Familiereis Zuid-Afrika – week 2 Krugerpark & Swaziland

We reizen door op onze familiereis door Zuid-Afrika, tijd voor safari. We speuren met onze eigen auto het Krugerpark af naar wild. En we gaan back to basic, kamperen in een koepeltentje. Middenin Swaziland. Wat een avontuur!

Dag 8 – Op safari!

Het is nog goed koud in de ochtend, maar het beloofd weer zonnig te worden vandaag. Op naar het Krugerpark! Het park dat je toch eigenlijk gewoon niet mag overslaan wanneer je in Zuid-Afrika bent. Ik had er een beeld van: over rated, asfaltwegen, file rijden, mega toeristisch. Dat. Eerlijk? Ik moet mijn beeld bijstellen. Ja, asfaltwegen. En ja, prijzen die overeenkomen met een dagje dierentuin in Nederland.

Maar, ook schitterende natuur. Waterdrinkplaatsen uit de natuurdocumentaires, waarbij je in de verte de volgende kudde zebra’s ziet aan komen terwijl het er nog vol staat met giraffes, springbokjes, zwijntjes en impala’s en er op de voorgrond wat nijlpaarden ronddobberen. We hebben bij die waterpool onze boterhammetjes opgegeten en zeker een half uur alleen maar staan kijken. In de file? Nee hoor, zo’n vijf andere auto’s. Die kwamen en weer gingen.

Verder van ons lijstje af te strepen: kudu’s, (reuze) olifanten, tientallen gekleurde vogeltjes en… een neushoorn. Helaas de Big 5 niet compleet gekregen, maar wat een super dag!

Tip: om het voor de kids nog leuker te houden? Ga in de ochtend op safari, duik in de middag in het zwembad bij de ‘day visitors picknick spot’ van Skukuza. Voor een paar euro kun je daar een paar uurtjes zwemmen. En dan ga je eind van de middag opnieuw het park door voor deel twee.

Wij zijn rond een uur of vijf terug bij ons huisje aan de rivier. Fynn wil perse nog even zwemmen, ondanks dat je er als ijsklontje weer uitkomt. Dus dat doen we dan natuurlijk. En omdat Fynn en Robyn het zo top gedaan hebben in de auto de hele dag en omdat ze zo gaar zijn dat uitgebreid koken nou niet bepaald een goed idee is, eten we: Pizza! Oh, wacht. Het is geen combi oven… het is een magnetron. Met slechts een ‘pizza ontdooi’  functie. Dus. Goed, mij maak je niet gek. Ontdooien in de magnetron, kaas een beetje smelten. En dan voor de knapperige bodem even in de koekenpan. We zijn al met al toch een uur verder voor er drie pizza’s op tafel staan. Maar die worden dan ook opgegeten alsof ze de hele dag nog niks gehad hebben.

Truste! Dromen over Zebra’s!

Dag 9 – Paniek op grote hoogte…

We zijn al in de buurt van onze volgende stek vandaag, we slapen namelijk gewoon nog een nachtje in Hazyview. Alleen maar even van “huisje” wisselen. Vanavond gaan wij namelijk voor glamping in Zuid-Afrika. Ik ben benieuwd. En we gaan voor een dagje relaxt. Niet te veel op het programma vandaag. Het leek zo leuk: we hebben een klimparcours gezien toen we door Hazyview reden, dat is wel leuk voor Fynn. Doen we daarna even lekker bakje koffie ergens en dan rijden we naar onze volgende stop. Kan Robyn vanmiddag gewoon even in een bedje slapen, in plaats van in de auto of de rugdrager. Dat was dus het oorspronkelijke plan. Hoe de ochtend daadwerkelijk verliep?

Fynn en Henk worden opgetuigd in een klimharnas. Praatjes zat heeft ie, helemaal zin in. Fynn voorop, dan kan papa helpen als dat nodig is. Parcours 1 gaat top. Wel even spannend die eerste, maar Fynn gaat. Nummer 2 en 3, ook helemaal volgens plan. En dan komt nummer 4. Hij moet over een horizontaal koord heen en kan zich aan een aantal verticale touwen vasthouden voor het evenwicht. Dood eng vindt ie het, en dat is het natuurlijk ook.

