Ons camperavontuur is begonnen!

We zijn weg! De komende weken ga ik jullie meenemen op onze camperreis door Amerika en Canada. Samen met Fynn (9 jaar) en Robyn (5, bijna 6) hebben we vier maanden lang een camper van Cruise Canada gehuurd, een C25. We starten in Vancouver en zullen vanuit daar onze camperreis door Amerika met kinderen vervolgen. Een flink stuk naar het zuiden, om ter hoogte van San Francisco het land weer in te gaan en te genieten van alle natuur in de Nationale parken. Via Yellowstone reizen we na 90 dagen terug naar Canada. De laatste maand toeren we rond in het land van de blauwe meren, de bossen en de Rocky’s! Dit is week 1, de week van vertrek. En het gaat zeker niet allemaal vanzelf…

Dag 1 – Vertrek!

Man man, we zijn weg… wat een drama altijd die laatste week. Ik weet niet of anderen dat herkennen, maar bij ons is het echt vreselijk die laatste dagen voor vertrek.

De omgeving vraagt niet anders dan: “Zijn jullie er klaar voor? Alles al gepakt? Heb je er zin in?” Maar onze praktijk is altijd dat we nooit mega goed voorbereid zijn. Last minute pakkers zijn we. Dus ik krijg altijd een beetje stress van die vragen. Zit dus spontaan op m’n 38e weer onder de pukkels. Afijn, we hebben de tassen ingepakt en waarschijnlijk weer veel te veel mee. Daarnaast het huis een beetje netjes achterlaten, dus die laatste dagen ook druk met stofzuigen en soppen. Kinderen chagrijnig, want die voelen onze spanning en moeten zelf ook overal afscheid nemen. Wat natuurlijk mega stom is, want wat kan er leuker zijn dan die 2 kinderfeestjes en het scoutingkamp dat ze nu moeten missen?

Fynn zei nog: “Iedereen vraagt of ik er zin in heb, maar dan durf ik eigenlijk niet te zeggen dat ik er helemaal niet zo’n zin in heb.” Ik snap het wel, zij hebben echt geen idee wat we gaan doen en hoe lang (of stiekem eigelijk hoe kort) vier maanden is. Hij maakte zich ook al zorgen over ‘wat als ze lootjes gaan trekken in de klas?’ Als we dan straks maar eenmaal weg zijn, dan keert de rust wel terug. Maar die laatste dagen… nee, wat mij betreft mogen die overgeslagen worden. 

Half 8 staat taxi Opa voor de deur, tassen erin, buurtjes uitzwaaien en dan op naar Schiphol. Toch voor de zekerheid maar 4 uur van te voren, maar we wandelen op de meeste plekken overal zo doorheen. Alleen bij de controle van de handbagage duurt het wat langer. We houden tijd zat over voor een koffietje aan de andere kant van de douane. Obstakel 1 hebben we dus overwonnen. Op naar 2 lange vluchten, we vliegen via Toronto waar we een overstap van zo’n drie uurtjes hebben. 

Halverwege de eerste vlucht heb ik even een moment van ‘hoe dan..’? Oh wat kan zo’n vlucht lang duren zeg. Eindeloos filmpjes kijken. De kinderen ja, ik heb er wel geteld 1 kunnen kijken in die 8 uur dat we in het vliegtuig zaten. Mama, mama, mama, mama mag ik nog 1 ding vragen? Mama, ik moet plassen. Mam, ik heb echt heel erg honger. En maar weer op pauze. 

Tijdens de overstap al gelijk de paspoortcheck gedaan, dat hoeft niet meer bij aankomst in Vancouver. Scheelt weer. Gelukkig vallen ze op de tweede vlucht in slaap, we vertrekken uiteindelijk met twee uur vertraging. Robyn krijgt het opstijgen al niet meer mee. Fynn verzet zich nog even, maar als ik zeg dat ie even z’n ogen moet gaan dichtdoen krijg ik weinig weerwoord. Dat is wel eens anders als ik ‘m vraag zijn scherm uit te zetten..

En dan zijn we er eindelijk. Taxi is al geregeld. Het is even zoeken waar ze staat, maar dan brengt ze ons zo in 20 min naar Down town Vancouver. Half 11 ‘s avonds zetten we voet in ons appartement. Precies 24 uur onderweg geweest, van deur tot deur. We zijn kapot! Truste. 

Overnachting: 3 nachten Level Yaletown – Seymour

Dag 2 – Wakker worden in Vancouver

Tijdsverschil van zo’n 9 uur is niet niks. En ondanks dat ze er pas tegen 11 uur in liggen zijn ze wel al om 04:00 uur wakker. En zo gebeurt het dat je om 05:00 uur s morgens al aan het schoolwerk zit.. ieder nadeel.. juist! 

