Reisverslag Fiji – wereldreis week #15

Bula! Hallo vanuit Fiji! Deze week zijn we in drie verschillende landen. We sluiten ons Australië-avontuur af met een koud bezoek aan The Australia Zoo en vliegen naar Auckland. We trakteren Fynn deze 24 uur in Nieuw Zeeland op zijn eerste Happy meal, kan hij vast wennen voor als we straks in USA zijn. En we ruimen de lange broek weer op, want we zetten voet op paradijselijk Fiji. Bijna altijd paradijselijk Fiji… Ons reisverslag Fiji lees je hier.

Maandag – Crocodile hunter here we come!

We vertrekken op tijd, onze laatste dag in Australië. Niet compleet zonder een bezoek aan de bekendste Australiër: Crocodilehunter Steve Irwin. Althans, aan wat hij heeft nagelaten. Hij is al een aantal jaar dood, getroffen door een dodelijke steek van een pijlstaartrog. Ik had niet zoveel met Steve, maar te zien hoe zijn ziel hier voortleeft, bezorgt me toch een beetje kippenvel. Als je niet beter weet zou je denken dat de beste man nog leeft. Alles ademt hier Steve Irwin.

De dierentuin is gigantisch en compleet anders dan het standaard dierentuinplaatje. Hier een enkele giraffe, zebra en neushoorn. Maar bijvoorbeeld geen olifanten of katachtigen, behalve twee vertederende Sumatraanse tijgerwelpjes. Wel alles dat Australië is: krokodillen, slangen, koala’s, kangoeroes, bijzondere vogels en Tasmanian Devils. Het is behoorlijk fris, zeg maar gerust koud door de kille wind, maar het blijft gelukkig droog. We voeren kangoeroes, aaien een koala en nemen uiteraard plaats in de arena voor een grote show met (roof)vogels, slangen en als hoogtepunt het voeren van een drie meter lange krokodil.

• 

• 

• 

Ja, dit was me een waardige afsluiter van onze twee weken Down Under. We checken aan het eind van de dag in in ons (gr)ibis hotel bij de luchthaven. Gelukkig slapen we hier maar een paar uur, door het scheve raam waait de wind naar binnen en lijkt het of de auto’s door onze kamer heen rijden.

Dinsdag – dure teentjes knoflook

Middenin de nacht de wekker. Fynn heeft weer praatjes voor tien. We leveren de auto in en worden keurig op de luchthaven afgezet. Het is maar een korte vlucht, we stoppen namelijk in Nieuw Zeeland en vliegen morgen door naar Fiji. Braaf vullen we het formuliertje in met allerlei vragen over welke producten je wel of niet bij je hebt en waar je de afgelopen dagen geweest bent. Die willen ze straks bij de douane zien.

We hadden wat etenswaar over vanuit Brisbane en omdat we in Amerika straks weer zelf moeten koken nemen we het maar mee. Komt wel op is ons idee. Bepaalde dingen mogen Nieuw Zeeland alleen niet in, om het verspreiden van gekke ziekten te voorkomen. Fruit, groente, zuivelproducten, vlees. Dus we eten de nootjes nog maar gauw op, het fruit hadden we in het vliegtuig al opgegeten en de kaas gooien we weg. De courgette hadden we al in de Ibis achtergelaten. We zijn er klaar voor. Het douanehondje slaat echter aan bij mijn tas, op de verzameling schelpen. Niet zo gek, want er komt een zeelucht uit die tas… Ik heb ze netjes op het formulier gezet en het is goed. Ze mogen mee, net als twee zakjes verpakte noedels en rijst die we ook eerlijk opgaven.

Als we door willen lopen ruikt hij ook in Henk z’n tas nog iets. ‘Wat?’, vragen we ons af. Het kan het fruit zijn dat in de plastic tasjes gezeten heeft, maar de dienstdoende dame wil de tas ondersteboven.

Er komen drie teentjes knoflook uitgerold die nog ergens onderin een zakje zaten. Dit is een serieuze zaak. We worden apart gezet en stevig aan de tand gevoeld. Wisten we niet dat deze drie (ik overdrijf niet, het waren er niet meer dan drie) tenen knoflook nog in de tas zaten, deden we het bewust? Pff tjee, wat een heisa over wat knoflook. Er moet een supervisor bij komen, Henk z’n paspoort moet hij afgeven en er wordt hevig overlegd. Na 20 minuten krijgt Henk een serieuze waarschuwing en een aantekening in zijn paspoort. De boete van 400 dollar blijft ons bespaard (dit keer), maar makkelijk ging dat niet. Welkom in Nieuw Zeeland!