Hij slaat helemaal dicht en raakt volledig overstuur. Niks helpt meer. Papa niet, mama niet. Hij gaat niet verder. Maar dus ook niet meer terug. Arm ding. Tranen! Hij wil met een ladder naar beneden. Maar tja, dat gaat niet. Helemaal overstuur gaat hij samen met Henk deel 1 en 2 terug. Maar dan die laatste. Hij moet weer over die balk heen lopen. Hij durft het niet meer, terwijl dit als de start van het parcours zo simpel ging. Uiteindelijk draagt Henk ‘m naar de overkant. En zo staat ie weer met twee benen op de grond.

Henk maakt alleen het parcours af. Er waren er nog wel een paar gekomen die ik Fynn niet had zien doen. Bikkeltje, thuis wil hij nog wel een keertje oefenen zegt ie. Ondertussen volgen we Henk dus vanaf de grond en leggen we zelf een simpel klimparcours af op de grond. Dat vindt Fynn dan wel weer helemaal leuk. Robyn hobbelt er achteraan. Ze klautert wat op en rond de picknicktafel die er staat. En mevrouw heeft ondertussen haar sandaaltjes zelf uitgedaan, dus ze loopt op blote voetjes rond. Iedereen weer tevreden.

Tot Henk aan het eind van het hele parcours is, brullen bij Robyn. Ze is met d’r voetje in een kastanje-achtig bolletje vol kleine doorntjes gaan staan. Au. Eén voor één trekken we alle doorntjes uit haar voetzooltje. Gillen natuurlijk. Ze wil er niet meer op lopen. En dus zit ze, twee kinderen overstuur verder, tijdens de koffie op schoot en gaat nergens heen. Lekker rustig. 😉 Ze zijn er nog niet allemaal uit. Straks nog maar even goed kijken. Als niemand haar hoort.

En natuurlijk valt ze na de hele toestand in de auto in slaap, een rit van zo’n 20 minuten. Ook dat plan mislukt dus. We rijden met een kleine omweg naar onze glamping tent. Finally! Het is dat het boven aan de weg staat aangegeven, maar het is een steile slingerweg al hobbelend naar beneden tot aan de rivier. Een super mooi plekje! Onze tent staat al aangegeven op de bewegwijzering vooraan het park. Tent 2: Oosterman. Niks geen sleutel, gewoon een rits dichttrekken. Dit is leuk zeg! Houten keukentje, relaxte zithoek, twee slaapkamers en badkamer. Het ontbijtje staat al op ons te wachten voor morgenochtend. Charlie’s Travels heeft deze nacht en de komende twee nachten voor ons verzorgt, van het gebaande pad af!

We duiken (lees: Fynn duikt) het zwembad nog even in vanmiddag en heeft een Nederlands vriendje. Hier was hij even aan toe zeg. Beetje gek doen met z’n vriendjes. We hangen wat in de hangmat, liggen wat in de zon. En dan ’s avonds lekker ouderwets aardappeltjes eten. Oh, en vergeet de elektrische deken niet aan te zetten voordat je je bedje induikt. Heerlijk dit!

Overnachting: 1 nacht Africamps Mackers, Hazyview.

Dag 10 – Hiken door Swaziland.

Aan het bed heeft het niet gelegen, die was heerlijk! Maar we hebben slecht geslapen alle twee. Beetje gezonde spanning voor wat komen gaat vandaag. Je ligt dan toch een beetje te wachten tot het 5 uur is en de wekker gaat. En ik heb me geïrriteerd aan het lampje van de airco/ verwarming. Feit is dat we gaar wakker worden en de wekker niet eens echt nodig hebben. Alle tassen liggen al in de auto, alleen de laatste spulletjes nog. Ook Fynn is al om half 6 wakker, die stuitert gelijk door de tent.

We schuiven een klein ontbijtje naar binnen, gieten het sapje over in een leeg flesje voor onderweg en dan zijn we op pad. Vijf minuten later dan gepland, we zitten 05:50 uur in de auto. Eerst die weg weer omhoog, in het donker, als we Hazyview doorrijden komt langzaam de zon op. Afrika komt tot leven. Ik vind mezelf altijd zo zielig als ik vroeg moet opstaan, maar als je dan op straat bent, dan blijkt de halve wereld al wakker te zijn. Op weg naar werk en school.

