Week 10 – Vakantie op reis…

Vanuit Canyonlands reizen we nog even door naar een andere canyon: eerst naar Box Canyon en daarna naar Black Canyon of the Gunnison met kinderen. Het is een beetje een gekke week, waarin we door een wel heel bijzonder aanbod ineens vakantie hebben in onze reis. Er wordt gezwommen en gesprongen. Heerlijk!

Dag 64 – Ouray en Box Canyon Falls

Het belooft weer een mooie dag te worden, we hebben echt zo’n mazzel met het weer de laatste weken. Ook nu weer strakblauw. Dat heeft z’n nadelen in een camper, want om 06:00 uur is het licht. We hebben de raampjes bij de kids dus inmiddels vakkundig dicht “getimmerd” met karton. Dan rekken we het tot 07:00 uur. En dan is het gedaan met de rust. 

Henk staat al vroeg een praatje te maken met de marshmallow-buren, het is ook altijd leuk om wat tips van anderen te krijgen. Fynn en Robyn hebben zich iets wat brutaal in hun hangmat genesteld. “Jij mag die hebben” zegt de Amerikaanse buurman tegen Fynn en Robyn in steenkolen Nederlands. Hij blijkt die zin (en vele anderen) opgezocht te hebben in de vertaalmachine. Te lief weer dit! Weigeren is echt geen optie. “When do you guys leave? I will take it down for you on time.” Fynn en Robyn helemaal in hun nopjes natuurlijk. De zak waar de hangmat in hoort wordt erbij gezocht en zelfs de banden en haken krijgen we mee. Nou daar gaan we weer.

We zwaaien ze uit en rijden door naar Box Canyon. Hier stort met oorverdovend lawaai een waterval naar beneden, niet normaal zo hard. Doordat je in een canyon staat galmt het ook nog eens aan alle kanten en vult de canyon zich met waterdamp. Een gratis koude, heel koude, douche dus. 

Gelukkig kunnen we ‘s middags lekker in het zwembad duiken op de camping. We hebben weer eens een KOA geboekt, hebben ze wel verdiend! Zwembad, speeltuin en WiFi. Wat een feest! Gelijk wat boeken downloaden uit de online bieb en weer een verslag online. Met deze snelheid is dat heel fijn frustratieloos werken, ik kan je zeggen; dat is ook wel eens anders…

Overnachting: Montrose – Koa 

Dag 65 – Black Canyon of the Gunnison met kinderen

Natuurlijk eerst nog even zwemmen. Eigenlijk willen ze nog wel een nacht, maar wij zien het al gebeuren dat er dan een volledige dag gegamed wordt en laat dat nou net altijd een terugkerend punt van strijd zijn. Nee, zo’n middag en ochtend is prima. We gaan weer lekker de natuur in. We willen naar Black Canyon of the Gunnison National Park. Een hele bek vol ja. En het ligt hier eigenlijk maar 20 minuten vandaan dus we hebben geen haast. Even tanken, even boodschappen en dan zijn we dus begin van de middag al in het park. Eerst door naar de camping, altijd spannend of er plek is. Maar we kunnen zelfs kiezen… luxe dit hoor!

We parkeren de camper en wandelen dan over de Rimtrail naar het bezoekerscentrum. Boekje halen, even over het randje van de canyon turen en dan via een andere route terug. We speuren nog naar beren, maar helaas. We zien ze niet. De mannen lopen voorop, die hebben altijd net een iets hoger tempo dan Robyn en ik. Dus de meiden achterop, lekker kletsen. Heel gesprek over waar de eerste mens vandaan komt. Ik leg haar de theorie van Adam en Eva uit en ook die dat wij van apen afstammen. Robyn besluit voor de Adam en Eva theorie te gaan en zegt dan: “Ik denk wel dat de eerste mens een bouwvakker was.” “Oh, ok” zeg ik “waarom denk je dat?” “Nou” zegt ze “als de eerste mens bijvoorbeeld een mama was ofzo, dan was er nu nog niks geweest…” En bedankt! 