Na een powernap, we hebben immers toch weer een halve nacht overgeslagen, lunchen we bij een gezellig restaurantje om de hoek van ons (alweer) Ibis-hotel. Dit keer een veel beter hotel, notabene veel goedkoper, met in de buurt genoeg eettentjes en zelfs een supermarkt. En heerlijk rustig. Na een korte wandeling door een park doen we verder niets meer dan de dag afsluiten bij de Mac. Eet smakelijk! We doen er speciaal voor de douanedame wat extra knoflooksaus op.

Woensdag – Bula Fiji!

Deel twee van onze transfer, vandaag naar Fiji. Ook nu slechts drie uurtjes vliegen, maar daarna nog twee en een half uur in de bus. Het is maar een klein vliegveld, maar ook hier strenge controles. Gelukkig weten we nu zeker dat wat we bij ons hebben goedgekeurd wordt. Supervriendelijke mensen loodsen ons zo naar de lokale bus en daar gaan we. We zijn geland op Nadi, op het hoofdeiland Viti Levu, en hier blijven we voorlopig. De bus brengt ons naar het zuiden, de coral coast, en het is inmiddels donker als we daar aankomen.

Fynn is in de bus weer in slaap gevallen en we moeten hem abrupt wakker maken als de buschauffeur stopt en roept “Beachhouse”. Het is acht uur ’s avonds en we kunnen na check-in nog snel aansluiten voor het diner wat we hier verplicht moesten bijboeken. Dit geldt trouwens voor bijna alle accommodaties op Fiji (het mealplan). De eerste indrukken van dit ‘resort’ zijn goed. We zien een zwembad en horen de golven op de achtergrond. En we zien backpackers die een Kava-ceremonie houden en (gelukkig) ook enkele gezinnen. Morgen maar weer eens goed kijken bij daglicht waar we zijn beland. De naam van onze accommodatie belooft in ieder geval veel goeds.

Donderdag – onder water is het droog

Wow! Dit is wel een klein paradijsje. Eigenlijk precies wat je verwacht van Fiji. Zon, zee, strand, palmbomen, turquoise blauw en helder water en overal hangmatten, strandstoelen en leuke zitjes aan het strand. Maar ook een volleybal- en voetbalveld, pingpongtafel, biljart, dartbord en een zwembad. En surfplanken, kano’s en snorkelsets te over. Alles voor een actieve of luie vakantie. Hier gaan we het wel vier nachten uithouden. We pakken een kano (die in onze package zit), huren een snorkelset en peddelen een paar honderd meter naar het rif. Om beurten snorkelen we wat en de ander zwemt met Fynn. Later die ochtend is Henk met de backpackers een potje aan het voetballen en Fynn en ik liggen in het zwembad. We genieten.

Enig minpuntje vandaag is dat in de loop van de middag de zon verdwijnt en het begint te regenen. Iedereen duikt de bar in of zoekt beschutting in een van de vele overdekte zitjes. Mooi moment om eens goed te kijken wat voor volk hier zoal verblijft. Jonge backpackers, eeuwige backpackers (op leeftijd, getekende kop, vaak vol tatoeages), gezinnen (een stuk of vijf) maar verrassend weinig stelletjes zo op het eerste oog. Die zoeken waarschijnlijk een iets rustigere en luxere plek. Voor ons is het prima en voelen ons aardig thuis in dit gemêleerde gezelschap. En Fynn? Die heeft binnen no-time alweer alle aandacht, vooral van de vele lokale ‘mama’s’ die hier werken.

Vrijdag – na regen komt…

De regen van donderdag gaat onophoudelijk verder op vrijdag. Pas in de middag knapt het wat op. Dat is wel even een tegenvaller en dan loop je gelijk tegen de beperkingen van een strandresort op. Het enige wat je op zo’n dag kunt doen is op de kamer hangen maar dat is voor ons met Fynn geen optie. Pingpongen, biljarten of schaken gaat ook vervelen (als het al mogelijk is met kids) en dus hangen we samen met twee andere gezinnen bij de bar. Fynn vermaakt zich altijd wel. Met z’n auto’s, achter de andere kinderen aanrennen of hij speelt met de biljartballen.