We rijden door dorpjes met slechts wat hutjes langs de weg, langs marktkraampjes waar in ieder stalletje hetzelfde waar is uitgestald, langs drukke busstations en we slingeren de bergen rondom Hazyview door. Op weg naar Swaziland. Volgens de beschrijving is het 3,5 uur rijden. We zijn er echter al snel achter dat dat niet haalbaar is. Hobbels op de weg, gaten in de weg, geitjes die oversteken, stadje door, langzaam rijdende vrachtwagens die de berg niet op komen. Zomaar een greep uit het oponthoud deze ochtend. En dan spuugt ook Robyn alles nog weer even uit.

Een verplichte stop dus. Verschonen, zakje vieze kleding achter in de kofferbak (Ieuw. Die wordt er op z’n vroegst pas morgenmiddag weer uitgehaald…) en dan de grensovergang nog. Auto parkeren, stempeltjes halen voor in het paspoort. Robyn slaapt inmiddels, dus de dame bij de controlepost gebaard dat we haar lekker moeten laten liggen en ze wel even op haar let. Gek genoeg krijgen we gewoon een stempeltje in haar paspoort, zonder dat Robyn zelf aanwezig is. Er wordt nergens naar gevraagd.

Goed, auto weer in. Zuid-Afrika uit, Swaziland in. Auto parkeren, kantoortje in, nieuwe stempeltjes halen. En dan door. We rijden 09:20 uur weg bij de grens, terwijl het nog bijna 70km rijden is en we er om 09:15 hadden moeten zijn. Wanneer we onderweg nog een groot ongeluk passeren is het duidelijk: we laten ons niet gek maken. Rustig aan.

Of zoals op de borden langs de weg: “Speed killes. Arrive alive!”.

De wegen in Swaziland zijn op z’n zachtst gezegd aan vernieuwing toe. We kunnen dus ook gewoon niet hard rijden, want voor je het weet knal je door een pothole in de weg. Geen bereik ook, dus we kunnen ook niemand laten weten dat we later zijn. Pff, ik heb relaxtere ochtenden gekend. We komen uiteindelijk om 10:40 uur aan bij het Malolotja Nature reserve. Het andere Nederlandse gezin die de jeeptransfer met ons deelt heeft al die tijd gewacht en reageert zoo relaxt. Ik weet niet of ik hetzelfde had gereageerd wanneer je zelf ook om 07:00 uur vertrokken bent om ergens op tijd te zijn en je vervolgens nog 2,5 uur zit te wachten tot je vertrekt. Nogmaals excuus!

Bij aankomst zijn wij in de veronderstelling dat we onze spullen, die we al netjes in één rugzak en de rugdrager gepakt hebben zo meenemen, maar nee… Er liggen vier grote rugzakken klaar. In ieder een slaapzak, een matje, kom, beker en lepel en verder in twee een tent. Onze persoonlijke spullen moeten daar dus nog bij. Dat wij met twee jonge kinderen reizen en dat Henk een rugdrager op z’n rug heeft met Robyn daarin komt ook voor de gidsen even als een verrassing. Dus het hele zooitje moet worden gereorganiseerd:   De drie rugzakken die we dus niet mee kunnen nemen moeten worden onderverdeeld.

In mijn rugzak gaan drie slaapzakken, drie matjes, de kommen, bekers en lepels en één tent. En dan is er nog eentje die we met de rest vullen. “Don’t worry, we take one backpack for you” zegt de gids. Hoe dan? De spullen uit mijn eerder zo zorgvuldig gepakte rugzak stouwen we ook nog ergens in de twee backpacks en dan kunnen we. Bepakt en bezakt! Klaar voor vertrek. Ik schat dat ik uiteindelijk zeker 10kg meesjouw.

Eindelijk zitten we dan in de jeep die ons naar de start gaat brengen. Maar ook het schema van de jeep loopt dus in de soep, die staat op ons te wachten terwijl deze eerst weer een groep Fransen naar hun canopy tour moet brengen. Wij dus allemaal die jeep weer uit en nog een half uurtje wachten tot de jeep terug is. Uiteindelijk rijden we een uur of 12 weg. En dan moet de hike nog beginnen…

Bij de start maken we eerst onze lunchpakketjes klaar: wraps met tonijn, komkommer en mayo. Allemaal in een broodtrommeltje die ook nog ergens in de rugzak gestouwd moet worden. We gaan! Er gaan drie gidsen met ons mee, die ook ieder een flinke rugzak mee hebben en omdat we van de vier rugzakken nooit alles verdeeld kregen over de overige rugzakken is er zelfs één gids die twee rugzakken meesjouwt. Respect!

