Week 2 van onze reis door Amerika en Canada

We eindigden vorige week in de sneeuw, dus daar blijven we nog even. Deze week starten we met onze voeten in de sneeuw! De sneeuw maakt plaats voor regen, heeel veel regen. Maar na regen… juist: zonneschijn. Ook die krijgen we te zien. Net als schitterende kustroutes en reuzenbomen. Dit is onze week in Oregon met kinderen.

Dag 8 – Winterwonderland!

Echt een wit wonder landschap, dat is hoe we wakker worden. Maar geen van allen hebben we het koud gehad vannacht ondanks temperaturen rond het vriespunt. Missie geslaagd. Er is nog zo’n 10 cm sneeuw bijgevallen en dus is het na het ontbijt geen schoolwerk, maar sneeuwpop bouwen. Al hebben we ‘m wel even de uitdrukking “sneeuwbal effect” uitgelegd. In no time hebben ze met z’n twee drie mega grote sneeuwballen gerold. Even stapelen en daar staat ie: meneer de sneeuwman. Net zo hoog als Henk. Toch wel heel leuk dit! 

Volgens de parkranger moeten we later op de ochtend pas gaan rijden, wegen zijn dan iets beter begaanbaar en de sneeuw begint te smelten. En dus zitten we de ochtend nog hier “vast”. Er loopt een schitterende wandeling door het park, langs 10 watervallen. Niet te doen met die sneeuw natuurlijk, maar we wandelen naar de grootste: South Falls. Eerst even opwarmen bij het restaurant, haardvuur staat aan en ze hebben warme chocolademelk.

En dan nog een kort stukje naar de waterval. Gezien de immense parkeerplaats moet het hier zomers mega druk zijn, vandaag is het slechts een handje vol mensen dat het aandurft, net als wij. Bijzonder is dat je achter deze waterval langs kunt lopen. En dan met die sneeuw, het is echt weer genieten! Wel koude voeten als we terug bij de camper zijn. Maar he, je moet er iets voor over hebben.

Onze parkranger heeft ondertussen even op de webcams gekeken voor ons: “you will be fine, the road is plowed”. Net voor we weg willen gaan komt de buurvrouw nog even wat happy Stones brengen. Ze maakt ze zelf en Fynn en Robyn mogen er ieder een paar uitzoeken om tijdens hun wandelingen achter te laten. Maar dat willen ze helemaal niet, ze willen ze houden. En dus moet er bij de Walmart verf gekocht worden om zelf Happy Stones te maken die we dan achter kunnen laten onderweg. Weer een project erbij. Gelukkig hebben we van opa en oma knutselbudget gekregen… 

Door ons late vertrek, een stop bij de Walmart en een tankstop komen we vandaag niet zo ver meer: we stranden op de camping bij Salem. 

Nog zes min, dan zijn we er. Lekker nog een beetje op tijd, vroeg eten en dan lekker naar bed. Tot ik de navigatie even uit het oog verlies en we de afslag missen. Huh, 28 min nog? Hoe kan dat nou?? Jep, door tot de volgende afslag, 15km verderop, en dan terug. Zo, ik kan je zeggen: daar word je heel chagrijnig van! 

En dan had je een eigen gemaakt soepje bedacht en dan kom je er tijdens het koken achter dat je hier natuurlijk helemaal geen mixer hebt… Nou dat dus. Het camperleven gaat niet altijd over rozen. Pasta Spinazie roomkaas dan maar. Eet smakelijk! 

Overnachting: Koa Albany/ Corvallis

Dag 9 – Hier aan de kust…

Geen hele spannende dag vandaag, maar wel eentje met een mijlpaaltje, we naderen de kust. Dat had natuurlijk al veel eerder gekund maar dan schiet het helemaal niet op, maar vandaag is het zover. Vanaf hier willen we over de 101 van Oregon tot het begin van Californië rijden. En deze eerste kennismaking valt niet tegen. 

We slingeren door bossen met hoge dennenbomen, die zorgen dat het landschap al aardig groen lijkt. En door van die typische Amerikaanse stadjes: iets wat verlaten ogend, maar wel met een Coffee drive true. Grote trucks met zware boomstammen komen vanuit tegenovergestelde richting. En dan ineens is daar de zee! Tijd voor een picknickstop: Seal Rock. Je loopt zo vanaf de parkeerplek het strand op. En waar we starten met 50 tinten grijs, daar eindigen we met blauwe lucht en zelfs een zonnetje.