Want dat betekent ook dat ze mega vroeg klaar zijn om er lekker op uit te gaan. Ze zijn al uitgebreid in bad geweest als Henk en Robyn om half 8 op pad gaan voor een ontbijtje. Ze komen terug met een ruime keuze aan broodjes en cornflakes. Inclusief Starbucks koffie! Goed begin van de dag! 

En dan kunnen we Vancouver gaan verkennen. Waar Fynn gister helemaal geen zin had in de reis, daar stuitert ie nu van enthousiasme. Ik word daar dus heel blij van. Het zonnetje schijnt, we ontdekken een nieuwe stad en hoeven verder niks. We besluiten naar Waterfront te lopen, heb je vast mooi uitzicht. En idd, we zien de besneeuwde bergtoppen in de verte liggen. Als we nou eens met de watertaxi naar de overkant varen, dan hebben we vanaf daar vast heel mooi uitzicht over de stad. Zo gezegd, zo gedaan. We kopen gelijk 2 dagkaarten voor het OV. Voor 11,- CAD p.p. reis je de hele dag met het ov. Kids zijn gratis. 

Eenmaal aan de overkant eens even Google maps erbij om te zien wat we hier kunnen doen. Het blijkt dat de Capilano suspension bridge ook in de buurt ligt. Schijnt heel mooi te zijn dus eens even kijken of we daar ook met de bus kunnen komen.

We vragen het iemand op het station en die wil weten welke suspension bridge we bedoelen, want er is er nog eentje. De een, Capilano suspension bridge, is de commerciële. Waar ook een heel avonturenpark bij zit. De ander is bij Lynn Valley, een gratis park. Lang leve de WiFi spots, dus Henk zoekt eens even op wat die Capilano dan kost… Ga even zitten! CAD 63,- p.p. Kinderen iets goedkoper. Dat betekent dat we dus omgerekend € 43,- per persoon kwijt zijn voor een hangbrug… Jemig! We besluiten voor de ander te gaan en switchen dus ter plekke op het busstation nog van bus.

Twintig minuten zijn we onderweg, dan worden we door de buschauffeur afgezet met de mededeling: “Just follow the signs”. En idd, na zo’n kilometer lopen staan we midden in het bos, aan het begin van een plankenpaadje. Waarschuwingsborden voor beren aan de start. Dat belooft wat! Het is echt schitterend weer, uitzonderlijk! Dat zegt ook het oudere echtpaar dat we op het terras bij het koffietentje treffen. Nou, wij klagen niet! Rode wangetjes, jas uit en toch dat ijsje maar gehaald waar Robyn het vanmorgen al over had (a CAD 4,50).

Een broodje eten we uit het vuistje op een strandje met ijskoud, maar helder blauw water. Een paar dappere zwemmers durven een duik aan, mij niet gezien! We lenen de hond van mensen die dit strandje ook ontdekt hebben om stokken te gooien en tegen vijven zijn we dan eindelijk weer terug in het hotel. Oja, en natuurlijk lopen we over de hangbrug waar we voor kwamen.

Flink wat stappen gezet vandaag! Lekker makkelijk een pizza in de oven dus en dan naar bed. Vooral Fynn is echt helemaal kapot. Die is nog te moe om z’n pyjama aan te trekken en om half 6 is het stil. Ze slapen al! 

Dag 3 – Stanley Park

Dat hebben we geweten… half 6 naar bed betekent dus ook dat ze vandaag, of moet ik zeggen vannacht, om 02:00 uur wakker zijn. Ok, dit is wel heel vroeg. We waren zo blij met 04:00 uur gister, hoopte dat dat alleen maar beter werd. Helaas! 

We gooien al onze charmes in de strijd en uiteindelijk vallen ze dan toch om 04:00 uur weer in slaap. Ik heb daar dus echt nooit last van, ben zo weer vertrokken. Maar kinderen zijn gewoon ‘aan’ als ze wakker zijn. Waarom zou je nog gaan slapen? 

Maar het lukt. Uiteindelijk is het half 6. Nou dat lijkt er meer op ja. En dus ook vandaag weer voor dag en dauw aan het schoolwerk. 

Als de tijd een beetje acceptabel is gaat Henk met Fynn en Robyn nog even bij de speeltuin aan het eind van de straat kijken, dan kan ik even wat mail wegwerken.