Als ik tijdens de eerste kilometer vraag of ze wisten dat het om kinderen van deze leeftijd ging grinnikt de gids: “no, we did not!”, maar het lijkt geen verschil te maken. Hij heeft er zin in. We stappen lekker door, het is bergafwaarts dus we rollen een soort van naar beneden. Ik denk nog even niet aan het feit dat we dit morgen weer omhoog moeten. Het laatste stukje gaan we het karrenpad af en de bush in, dan is Fynn in z’n element. Riviertjes oversteken, klauteren over rotsen. Voor we het weten zijn we er, vijf kilometer verder.

We zetten de tenten op, eten onze lunch en dan kunnen we nog even naar de upper pothole, een waterval net om het hoekje van onze kampeerspot. Pootje baden, want het is echt veeel te koud (en te diep) om echt te zwemmen. Eenmaal terug bij het kamp wacht de belangrijkste klus van vandaag: hout sprokkelen voor het kampvuur dat ons vanavond warm gaat houden. Fynn is helemaal in z’n nopjes, hij vindt het helemaal te gek. Fikkie stoken! Misschien dat ie toch maar eens op scouting moet. En dan snap ik ook ineens waarom onze gids de hele weg een pikhouweel heeft meegesjouwd: er wordt een gat mee gegraven voor bush toilet.

Op het vuur wordt een grote pan met water gezet, gewoon uit de rivier. We wachten tot het kookt en dan gaat de pasta erin. Even de saus opwarmen en dan staat er een heerlijk maaltje klaar. Fynn en Robyn zijn kapot na vandaag, die komen zelfs vragen of ze naar bed mogen. De stakkers. We slaan het tandenpoetsen een dagje over en leggen ze zo met kleren en al in bed. Ja, heb ik dus die pyjama en tandenborstels voor niks meegesleept. Zo kwamen we vanmiddag in één van de tassen ook nog een extra tent tegen. Teveel meegenomen. Wij liggen vannacht lekker warm met z’n viertjes in één tent, maar je zou ‘m haast opzetten omdat je ‘m anders echt voor niks hebt meegenomen.

Half 9 liggen ook wij in ons bedje, het was een lange en intensieve dag. Het matje voelende zal het vannacht niet een heel veel betere nacht worden als die hiervoor, dus ieder uurtje is meegenomen. Man, wat zijn die matjes dun en wat is de grond hard. Truste! En dan begint Fynn ’s nachts ineens over z’n kinderfeestje te praten. Wie hij gaat uitnodigen, wat ie wil hebben en hoe z’n feestje eruit moet zien… Nee koud heeft hij het niet, maar kunnen we nog wel even kletsen over m’n feestje..? Niet wijs! Als we eindelijk weer slapen kruipt ie zo dicht tegen me aan dat ik over hem heen klim en aan de andere kant weer ga liggen. En die rivier, die maakt me een herrie! Zo komen we de nacht door.

Overnachting: 1 nacht in de bush van Malolotja nature reserve

Dag 11 – Spierpijn!

De enige die heerlijk geslapen heeft is Robyn. Die ligt met d’r kleren aan in haar slaapzakje en vervolgens in de grote slaapzak. Slechts een plukje blonde haartjes steekt er bovenuit. Bij het eerste daglicht zijn we wakker, het is half 6. Goedemorgen! Ik ben zo stijf als wat, ik ben ook geen achttien meer natuurlijk. M’n kuiten doen zeer en m’n heupen zijn beurs. De kids hebben nergens last van, ook niet van de kou ’s morgens. Ik blijf het liefst zo lang mogelijk in m’n slaapzak, zij staan alweer naast de tent. Arme gidsen, die moeten ook vroeg weer aan de dag beginnen.

