Reisverslag Fiji & Amerika – wereldreis week #16

We reizen terug in de tijd, sluiten een paradijselijk avontuur op Fiji af en starten aan onze roadtrip. Dwars door Amerika. Deze week beginnen we in Los Angeles. Met de gekheid op Hollywood Boulevard en we fietsen langs Venice Beach, waar het decor van Baywatch echt bestaat. En de camper wacht op ons. We kamperen bij veel te hoge temperaturen, zien het landschap met de dag veranderen en genieten van het gemak dat een camper heeft. Het was me het weekje wel!

Maandag & dinsdag – Another day in paradise

We hebben ons verblijf in de Fiji Beachouse dus verlengd naar een week. We willen eigenlijk ook nog wel wat doen, maar het strand en de zon lonken ook. Het weer was de afgelopen dagen wisselvallig dus als de zon gaat schijnen moeten we daar gebruik van maken. Maandag is het nog voornamelijk bewolkt dus laten we ons lekker verwennen. Ons resort biedt ook heerlijke massages aan voor weinig, dus papa en mama gaan er eens lekker voor liggen.

Dinsdag is echt een paradijselijk dagje. Het wolkendek breekt helemaal open en er is volop zon. De kajaks zijn gratis te gebruiken en dus peddelen we wat op en neer, we snorkelen ombeurten, zorgen dat ons kleurtje een beetje bij blijft en duiken in het zwembad. Of we chillen even lekker in een van de vele hangmatten. Wat een leven! Fynn is helemaal thuis hier, hij weet de weg en heeft vriendjes gemaakt. Het eerste wat hij vraagt als er nieuwe vriendjes in de buurt zijn: “hebben ze ook auto’s”. Auto’s zijn z’n lust en z’n leven.

Woensdag op Fiji – Goodbye Fiji

Ok, dat luie zweet moet er ook een keertje uit. We trekken vanmorgen de jungle in. Maar niet voordat we onze Zweedse vrienden uitzwaaien. Er is een dagelijkse trekking naar een nabij gelegen waterval. Wij sluiten vandaag aan, nu kan het nog. Vertrek om 10 uur Fiji-time. Inmiddels gewend aan dit tijdsbegrip komen wij om 10.30 uur aankakken. Maar niemand die er raar van opkijkt, we zijn ook niet eens de laatste. Het schijnt een easy junglewalk te zijn. Het is maar hoe je het bekijkt. Easy in de zin van hoogteverschillen ja, maar de toevoeging junglewalk doet z’n naam eer aan.

We zijn op onze slippertjes en glibberen over modderpaatjes, over boomstammen en over gladde stenen in riviertjes. We moeten soms echt even wachten op onze gids (opa alias Morgan Freeman, verdient nog een centje bij door deze tours te organiseren. Hij is inmiddels 63 jaar), omdat het pad ineens lijkt te zijn opgehouden. Allesbehalve easy dus. De beloning op de heenweg is een koude plons in het meertje van de waterval. Die op de terugweg een traditionele lunch bij een lokale familie, voor slechts 2 Fiji Dollar (85 cent). Smullen! En dan zit het er echt op. We moeten door maar wat een paradijsje was Fiji!

We nemen de lokale bus terug naar de luchthaven. Onderweg wordt het langzaam donker en als we om 21:30 vertrekken zit de woensdag er in Fiji op. Niet getreurd, morgen nog een keer woensdag.

Woensdag in USA – Back to the future in Los Angeles

We vliegen 19 uur terug in de tijd. Half twee ’s middags landen we in Los Angeles. Welcome to America! De douanecontrole stelt hier ineens niet meer zo veel voor na onze eerdere ervaringen. Natuurlijk worden we wel ondervraagd wat we komen doen en ook gaan we op de foto en worden onze vingerafdrukken afgenomen. En weer een stempel in ons paspoort. Fynn heeft al meer gezien dan de douanebeambte geeft hij eerlijk toe.

