Reisverslag Sri Lanka – wereldreis week #2

De week van onze laatste dag in Unawatuna. Van een bijzonder gesprek met de fruitverkoper op het strand. We reizen vanuit Unawatuna verder naar Tangalle, het schildpaddenstrand. Wuivende palmen, goudgeel strand en hoge golven. De plek voor een kleine familiereünie. De schildpadden zijn het begin van dagen die in het teken staan van safari. We reizen door naar Yala met kinderen en spotten daar olifanten, wilde zwijnen, waterbuffels, krokodillen. En als klapper…

Maandag – Het regent, het regent…

Onze laatste dag in Unawatuna, morgen zitten onze vijf nachten hier aan de kust er alweer op. Het is een regenachtige dag. Donkere wolken wisselen met blauwe luchten en een glimp van de zon. Fynn en ik liggen in het zwembad als het losbarst. Dolle pret, dat kan hier gewoon. Zwemmen als het regent. Henk wilde juist vandaag nog even wat mooie strand foto’s maken, dat moet dan morgen maar. En omdat ik toch een beetje rondkijk met werk in m’n achterhoofd loop ik ‘s middags nog even langs een van “onze” accommodaties. Even sfeer proeven. Zo vliegt de dag toch stiekem vlot voorbij.

Dinsdag – bijzondere ontmoeting

Wat gister niet lukte maken we vandaag goed. Een heerlijke ochtend nog op het strand voordat we vanmiddag in onze tuktuk stappen. Het is bloedheet, een fruitverkoper zoekt de schaduw van onze parasol en vraagt waar we vandaag komen. “Holland, and you? Do you live here in Unawatuna?” Een onschuldige vraag, waar een heel verhaal achter schuil gaat.

De man z’n blik veranderd. “No, I live in a town further away. Everything changed after 2004”.

Deze man, die nu met z’n fruithandel over het strand struint, had ooit een leuk restaurantje hier aan de kust van Unawatuna. Een vrouw en dochter. Tot de Tsunami in 2004. Alles is weg, vertelt hij. Hij overleefde de 10 meter hoge golf door in een palmboom te klimmen. Z’n moeder, vrouw en dochter overleefden het niet. Z’n dochter is zelfs nooit teruggevonden.

Ik vraag ‘m naar z’n leven nu. Hij woont met z’n nieuwe familie verderop. Heeft er inmiddels drie zoons bij, met z’n nieuwe vrouw. Maar op de vraag of hij ooit weer gelukkig is geworden mompelt ie wat: “it’s changed. We are poor and sometimes happy”. Een nieuw restaurant is er nooit meer gekomen, het verkopen van vers fruit aan toeristen is waar hij nu zijn geld mee verdient. Ik ben er echt even stil van. Als we later die middag in de tuktuk, wederom langs de kust, naar Tangalle rijden denk ik nog steeds aan ‘m.  Mocht je in Unawatuna zijn en een getekend mannetje met op z’n hoofd een bak van piepschuim, fruit zien verkopen. Koop dan die mango, ananas of kokosnoot. Hij kan het goed gebruiken.

Na een twee uur durende tuktuk rit komen we aan in Tangalle. Het viel nog niet mee er een te vinden die ook groot genoeg is voor al onze bagage, maar het is gelukt. Ik vind de tuktuk ritjes heerlijk, je krijgt zoveel mee van het leven buiten. Wind door je haren. Dat is zo anders dan wanneer je in een door airco gekoelde auto zit met dichte ramen. Fynn is er ook helemaal in thuis, hij valt zelfs in slaap in de tuktuk. Bij aankomst in Tangalle wacht een goudgeel strand. Tante Evelien is ook gearriveerd. Die heeft over een aantal dagen een groep reizigers die ze Sri Lanka mag gaan laten zien. Maar nu eerst nog wat daagjes bij ons. Leuk! Fynn vindt het ook wel gezellig, hij vraagt ook gelijk naar neefje Sky. Want als Evelien er is is Sky vast ook dichtbij…

Woensdag – schildpaddenstrand

Overdag hangen we wat bij het zwembad en bij het strand. Fynn vindt de zee maar niks, hij roept ons zelfs terug als we een duik nemen. In Tangalle is niet zo veel te beleven, dus we missen ook niks. Je komt er echt voor het strand en de rust. En voor de vogels, de meest exotische vogels fladderen hier rond. Met Evelien lunchen we die middag op het strand. Heerlijk relaxed dus.

