoorwegovergangen waar de slagboom nog handmatig dicht gedaan wordt. Voortdurend klinkt getoeter om de voetgangers op en naast het spoor te waarschuwen. Om 12:30 uur vertrokken we uit Negombo, rond zessen rijden we Galle binnen.

Een extra grote tuktuk, vanwege al onze bagage, brengt ons vervolgens naar Unawatuna. Fynn kan z’n geluk niet op! De tuktuk-driver slingert als een achterlijke tussen het andere verkeer door en schroomt niet de verkeerde weghelft te gebruiken. Hij heeft duidelijk haast. Als hij weer aan een kamikaze actie wil beginnen tikt Henk hem maar even op z’n rug en wijst naar Fynn. Hij begrijpt de hint. Het ontvangst in ons verblijf in Unawatuna is hartelijk. We krijgen een vochtige doek om ons op te frissen. Hoe welkom is die na de stoffige treinreis! Pikzwart leveren we ze weer in. Tijd voor een Noodles-diner-op-bed, want meer krijgen we nu echt niet meer gedaan van Fynn.

Vrijdag – Unawatuna

Gek om in het donker ergens aan te komen, je hebt geen idee waar je beland bent. Als we ‘s morgens wakker worden wil Fynn natuurlijk eerst het zwembad in, zo gezegd zo gedaan. Eigenlijk bevalt me dat wel, ‘s morgens na het vreselijk uitgebreide ontbijt eerst even bij het zwembad hangen en dan ‘s middags op pad. Het straatje uit, dan zijn we al op het goudgele strand. Unawatuna ligt in een mooie baai omgeven door de jungle. Restaurantjes zat op het strand, voeten in het zand, azuurblauwe zee, genieten! Eten is nog steeds geen succes met Fynn, hij heeft er gewoon de rust niet voor. En wat wil je ook, kijk eens waar we zijn. Dan ga je toch zeker niet rustig in je stoel wat eten? Wat hapjes pasta gaan net. En een ijsje toe natuurlijk.

Zaterdag – Nederlandse invloeden

Het regent zowaar. Niet de hele dag, maar het dreigt wel wat. Voordeel hier, het blijft 30 graden en wat bewolking is eigenlijk zo gek nog niet. We duiken dus gewoon het zwembad in. ‘s Middags wederom met de tuktuk richting Galle. Op naar the Dutch fort, hier en daar inderdaad nog wat Nederlandse invloeden en straatnamen, maar je moet goed zoeken. Het is wat vervallen allemaal. Ik moet eerlijk zeggen dat het mij wat tegenvalt. Erg toeristisch allemaal. We kijken er zo’n anderhalf uur rond, Fynn vindt het strandje met alle Sri Lankaanse kids nog het leukst. Daar kan hij helpen zandkastelen bouwen. Leuk gezicht dat blonde koppie op dat strand. Een van de Sri Lankaanse meisjes vraagt aan d’r moeder hoe dat jongetje toch aan die roze lipjes komt, heeft hij soms lippenstift op… Ik hou ervan; kinderlogica.

Zondag – Jungle Beach

We houden aardig vast aan ons ritueeltje. ‘s Morgens lekker bij het zwembad, na het slapen ‘s middags op pad. Henk wordt ook wat onrustig als we een hele dag “binnen blijven”. Fynn heeft vriendjes gemaakt met de andere kids, al is vooral het andere speelgoed interessant. Verrassend hoeveel families je hier ziet. Je hoeft niet bang te zijn dat je het enige gezin bent. Vanmiddag op naar Jungle Beach. Met de tuktuk is het zo’n tien minuutjes bij onze accommodatie vandaan. Berg op, dus de tuktuk driver moet er iets meer voor vangen. Jaja… Eenmaal boven klauteren we zelf naar beneden, oprecht jungle beach genoemd.

Een steile afdaling, maar goed te doen met een ongeduldige peuter. En beneden gelijk schoentjes uit natuurlijk. De schep en emmer mogen niet ontbreken in de rugzak. Het is een mooi strandje met heerlijk fijn zand. Maar wat is het jammer dat niet alle locals hun verantwoordelijkheid nemen als het om afval gaat. De lokale jeugd heeft dit mooie strandje ook ontdekt en drinkt er lustig op los. Wat dat betreft niet de meest handige plek om dronken te worden. Aan de handigheid waarop nuchtere vrienden hun aangeschoten maatjes omhoog duwen en aan de berg flessen, plastic en andere troep die wordt achtergelaten te zien, is dit niet de eerste keer. Alleen het toeristische strandje wordt netjes schoon gehouden, aangeharkt zelfs. Er is een klein visrestaurantje en je kunt er een drankje kopen.

Morgen de laatste dag in Unawatuna, dan reizen we verder naar Tangalle, waar we schildpadden gaan zien. Althans, dat is mijn doel. En Yala National park, tijd voor safari! Daarover volgende week bericht!