Eenmaal terug op de camping passeren we een stel dat ons enthousiast groet. We raken even aan de praat, ze blijken uit Denver te komen en die kant gaan wij op. Dus wie weet hebben ze nog leuke tips. Dat zijn vaak de leukste, die van andere reizigers. Ze grapt nog: jullie kunnen wel op onze oprit staan. Ze is schrijfster en op een kleine promotour voor haar boek, dus Robyn krijgt gelijk een exemplaar mee. Dat is weer zo’n leuk toeval, we zeiden namelijk gister nog: we moeten even wat boeken downloaden, want we zijn er doorheen. En nu krijgen we er dus een mee. Iets over wijze levenslessen, maar dan voor kinderen: de Pony zien en niet de poep. En boeken over poep doen het altijd goed bij Robyn. Fynn is gelijk geïnspireerd: hoe schrijf je dan een boek? Ja, ik ga een boek schrijven!

Als Henk ‘s avonds voor mij naar een hoger punt wandelt om een sms te versturen (iets met werkafspraak en geen bereik) klopt Andrea op de camperdeur, de dame van vanmiddag. “We hebben het er nog eens over gehad, maar we menen het; jullie kunnen wel in ons huis.” Nou wat een bizar aanbod! Kunnen we dat wel aannemen? Ze vertelt hoe fijn zij het ooit vond om na weken rondreizen met een backpack te worden uitgenodigd bij een gezin thuis. Hoe fijn dat voor haar was om even in het ‘normaal’ te zijn weer. En dat wil ze ons ook geven. En als we door Amerika reizen willen we toch ook wel eens een Amerikaans huis van binnen zien? “Think about it and let me know in the morning. By the way, we have a trampoline.” We gaan er eens een nachtje over slapen… 

Overnachting: Black Canyon of the Gunnison – South Rim Campground 

Dag 66 – We doen het!

We zitten nog te ontbijten als Andrea weer langs wandelt. En? Doen we het? Ok, misschien wel leuk voor een nachtje. Maar dan wel op de oprit. Ik weet niet wie enthousiaster is: Andrea of wij. Ze schrijft alles op: adres, namen van de buren, WiFi code, telefoonnummers en de naam van het zwembad aan het begin van de straat. We mogen de wasmachine en droger gebruiken, net als de keuken (whaa een oven! Yes!) en ga ook zeker lekker even onder de douche.

Als ze al bijna weer weg zijn denk ik ineens: maar hoe komen we dan binnen? Oh ja, vergeten op de schrijven. En zonder twijfel zet ze de code van de garagedeur eronder. “Or” zegt ze “the backdoor to the garage is unlocked”. En ga gerust langer dan 1 nacht, wij zijn er toch niet. Alleen Trudy de schildpad is thuis. Nou dat hoef je tegen Fynn niet te zeggen. Hoe tof? Een schildpad als huisdier. 

Denver is echter nog best een stuk rijden dus vandaag verkennen we Black Canyon of the Gunnison National Park. We rijden naar het eind en wandelen daar naar Warner Point. Hier is eerder deze dagen een beer gespot dus wie weet. Maar niks. Wel een mooi uitzichtpunt over de donkere, diepe canyon. En naderende donkere onweerswolken. 

Wanneer we ‘s middags een broodje eten bij een van de uitzichtpunten kunnen we er nog steeds niet over uit. We hebben deze mensen een kwartiertje gesproken en ze bieden ons hun huis aan… ongelooflijk! 

Wanneer we het park verlaten hebben we nog geen slaapplek voor vannacht. Wel een richting, dus even kijken hoever we komen. Er zijn onderweg flink wat wegwerkzaamheden, waardoor het allemaal voor geen meter opschiet. En als we dan net buiten het plaatsje Gunnison zelf een speeltuintje zien en de kids heel hard roepen: “oh daar willen we even spelen!”, gooien we het stuur om en parkeren we naast de speeltuin. Kids de energie eruit en wij even rustig op de kaart en in de apps kijken waar we gaan slapen vannacht. Het weer is iets minder, het is zelfs een soort van fris. Niks aan. We belanden uiteindelijk op een kleine forestcamping met één andere gast. Saai plekje, maar goed op de route en lekker goedkoop. Nog maar een spelletje doen dan. En op zoek naar beren want die zijn hier ook.