Wij maken ondertussen plannen voor een boottrip de volgende dag, want de voorspellingen zijn gelukkig beter. En we willen graag nachten bijboeken, net als een ander gezin. Maar dat is nog niet zo makkelijk met het weekend op komst. Dan komen vele studenten uit Nadi hier namelijk vakantie vieren. Bij de receptie maken ze er een grote puzzel van om twee gezinnen drie nachten te kunnen bijboeken. Alle mogelijke plekken waar matrassen kunnen worden neergelegd worden uit de kast gehaald, zo ook de conference room. Wie daar gaat slapen moeten we nog even uitvechten, maar zover komt het gelukkig niet.

• 

• 

• 

Zaterdag – Cast away

We hebben met vier gezinnen een boot gecharterd en gaan op weg naar een onbewoond (bounty)eiland, Yanuca-eiland genaamd. We zullen om negen uur vetrekken. Fiji-time. Dat laatste wordt ons diezelfde ochtend duidelijk. Negen uur staan de gezinnen paraat maar pas om kwart over tien varen we weg bij ons resort. Niemand die hier verder een punt van maakt want zo werkt het hier dus gewoon en het weer is goed. Yanuca-eiland is inderdaad een bountyeilandje dat je kent van de postkaarten. Wit zand, turquoise blauwe zee, palmbomen en koraal op zwemafstand. En het belangrijkste, geen massa’s andere toeristen. Er ligt nog een andere boot voor anker, maar maken al snel aanstalten om door te varen dus we zijn de enigen op dit mooie eiland.

Na de matige BBQ-lunch (koude rijst, droog en aangebrand vlees zonder saus en brood met jam voor de kids), staat er een korte trek naar de top van dit eilandje op het programma. 15 minuten volgens het programma dus goed te doen met de kids erbij. Henk blijft achter met Fynn, omdat hij nog last heeft van een grote blaar na zijn voetbalwedstrijd, samen met nog twee anderen. En dat blijkt de beste keus. De hike, door dichtbegroeide jungle en tegen een steile helling omhoog is absoluut niet kidsproof. Onze gids, die het steilste stuk ook voor het eerst loopt, had dit moeten afraden voor ons. Gebroken komen we ruim anderhalf uur later terug bij de hangmat waar Henk en Fynn ons opwachten. Het stel met de 9-maanden oude baby is aardig van slag. Dit had ook anders kunnen aflopen.

Het is dan al bijna vier uur en we willen nog even naar een mini-eilandje verderop waar het koraal nog mooier is. Als we het kleine eilandje naderen, lopen we echter vast op het rif. Het is laagwater en we kunnen niet meer aanmeren. We snorkelen nog wat maar moeten haast maken om voor het donker thuis te zijn. En dus stuiteren we op de golven terug naar ons resort met als beloning een mooie ondergaande zon. We zijn allemaal blij als we weer veilig aan land staan en sluiten deze mooie dag af met een koud biertje.

• 

• 

• 

Zondag – de verkering gaat naar huis

We zijn gisterenavond voor de zekerheid ook nog even naar de receptie gelopen voor de kamerindeling vanaf zondag. En dan blijkt ineens alles anders. We kunnen beide in een normale kamer blijven en wij hebben zelfs meerdere opties. Ook dit is echt Fiji. Niets is zeker totdat het zover is. Hebben we eergister voor niets bijna een uur zitten puzzelen. De dag begint weer goed, met zon. We zwaaien Fynn zijn verkering uit, dikke mik was het tussen Fynn en Indy uit Australië. Die gaat Fynn nog missen. Het weer verandert ook, helaas. Lig je net met je hele hebben en houden in de zon, begint het te regenen. En dat gebeurt diezelfde dag nog een aantal keer. Wel een mooi moment om iets te gaan boeken voor de states.

We vliegen woensdag namelijk al naar LA voor de start van ons volgende avontuur. Voordat we de camper ophalen zijn we drie nachten in LA en dus moeten we onderdak regelen. Ons visum hebben we dit keer wel vroeg genoeg geregeld na onze ervaring met Australië. We leren het wel 😉