Week 3 – We vervolgen onze reis, op naar Death Valley

Waar we vorige week nog heel veel regen hadden, daar verlangen we deze week naar die zelfde regen… Deze week komen we namelijk eindelijk aan in Death Valley, in 1 week reizen we van meters hoge sneeuw naar temperaturen van 30+. Een groter contrast kan eigenlijk niet. Maar wat is het hier mooi! Deze week nemen we je mee op onze avonturen in Death Valley met kinderen.

Dag 15 – road trip door Siërra Nevada

Ons eerste echte doel: Death Valley. Maar dat gaan we vandaag echt nog niet halen. Verkijk je in Amerika echt niet op de afstanden! Vanuit Redding is het nog zo’n 7 uur rijden, met de camper tel je er gerust nog een uur bij op.

Ik stel me in op weer een dag slingeren door de bergen (en vulkanen) want we moeten naar de oostkant van de Siërra Nevada. Maar niks is minder waar. Het is een redelijk rechte weg maar wel omhoog en dus weer de sneeuw in. We rijden over de ‘SR44’ vlak langs Lassen Vulcanic National Park. Maar het park is vanwege de sneeuw nog gesloten voor bezoekers. Deze route overtreft de rit van gister qua schoonheid. 

En onderweg een prima picknick plekje in de sneeuw! Volgens de Amerikaan die we hier treffen is de lente een maand te laat dit jaar. Normaal gesproken is het hier al hartstikke druk met kampeerders, vandaag niet. Voor ons niet erg, wij rijden door en genieten van de route. De omgeving verandert in een kaal en uitgestrekt landschap met in de verte nog steeds die eeuwige sneeuw.

We komen aan bij Honey Lake, hier is onze camping voor de nacht. Het is een beetje een zooitje, de speeltuin staat op instorten, er staan wat vervallen vaste campers met Amerikaanse vlaggen, in de wind waaien van die triangels (geeft mij altijd beetje spooky gevoel) en er drijft een dooie vis in de vijver. Een vaste bewoner met welgeteld nog twee tanden in z’n mond en een bos haar uit z’n oren komt melden dat de eigenaresse zo terug is. Ze is “even” naar de stad. Zoek maar vast een plek. Als je durft… 😉

Het is de goedkoopste (commerciële) camping tot nu ($28,95) en van eigenaresse Sandy mogen de kids voor niks kamperen. Daar hou ik van. Daarnaast begroeten de eekhoorntjes ons enthousiast dus dit wordt ‘m! Vanuit de camper kijken we uit over het bijna droog gevallen Honey Lake. Ik kan hier een wasje doen en er staat zelfs een droger. Top! De vorige was die ik deed hing drie dagen verspreid door de camper te drogen en was toen nog niet echt droog… 

‘s Avonds worden er zelfs nog hertjes gespot en schut de camper rustig heen en weer van de wind die opsteekt. We vallen hier heerlijk in slaap.

Camping: Honey Lake campground 

Dag 16 – proeven aan Nevada

Verder het zuiden in. We reizen lekker door, maar ik moet zeggen dat we iedere dag zo’n 2,5 a 3 uur rijden dus het is te overzien. ‘s Morgens zijn we eigenlijk nooit voor 11 uur weg. Eerst even schoolwerk doen (bij de een met iets meer enthousiasme dan bij de ander), rustig ontbijten, nog even het paardje en de geitjes voeren (waar leven die beesten van? Er groeit geen sprietje gras in de wei) en dan vertrekken we. Even een boodschappenstop halverwege, bij voorkeur bij de Walmart want daar is WiFi. En dan door. Ook vandaag weer een mooie route! Sneeuw in de verte, zouden dat de bergtoppen in Yosemite NP zijn? 