Overnachting: Gunnison – Almont campground

Dag 67 – Vakantie op reis 

Het lijkt wel of we allemaal even toe zijn aan vakantie. Vakantie in de reis. Even rust, even niet bedenken ‘waar slapen we morgen, wat gaan we doen’. Even geen strijd om huiswerk of schermtijd (er ontplofte een klein bommetje vanmorgen) en even niet met z’n viertjes op 20m2. Het aanbod van Andrea en Mike, om van hun huis gebruik te maken, komt eigenlijk echt op het juiste moment. We besluiten om vandaag in 1x door te rijden naar Littleton, net onder Denver. Het wordt een pittig ritje van bijna 4 uur rijden, maar dan hoeven we ook echt even 3 dagen niks.

Onderweg onwijs veel miezer en in de verte continue dreigende luchten met als je mazzel hebt een sneeuwpiek van zo’n 14.000 feet (ca 4.000 meter) er tussendoor. Precies op de bergpas die we over moeten een dikke hagelbui. Lekker rijden is anders, maar het is wel weer een mooie route. Met blauwe lucht moet dit schitterend zijn! 

We komen in de loop van de middag aan en rijden zo de oprit op. Gek idee. De schuttingdeur naar de tuin is open, de trampoline gigantisch en de achterdeur inderdaad van het slot. We wandelen zo naar binnen.

Het is een heerlijk groot huis. Zo’n echt Amerikaans houten huis met een “bioscoop” in de kelder en een grote kast met spelletjes in de bijkeuken. Dan nog een trapje op en dan sta je dus in de woonkamer. Krakende houten vloer, grote bank en een tafel waar we met een heel elftal aan kunnen. De koelkast heeft twee openslaande deuren en de oven? Daar kan ik wel vier ovenschalen tegelijk in kwijt. Dit is fijn! Het is redelijk weer hier dus de kids zijn we kwijt aan de trampoline. En ik zet maar gelijk een eerste wasje aan. In een wasmachine waar gelijk alle beddengoed tegelijk in kan. En in één van de drie badkamers is zelfs een bad!

Andrea appt nog: “We have a great car for you to use.” En “great coffee in the far left top cabinet from the sink”. Met andere woorden: trek lekker alle kasten open en doe of je thuis bent. Zo voelt het zeker! Oja, en van het plan om te slapen in de camper op de oprit zien we na het zien van de lekkere bedden ook maar gelijk af.

Overnachting: huis van Andrea en Mike

Dag 68 – Zwemmen en illegaal van de duikplank

Heerlijk geslapen! En een slome start vandaag. Ik start met m’n verzette belafspraak, de mannen gaan naar de kapper en verder worden er heel veel spelletjes gespeeld. Het is heerlijk weer! Eigenlijk wilden we morgen gaan zwemmen, maar we gooien het plan om. Gauw broodje eten en gaan. We lopen naar het eind van de straat (waar de nummers overigens oplopen tot in de 6000) en dan zijn we in het lokale buitenbad van Littleton. 

De plaatselijke zwemclub is ook gelijk het team lifeguards hier. En wij als Hollanders moeten een beetje wennen aan de bijzondere regels. Ik kan me niet voorstellen dat je in Nederland bijv. niet met je zwemvest van de glijbaan mag en niet met je zwemvest van de duikplank. Geen treintje van de glijbaan. Onderaan de glijbaan wachten tot degene voor je beneden is, dan pas mag jij naar boven en eens per uur moet iedereen uit het bad voor een safety check. We worden binnen de kortste keer wel 5x aangesproken omdat we dus blijkbaar iets doen wat niet mag. Het valt me mee dat ze ons er nog niet uitgezet hebben. 😉 Maar als we een beetje gewend zijn aan de regeltjes is het een heerlijke middag! Zon, zwembad, luieren. En ‘s avonds natuurlijk… pizza uit de oven! 

Overnachting: huis van Andrea en Mike

Dag 69 – Bizons aan de horizon 

Regen regen regen, wat een goede zet om gister te gaan zwemmen en niet vandaag. Wat ziet de wereld er dan ineens ook anders uit. Lang leve de spelletjeskast! En de bioscoop met Netflix. Fynn en Robyn zitten lekker de hele ochtend in hun pyjama de smurfen te kijken. Henk crost ondertussen met de camper even door “de stad” voor boodschappen, gas en goedkoop tanken. We betalen hier maar $3,10 per gallon, dat is echt heel goedkoop. 