En dan op zoek naar de shuttlebus naar ons hotel. We moeten lief kijken, Fynn mag eigenlijk zonder autostoeltje niet mee. Als we achterin gaan zitten, zo ver mogelijk uit het zicht, ziet de chauffeur het door de vingers. Zorgen om niks, want Fynn zakt steeds verder onderuit en ligt uiteindelijk opgerold te slapen. Niemand die hem zou kunnen zien vanaf de buitenkant. Maar zo streng zijn ze hier. Daar komen we later die week nog een keer pijnlijk achter.

Het hotel dat we geboekt hebben voor de eerste nachten is vlakbij ons camperverhuurbedrijf maar enigszins buiten de stad. Handig voor zaterdag maar niet om “even” de stad in te gaan merken we later… Het is tegen vijven als we aankomen in ons hotel ‘Motel 6 Thousand Oaks’. Motel 6 is hier een populaire keten van goedkope, functionele hotels (vergelijk het met Ibis) en deze heeft een zwembad. We gaan de deur niet meer uit, behalve Henk. Die gaat de omgeving nog even verkennen, zoals gebruikelijk.

En hij gaat op jacht naar een avondmaal. De buit? Een megapizza (16”) en wat vitamientjes in een salade. We zien later dat dit nog lang niet het grootste formaat pizza is. Alles is hier groot, groter, grootst. En dat verklaart gelijk de omvang van een aantal Amerikanen 😉 Fynn valt daarna als een blok in slaap, maar wordt ook na twee uurtjes weer wakker. Die denkt dat dit z’n middagslaapje is. Dus tot na middennacht kijken we filmpjes op m’n telefoon en dan is het goed. Hij kan gaan slapen. En wij ook. Normaal gesproken liggen we er op dit tijdstip al lang af.

Donderdag – California Dreamin’

Het is tegen elven als we allemaal goed en wel wakker zijn. Leve de jetlag. Het plan was vroeg op pad, lekker wat doen. Mislukt! Vandaag daarom eerst maar eens op zoek naar een autostoeltje, want ook voor in de camper hebben we die straks nodig. We tuffen met de bus door de wijk tot we bij een shoppingmall komen. Ze hebben er van alles, maar niet wat wij zoeken. Wel kan Fynn z’n energie even kwijt in de speelhal en stuiten we op een echte Coca Cola truck. Zo eentje uit de reclames. Henk en Fynn mogen even in de cabine kijken.

Bij de target verderop scoren we uiteindelijk een betaalbaar autostoeltje. Over het weer hoeven we ook niet te klagen, dus we plonzen ook nog maar een keer in het zwembad. En we doen ook nog een tukkie eind van de middag. Fynn heeft toch wel wat last van het tijdsverschil en is niet de gezelligste. Dat arme jong, z’n hele ritme is naar de knoppen. En wij hebben ook niet veel puf door het tijdsverschil en de gebroken nacht in het vliegtuig. Dat wordt dus niet uit eten vandaag, die les hebben we inmiddels geleerd. En dus gaat Henk weer op pad om wat te halen. Mexicaans vanavond, met een lading saus en taco’s want zo hoort dat in Amerika. 🙂

Vrijdag – Los Angeles, Hollywood Baby!

Vandaag gaat het echt gebeuren, we gaan Los Angeles in. Niet met het openbaar vervoer want dat duurt uren, maar met Uber en de metro. De Ubertaxi is hier niet verboden en zeer populair. Henk heeft de App al geïnstalleerd en met een aantal klikken op z’n Iphone is de taxi besteld en binnen twee minuten (!) rijdt er een hartstikke aardige vent voor. Hij doet niet moeilijk over het (ontbreken van een) autostoeltje en zet ons af bij de dichtstbijzijnde halte van het metrostelsel. Ideaal dit en veel goedkoper dan een normale taxi. Een keer overstappen in de metro en anderhalf uur verder staan we in hartje Hollywood: The walk of Fame, midden in Los Angeles.