We reizen vandaag de grens met Nevada over, staat nummer 4 deze reis. Heel even hoor, morgen gaan we terug Californië in. Maar we mogen er dus vast aan proeven. We halen het tot aan Topaz Lake, ik heb tijdens de boodschappen even gebeld of er nog plek is, want ja; het zal hier wel drukker zijn. De dame aan de lijn verzekerd me: “don’t worry, we have plenty of space left.” Als we aankomen snap ik wat ze bedoelt. Er staat welgeteld 1 andere camper.. niemand verder. Een meer, met dobberende pelikanen (ja echt!), sneeuwtoppen op de achtergrond. Net vergenoeg van de weg af om er geen last van te hebben. En er is hier niemand. Nou ok, op die ene andere na dan. Hoe kan het? Er is zelfs een warme douche (die alle kanten op spuit). 

Truste!

Overnachting: Topaz Lake Recreational Area

Dag 17 – sneeuw sneeuw en korte broek

Wie dacht dat het niet mooier kon heeft het mis. Vandaag rijden we verder over de SR395, terug Californië in. We passeren o.a. de afslag naar de Tiogapass, die is nog dicht. En halverwege komen we ook langs Mammoth Lakes. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw, ik heb in m’n hele leven nog nooit zoveel sneeuw gezien. En dat zo’n 3 uur lang. Maar de lucht is strak blauw en de weg super netjes schoon. Dit is weer ultiem genieten!

We horen later op de camping dat deze weg pas een aantal dagen open is en weken dicht is geweest. Ik snap wel waarom: sneeuw aan beide kanten van de weg tot wel 2 meter hoog. Bij het ‘vista point’ waar je een mooi uitzicht over Mono Lake hebt, stap je door de sneeuw zo op het dak van het toilethuisje. ‘s Zomers dus gewoon open voor een plaspauze. Nu een mooie plek om een eitje te bakken. En dan weer door.

En omdat deze weg soepeler gaat dan we gedacht hadden besluiten we niet te stoppen in Bishop maar toch nog iets door te rijden. Dat scheelt morgen weer. 

We slapen bij een soort van wild western saloon, onderweg komen we er ook al een paar tegen. Zo’n rood houten huisje met veranda en in Western lettertype de naam. De eigenaar is een onwijs aardige kerel die Fynn en Robyn gelijk het broedende uiltje laat zien boven op de omgezaagde boomstam. Je ziet nog net z’n twee oortjes boven de rand uitkomen. “Als je mazzel hebt vangt ie ook nog een muis of konijn vanavond.” Helaas, die mazzel hebben we niet. 

Er loopt een klein riviertje uit de bergen over de camping dus Fynn en Robyn gaan gelijk met takjes aan de slag. En vooraan bij het kantoortje is WiFi dus kids (en ik) ook weer even blij. Het is heerlijk weer hier beneden, korte broek aan! Verder heeft deze camping weinig sfeer zo in het voorseizoen, veel onbewoonde units van vaste gasten die er (nog) niet zijn. Tegenover ons staat een caravan met een skelet voor het raam. Welkom! En er is zelfs niet eens een douche vanwege verbouwing maar ach. Morgen Death Valley! Eindelijk.

Overnachting: Aberdeen

Dag 18 – Bucketlist: Death Valley!

Nog even goedkoop tanken en dan rijden we eindelijk via de westkant Death Valley binnen. Dit is het eerste echt doel van onze bucketlist waar we al dagen naar toe leven. Ik had het me veel vlakker voorgesteld, maar we komen aan vanuit de bergen dus de eerste kennismaking is vanaf het Father Crowley Vista Point. Vervolgens slinger je helemaal naar beneden en start de oversteek van “de rivierbedding”.

Langs zandduinen, langs velden gele bloemetjes in de berm (er is veel neerslag gevallen in Death Valley en de omliggende bergen dat de vallei in bloei staat. Eens in de 10 jaar gebeurt dat is me verteld. Mazzeltje!), langs kale vlaktes vol stenen en rotsen alsof ze daar zo zijn uitgestrooid en dan doemt in de verte ineens een oase op: het bezoekerscentrum van Fernace Creek. We halen hier weer even een junior ranger boekje voor de kids met leuke opdrachtjes en weetjes over Death Valley en informeren even naar de campingmogelijkheden. We hebben tenslotte niks gereserveerd, de camping bij Fernace Creek is de enige die te reserveren is maar dat moet je maanden van tevoren doen.

