Camperreis door Europa – week 7

We zijn alweer op de helft van ons Europa avontuur. Het ambitieuze plan om tot aan de Noordkaap te geraken hebben we opgegeven. Er is hier zoveel moois te beleven! Zonde om hier doorheen te racen, we bewaren Scandinavië voor een volgende reis. Deze week staat in het teken van watervallen en plankenpaadjes. Voorlopig zijn we nog aan het kamperen in Kroatië.

Vrijdag – Tijd voor een feestje!

Lang zal ze leven, lang zal ze leven! Niet normaal, ze is gewoon alweer één. Onze Robyn!Vorig jaar wist mevrouw ons elf dagen voor de uitgerekende datum te verrassen en nu blazen we alweer één kaarsje uit. We hebben even getwijfeld of we het hier op Krk zouden vieren of weer verder zouden rijden, maar het lot heeft voor ons beslist. Door de hevige wind en het noodweer van vanmorgen is de brug van- en naar het eiland gesloten. We moeten dus gewoon blijven. En natuurlijk moet Robyn haar verjaardag gevierd worden, niet dat het weer daar erg aan wil meewerken, maar wij vieren feest. We hangen slingers op in de camper, want het dondert en bliksemt als een gek. Gister lig je lekker op het strand, vandaag sta je in de stomende regen.

Henk z’n baas komt nog een cadeautje brengen en als het dan ’s middags toch even droog lijkt te worden kaggelen we de berg weer af naar het stadje. Op zoek naar taart! We lopen een stukje langs de haven en stuiten dan op een koffietentje met ‘homemade cakes’. Precies wat we zoeken! Daar ploffen we neer. En de taartjes zijn jammie! Ook Henk z’n baas eet een taartje mee en Robyn valt er heerlijk van in slaap. We struinen nog wat door het gezellig drukke stadje. Erg leuk: met van die smalle straatjes waarin je bijna zou verdwalen maar op de een of andere manier toch steeds weer op hetzelfde punt uitkomt.

De lucht is inmiddels weer helemaal open getrokken en ineens is het weer een soort van blauw. Henk was gister tijdens zijn vroege ochtendwandeling al een pizzeria tegen gekomen vlakbij een speeltuintje en aan het strand. Er op af! We doen het gewoon. Uit eten met deze twee ongeduldjes. Pizza is gelukkig snel klaar en het gaat hartstikke goed! Doggy bag mee voor wat niet op komt en dan roept Fynn ineens: “Ik wil nog zwemmen!” Nee, we hebben niks mee, dit was namelijk niet het plan. Maar hij moet en zal. Dus broek uit, shirt uit en daar ligt ie. Echt niet wijs die jongen hoor! En wat dan helemaal lachen is? Dat je met je blote kont in je korte broek mag… Wat een leuke dag was dit zeg! Ondanks de regen waar we mee begonnen.

Zaterdag – Vroeg naar bed. Althans, ik…

De brug is weer open, tijd om te gaan. Fynn wil opnieuw blijven op de camping waar we zijn, dat zegt ie dus bij iedere camping en op iedere volgende camping heeft ie het weer hartstikke naar zijn zin. Zo ook nu. Hij wil nog een nachtje blijven, nog één. Dan kan ie nog even zwemmen namelijk. We beloven ‘m dat de volgende camping ook vast weer heel leuk wordt.

Na onze boodschappenstop bij de Lidl rijden we door richting de Plitvice meren en watervallen. Onze camper parkeren we deze dagen op een kleine camperplaats bij de boer, met 30 plekken. Deze camperplaats heeft zijn plekken ook redelijk dicht op elkaar, maar je mag er wel je tafeltje en stoeltje buiten zetten.

We treffen Nederlandse buren die toevallig ook al op de camping bij Krk stonden. Herkenbaar, want ze reizen met een volkswagenbusje T2, knal oranje. Niet te missen dus. We raken aan de praat, hij blijkt automonteur en hun busje zelf helemaal gepimpt te hebben. Hmm…zou hij soms even naar mijn deur willen kijken? Die gaat al een poosje niet meer open. Geen ramp want ik kan door de deur van de camper in en uit, maar ik vind het zo’n eng idee dat wanneer er wat gebeurd, ik mijn deur niet meer open krijg. Maarten is de beroerdste niet. De gehele deur wordt ontmanteld en provisorisch, met een tiewrap, gemaakt. Hij doet het weer. Topper!