Half 11 zitten we weer in de bus, op naar Stanley park. Een heel rondje is al gauw 10km, dus dat is wat te veel van het goede. Maar we komen een heel eind. Natuurlijk stoppen we bij de Totempalen die zo kenmerkend zijn voor Stanley park. En op een strandje bij de haven, even schelpen zoeken. Ook nu weer een broodje mee.

We stoppen nog even bij de speeltuin, tellen de eekhoorntjes en dan zijn we weer terug bij de bus. We hadden de kinderen een rustig dagje beloofd, nou dat is prima gelukt. Mocht ook wel naar alle kilometers van gister. 

Op het dak van het hotel is een zwembad, dat heeft Robyn gister al even ontdekt. Het lijkt zelfs verwarmd. En waarom ook niet? Je bent in Vancouver, de zon schijnt en het is toch zeker 15 graden… en dus duiken mijn 3 bikkels het zwembad in. Al zitten ze volgens mij meer in de jacuzzi. Die is zelfs te heet hoor ik ze klagen. We sluiten de dag af met een eenvoudige pasta. Smaakt altijd prima!

Dag 4 – start van onze camperreis door Amerika met kinderen

Vandaag de start van ons camperavontuur! We mogen ‘m al om 11:00 uur ophalen. En dat is echt heel fijn, zo hebben we de hele middag nog. Onze Uberchauffeur brengt ons voor CAD 65,- van het hotel naar de verhuurder Cruise Canada. Papieren tekenen, korte uitleg en klaar. Doei! Nou daar sta je dan, een automaat dus even wennen. Hoe was het ook alweer met zo’n bakbeest? 

Omdat je geen etenswaren mag meenemen de grens met Amerika over besluiten we om toch vandaag de grens al over te gaan en dan daar de boodschappen te doen. Wat een toestand aan de grens, we zijn al gauw een uur verder. De eerste meneer is een leuke, gezellig praatje ook. Dan moeten we vervolgens binnen nog onze paspoorten laten zien en krijgen we zo’n vragenvuur waar je bloednerveus van wordt. Wat kom je doen? Hoe lang? Wat doe je voor werk? Heb je vlees, groente of fruit mee? Uiteraard moet Robyn poepen als we nog maar halverwege het verhoor zijn. Billen knijpen!

Foto’s maken, vingerafdrukken, het Aziatische stel met een hondje naast ons wordt teruggestuurd naar Canada.. Man, blij als we hier door zijn. Dan mannetje drie, die vraagt of wij degene van de camper zijn. Wanneer we hem hebben opgehaald en weer wordt er naar boodschappen gevraagd. Als we zeggen dat we ‘m net een paar uur hebben is het al snel goed. “Correct answer!” We mogen door. Even nog  6 USD p.p. betalen, de wc nog even bevuilen en dan met gierende banden de grens over. We zijn in the States! 

Stop 1: the Walmart! We hebben een lijstje maar deze winkels zijn echt niet normaal zo groot. We dwalen er uren rond. En alles ziet er net even anders uit dus je zoekt je rot. Naast wat aanvullingen op onze keukeninventaris halen we basis boodschappen, eten voor 2 dagen en een booster voor Robyn. Maar ook een losse telefoon waar we onbeperkt mee kunnen bellen en internetten. En waar we een hotspot van 30 GB per maand van kunnen maken zodat ik kan werken. De telefoon zelf kost USD 50,- en het familypakket kost 49,50 per maand. Nou eens kijken hoever we daarmee komen. 

Als we de Walmart uitkomen zijn we zo gaar als wat. En nu maar hopen dat we de meeste dingen hebben… We rijden in 20 min. iets terug naar het Birch Bay State park. In de State parken sta je vaak voor tussen de 20 en 30 dollar per nacht. Dus dat is top! Vandaag een plek met stroom, midden in het bos en bijna direct aan het water. Eekhoorntjes hupsen tussen de campers door. 

Er wacht nog 1 taak: het opmaken van de bedden en het uitpakken van de tassen. Het is een chaos in de camper! Best knap na 1 dag. 

Overnachting: Birch Bay State park

Dag 5 – Eekhoorntjes en kiezelstrand

Brrr wat was het koud vannacht! Kids nergens last van gehad, die zijn om half 8 pas wakker. Maar wij hadden het kouououddd. 

Gelukkig zit er een kacheltje in de camper, maar dat ding maakt zoveel herrie dat je denkt dat je opstijgt. Die willen we ‘s nachts dus niet aan, gevolg: bibberen. Toch die extra deken maar even pakken vannacht. Gelukkig heeft ie ‘s morgens de camper wel al snel warm.