We worden vandaag om 20:00 uur bij de receptie verwacht, daar staat een tuktuk klaar die ons naar het Turtle Watch Rekawa project brengt. Evelien past op. Dat is toch nog even slikken voor Fynn. Wij zijn hier natuurlijk zijn enige houvast en nou gaan we weg. Sneu dat we ‘m dat nog niet zo goed kunnen uitleggen.

Op het Rekawa strand wordt een stuk van 2,5 km dag en nacht bewaakt. De schildpadden die aan land komen om hun eieren te leggen worden zo beschermd. En dat zelfde geldt voor de eieren en de kleine schildpadjes die twee maanden later hun weg naar zee proberen te vinden. We zijn nog niet binnen of we kunnen gelijk mee het strand op. Samen met een groep van een man of 40, schat ik. Aardedonker is het op het strand, we ploeteren door het zand tot we een halt toegeroepen krijgen van de gids.

Even verderop een hoop geritsel; een schildpad. Het is een groene zeeschildpad, wel een meter lang. Wow, zo indrukwekkend. Haar eieren zijn al gelegd en ze is het gat aan het dichtscheppen. In groepjes van 10 mogen we steeds even kijken, uiterst respectvol gaat de gids hier mee om; geen flits, op het strand geen licht en niet roken. Ook niet aan de voorkant van de schildpad gaan staan. Alles om dit natuurverschijnsel maar zo min mogelijk te verstoren. Een paar meter verder een schildpad die nog moet beginnen met het leggen van de eieren, ze is de zandduin niet opgekomen en dus legt ze haar eieren veel te dicht bij de kustlijn. Die worden straks gelijk weer uitgegraven en even verderop opnieuw begraven, ook dat hoort bij het project.

We zitten wel een uur te kijken; eieren leggen (soms wel 100), begraven, nog meer begraven, het zand vliegt alle kanten op. Pas na een uur is het naar d’r zin en laat ze zichzelf de zee weer in glijden. Het is inmiddels bijna middernacht, tijd om terug te gaan.

Donderdag – take it easy!

Onze houten cabana staat aan zee, geen airco, wind van buiten zorgt voor een klein beetje verkoeling. Op zo’n 30 meter afstand beuken golven kapot op de rotsen en met een hoop kabaal rollen ze het strand op. We slapen ‘s nachts dus met oordopjes in. Ondanks dat we eigenlijk niks noemenswaardigs doen zijn we ‘s avonds toch best moe. Vandaag nog lekker een dag strand dus. We bouwen zandkastelen en tunnels.

Fynn hobbelt wat heen en weer, alles onder het zand. Als we terug naar het huisje lopen heeft ie het nog altijd over de slang die hij op de eerste dag spotte. Hij liep een meter of vijf achter me toen hij redelijk hysterisch aan kwam rennen. “Mama, er is een slang daar!” Ik dacht nog dat ie een grapje maakte en ben samen met ‘m teruggelopen. Hij had gelijk. Er lag een slang in het gras, kop omhoog. Nou heb ik Fynn nooit geleerd dat een slang gevaar betekend, maar dat heeft moeder natuur dus goed ingeprent in dat instinct. Ook mama is er behoorlijk van geschrokken. Het blijkt een relatief ongevaarlijke (niet giftige) rattenslang te zijn, maar toch. Trots ben ik op dat mannetje, dat ie gelijk naar mama kwam.

Vrijdag – van Tangalle naar Yala National park

We laten de kust achter ons, zeggen Evelien gedag en stappen in bij onze chauffeur. Harold gidst ons de komende dagen door Sri Lanka. Hij snapt maar niet waarom we extra dagen hebben ingepland. “You have three nights here, what will you do this afternoon? Relaxing? Safari tomorrow? And the next day?” Harold heeft denk ik nog nooit zoveel vrije tijd gehad op z’n tours.