Het bord bij de ingang laat weinig aan twijfel over: Campground Full. Sunset campground ligt er tegenover, een veredelde parkeerplek is dat. Bijna nooit vol, dus daar kunnen we ook terecht. Als het moet. Ja doei! Toch even vragen. Het voelt wat ongemakkelijk, want er staat een rij van campers bij inchecken op de camping. Als we niet terecht kunnen wordt dit de walk of shame en moeten we de camper keren en langs de file het speelveld verlaten. “Well, I have Just released 1 spot. Due to no show. You can have that one!” Zegt de dame achter het raampje. Je meent het! We betalen $22,- en een ijsje (kids hadden d’r jaloers gemaakt) en dan rijden we de camping op. Ruime plekken, maar wel gewoon een plak asfalt met een picknick tafel. 

Voor het eerst eten we buiten deze reis! Op tijd, want dan kunnen we precies nog even de zonsondergang bij Zabriskie point meepakken. En omdat foto’s meer zeggen dan tekst ga ik over het uitzicht niks zeggen. Oordeel zelf! 

Overnachting: Death Valley – Fernace Creek campground

Dag 19 –  Van paniek naar droomplek

Vroeg licht! Daar hadden we tussen de bomen vorige week niet zo’n last van, maar nu wordt het echt naar bed gaan als de zon onder gaat en opstaan als het licht is. Niet gek ook hier, want het wordt warm vandaag! 30 graden is de verwachting. En met praktisch nul schaduw… puffen dus! 

Eerst maar eens een lekkere koffie. Paniek! Henk kan het koffiehoudertje van de percolator niet vinden. Nergens. Hoe kan dat nou? Ergens laten liggen met afwassen? Per ongeluk weggegooid? “Waar baalt papa van?” Vraagt Fynn als ie wakker is. Nou hij is z’n koffiehoudertje kwijt, hij is bang dat ie ‘m heeft weggegooid. “Oh dat heb ik gezien” zegt Fynn “ dat je ‘m leeg tikte, maar in de afval zak liet liggen.” Neeee!! Het is de bevestiging dat het dus echt weg is. Wat een ellende! Geen koffie, geen douche…Komt het nog goed vandaag? 

Geen tijd om er te lang bij stil te staan. Ik heb een belangrijke taak: een backcountry permit bemachtigen voor Hole in de wall. Een wat? Deze permits zijn gratis en het is je toestemming om wild te kamperen. Je slaapt dan dus echt in the middle of nowhere. Een paaltje met een nummer geeft je plek aan, verder niks.

We volgen een gezin op Instagram dat al maanden door Amerika reist (volgtip: @mugjes_opreis) en zij gaven ons deze tip. Nummer 3 hadden zij. Ik ben er ruim voor 8:00 uur, dan gaat het bezoekerscentrum open. Flashback naar onze poging te slapen in Yosemite NP in 2016. Maar nu is het een stuk minder druk. Ik wandel als eerste naar binnen als de deur open gaat. De ranger aan wie ik het vraag raadt het in eerste instantie af met een camper, maar als we zeggen dat “vrienden” dit twee weken eerder ook gedaan hadden en nummer 3 kregen kan ze niet anders dan ons toestemming geven. We krijgen nummer 3, in the pocket! Vanavond slapen we dus onder de sterren. Voor nop. 

Maar eerst op pad! De meeste highlights liggen redelijk bij elkaar in de buurt, dat maakt ze goed te combineren. Eerst naar de zoutvlaktes van Bad Water. Waarbij we onderweg dezelfde wilde Zelensky spotten als gisteravond. Een wat? Ok, dit heeft wat achtergrondinfo nodig: Fynn spot gisteravond vanuit de camper een coyote langs de weg. Maar komt zo gauw niet op de naam. “Stop stop! Ik zag een… een.. nou zo’n.. je weet wel: een Zelensky.” Ik hou het op een combi van Coyote en Zabriskie. Maar we zien ‘m dus ‘s morgens weer. Hij is helaas te snel voor een foto.