Na ons ontbijtje en het schoolwerk, dat overigens echt nog niet in de categorie ‘lekker soepel’ valt, willen we voor de bui die boven ons hoofd hangt toch nog even bij het water kijken. We maken er een spontane wandeling over het kiezelstrand van. Mooie schelpen en stenen zoeken, krabbenpootjes van dichtbij bekijken en balanceren over de aangespoelde boomstammen. Ondanks de koude wind en de eerste drupjes die vallen een heerlijke ochtend. We vinden zelfs nog een speeltuintje… 

Tegen 12 uur ‘s middags rijden we weg, nog geen 30 min onderweg en een voorbij rijdende auto slingert een steen op onze voorruit. Een flinke klap en een sterretje tot gevolg. Shit! Van de manager van Cruise Canada hebben we z’n contactgegevens gekregen, we mogen ‘m altijd mailen. Gelijk maar even doen straks. Wat is het advies? 

Ondertussen maken we ook maar weer een stop bij de Walmart want we zijn toch nog dingen vergeten. Even snel is het idee, Henk is anderhalf uur weg. Deze winkel blijkt nog groter dan degene die we gister hadden… ondertussen werken wij wat schoolwerk bij en wordt er op de Walmart WiFi een filmpje gekeken. We vermaken ons wel. 

Wel is het dus al tegen half 5 wanneer we nog op zoek moeten naar een camping. We zijn nu al fan van de stateparken en dus zoeken we er voor vandaag ook weer eentje op. We hebben een van de laatste plekken bij Bay View Statepark. De “volunteer” van het park wijst ons de weg en komt na het eten ook nog even buurten met wat tips voor route 101, de weg die we mogelijk willen rijden langs de kust. Tot nu toe bevallen die Amerikanen me wel, onwijs vriendelijk allemaal. Soms lekker over de top Amerikaans waarbij alles “Amazing” is. Vooral als we vertellen dat we uit Nederland komen en 4 maanden reizen. 

Truste! 

Overnachting: Bay View Statepark 

Dag 6 – Op zoek naar de Parklirpa vogel!

We starten de dag met een huiswerkopdracht van juf Celine: ga op zoek naar de PargLirpa vogel. Die komt alleen als je ‘m roept door 3x PargLirpa te roepen. Als dat niet werkt wil het nog wel eens helpen om met je armen te wapperen als vleugels en rondjes te draaien. Zorg overigens wel dat er iemand klaar staat om een filmpje te maken voor als de zeldzame Parklirpa zich ineens laat zien. Hilarisch gezicht toen bij Fynn het kwartje van 1 april viel. Bedankt Celine voor deze leuke opdracht!

En dan nog even gauw het vuile water legen voor we door rijden. Dat is het idee, maar het liep even anders. Voor de niet camperaars onder ons: je hebt zwart water en grijs afvalwater. Zwart is het afval “water” vanuit het toilet (Incl. alles wat je daar normaal gesproken ook in terug vindt) en grijs is het afvalwater van de wasbak en douche. Wanneer je dus je vuile water dumpt op de daarvoor speciale plekken dan trek je eerst de zwarte hendel open en vervolgens de grijze zodat je het dus kunt naspoelen met het grijze water. Dan moeten die hendels alleen wel eerst dicht zitten en laat dat nou precies niet het geval zijn vanmorgen…

Zodra Henk het klepje opent krijgt hij dus een golf zwart en grijs water over z’n handen. Blegh! Ik hoor een kort gevloek van achter de camper vandaan komen. Gadver, en dit is al zo’n smerig klusje. Maar Henk herpakt zich snel en weet de schade te beperken. Gelukkig gaat het meeste daarna wel gewoon door de afvoerslang, zoals het hoort. Wat hebben we dus geleerd? Eerst checken of de hendels goed dicht zitten voor je het klepje openmaakt. Eet smakelijk!

De zon vanuit Vancouver heeft inmiddels plaats gemaakt voor af en toe wat regen, maar gelukkig nog wat droge momenten tussendoor. Vandaag even tanken, dwars door Seattle heen. Wat een grote stad is dat ook en wat een tentjes met daklozen staan er in de berm. Schijnend om te zien! Zou dit het gevolg zijn van de Corona crisis of is dit er altijd al geweest? 

We lunchen bij Olympia in de buurt met een bammetje uit het vuistje en dan is het nog een uurtje naar de bestemming voor vandaag. We reserveren niks van te voren en tot nu toe gaat dat best aardig. Maar we zijn natuurlijk nog maar net begonnen. 