Op ons dooie gemakje rijden we van Tangalle naar Tissamaharama, een rit van zo’n 2,5 uur. Onderweg een supermarktstop, kunnen we weer een nieuw voorraadje Pampers inslaan. Ze verkopen ze hier gewoon. We doen ‘s middags inderdaad lekker niks meer. De accommodatie waar we verblijven is een waar paradijsje. Vier kamers in een bungalow, verspreid over een onwijs groene, beetje moerasachtige omgeving met veel watervogels. Hier geen golven van de zee waar je ‘s nachts van wakker wordt, maar het gekwaak van kikkers en krekels. Fynn heeft z’n middagslaapjes ook nog wel echt nodig, in die uurtjes werk ik m’n reisverslag bij, zitten we te kletsen, laten we alle indrukken even op ons inwerken en maken we nieuwe plannen.

Het avondeten is onze grootste struggle, Fynn moet er niks van hebben. Vanavond gaat er zowaar een bordje friet in, maar of daar nou veel voedzaams inzit… Een noodle-tje uit een zakje is het enige dat er zonder strijd ingaat. En hoewel ze hier ook noodles of zelfs pasta op het menu hebben staan wil ie dat niet. Eet hij de ene dag een kom tomatensoep, bestellen we de volgende dag een tomatensoep, wil meneertje het niet. We zetten in op ‘hij eet vanzelf wanneer ie honger krijgt’. Ja, de boterham met jam bij het ontbijt gaat erin als zoete koek.

Zaterdag – op safari in Yala met kinderen!

14:00 uur staat onze Landrover jeep klaar. Een open jeep, met banken achterin. Fynn z’n autostoeltje wordt gewoon overgezet. Zo doe je dat; op safari door Yala met kinderen. Safari is voor een kind eigenlijk oersaai, want 3/4 van de tijd zie je niks. Met crackers en een doosje rozijnen houden we ‘m zoet. Yala National Park is het bekendste park, in het zuiden van Sri Lanka en direct aan zee. Er is hier na de Tsunami geen enkele dode olifant gevonden, die waren voor de golf al naar hoger gelegen gebied getrokken en hebben het onheil dus aangevoeld. Wij moeten toch iets meer gaan doen met die intuïtie of zesde zintuig, volgens mij hebben we dat allemaal ook echt wel meegekregen. Het zit alleen wat weggestopt.

We stuiven over zandwegen, heerlijk stoffig. Dieren spotten is lastig, Yala is vooral erg groen met hier en daar een open vlakte. Toch kunnen we olifanten, hertjes, zwijnen, waterbuffels, grote hagedissen en tal van vogels afvinken. De klapper: een zwarte beer! We zijn niet de enige jeep, ik schat dat een file van zo’n dertig voertuigen ook een glimp wil opvangen. We zitten redelijk vooraan in de file, dat is onze mazzel. De beer zou natuurlijk gewoon van de weg af kunnen gaan en de rust van het struikgewas kunnen opzoeken. Waarom kiest deze beer er voor om zo’n 500 meter voor al die jeeps uit te lopen? Totaal geen angst, hij wandelt er gewoon tussendoor. Toch is het een beetje een dubbel gevoel.

Zondag – rustdag

Het wordt een beetje een rode draad in onze reis geloof ik. Het zwembad. We hebben tot nu toe overal een fijn zwembad gehad. Hier weer eentje met een ondiep kindergedeelte. Fynn kan dus staan en is druk met z’n auto’s in de weer. Ik blijf de hele dag smeren, maar toch heeft ie aan het eind van de dag rode wangetjes. Ben erg blij met het uv-shirt dat we mee hebben, want hier is niet tegenaan te smeren. ‘s Middags brengt Harold ons naar het stadje, kunnen we daar nog even een glimp van opvangen. Helaas op zondag een hoop winkeltjes dicht, maar toch weet Fynn ergens een banaantje los te sjansen. Die moet straks zo afkicken van al die aandacht. Hij zoekt precies uit wie hij aardig vindt en laat ook goed merken als ie er niet van gediend is.

Morgen verder, op naar Ella. Hoger gelegen, tussen de theevelden. Mocht je nog tips hebben voor Ella, we zijn er vijf nachten, dus let us know!