Kampvuurtje weer aan wapperen, dan blijven we in ieder geval lekker warm. En natuurlijk maken we op dat zelfde vuurtje een kopje koffie om wakker te worden. En ons (soort van) Brinta ontbijtje wordt er ook op klaargemaakt. Het hele riedeltje begint weer van voren af aan: lunchpakketje maken, tent afbreken, alles weer in de rugzakken.

Gelukkig hebben we veel van het eten opgemaakt, dat hoeven we niet meer mee terug te sjouwen. Het wordt ook al gelijk warmer, zodra de zon wat hoger komt kan de jas alweer uit. Onze gidsen hebben dag en nacht hetzelfde aan: ze hiken met 25+ graden in lange broek, shirt, fleecevest en muts op en ’s avonds wanneer het nog maar een graad of 11 is staan ze in diezelfde outfit bij het kampvuur warm te blijven. Wij lopen in ons hemdje en dan nog loopt het zweet over m’n rug en we staan ’s avonds met 3x zoveel lagen aan nog te koukleumen bij het kampvuur. Bijzonder!

Onze flesjes vullen we nog even met afgekoeld gekookt water uit de rivier, er zit een behoorlijke rooksmaak aan, en dan kunnen we aan de klim terug beginnen. Het eerste stuk weer helemaal leuk, de riviertjes weer over. We speuren naar zebra’s en hertjes en gaan nog bijna op een slang(etje) staan. Deel 2 is pittig. Het pad is ondanks de fantastische vergezichten wat saaier en vol in de zon. De spierpijn die inmiddels al iets aanwezig is helpt er niet bij. Fynn is het ook wel een beetje zat.

Gelukkig zijn we ruim op tijd begonnen, dus we kunnen voldoende pauzes inlassen en echt op ons gemak lopen. Onze gids zet Fynn zelfs nog 500 meter op z’n schouders, gewoon bovenop de zware rugzak die hij al om heeft. En dan nog hoor ik ‘m niet hijgen. In de verte zien we het andere gezin ook al aankomen lopen, wij liggen voor. Hoeven ze eindelijk een keertje niet op ons te wachten.

Wat ben ik blij dat we weer bij het startpunt zijn en wat ben ik trots dat we dit toch maar mooi gedaan hebben. Ja, het was mega basic en soms ook echt wel even afzien. Vooral de hike met bepakking. Maar wat een avontuur! En wat vond Fynn de hele kampeerervaring leuk. Het vuurtje stoken, eten koken op het vuur, slapen in de tent. Dit is wel een van de dagen in je reis die je over een aantal jaar nog weer zo terug kan halen. Echt een herinnering die we samen gemaakt hebben. Voor zo één nacht zou ik het iedereen aanraden! Vraag mij dan vooral even om een inpaklijst, want dat scheelt al gauw een paar kilo. 😊

De jeep pikt ons weer op en brengt ons terug bij de lodge. Onderweg spotten we zelfs nog de zebra’s waar we al naar uitkeken tijdens de hike. We slapen hier nog twee nachtjes in een eenvoudige cabin. We hoeven dus niet weer door vanmiddag en kunnen onze beentjes fijn nog wat rust geven. Er is zelfs een bad waar de kids maar wat graag gebruik van maken.

Overnachting: 2 nachten in een logcabin van het Malolotja nature reserve

Dag 12 – Op watervallenjacht!

Ons huisje is vannacht opgestegen, het heeft zo vreselijk hard gewaaid dat we de wind binnen voelden. Dwars door alle kieren heen waaiden het. Gelukkig lekker warm dekbedje.

En wat een spierpijn als ik ’s morgens wakker word! Men. Ik wist niet dat ik zoveel spieren had. Ik lijk wel bejaard. Ik strompel naar het ontbijt ’s morgens. Er wordt weer goed voor ons gezorgd: omeletje, yoghurt met muesli, kopje koffie. Anders kan de dag niet starten. We doen lekker rustig aan vanmorgen. Tijd om eens even wat te wassen, achter ons huisje is een ouderwetse wastobbe en er staat een groot droogrek. De plek voor de was!

Henk en Fynn doen met z’n twee weer wat boodschappen bij de plaatselijke groothandel net buiten het park en Robyn slaapt voor de verandering weer eens een middag in d’r bedje. Verder hangen we wat in het zonnetje op onze veranda en maken we kennis met de kinderen van de kok, die hier met zijn gezin ook in een cabin woont. Ze hebben een weekje vrij van school en komen nieuwsgierig kijken. Een simpel huisje is het waar ze in wonen, maar met een fantastisch uitzicht! Grazende bokjes voor je deur. Wat wil je nog meer?