Hollywood Blvd is wat je verwacht en meer, hysterisch. Tussen de beroemdheden op de stoep lopen stripfiguren waarmee je op de foto kan. Fynn geniet van al die spydermannen. Soms iets te dik in een iets te strak rood pak… Ook proberen onbekende zangers hun cd’s aan de man te brengen en schreeuwen de billboards je tegemoet. Voor de oplettende kijker spotten we de Hollywood letters in de verte en we drinken een Starbuckskoffie terwijl Fynn zich vermaakt in de fontein.

We hoppen terug in de metro en rijden naar Santa Monica, onze eindbestemming is Venice Beach. Voor je beeldvorming: het Baywatch strand. De strandhuisjes incl. lifeguards. Alleen Mitch ontbreekt 😉 We huren fietsen, want wandelen met Fynn is te ver. Het strand is heerlijk breed, over de gehele lengte loopt een fietspad dat slingert tussen palmbomen, langs speeltuinen en Muscle beach (de naam zegt genoeg) en aan de straatkant kun je je hart ophalen op de hippiemarkt. De ‘Scheveningse’ pier van Santa Monica staat vol met achtbanen en ander kermisspul. Ik vind Amerika nu al leuk! Als we de terugweg even achterwege laten tenminste want dat was een ramp.

Met alle metrolijnen uiteindelijk weer terug bij de metrohalte het dichtst bij ons hotel, we zijn inmiddels twee uur verder. En dan weer met Uber naar huis is het plan. Simpel toch. Niet dus. De UberApp werkt alleen met een internetverbinding. Op zoek naar een wifi-verbinding voor de ubertaxi dus. Die vinden we maar de app werkt niet mee. Dan de dataroaming maar aan en een Ubertaxi bestellen. Zo gezegd zo gedaan. Over vijf minuten is deze er. De beste meneer rijdt echter twee keer langs ons heen maar stopt niet ondanks ons gezwaai, waarschijnlijk omdat hij een klein kind ziet. Henk belt hem maar hij neemt niet op.

Opnieuw roamen dan maar voor een nieuwe Uber. Check. Maar die wil ons niet meenemen want we hebben geen autostoeltje… Wat nu? Het is inmiddels negen uur geweest en we zijn het alledrie aardig zat vanaf vanochtend 10 uur. We besluiten de steakhouse aan de overkant van de straat in te lopen en daar een gewone taxi te bestellen. Deze neemt ons uiteindelijk mee, zonder autostoeltje. De man zegt geen woord en rijdt als een dolle naar ons hotel. De teller staat uiteindelijk op ruim 61 dollar (Ubertaxi op de heenweg was 29 dollar). Welkom in Los Angeles! Bij het afrekenen kun je automatisch de fooi a 10, 25 of 40 procent toevoegen. Doei! Wij zijn er inmiddels helemaal klaar mee. Het was me het dagje wel. Nu lekker slapen…

Zaterdag – Daag Los Angeles. On the road again

Onze roadtrip gaat beginnen! Zin in. We bestellen toch maar weer een Uber-taxi (een XL vanwege al onze bagage) en dit keer gaat het weer prima. Ook geen gezeur over een kinderstoel. We hebben gisteren gewoon vette pech gehad concluderen we. De camper halen we op bij Roadbear, prima service. In een uur worden alle ins en outs uitgelegd, Henk z’n ogen beginnen ervan te tollen, zeker als Fynn zich er ook mee gaat bemoeien. Hij wil helpen. Hij wil eigenlijk altijd helpen, heel schattig, maar in dit geval is dat nog teveel gevraagd. Papa weet niet eens hoe het werkt. Gelukkig krijgen we ook een uitgebreide gebruiksaanwijzing mee.

Het autostoeltje installeren is ons pakkie an, want daar mogen zij zich niet mee bemoeien. Doen ze dat wel en er gebeurt wat, dan zijn zij eventueel aansprakelijk. Op mijn onschuldige vraag waar de gordel in moet, schudt de man al met z’n hoofd. Echt typisch Amerikaans.

