We gaan weer een grote reis met kinderen maken!

Een reis naar Sicilië is de boosdoener… Mijn ouders nemen ons in de meivakantie mee naar dit Italiaanse eiland, omdat ze 40 jaar (!) getrouwd zijn. We hebben nog geen plannen voor de zomervakantie en grappen: “kunnen we daar niet een roadtrip naar toe maken met een camper?” En daar gaat het mis, we kunnen het idee niet meer loslaten. En dus, ja ja: daar gaan we weer! Wederom een grote reis met kinderen.

Robyn is inmiddels een maand of zes als we het nieuwe ritme met twee kinderen aardig onder de knie lijken te hebben. Toegegeven, twee is echt wel even anders dan één, maar er is zowaar iets van logica te ontdekken in het slapen – fles – knuffelen – repeat ritme.

Fynn is na al zijn rare streken ook gewend aan het idee dat hij een zusje heeft en soms de aandacht moet delen. Hij schept niet langer de zandbak leeg in mijn tuin (misschien komt dat ook omdat het inmiddels winter is…), de wc-rol verdwijnt niet meer in zijn geheel in de toiletpot en mijn dure fles Rituals gaat weer langer mee dan slechts één badronde. Ook als meneertje sop wil in het bad. Het is ook wat als je je ouders na vier jaar ineens moet delen. Afijn, de rust is een soort van wedergekeerd, voor zover dat gaat in een huis met kinderen. En dan begint het toch ineens weer te kriebelen. Sicilië hebben we in het vooruitzicht en in september wordt Fynn vijf. Dan worden deze dromen toch iets ingewikkelder (goed excuus he?).

Misschien moeten we toch nog een keer?

Onze wereldreis waarbij we ook een camperreis door Amerika maakten is ontzettend goed bevallen. Wat een heerlijk gevoel van vrijheid was dat. Om je dan een idee te geven van wat er vervolgens in ons hoofd gebeurt: “Het zou wel tof zijn als we weer met een camper op pad kunnen. Als we met een camper naar Sicilië kunnen rijden. Hoeveel weken zou je daar voor nodig hebben? Ik wil ook nog wel eens naar de Noordkaap. Zou dat samen kunnen gaan?”

We praten, dromen, denken, slapen er een nacht over, schrijven scenario’s uit, praten er een week niet over, beginnen te rekenen, snuffelen eens op Marktplaats. “Misschien kunnen we beter een camper kopen dan huren. Dat is uiteindelijk goedkoper. Wat zijn dure landen? Welke zetten we daar dan tegenover? En hoe zullen we het deze keer aanpakken met ons werk. Wat zou er mogelijk zijn?. Is het überhaupt nog een keer mogelijk? En wat als het niet kan met ouderschaps- of onbetaald verlof? Gaan we dan alsnog?” Zoiets.

We zijn er lang niet altijd even actief mee bezig, maar beginnen wel te stuiteren als we er aan denken. En roepen ook weer heel hard dat we het niet doen wanneer er een aantal gebroken nachten met zieke of dromende kids volgen. En toch, als we ‘s avonds in bed liggen en niet kunnen slapen, dan hebben we het er over en vervolgens dromen we er toch steeds weer van. Het idee laat ons niet meer los.

En Fynn?

Natuurlijk overleggen we ook met Fynn. Die gaat deze reis natuurlijk veel bewuster meemaken dan toen hij 2,5 jaar was en we hem ook zes maanden meenamen. Het lijkt ‘m wel wat. En dan lijkt hij het ineens te beseffen: bij reizen hoort ook afscheid nemen. De opa’s en oma’s en zijn beste vriendinnetje uit zijn klas, die gaat hij dan wel heel erg missen snikt ie. Hij wijst naar het fotoboekje van onze eerdere reis, de eerste foto’s zijn de foto’s van Schiphol. “Dit vond ik niet leuk mama”. Als we dan doorbladeren en hij weer ziet wat we allemaal gedaan hebben. En aan t eind de foto’s van opa en oma ziet die ons weer staan op te wachten, dan is het goed. Als we maar weer terugkomen en skypen met iedereen. Deal!

Ok. Tijd voor actie. Van de Sint krijg ik een dik boek met camperroutes door Europa, dat is gaaf zeg. Ja, we zijn eruit, dit gaan we doen. We gaan weer een grote reis met kinderen maken! Nu nog even de praktijk. We twijfelen te veel over vertrek half april, het weer lijkt ons dan nog wat te onzeker. En zeker wanneer je met een camper op pad gaat wil je veel buiten kunnen zijn. We trekken Sicilië er dus los van en besluiten na terugkomst alsnog te gaan.

Whaa vet spannend!

En dat is het ook echt. Hoe meer ik nadenk over deze grote reis met kinderen, hoe spannender ik het vind. Als we de mensen in onze omgeving voorzichtig vertellen over ons plan zijn de reacties goed. Het verbaast de meeste mensen niet eens meer.

Dus, de periode staat vast: drie en een halve maand, weg na de meivakantie en terug vlak voor het einde van de zomervakantie. Dan kan Fynn het volgend schooljaar gewoon weer instromen in groep 2. De zoektocht naar een camper is in volle gang en bij de werkgevers wordt gepolst wat er kan. En wat willen we zelf ook? Worden we alle twee nog wel gelukkig van wat we doen? Is dit het moment voor een nog grotere stap?

Daarover later meer, wordt vervolgd!