De houtenvlonder bij Bad Water is zo bereikt, maar we willen natuurlijk die foto zonder andere toeristen erop. Stukje lopen tot aan de grote vlakte. Ook hier verkijk je je op de afstand, je ziet mensen lopen in de verte. Hoe ver kan het zijn? Nou 1,6KM one way dus. In de zon die al aardig heet wordt. Gelukkig staat er een windje, het is goed te doen. En we laten ons verleiden tot het maken van een paar grappige foto’s. Dolle pret! 

Via de Artist Drive en een stop bij Artists Palette, waar door eerdere vulkaanuitbarstingen en ander natuurgeweld een prachtig pallet aan kleuren zichtbaar is willen we op zoek naar een lunchstop. De temperatuur is al lekker opgelopen. We besluiten naar de Mesquite Flat and Sand Dunes te rijden. Dan kunnen we nog even een half uurtje afkoelen in de airco van de camper. Doen we vanmiddag aan het eind van de dag de wandeling bij Golden Canyon… 

Het is bij de zandduinen lekker mensen kijken, bussen toeristen die hier gedropt worden, ik schat zo’n 15 min krijgen voor wat foto’s en dan weer in de bus moeten stappen. We hebben een plekje in de schaduw gevonden. Fynn en Robyn spotten een hagedis en het zand zit ondertussen overal. Als we terug zijn bij de camper hebben we eigenlijk geen van alle nog kracht voor de wandeling door de canyon, eerder behoefte aan een duik in een verfrissend zwembad. We zijn allemaal zo stoffig als wat. En dus gaan we de rangerboekjes inleveren, wordt de eed weer afgelegd en is badge 2 in de pocket. We rijden lekker naar ons plekje tussen de rotsen. 

Vanaf de hoofdweg slaan we een gravelweg in, ons hardop afvragend waar we uit gaan komen… en dan ineens zien we een paaltje met nummer 1. Het is zeker 500 meter verder voor we nummer 2 tegenkomen. Je kun je buren dus niet zien of horen. Nummer 3 is ons plekje, zo’n 2,5 a 3 kilometer van de hoofdweg af. Tegen de rotsen, in de schaduw. Ondergaande zon langzaam achter de bergen. Je hoort niks. Wat een plek! Gratis. We bakken lekker pannenkoeken en eten buiten. Ik snap wel dat deze plekken populair zijn. Fynn is ook helemaal door het dolle heen, die zou hier nog wel een nacht willen staan. Het is zo leuk om hem zo te zien. 

Als de kinderen ‘s avonds niet kunnen slapen haal ik ze uit bed. Kom eens mee… Naar buiten? Jazeker. We gaan sterren kijken. Niet normaal zoveel! Fynn vindt het spannend buiten, die heeft die coyote nog in z’n hoofd natuurlijk. Maar Robyn glundert. “Wow, ik heb echt nog nooit zoveel sterren gezien. Brammetje (onze kat die eind vorig jaar overleed) is nu ook een sterretje toch? Ik had dit echt niet willen missen mama!” 

Zo eenvoudig is het dus, een kind gelukkig maken. Ze vallen als een blok in slaap! 

Overnachting: Death Valley – backcountry Hole in the wall

Dag 20 – na inspanning volgt ontspannen

Nog steeds geen douche en nog steeds geen koffie… je snapt hoe wij ons voelen. 😉 Wel wakker worden op deze magische plek. 

We besluiten toch de camper douche eens echt goed te testen. De eerste keren was dat niet echt een hit, omdat er maar een beperkt aantal liter warm water uitkomt. Maar hier in de desert is het een weldaad. Maar wel opschieten. Natmaken, kraan uit, inzepen, kraan weer aan en afspoelen. En de volgende patiënt. Zo, heerlijk man! We zijn weer stofvrij, maar voor hoe lang? 

