Camperreis door Europa – week 3

De week waar jullie op hebben gewacht, namelijk die met de ongenode gast… En de week dat we de grens over gaan, op naar pizza en pasta. Jammie! Helaas ook de week van flink wat regen en een dwarse kleuter, maar daar zeggen we niet te veel over. 😉

Vrijdag – gesloten liften en alpenweide

De bergen lonken! Maar welke gaan we op? De unanieme tip van de thuisblijvers: Col de Rousset. En dus wordt het… Col de Rousset. In dit skioord is het ook duidelijk laagseizoen, want de liften zijn nog dicht. We rijden een mega parkeerplek op, maar er staat geen enkele auto. Toch bizar! Liften dicht, restaurants ook, dichtgetimmerd zelfs net als enkele hotels. Echt een spookdorpje is het. We rijden iets door en daar kun je alsnog omhoog. Te voet. Zo de alpenweides op. Eigenlijk loop je de pistes omhoog. Het heeft wel wat van die Heineken reclame. Dat zodra het eerste vlokje sneeuw valt, zo’n heel dorp tot leven komt. “Biertjuh?”

Best een aardig klimmetje. En wat staan de wandelingen beneden altijd goed aangegeven en wat kun je onderweg de route slecht vinden zeg. Of eigenlijk gewoon niet. Geen idee of we uiteindelijk gekomen zijn waar we beneden onze pijlen op gericht hadden, maar een mooi uitzicht hebben we wel. Overal om ons heen sneeuwtoppen. Niemand boven! Picknick, potje tikkertje en Henk en Fynn vinden zelfs nog een laatste plak sneeuw. Goed om de hete voeten even in te laten afkoelen.

Eenmaal terug op de camping doen we niks meer. Of althans, Henk heeft het in z’n bol gekregen en wil morgen de Col de Rousset nog één keer op. Op de fiets… Hij gaat in het stadje dus nog even een racefiets huren. Je moet er maar zin in hebben.

Zaterdag – Opgeven is geen optie!

Daar gaat ie! Om 09:00 uur fietst ie in wieleroutfit de camping af. Met een pannenkoek van gister in z’n rugzak voor de nodige suikers. En wat doe je dan als thuisblijver op zaterdag? Dan ga je naar de markt in Die. Robyn in de buggy, Fynn voorop. Op de markt heeft de tijd echt stil gestaan. Daar is in de afgelopen jaren niks veranderd, zelfs de kraampjes staan nog een soort van op dezelfde plek als toen. Ik probeer de kroeg terug te vinden waar we altijd kwamen, en het bakkertje waar we via de achteringang altijd stokbrood mochten komen halen om 06:00 uur ’s morgens. Maar ik vind het niet meer. In m’n hoofd loop ik er nog zo naar toe, maar in werkelijkheid is dat toch best wel veranderd. Jammer!

Fynn z’n haar laat ik ook maar meteen knippen bij de Franse kapper. Ik versta er geen woord van, maar het gebaar van de tondeuse is niet te missen. Nou, zo kort nou ook weer niet. Als ze de eerste grote plukken wegscheert hou ik m’n hart vast, maar het resultaat mag er wezen.

En Henk? Om half 11 krijgen we al een sms: boven! In anderhalf uur omhoog, in een half uurtje beneden. Voldaan! Voor twaalven kan de fiets alweer worden ingeleverd, hoef je maar voor een halve dag te betalen 😉 Die middag hangen we wat bij het riviertje, het is heerlijk weer. We genieten van de kano’s die voorbij komen en een voor een omslaan. Dat is toch het leukst als je zelf droog aan de kant staat.

Zondag – een ongenode gast…

We moeten door. Ik kijk nog een keertje achterom: dag camping waar ik zo’n fijne tijd gehad heb, dag Die. Tot ooit! We gaan vast nog eens terug. Volgende stop is Embrun. De zon ruilen we weer in voor een dikke regenbui. Dat belooft niet veel goeds. Hier staan we op dezelfde camping als waar mijn ouders kwamen toen ik niet meer mee ging op vakantie. We krijgen over de app wat leuke anekdotes binnen…

Op het eerste gezicht is het echt zo’n typische ANWB camping, waar de ANWB reis van Omroep Max ‘We zijn er bijna’ komt. Motortjes om de caravan op z’n plek te rijden, elkaar even helpen met de voortent opzetten, zelfde jassen, grote wegenkaarten op tafel en dan bij elkaar even meekijken, schoteltje buiten. Toch is het een prima plek. Fynn ontdekt zelfs het jeux des boules, hij is niet meer te stoppen! Nog een potje, nog een potje. En kwaad als papa wint joh! Henk sjouwt zich verder een breuk aan de boodschappen en we luieren wat bij de camper.

’s Avonds liggen de kids lekker in bed als Henk de badkamer instapt om z’n tandenborstel te pakken. Hij loopt terug naar de stoel in de cabine, gaat nog even lekker zitten. “He, wat is dat joh?” De schaduw van iets groots in het keukentje… In eerste instantie denken we aan een spin. We schijnen even bij en moeten dan, vol adrenaline, toch echt concluderen dat het een schorpioen is. Een schorpioen, IN de camper.

Leuk die beesten, maar ik wist überhaupt niet dat ze bestonden in Frankrijk. Waar komt die vandaan? En beter nog: haal ‘m daar weg. Stuiter de stuiter. Henk, m’n held, redt ons. Je zal er per ongeluk op gaan staan als ik ’s nachts met m’n ogen half dicht en in het donker naar Robyn loop… Brr. Ik krijg nog kippenvel als ik dit type. Hoe groot ie was? Nou, wel vier centimeter, ok drie. De komende nachten ga ik niet meer zonder licht de camper door. Ik hoop maar dat ie alleen was en geen familie heeft meegenomen.