De korte- en gebroken nachten van afgelopen week beginnen er steeds iets verder in te hakken. Je merkt dat je minder kunt hebben van elkaar en dat je lontje korter wordt. Fynn voelt dat haarfijn aan en gooit nog wat extra olie op het vuur. Zeker als we op een nieuwe plek aankomen en we dus overdag wat uren in de camper hebben doorgebracht. Waarin hij wel even een uurtje geslapen heeft. Hij wel! Hij weet dan precies dat laatste beetje energie uit je te zuigen.

En nou heb ik best wat geduld, maar om 19:00 uur ben ik er zo vreselijk klaar mee. “Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga naar bed”. Henk laat ik enigszins verbaasd achter met twee kids die dus voorlopig niet gaan slapen vanwege het slaapje dat ze beide onderweg gedaan hebben, maar ik kan niet meer. Ik krijg weinig meer mee van wat ze nog uitspoken in de camper, blijkbaar had ik het echt even nodig. Sorry, er zijn geen foto’s van 😉

Overnachting: Camperplaats Bear camping (2 nachten)

Zondag – Wandelschoenen weer aan

De volgende ochtend vraagt Fynn: “Ben je nu weer een beetje vrolijk mama?” Dat ben ik! Ondanks dat beide kids ons vannacht weer aardig bezig gehouden hebben. Niet de hele nacht hoor, maar de een die droomt eng en de ander is een speen kwijt. Dan strompel je toch weer dat wiebelige trapje af, tast je wat in het donker en duik je terug het trapje op. Maar nee, slapen doe ik dan niet 1, 2, 3 meer. Zij wel, omgedraaid en weg waren ze weer. En we moeten ook nog eens vroeg op, wat dan weer niet zo moeilijk is als je om half 7 alweer wakker bent. 🙂 Half 9 vertrekt de shuttlebus naar Plitvice national park en het is het waard hoor.

Wat is het hier mooi! We zijn vroeg en het hoogseizoen is nog niet helemaal losgebarsten, dus het valt mee met het file lopen. En niet onbelangrijk, het is stralend weer. Fynn loopt het allemaal weer met gemak, hij vindt het super. We maken een combi van wandeling C en H en zijn al met al een uur of zeven op pad. Inclusief een trein- en bootrit en uiteraard de noodzakelijk picknickstops. De plankenpaden zigzaggen langs de tientallen watervallen, deze verbinden 16 azuur, groene- en blauwe meren met elkaar. We kunnen er echt geen genoeg van krijgen en blijven foto’s maken. De zon en blauwe lucht maken het ook allemaal net ietsje mooier. Wow!

Om half 4 moeten we terug zijn, dan staat de gastvrouw van de camping weer op ons te wachten. Niet erg als we een kwartiertje later zijn, ze wacht op ons. Ik hoor het haar nog zeggen. We verkijken ons echter ietwat op het laatste stuk omhoog, waarbij het ineens een stuk drukker is en we dus alsnog in een file het park uit lopen. Om precies kwart voor vier komen we de parkeerplaats opgerend. Geen shuttle… Ze is vast de eerste groep wegbrengen, vanmorgen moest ze immers ook 2x rijden. Maar om 16:00 uur nog niks en om 16:15 uur ook nog niet. We bellen een keer of 5, niks. Geen gehoor. Dit is irritant zeg. Sta je dan met twee kinderen na een lange dag. Ok, we waren te laat, maar uiterlijk kwart voor vier is kwart voor vier. En toen waren we er wel.

Uiteindelijk nemen we een taxi terug en gaan verhaal halen bij de receptie. Het is een familie gerunde camping, we treffen zoonlief achter de “balie”. Die belt gelijk z’n moeder om te horen hoe of wat. Ja, ze had tot 15:42 uur gewacht en toen is ze weggegaan. Een discussie over die drie tussengelegen minuten volgt. Waren we nou wel of niet op tijd en had ze nou gezegd dat ze een kwartier zou wachten of niet.

De zoon springt bij en neemt het voor ons op, z’n moeder moet veel duidelijker zijn. Of precies tot kwart voor wachten, of zeggen: half vier is half vier. Hij moppert flink op d’r. Het is niet de eerste keer dat er mensen blijven staan. Ze is wel eens vijf keer terug gegaan voor een groep Japanners. Ik heb ineens nog wel een soort van met haar te doen ook. We krijgen ons geld van de taxi terug. Service!