Als het ‘s middags een beetje droog lijkt te worden rijden we nog even naar het Rocky Mountains Arsenal National Wildlife Refuge (het past bijna niet op één regel) in Denver. Het doet me wat denken aan het safaripark net buiten Nairobi, in Kenia. Waar je dan een giraffe fotografeert met een skyline van wolkenkrabbers op de achtergrond. Dat is hier dus ook een beetje. 

Hertjes, bizons (heel ver weg) en wel honderden prairiedogs. In het bezoekerscentrum hebben ze een bizon opgezet, zo die beesten zijn groot van dichtbij zeg. Leuk om dat eens te zien. En, de kids verdienen hier dus zelfs weer een badge. Al hoeven ze er bar weinig voor te doen. Dit was een makkie! 

En omdat het zaterdag is gaan we eenmaal terug in het huis van Mike en Andrea natuurlijk uitgebreid borrelen, met een spelletje. Een soort Tetris achtig bordspel, waarbij je blokjes kwijt moet en met zo min mogelijk punten moet overblijven. Robyn wint 3x… hoe ze het doet geen idee, maar ze speelt ons er, met onze doordachte strategie, uit. 

Overnachting: huis van Andrea en Mike

Dag 70 – Rocky Mountains National Park

Helaas we moeten door. Andrea en Mike komen vandaag zelf weer thuis en wij hebben vandaag geboekt in het Rocky Mountains National Park. Tijd om ons ‘home away from home’ gedag te zeggen. Trudy de schildpad voor het laatst te voeren en door te reizen. Het is zelfs een soort van gek om weer in de camper te zijn. We hebben dat allemaal een beetje. We vertrekken met tegenzin, opnieuw in de stromende regen.

De weersvoorspellingen zijn slecht voor de komende dagen dus ieder beetje zon, of nee vergeet de zon, ieder droog moment is er één en mooi meegenomen. We moeten nog een uurtje rijden als ineens een waarschuwingslampje op het dashboard gaat branden: lekke band. Nee hè?! We zetten de camper langs de weg en pakken het “handboek” er eens even bij. Bellen staat er. Gelukkig, ik zou niet weten hoe ik zo’n band zelf kan wisselen. Het is ook nog eens een dubbele achterband waarvan er één lek is. En het is zondag. Dat wordt lastig. Gelukkig zijn we net de grote stad uit. Het advies is om ‘m bij de dichtstbijzijnde tankstation te laten oppompen en zo de bandenspanning te meten.

Laat het toeval bestaan dat er op 600 meter bij waar wij stil staan een bandenshop zit die ook nog eens op zondag open is. Ze zijn er onwijs vriendelijk, ze doen niks met campers maar hij wil wel even kijken. Helaas heeft ie niet de juiste spullen om bij het ventiel van de binnenste band te komen, maar zijn advies is ook zonder bandenspanningcheck: laten verwisselen. Puur voor je eigen veiligheid zegt ie.

Dus we bellen weer met Cruise America. We worden echt keurig geholpen. Het tweede toeval (en dat is echt een geluk bij een ongeluk) is dat we 30 minuten bij het Cruise America depot in Denver vandaan zijn. Na een aantal checks wordt er beoordeeld dat het veilig is om voorzichtig door te rijden. De band is niet plat, het is de binnenste van twee en aan de achterkant. Er wordt gebeld met het depot en ze wachten op ons. Dus hup, gaan. We worden gelijk geholpen en 30 minuten later staat ons campertje weer met een nieuwe band te wachten op ons. We kunnen door. Nog een uurtje rijden naar de Rockies, here we come! 

Als we op de camping aankomen is het eindelijk droog. Het is een prachtig plekje weer. Kolibries fladderen van bloempje naar bloempje, vlak naast onze camper. En we zien alweer hertjes. Heerlijk, we zijn weer in de natuur. 

Overnachting: Rocky Mountains NP – Aspenglen Campground 

Volgende week een feestweek, dan blaas ik maar liefst 39 kaarsjes uit. En dat op deze mooie plek! We staan met onze voeten in de sneeuw… zou het nog goed komen met het weer?