Drie weken later…

Ze zeggen wel dat reizen je leven verpest. En dat klopt eigenlijk wel. Hoe gaan wij om met de after travel blues? Omschakelen, vechten tegen de regelmaat waar we nog zo graag niet in terug vallen. Tegen beter weten in, het gevoel van vrijheid en reizen, de lege agenda en nieuwe indrukken opdoen, willen vasthouden. Kunnen we ooit weer wennen? En hoe gaat dat met Fynn? Snel lezen, dit is het laatste reisverslag van onze wereldreis met kinderen!

Eenmaal thuis…

“Jullie zijn zeker wel blij om weer terug te zijn he?” Het wordt ons geregeld gevraagd en ik kan volmondig “nee” antwoorden. Als ik mag kiezen, dan zijn we morgen weer weg. Henk het liefst vandaag nog. Het was gewoon zo fijn! De eerste dagen zijn we alle drie een beetje chagrijnig, afwezig, zoekend naar enige houvast. Aan alles dat Nederlands is irriteer ik me ineens. Klanten in de supermarkt die met hun overvolle kar net voor mij en mijn mandje met vijf stuks boodschappen schuiven. Aso’s in het verkeer. Klagers over file. Het nieuws. Maken wij ons serieus echt druk over rapper Boef of premier Rutte die “pleur op” zegt? Over het record aantal transfers in het voetbal of voetbal überhaupt. Is het echt zo’n ramp dat we even geen internet hebben of niet kunnen pinnen tijdens de KPN storing? Die doen dat ook niet express hè?

Henk en Fynn moeten zich met elkaar zien te vermaken, mama moet weer aan het werk. Op weg daar naar toe word ik ingehaald door de man die mij een half jaar geleden ook al dagelijks voorbij fietste. Met nog steeds diezelfde schoudertas over zijn schouder. Dezelfde mensen in de trein. Op je werk gewoon weer op de lopende band springen en mee rennen, anders val je er af. En ’s avonds in de Albert Heijn met je ogen dicht naar de tomatenblokjes kunnen lopen. Iets over zevenen eindelijk een maaltijd op tafel. “We gaan vroeg eten, dan hebben we nog wat aan onze avond”. Onze goede voornemens zijn al in week één geflopt. Lekker een wandeling maken of nog een ijsje halen. We leefden een half jaar vooral buiten. De eerste week komen we de deur bijna niet uit.

• 

• 

• 

Henk gaat op zoek, op zoek naar zijn nieuwe droombaan. Omdat hij zijn uitkering tijdens onze reis heeft stilgezet, heeft hij er nu recht op. Heel veel haast om gelijk weer aan de slag te gaan is er dus niet. Kan hij goed nadenken over wat hij nou echt wil en leuk vindt. Boswachter of parkranger in een National Park klinkt leuk maar is natuurlijk niet echt een reële optie. Tussen het uploaden van zijn CV, het struinen over internet naar vacatures en de frustratie van veel bureaucratische regeltjes door, geniet hij samen met Fynn van de ‘Indian summer’. Heerlijk, lekker op de fiets naar de theetuin of het strandje even verderop.

Maar het leven is weer zo voorspelbaar geworden. Opstaan, ontbijt, Nynke richting trein, samen even naar een speeltuintje, boodschappen doen, lunch, Fynn in bed, Nynke weer thuis, eten, truste! Nee, Henk is er ook nog niet helemaal. Ook niet na een bezoekje aan z’n geliefde cluppie uit Nijkerk.

Nu, drie weken later hebben we een beetje onze draai gevonden, maar nog kan ik niet zonder gevoel van heimwee naar onze reisfoto’s kijken. We blijven dromen, over verre- en lange reizen, over het starten van een Bed & Breakfast, over voor onszelf beginnen, over wonen in het buitenland, over alles dat ons gelukkig maakt! Maar nu eerst aan het werk, want zonder centen kunnen we niks… 🙂 En natuurlijk blijven we bloggen, gezinnen inspireren om op reis te gaan. De wereld ontdekken. Samen.

En Fynn, hoe doet die het na onze wereldreis?

Die past zich, net als op reis, sneller aan dan wij. Het komt zoals het komt lijkt hij wel te voelen. Fynn denkt de eerste week dat hij nog op reis is. Als we bij oma geweest zijn en ik zeg dat we naar huis gaan vraagt hij of dat dan hetzelfde huisje is als gister. Later die week vraagt hij zelf wanneer we weer naar een nieuw huisje gaan. En als we langs een fontein fietsten roept hij: “Kijk! Een geiser!” of spuiter zoals hij dat ook wel noemt.

In het volkstuintje van opa bubbelt het water in de sloot, watervlooien, Fynn haalt me erbij en zegt: “Het pruttelt helemaal mama”. De hond die een verfrissende duik in het water neemt is een zeehond en het invalidenautootje op de parkeerplaats een tuktuk. Oma wijst hem op een vliegtuig, “Neeh oma, dat is een airplane”. Zelfs na drie weken, wanneer we langs een simpel bos fietsen, zegt hij: “Hier wonen allemaal beren hè?” Kan dat mannetje ooit nog weer wennen? Een dag thuis spelen kan hij niet meer, dan wil hij ‘op pad’, ‘even wandelen’ of ‘naar een waterval’.

• 

• 

• 

Maar ook voor Fynn is het echte leven weer begonnen. Hij gaat naar de peuterspeelzaal, speelt met z’n vriendjes uit de straat, weet van gekkigheid niet wat hij met al zijn speelgoed moet, hij gaat weer enigszins op tijd naar bed en hij wil dan nog graag tot in detail horen wat hij die dag allemaal gedaan heeft. Ik geloof dat het hem niet zo heel veel uitmaakt dat dat nu geen spannende verhalen meer zijn over watervallen, blauwe meren, beren en olifanten. Als wij er maar in voorkomen. En hij is zelfs al ingeschreven op de basisschool, voor over een jaar. Als we dan nog hier zijn… 😉

Hoe ga jij om met de eerste weken na een verre reis? Herken je ons gevoel? Ik ben benieuwd! En heb je er ook nog geen genoeg van? Droom dan gewoon nog een keer lekker weg bij onze reisverslagen.