Uiteindelijk zien we ook twee koppies van zeehonden vanuit de zee naar ons gluren. We blijven de hele middag hangen. Spelen tikkertje met de zee, klimmen op boomstammen, turen door de verrekijker op zoek naar walvissen en zeehonden en er worden stenen gezocht voor onze happy Stones. Veel te veel gaan er mee terug naar de camper. Robyn haar jas is niet te tillen van al die stenen in haar zakken. We moeten vervolgens nog een half uurtje naar de camping die we voor ogen hadden. Tot we een bordje zien: Beachside Statepark, vacant. We bedenken ons niet en slaan rechtsaf. Fynn en Robyn helemaal verbaasd: “zijn we er nu al?” 

We hebben werkelijk een schitterende plek, kunnen de zee horen als we in bed liggen en lopen zo het strand op. En dus nog even lekker uitwaaien na het eten! 

‘s Avonds als de kids in bed liggen horen we de regen weer tikken op het dak. Wat een gelukkie met een middag als deze… 

Overnachting: Beachside State Park

Dag 10 – Regen, regen en zand…

Het is heel even droog vanmorgen… maar het belooft niet veel goeds te worden vandaag. Later horen we van de parkranger: “zelden zoveel regen achter elkaar gehad hier.” Lekker dan. Hadden ze dat niet een ander moment kunnen plannen, die regen. We stellen het schoolwerk dus even uit en Henk en Fynn gaan eerst lekker een strandwandeling maken. Nu is het nog droog. Het blijkt een goede zet, want het wordt echt de rest van de dag niet meer droog. 

Je kunt zo weinig op een regendag hè? Maar goed die heb je thuis ook wel eens. We parkeren nog een uur bij de Mac Donalds op de parkeerplek voor goede WiFi. Kan Fynn even wat schoolwerk online doen en ik nog even werken. Want ja, dat gaat ook gewoon door. En ondanks dat we redelijk internet bereik hebben merken we wel dat de dekking niet overal even best is en dat vooral de snelheid te wensen over laat. “Even” een boeking maken voor reizigers is dus niet zo vanzelfsprekend. Gelukkig is het bij de Mac altijd goed. Lekker efficiënt werk ik de mail weg, zou ik thuis ook eens wat vaker zo moeten doen.

Henk doet nog wat boodschappen en dan rijden we door naar onze camping. Ik moet zeggen dat we steeds maar twee uur verder komen, maar het is een fantastisch mooie route. We zijn inmiddels aangekomen bij de Oregon Dunes. Een immens duingebied waar je vanaf de weg maar weinig van te zien krijgt. Het ligt echt verscholen achter oeroude bomen. Fynn en Henk kunnen het natuurlijk niet laten nog even op onderzoek uit te gaan als ik Robyn al in bed leg. Die is nog voor half 8 vertrokken. Ik krijg twee verzopen katjes terug in de camper, al regende het niet zo heel hard zeggen ze zelf. Fynn kiepert een hoopje zand uit z’n schoenen en is dol enthousiast. Morgen weer! 

Overnachting: Jessie M. Honeyman State Park

Dag 11 – Schitterend nat 101!

Oh wat erg! Het stopt gewoon niet meer met regenen. Van miezer naar zeikstralen en van dikke druppen uit de boom terug naar miezer. Een dagje regen is niet zo erg, maar ik ben er wel een beetje klaar mee eigenlijk. 

Wel nemen de mannen ons ‘s morgens, na het schoolwerk, nog even mee naar de duinen die ze gisteravond al verkend hebben. Bizar dat je deze immense zandheuvels gewoon vanaf de weg niet kunt zien. Ze liggen verscholen achter het bos. En dat is maar goed ook, als die bomen er niet stonden had dit zand nog veel verder landinwaarts gewaaid. Het is een prachtig gezicht, de Soester Duinen zijn er niks bij. 😉

De duinen worden voornamelijk gebruikt door crossers die er met quads als een gek overheen racen. Dat is nu met vijf van die wagentjes al herrie, ik wil niet weten hoe dit in de zomer klinkt. Dat moet oorverdovend zijn. Gelukkig zijn we er buiten het echte seizoen. Wanneer het harder begint te regenen wandelen we terug naar onze camper. Tijd om verder te reizen, op zoek naar de zon!