Eenmaal terug bij de camper treft Fynn een Duits vriendinnetje waarmee hij onrijpe druiven plukt en een heksensoepje gaat maken. Wij zitten aan een stenen tafel onder de druif en kletsen bij met haar ouders. Ivan, de baas van de camping komt aanzetten met schnapps. Hij heeft een glazen fles in de hand vol zelfgebrouwen Slivovitsj, een drankje met heul veul alcohol. Kleine glaasjes erbij en daar gaan we hoor. Het is zijn namendag, dat moet gevierd worden. Eén shotje bestaat niet, dus het worden twee glaasjes. En nog een. Man, ik lag er af… en er moet ook nog gekookt worden. Het was me het dagje wel.

Maandag – Eerste rang

Dat de kids zijn druif half leeg geplukt hebben zonder dat er ook nog maar eentje rijp is maakt Ivan niks uit. Sterker nog, hij wijst ons de kersenboom waar we ook gerust nog een greep uit mogen doen. Dat is natuurlijk wel erg lekker voor onderweg. En dus begeef ik me met gevaar voor eigen leven op de houten trap en vis samen met Fynn de laatste kersen uit de boom. We hebben een vergiet vol, jammie!

En dan is het weer tijd om Ivan en Ivanka gedag te zeggen en door te gaan, we rijden weer richting de kust en komen aan in Starigrad. Het heeft wel iets Russisch allemaal, die namen. Starigrad is de plek vanwaar we morgen gemakkelijk Paklenica NP in kunnen. Dat is het leuke aan langer reizen, je hoeft niet in drie weken alleen de highlights af te vinken, maar kun ook de minder bekende plekken aandoen. Zo ook Starigrad en Paklenica.

We vallen met onze neus in de boter, we krijgen een plek direct aan zee. Niemand voor ons, luifeltje uit, stoeltje neer en genieten van een van de mooiste zonsondergangen. Althans, als Fynn gaat slapen tenminste. Naar bed gebracht worden wil hij het liefste door mij, maar dan trekt hij ook echt iedere la open voor nog een smoes om wat tijd te rekken. “Mam, als jij nou een liedje zingt kan ik beter slapen”. Nog even over z’n rug kriebelen, waterfles is leeg, knuffel kwijt, te warm, te koud. Oh, nog een haai in zijn bed. Maar om half negen is hij dan ook echt in slaap gevallen. Net op tijd voor de zonsondergang.

Als we over een half jaar weer thuis zijn en de donkere maanden komen er aan, dan denken we nog eens terug aan deze avond. Lekker met een biertje samen van de zonsondergang genieten, aan zee. Kids in bed (net!) en een fantastisch plekje met de camper. En dat voor 17 euro!

Overnachting: Camping Plantaza in Starigrad (3 nachten)

Dinsdag – Klein beetje Yosemite in Kroatië

Volgens de aardige dames bij de receptie kunnen we prima fietsen naar de ingang van het Paklenica NP, er ligt een heel fietspad van 5 km paralel aan de hoofdweg. Man, nou is Nederland redelijk vlak. Of eigenlijk gewoon hartstikke plat. Ik kom de heuveltjes niet op met mijn postcodeloterijfietsje hoor. We moeten echt wel even een stukje afstappen af en toe, dus bezweet komen we aan bij de entree. Moet de hike nog beginnen…

Het park is vooral zeer geliefd onder bergbeklimmers. Zeker aan het begin van de kloof zijn ze links en rechts omhoog aan het klauteren. De een nog hoger dan de ander en jonge kinderen ook, dat verbaast me. Ik zie het Fynn zo snel nog niet doen in zo’n harnas de berg op. Alhoewel, misschien moet ik dat eens proberen. We wandelen een heel stuk de kloof door, je kunt tot aan de berghut en dan terug. Alleen die bewegwijzering he? Dat blijft toch een dingetje. Hoe lang nog? Geen idee. Hoe ver? Ook geen idee.

Het begin is flink klimmen, daarna wordt het vals plat. Maar daardoor ook saai voor Fynn. Hij sjok en kreunt wat, maar stapt wel door. We proberen er iets van te maken door samen te zoeken naar de dieren die op de informatieborden staan, we zingen nog maar een zoveelste kinderen voor kinderen liedje en zoeken een wandelstok. Uiteindelijk bereiken we de berghut, je kunt er wat basic maaltijden krijgen stond er vooraf. In de praktijk hebben ze gewoon één grote pan op het vuur met een dikke bruine maaltijdsoep. Wij pakken onze zelf gesmeerde broodjes er maar eens bij.