En natuurlijk kunnen we het niet laten om toch nog even op pad te gaan. We rijden met onze terreinwagen: een Toyota Corolla, (😉) naar het startpunt. Gravel, hobbel de bobbel. Ik ben er inmiddels uit dat ik voor deze hoek van Zuid-Afrika toch een hogere auto zou adviseren. We zijn al op zoveel plekken over gravel gereden. En dan ook echt met van die grote stenen die uitsteken. En dan heb je heel veel meer lol als je een goede grote auto hebt. Met dichtgeknepen billen gingen we er nu dan schuin overheen, gelukkig is de onderkant van de auto nog steeds heel… Zo ook nu. We moeten 5km over deze weg en parkeren dan de auto. We zijn de enige. Heen gaat weer naar beneden, appeltje eitje inmiddels. Tot we bij een bord komen: de trail naar de waterval is dicht, broedende Ibissen. Hè balen!

Gelukkig vinden we een route plan B. Ook heel mooi. Henk loopt al gauw vooruit met Robyn op z’n rug, Fynn z’n tempo ligt niet zo hoog vandaag. Rustig aan! Bij het punt met het beste uitzicht op de waterval treffen we elkaar weer. Henk is nog een heel stuk doorgelopen en was inmiddels ons alweer aan het tegemoet lopen. Even picknicken met wat lekkers en dan moeten we dus nog weer terug omhoog. Als Fynn een wat vlakker stuk ziet wil ie naar Henk toe rennen en precies dan maakt ie een smakker. Elleboog open, tranen. En als Henk dan ook de Zebra’s nog “weg jaagt” omdat hij 50 meter voor ons uit loopt en die beesten het dus op een lopen zetten is het opnieuw huilen. Hij is op.

Het is inmiddels ook aardig afgekoeld. Robyn, die in de rugdrager zit, heeft het echt koud. Terwijl ze toch gewoon lange broek en lange mouwen aan had, maar die wind maakt het koud. Snel naar huis, opwarmen. We doen lekker het openhaardje aan, kunnen we ons kampeeravontuur nog een vasthouden…

Dag 13 – Terug naar Zuid-Afrika

Ons Swaziland avontuur zit erop. We reizen terug naar Zuid-Afrika. De wegen zijn aan deze kant van Swaziland wel echt veel beter. We hebben wel wat oponthoud in de buurt van een stadje, maar verder zijn de wegen weer goed te doen. Minder slingeren, geen zieke kids en genoeg om naar te kijken buiten. Winkeltjes, of eigenlijk hutjes met erboven ‘Barbershop’ of ‘Carwash’. Het heeft iets sneus en tegelijkertijd vind ik dat straatbeeld zo mooi. Links en rechts van de weg staan weer geregeld overal kraampjes met van alles en nog wat; van kip tot oud ijzer en souvenirs.

Het is Fynn ook opgevallen. Hij vraagt of ik nog even wil vertellen over toen het hier oorlog was. Oorlog? “Ja” zegt ie “waarom is alles anders kapot hier”. Wat volgt is een gesprek over arm en rijk en dat niet iedereen hier geld heeft om een huis te kopen. “Wonen daar dan ook gewoon mensen? En daar ook?” hij wijst naar de huisjes langs de weg, golfplatendak, geen ramen. “Dat denk ik wel Fynn” antwoord ik. Hij is er even stil van en begint dan weer over iets anders. Terug naar de orde van de dag.

Het riedeltje bij de grens is inmiddels bekend. Hier en daar een stempeltje halen en dan door. Onderweg willen we nog even stoppen, tijd voor koffie. Hebben we vanmorgen nog maar één van gehad. Maar het koffietentje op de kaart blijkt ook nu niet meer dan een bouwkeet langs de weg te zijn. We rijden door. Onderweg zien we zelfs weer zebra’s en giraffen langs de weg, ik hou er zo van!