Half 4 arriveren we in het Seaquest State Park, prachtige plek. Midden in het bos tussen de bemoste bomen. Een dekentje van mos op de grond, overal varens. Die regen is niet fijn, maar maakt wel dat dit plekje zo mooi groen is. Ook hier hebben we al gauw de eerste eekhoorntjes gespot. Het is zaterdagmiddag dus we besluiten spontaan te borrelen. Spelletje doen, Fynn even gamen en proosten op deze eerste dagen. Alweer bijna een week voorbij! 

Na het eten wordt er nog even aan Fynn z’n knikkerbaan gebouwd, 2 kartonnen dozen heeft ie bij de Walmart vandaan. Eerst op papier uitgetekend en toen gaan knippen en plakken. Een flink bouwwerk wordt het. 

En natuurlijk nog even verstoppertje spelen in dit bos, want dat kan hier echt perfect. 

Overnachting: Seaquest State Park

Dag 7 – Sneeuwballengevecht!

Ik val in herhaling, maar het was koud vannacht. 2 graden om precies te zijn. We liggen met thermoshirts onder de pyjama in bed. Extra deken eroverheen, heerlijk! Alleen wie gaat er ‘s morgens als eerste uit om de kachel aan te zetten…? Ok, betrapt. Meestal is dat Henk. Ik lig nog veel te lekker. Al was het vanmorgen krap in bed, Fynn is halverwege de nacht bij ons gekropen omdat ie het te koud had. Robyn lag onder een dubbel dekbed van badlakens, die hebben we niet gehoord. Wel de hele nacht regen en dat klinkt lekker hard in een camper. En is de regen over, dan gaat het over in de drup. Letterlijk. En zo drupt het de hele nacht na op het dak van de camper. Geen beste nacht dus. 

Ook de rest van de dag is regen voorspeld. En hoe… het komt echt loodrecht naar beneden. Onderweg is het echt voorzichtig rijden met al dat opspattende water van auto’s voor ons. We gaan vandaag richting Portland, maar maken een kleine omweg langs de Multnomah Falls. Wij zijn er dus echt gek op: watervallen. Hier stort het water, in 2 delen, zo’n 190 meter naar beneden. Halverwege is een stenen bruggetje waarmee je dus als het ware de waterval oversteekt. Precies als het een moment iets minder hard regent rijden wij de parkeerplaats op. NU! Poncho’s aan en als echte toeristen op naar de Multnomah Falls. Een fraai gezicht!

Je kunt dus ook nog een stuk omhoog wandelen, naar de top van de waterval. Iets wat Henk dus niet kan laten. Maar na bocht 5 van de 11 is Fynn het zat. Vandaag is het allemaal even ruk (dat druk ik netjes uit). Hij stopt ermee en is niet over te halen nog een stukje verder te wandelen. Robyn vindt het zielig voor papa als ie alleen verder moet en dus gaat ze mee. De bikkel! Vader en dochter dus naar de top, Fynn en ik terug naar beneden. Lekker opwarmen in de camper. We zien even later de 2 gele poncho’s weer naar beneden komen, dat hebben ze snel gedaan. Snel een broodje eten en dan op naar de camping. 

We hebben weer een Statepark uitgezocht, bevalt ons eigenlijk wel heel goed. Net onder Portland, klein stukje naar rechts op de kaart. Als we nog zo’n 20 min moeten zien we ineens auto’s met sneeuw op de ruiten vanuit tegengestelde richting komen. Huh, sneeuw! Zal toch niet? Ja hoor, het klein beetje wit maakt plaats voor dikkere vlokken en ineens is het best wel weer even spannend in de camper. Wat hebben we eigenlijk voor banden? Wordt hier gestrooid? Wat als we glijden, we rijden toch in de bergen? Met samengeknepen billen bereiken we de camping. Rijden we eerst ook nog bijna verkeerd… geen bereik en dus even geen navigatie. Pff, maar we arriveren. Er staan zelfs nog meer gekken op deze camping. Wie gaat er kamperen in de sneeuw??

We zien later op Google Maps dat we net in het gebied zitten waarvoor tot 05:00 uur morgenochtend een winterstorm warning geldt! Hebben wij weer… 

Fynn die ziet het probleem niet zo en snapt ook niet waar wij ons druk over maken. Z’n heimwee van vanmorgen is spontaan weg. Sneeuwballengevecht!! Aanvallen! 

We houden de kachel maar aan vanavond want als we dachten dat gister koud was, dan zal dat vannacht nog wel iets kouder zijn. Benieuwd waar we morgenochtend in wakker worden. Als we nog maar wegkomen hier. Fingers crossed! 

Overnachting: Silver Falls State Park

Volgende week het vervolg… Eerst nog een beetje meer sneeuw en dan vooral heeeel veeel regen. Maar ook: stranden, reuzenbomen en YES, de korte broek! Tot dan.