Onze camper is eigenlijk gewoon een luxe chalet op wielen. En wat een groot ding! Ik ben blij dat Henk daarin rijdt de eerste dagen. We rijden over de vijfbaanswegen vanuit Los Angeles, iedereen is eigenlijk heel relaxt in het verkeer. Bij de supermarkten mag je met je camper op vier plekken gaan staan, vanwege de grootte. Kijk, dat is dan weer wel wat voor mij. Lekker ruim parkeren. We halen boodschappen en touren dan naar onze eerste camping vlakbij Banning.

Het is op de route naar Joshua Tree National Park, het eerste park wat we willen bezoeken. We slapen op een KOA-camping, ze zijn vaak wat duurder, maar je hebt er alles. Een speeltuintje en zwembad voor Fynn, aansluiting op elektra, water en je eigen kampvuurplaats. En mooie, ruime plaatsen. Het is er al behoorlijk warm, gelukkig begint het ’s avonds te waaien en koelt het lekker af in de camper. We zijn benieuwd naar morgen, er is een hittegolf voorspeld.

Mijn camperkeukentje bevalt ook goed. Binnen is het onwijs ruim, want de zijkant schuif je uit. Fynn slaapt boven de bestuurderscabine, wij achterin. Een koelkast en vriezer die groter zijn dan onze vriezer thuis en een klein badkamertje met wc en douche. Zelfs een magnetron en tv met dvd speler. We gaan ons hier de komende vier weken wel in vermaken.

Zondag – Burning man

Fijne vaderdag! Het wordt er een die Henk niet snel zal vergeten. Het plan is om naar een plaatsje dicht in de buurt van Joshua Tree National Park te gaan. Het wordt La Quinta. De camping ligt maar een uurtje rijden bij Banning vandaan aan een (denken we) verkoelend meer. Er is ook een groot zwembad dus daar zullen wij ons wel vermaken. We kunnen eventueel later vanmiddag lekker het park in, Joshua bomen bekijken. Als we aankomen op de camping kijken ze ons verbaasd aan. Wat we hier komen doen met deze temperaturen. Of we niet goed wijs zijn… Hmm. Het is ook wel erg rustig hier. En op straat was het helemaal uitgestorven. Nu weten we waarom.

We hebben in de camper gezeten met airco dus we hebben de hitte niet helemaal meegekregen. Maar het is hier inmiddels ruim 48 graden! 48! We twijfelen even maar blijven toch. Het is in de hele omgeving heet of we moeten echt uren gaan rijden. Daar hebben we geen zin in. We kunnen niet anders dan afkoeling zoeken in het zwembad, veilig in de schaduw. Ongelofelijk wat een hitte maar we trekken het alledrie best aardig. We vluchten ’s middags de koele supermarkt in, terwijl we eigenlijk niet echt boodschappen nodig hebben.

’s Avonds gaat het waaien, maar het maakt het er niet kouder op. Een hete föhnwind waait over en tot diep in de avond is het boven de 40 graden. De airco in onze camper doet echt z’n best, maar klapt er om de haverklap uit. 11 graden is te overbruggen, maar dan is het nog 37 graden binnen. Midden in de nacht is het afgekoeld naar 30 graden, kouder wordt het echt niet. Bizar om dit een keer mee te maken en wat fijn dat we de volgende ochtend in alle vroegte kunnen vertrekken. Met gierende banden, als die niet al aan het asfalt gesmolten zitten. Weg hier, want vandaag wordt het er 51 graden, een nieuw warmterecord.

Vol verbazing zijn we dat hier dus wel nog mensen wonen, dat er op het land gewerkt wordt en dat we ’s morgens een jogger zien. En een zwerver met z’n winkelwagen. Zo’n man moet toch gewoon van de straat gehaald worden? Ik ben bijna in staat hem een lift naar koelere oorden aan te bieden. Wij zetten de airco op volle kracht. Op naar de hogergelegen Grand Canyon. We hebben opgezocht dat daar de temperaturen beter te behappen zijn, dus let’s go!