Bij het Total tankstation lassen we eindelijk een stop in. Koffie, Cappuccino met goede schuimlaag, ijsjes voor de kids en even wifi. Eens kijken wie ons de afgelopen paar dagen allemaal gemist hebben. Krom hoor, van je verbazen over de armoede en vervolgens een luxe cappuccino kunnen halen die waarschijnlijk net zo duur is als het dagsalaris van deze mensen. We treffen ook het Nederlandse gezin weer die een van de eerste dagen bij ons in de lodge van Lilian en Jeroen verbleven. Even bijgekletst, foto’s bekeken en zo zijn we zo een uur verder. We hebben geen haast gelukkig!

Rond 15:00 uur rijden we de brug over, st. Lucia in. Een klein stadje aan de oostkust. Het staat bekend om de vele nijlpaarden, er wonen er hier in de omgeving zeker 800. En een aantal ervan wandelt ’s avonds en ’s nachts door de straten van het dorpje: Townies worden ze genoemd. We zien ze al in het water liggen bij de brug. Het heeft wel iets spannends. Je staat raar te kijken als er ineens een nijlpaard door je achtertuin wandelt.

We hebben weer een heel fijn huisje. Met z’n twee en eigenlijk ook met z’n drie hadden we altijd maar een klein kamertje. Maar nu met z’n viertjes hebben we ineens overal familiekamers. Groot dus! Ook in St. Lucia weer: woonkamer met keuken, twee slaapkamers en een badkamer met bad. En, er is weer wifi! Yes. Fynn gaat weer even helemaal op in zijn youtube verslaving en wij praten het thuisfront even bij over de afgelopen dagen. Wat een avontuur!

Overnachting: 3 nachten St. Lucia Wilds, St. Lucia

Dag 14 – Nijlpaarden bootsafari

Ook hier kan het weer dus in 1x omslaan. Waar het gister nog stralend blauw is, daar beginnen we de dag vandaag grauw en grijs. En we beginnen vroeg vandaag, want al om half 6 is het feest. Ik hoop zo dat we geen buren hebben, je hoort echt alles. Voordeel: we hebben zeeën van tijd voordat we ons om 9 uur moeten melden voor onze bootsafari, op zoek naar nijlpaarden en krokodillen. En toch presteren we het om nog bijna te laat te komen… De huissleutel is nergens te bekennen. Uiteindelijk blijkt hij aan het haakje net naast de deur te hangen, gewoon waar ie hoort dus. Pff nou we kunnen.

We varen in twee uur langs wel vijf grote nijlpaardfamilies en zelfs twee krokodillen. Onze boot heeft plaats voor maximaal 15 personen. Maar we zien ook boten varen met twee verdiepingen en een hele bar aan boord. Het leuke aan deze kleinere boten is dat je eigenlijk heel dichtbij de nijlpaarden kunt komen. Ze zien er zo schattig uit, maar schijn bedriegt. Nijlpaarden zorgen in Afrika voor de meeste doden.

Wanneer we ’s middags nog wat van St. Lucia en het strand willen zien staan er ook overal waarschuwingsborden: beware of hippo’s at night. Of krokodillen. En dat blijft wel een beetje gek. Een plankenpad op gaan wanneer met koeienletters ‘beware of crocodiles!’ je tegemoet schreeuwt. Maar we zien, behalve wat aapjes, verder niks. Heelhuids bereiken we het strand. Geen zwemmen vandaag, het is uitwaaien in de duinen, in de verte dreigt de donkere regenlucht al. Je ziet de bui dichtbij komen. Net op tijd zijn we terug bij de auto. Het komt met bakken uit de hemel. Brr!

Lekker terug naar ons huisje. We maken er een iPad middag van, de playmobil is mee dus er wordt een safari gebouwd en ik kan mooi mijn verslag even bijwerken. Ook lekker dat er op reis ruimte is voor dit soort middagen. Lekker lui, zonder dat we echt iets missen. Wij vermaken ons prima. Tot volgende week!

---

Ook op reis naar Zuid-Afrika? Ik run, naast dit leuke blog, ook mijn eigen reisbureau. Met mijn grote passie als specialisatie: reizen met kinderen. Dus wil je ook op familiereis naar Zuid-Afrika? En wil je dat het goed geregeld is met behapbare reisafstanden en voldoende rust voor de kids? Met familiekamers en hier en daar een keukentje? Neem dan even contact met me op.