We hobbelen terug naar de bewoonde wereld. Op naar de Golden Canyon, die stond nog van gisteren. Het is weekend en druk op de parkeerplek. Toch vinden we een plekje. Insmeren, water en reepjes mee en gaan. Het is warm, ook voor elven al. Een groot stuk loopt in een de volle zon en in een canyon is maar weinig wind. Het is een mooie wandeling, maar het leukste is het eind: daar mogen de kids klimmen en klauteren over en door rotsen tot aan Red Cathedral. Voor hun wordt het nu pas echt leuk, de rest is maar een saaie wandeling aldus Robyn. Eenmaal boven kijk je uit over Death Valley, je ziet de sneeuwtoppen aan de overkant en de zoutvlaktes beneden. Nergens anders in Amerika is het verschil tussen beneden zeeniveau en boven zeeniveau zo dichtbij elkaar als hier. 

En dan rijden we het park weer uit via de oostkant, richting Las Vegas. Er zijn weer boodschappen nodig dus een verlate lunch bij de Wallmart. We hebben geen zin meer en weten eigenlijk nog steeds niet waar we zullen slapen vannacht. Even googlen. We besluiten bij het dichtstbijzijnde park te stoppen. Wel weer een duurdere: $54,- maar goede WiFi en een overdekt zwembad. Je snapt wat wij vanmiddag nog deden… 

Overnachting: Pahrump – Prefered RV park

Dag 21 – Valley of Fire 

Drie weken alweer “on the road”. Tijd gaat zo hard. Normaal gaan we na een week of 3 alweer richting huis. Nu niet. Nu starten we de dag met een duik in het zwembad. Althans, Henk en de kids. Ik heb er stiekem echt een bloedhekel aan. Ik had dus heerlijk een uurtje voor mezelf. Ons verslag van de tweede week online gezet, uitgebreid gedoucht (ga je echt waarderen op reis, geloof me!) en toen inpakken en wegwezen. 

We gaan richting Las Vegas, maar met een kleine omweg. In 2016 waren we al eens in Amerika en we hebben toen een picknick stop gedaan in Valley of Fire, een uurtje rijden bij Vegas vandaan. Zooo’n mooi park en je hoort er zo weinig over. Dus: op naar Valley of Fire! 

We komen er een uurtje of 3 ‘s middags aan. Campground Full… jaja die kennen we inmiddels. Toch even proberen. Plek zat! We zitten alleen nog even te stoeien met wat we moeten invullen op het briefje. Want hoeveel dagen entree moeten we nu betalen? Gaat dat per 24 uur of per dag? We komen er uiteindelijk wel uit, want een receptie om even te vragen is er op deze campings niet. Bij aankomst vul je namelijk al je gegevens in op een enveloppe en daar stop je je geld in. Die enveloppe gaat in een brievenbusje en klaar is Kees. Op goed vertrouwen dus eigenlijk. Voor dit pareltje betaal je $10,- (+$15,- entree voor het park). Fantastisch toch? 

We hebben een prachtig plekje: in de schaduw tegen een heel fijne speelrots aan. Fynn en Robyn willen eigenlijk niet meer mee voor een klein wandelingetje. Snap het wel! Toch wandelen we nog even naar de Arch Rock en bewonderen we de rotstekeningen. Ook vanavond kunnen weer buiten eten, want het is hartstikke warm. Pasta, in allerlei soorten en maten, staat er geregeld op het menu. Snel klaar, kids zijn er gek op dus daar ook geen gezeur over en we krijgen toch een beetje vitamientjes binnen. 

Morgen gaan we het park met z’n rode rotsen pas echt goed verkennen.

Overnachting: Valley of Fire – Arch Rock campground

Volgende week nog veel meer van deze rode rotsen en… Viva Las Vegas!