We lopen nog wel even het welcome center binnen. Midden in de tent staat een tafel met een half afgemaakte puzzel van zeker 1000 stukjes. Robyn wil gelijk gaan zitten. Het is de dagelijkse bezigheid van de twee volunteers die ons hartelijk welkom heten. Ze beginnen gelijk te vertellen. Beide ooit leraar geweest, dol enthousiast. De man haalt voor beide een klein zakje met steentjes tevoorschijn. Heeft ie gevonden hier op het strand. Als je er met een zaklamp op schijnt zie je wat er allemaal voor schatten in zitten. Kids zijn aardig geboeid en die biologieles is ook gelijk in de pocket. Naast de steentjes die ze mee mogen nemen krijgen ze nog veel meer toegestopt: potlood van het park, stickers, een puzzelboekje, een verrassingsdoosje met een knuffeltje. Net opa en oma dit. Leuk! Ik hou ervan. 

Ik heb een State park uitgekozen waar we naar doorreizen, tot Henk halverwege zegt: is daar eigenlijk wel een mogelijkheid tot overnachten..? Ehm, helemaal niet op gelet. Oops. Niet dus. Ok, we hebben 2 opties: we stoppen bij degene ervoor. Wat betekent dat we veel minder kilometers maken als we van plan waren. Of we rijden door naar degene die er na komt, dan zijn we een uur langer onderweg. Gezien het feit dat het vandaag niet meer droog lijkt te worden besluiten we voor optie 2 te gaan. En zo zijn we vandaag al gauw 3,5 uur onderweg. Het waait als een gek, zeker op die stukken die vlak langs de kust lopen. Ook vandaag zijn de uitzichten schitterend, maar met die wind en regen gewoon niet zo relaxt rijden. 

En het regent nog steeds als we tegen 18:00 uur aankomen op de camping bij Harris Beach. Ongelooflijk, ik blijf het zeggen: wat een regen… Harris Beach is een van de populairste stranden van de Oregon coast, in de zomer tenminste. Vandaag hebben we gelukkig nog gewoon een plekje bemachtigd. 

Henk doet z’n oordoppen in als we gaan slapen. Die regen maakt me een partijtje herrie op het dak van de camper. En als het even niet regent zijn het dikke druppen die misschien nog wel veel meer herrie maken. Dit gaat niet onze beste nacht worden vrees ik. 

Overnachting: Harris Beach State Park

Dag 12 – Zon! Eindelijk zon!

Ze hadden het wel voorspeld op de vooruitzichten, maar ik had er een hard hoofd in. Toch is het wonderlijke gebeurd: het is droog! Sterker nog, we zien zelfs een stukje blauwe lucht en de zon komt erdoor. 

‘s morgens wandelen we lekker het strand op. Dolle pret met wie er het langst droge sokken houdt. Of eigenlijk: wie het langst durft te blijven staan als er een golf aankomt. We klauteren over rotsen en aangespoelde boomstammen naar verlaten strandjes. Heerlijk zo’n ochtend! En omdat de zon schijnt en het strand dichtbij is besluiten we spontaan nog een nacht te blijven. We moeten wel even van plekje wisselen, want die van ons is gereserveerd. Maar dan verhuizen we ook maar gelijk naar een plek met zon. De eerste plek waar we 2 nachten staan deze reis. Whoop whoop!

Fynn en Robyn maken gelijk van de gelegenheid gebruik om vriendinnetjes te maken in de speeltuin. Nu het droog is komen ineens overal kinderen vandaan. En ondanks de taalbarrière worden er allerlei spelletjes gespeeld en blijkt Fynn nog best een woordje Engels te kunnen. Trots op ‘m!

Ik doe ‘s middags een wasje en Henk wandelt naar het dorpje voor wat boodschappen. We doen ‘s middags zelfs een spelletje buiten in de zon en er worden nog wat nieuwe happy Stones geschilderd. De verzameling breidt zich aardig uit. Op naar nog meer dagen zon.

Overnachting: Harris Beach State Park

Dag 13 – Reuzenbomen in Redwood NP

We willen op tijd vertrekken, want het is Paasweekend en traditiegetrouw gaan veel Amerikanen zelf dan ook kamperen. Redwood National Park is natuurlijk een populaire spot voor kamperen, dus hup: op pad. Nog even vuil water lozen en wat kleine boodschapjes (kids een half uurtje WiFi en dus Roblox!) en iets over 12 zijn we in het park. Onderweg zijn we al diverse reuzenbomen gepasseerd, ze zijn echt gigantisch deze Red Woods. Ik word hier dus heel enthousiast van. We zijn al eens in Sequoia NP geweest, dus reuzenbomen zijn niet nieuw, maar het blijft indrukwekkend. Deze bomen hebben er al in de tijd van de dino’s gestaan. Robyn was er nog niet toen we in 2016 in Amerika waren dus die merkt slim op: “Voor mij is het echt nog een verrassing hoor mama, die reuzenbomen.”