En dan moeten we natuurlijk ook dezelfde weg terug. Fynn is er nog maar weinig voor te porren. Op de helft slaat Henk nog een zijweggetje in. Hij is toch wel heel benieuwd naar het uitzichtpunt op de Anika Kuk rots. Deze rots heeft wel wat weg van de bekende El Capitan rots in Amerika’s Yosemite National Park en is de blikvanger van dit park. Deze route was ook ons oorspronkelijke doel van de wandeling maar werd slecht aangegeven. Henk klimt dus nog een stuk omhoog, met Robyn op zijn rug, en Fynn en ik besluiten beneden bij het kleine watervalletje op hem te wachten.

Het duurt en het duurt en het duurt. Henk kennende gaat hij tot 3x toe toch nog even om de volgende hoek kijken en nog iets hoger. Fynn en ik krijgen het koud, het waait hier onwijs de laatste dagen. Als we net om een hoekje uit de wind zijn gaan zitten komt Henk er weer aan. Hij heeft de top van Anika Kuk bijna bereikt, maar is omgekeerd omdat het wel erg lang ging duren voor ons. Hij was in ieder geval hoog genoeg voor mooie plaatjes. En dan dus nog op ons fietsje terug, we besluiten de hoofdweg te nemen in plaats van het fietspad en dat blijkt inderdaad een stuk vlakker. Of het komt omdat we nu vooral naar beneden gaan. Maar goed, we halen het. Pffff, actieve dag weer.

Het bedritueel pakken we vanavond iets anders aan. Ik stop ‘m in bed en zeg dan dat ik ga douchen. Het werkt. Als ik onder de douche vandaan kom slaapt ie.

Woensdag – Eat, sleep, relax, repeat

Voor die lage ACSI-prijs kunnen we nog wel een dagje blijven hangen. Lekker een dagje helemaal niets doen. Nou ja, niets. De camper moet verplaatst worden. Ons plekje is officieel gereserveerd. Maar van de oude baas mogen we blijven staan als we onze camper twee meter naar voren zetten zodat er dan nog eentje achter die van ons kan. Deal! We maken er een relaxt dag van, ondanks dat het weer vandaag weer iets minder is. We hangen wat bij het strand, rommelen wat in de camper, Robyn kan lekker haar slaapjes in d’r eigen bedje doen en zo kabbelt de dag voorbij. Ondanks de regen is de zonsondergang wel weer prachtig. De halve camping loopt er voor uit. En de nieuwe gasten, die komen pas om 9 uur ’s avonds aankakken en….. kiezen een ander vrij plekje aan het water.

Donderdag – Op naar het kleine broertje

We rijden vandaag weer een stukje langs de Kroatische kust, richting Split. We willen morgen het Krka NP in, dat moet het kleine broertje van Plitvice zijn. Onze verwachtingen zijn hoog, want je kan hier gewoon zwemmen bij de watervallen. Dat was bij Plitvice verboden. We rijden een mooie route en komen onderweg al langs één van de entree’s van het park. Veel auto’s, veel schreeuwende borden met “Free parking” waarbij ze je net iets te graag willen hebben, dus wat zou daar het addertje zijn. Zo ‘free’ zijn ze waarschijnlijk niet. Even twijfelen of we niet nu nog zullen stoppen voor een bezoek, het is nu namelijk mooi weer, maar we besluiten toch door te rijden naar de camping. Zonde om er doorheen te moeten vliegen, liever nemen we er wat meer tijd voor.

Halverwege de middag rijden we de camping op. Plek zat, we krijgen een plekje toegewezen onder de bomen en vlakbij het zwembad en de speeltuin. Ideaal. Natuurlijk moet Fynn daar in, die kan niet wachten. Bandjes om en gaan. Hij heeft binnen de kortste keren weer een gesprekje aangeknoopt met een Nederlands stel. “Hé mam, we kunnen weer gezellig kletsen!”. Hij heeft blauwe lippen van de kou (zo verwarmd als ‘ heated pool’ op de borden langs de weg is het zwembad niet), maar hij wil er niet uit. Even opwarmen onder de warme douche naast het zwembad en dan hup er weer in. En het wordt nog mooier voor hem. Er zijn nog twee Nederlandse kids. Yes, vriendjes! Waar hij vanmorgen nog boos was dat we weer naar een nieuwe camping gaan is hij dat nu allang weer vergeten.

Overnachting: Camp Krka in Lozovac (2 nachten)

Morgen gaan we dus Krka national park in en of we onze zwemspullen meenemen lees je dus volgende week. En we gaan even kort vreemd met buurland Bosnië, voordat we richting Dubrovnik rijden. Hebben we dat in ieder geval alvast geproefd.