En zo is dat. 

Terug naar de camping, we hebben onze zinnen gezet op Elk Prairie Campground. Maar bij aankomst bij het visitor center is het duidelijk: campground Full. Shit! Maar goed, wie ons een beetje kent weet dat het geluk geregeld aan onze zijde staat. Zo ook nu. We rijden toch door naar de camping, nee heb je.. Gewoon even kijken of vol wel echt vol is. We vragen het de camphost, ieder park heeft een camphost op de camping die zorgt dat de camping netjes is. En ja hoor: één plekje, die mensen hebben besloten een dag eerder weg te gaan. Yes! 

Parkeren maar die camper! 

Het gaat onze eerste nacht zonder stroom worden, dat betekent dat ons kacheltje maar beperkt aan kan. Koelkast werkt gelukkig op gas en ook de lampjes werken gewoon op de huisaccu. Dus: warm aankleden vannacht. Het is ook de eerste camping met bearboxen op iedere plek. Speciale kasten waar je je eten in kunt opbergen zodat een beer er niet bij kan. Spannend!

Maar eerst lekker op pad. Robyn heeft zelfs d’r jas al gauw uit, veel te warm. Een “verdwaalde” man in een auto wijst ons op het junior ranger programma en bij het bezoekerscentrum halen we een opdrachtenboekje op voor de kids. Je raad het al, precies de laatste 2. Kinderen kunnen een badge verdienen als ze de opdrachten over het reuzenbos goed doen. Leuk lesje biologie is dit! We lopen een dikke zeven kilometer. Dwars door het bos, langs en onder reuzenbomen door. De grond begroeit met mos en varens. Steeds om ons heen kijkend of we niet een beer, elk of Mountain Lion zien. Helaas. Of misschien wel: gelukkig. 😉 Het zal je gebeuren… Moe maar voldaan duiken we ons bed in. Morgen verlaten we de kust en gaan we landinwaarts.

Overnachting: Prairie Creek Redwoods Statepark

Dag 14 – Slingeren door de sneeuw

Die ochtend, 1e paasdag, worden de kids beëdigd tot junior ranger. Fynn legt de eed af in half Engels half Nederlands, maar Robyn vind het te spannend. De eerste echte junior ranger badge is binnen en dik verdiend. 

We zwaaien de kust uit, landinwaarts. Op naar Death Valley! In onze reisgids staat: “een van de weinige dwarsverbindingen tussen de kust en het binnenland is de uitstekend aangelegde, maar extreem bochtige Highway 299.” Dit lees ik overigens pas als we er al doorheen zijn, ik weet niet of we anders voor deze optie hadden gekozen. We hebben er twee die bij het denken aan een slingerweg al misselijk worden en één die dus gewoon kan lezen tijdens deze rit, de vierde is de chauffeur…

Robyn zetten we daarom het grootste deel voorin. En het gaat goed! De weg is inderdaad uitstekend, het uitzicht schitterend. Op diverse stukken ligt nog sneeuw langs de weg. Ergens halverwege op een heuvel maken we een stop. De zon schijnt dus even de benen strekken. We verwachten een koude winterzon maar als we uit de camper stappen is het ineens 18 graden. Voor het eerst kan de korte broek aan!

Tegen vier uur ‘s middags komen we weer in de bewoonde wereld en laten we de bergen achter ons. Redding is een van de zonnigste plaatsen van Amerika, met een gemiddelde van 32 graden in de zomer en maar liefst 321 zonnedagen per jaar. Daar kunnen we jaloers op zijn! Maar verder is het gewoon een lelijke stad. De camping die er wel leuk uitziet kost eerst 65 maar met kids 75 dollar. Vooruit, het is Pasen. Maar omdat de receptie al gesloten is hebben we en geen WiFi en geen code voor de wc en douches. Dus we vertrekken weer. We belanden uiteindelijk op een oersaaie asfaltplakken camping en betalen daar 57 dollar voor. Full hookup, dus met eigen riolering 🙂 De duurste camping tot nu toe. Maar, er is wel WiFi. Kids blij. Wij blij. En daar horen pannenkoeken bij! 

Overnachting: Redding, Redding RV park

Volgende week reizen we door: van sneeuw naar 30+ graden. We komen namelijk aan in Death Valley. Wat is dat een bizarre plek!