Overnachting: Camping La Vieille Ferme, Embrun (2 nachten, als je nog durft…)

Maandag – donderwolken

Zo hard als het vannacht nog geregend heeft, zo zonnig is het in de ochtend. Al dreigt het wel. We zetten in op een rondje om het meer. Gewoon even lekker op pad, niet te gek. Volgens de dame bij de receptie ligt er op de bergen nog genoeg sneeuw om dit meer nog twee keer te vullen. Het is nu bijna leeg, je kunt je het niet voorstellen, maar het water moet blijkbaar nog komen. We vinden een speeltuin, altijd goed, en zijn net voor de megabui terug bij de camper. Het is een korte bui, maar alles is wel weer nat. Voor Robyn is dat maar niks, die kan dan gewoon niet zoveel. En Fynn trouwens ook niet, behalve lekker met z’n auto’s in de modder.

Dus we pakken de buggy en wandelen naar het stadje met een appelsap en een ijsje in het vooruitzicht. Je kunt een heel stuk over de boulevard heen lopen, prachtig uitzicht heb je dan. Fynn hoor je over wandelen niet klagen, maar heeft als het op de rest aankomt de laatste dagen een behoorlijk kort lontje. Wat dat is? Heimwee? Afzetten tegen een vreemde omgeving? Z’n plekje zoeken? Volle maan? We weten het niet, maar hij ontploft bij het minste of geringste. Ik zal jullie de details besparen. Dat ijsje kwam er in ieder geval niet meer. De sfeer is wel eens beter geweest, laat ik het daar op houden. Tijd om lekker op tijd naar bed te gaan.

Dinsdag – Onverwachts paradijsje

We twijfelen, blijven we of gaan we? Voor de rust zou het goed zijn om nog een dagje te blijven, maar wat gaan we dan doen of blijven we op de camping? We treuzelen vreselijk, doen nog een wasje (die aan onze mega waslijn dus nog moet drogen), doen nog een potje jeux des boules. En besluiten dus de ochtend hier te blijven en de middag toch een klein stukje te gaan rijden. Het is te mooi weer om een hele dag in de camper te zitten.

We belanden in een stukje paradijs: Ailefroide, in Nationaal Park des Ecrins. We slapen op zo’n 1500 meter hoogte. Onderweg naar de camping komen we nog een soort van sneeuwgletsjer tegen. Op een camping met 400 plekken, gewoon op een veld, waarvan er drie bezet zijn. Sneeuwtoppen aan alle kanten, groen, riviertje. Ook hier staan de wandelingen weer top aangegeven, op papier… Niet te doen, we maken onze eigen route. Een heel stuk langs de rivier, we komen dichtbij de laatste sneeuw, bloemen allemaal net in knop. Alsof de lente hier net begonnen is. En, we zien zelfs gemzen!

We vertrokken met prachtig weer maar het slaat ineens heel snel om. Wel zijn we vlak voor de bui binnen, of eigenlijk net iets te laat. Downside van reizen in het laagseizoen: alles is dicht. Maar dan ook echt alles. Er gaat natuurlijk geen supermarkt of restaurant open voor die drie gasten op de camping. En dus maken de vele borden met pizzamenu’s die op de camping hangen ons alleen maar lekker. Wij eten vanavond gewoon een pastaatje.

’s Avonds tandenpoetsen betekent in het pikkie donker naar de washokken, geen verlichting. En zelfs op de camping komen de gemzen even kijken. Toffe plek dit. Maar wat is het koud ’s nachts!

Overnachting: camping municipal Ailefroide, nationaal park Ailefroide

Woensdag – Au revoir France!

We gaan ze gedag zeggen, die Fransen. Mooi geweest. De pizza en pasta’s wachten op ons. Italië here we come! En dus moeten we de bergen over. Vlak voor de grens nog even de kaart van oma en opa op de bus doen en dan karren met die hap. Een paar flinke cols met sneeuw. 2100 meter is de hoogste. De lucht wordt donkerder. De vooruitzichten zijn niet best, het regent aan een stuk door. Grauw en grijs. Niet bepaald het beeld dat wij van Italië hebben, maar we moeten het er mee doen. Gelukkig is het een reisdag, dan is het niet zo erg dat het bewolkt is. Airco kent onze camper namelijk niet. Voor ons voorin is het Arko en achterin hebben we een ventilatortje staan die we op de tafel zetten. Zo is er ook voor Fynn en Robyn wat wind. Lekker zweten bij warm weer dus.

We eindigen in het plaatsje Peveragno (bij Cuneo) op een kletsnatte camping. Een plek op gras durven we na onze ervaringen in Die niet meer, dus we kiezen voor de plek met houtsnippers. Die lopen met dit natte weer zo lekker je camper in. Dat is ook fijn! Goed dat we dit gedaan hebben, want de volgende Nederlander die de camping oprijdt, rijdt zich vast in de blubber. Er is wel een speeltuintje, Wifi en een zwembad, maar die gaat vrijdag pas open. Af en toe is het even droog,  we moeten hier wel snel weer weg. Op zoek naar de zon. We blijven dus maar een kort nachtje, boodschappen, tanken en door. Maar we zijn in ieder geval in Italië!

Overnachting: Camping Il Melo, Peveragno

Donderdag – Kedeng kedeng

Gaan we lang rijden en komen we uit bij het Gardameer, of doen we iets minder ver en zetten we ons kamp op bij het minder bekende meer van Iseo? Het wordt het laatste. We hebben nog geen tolwegen genomen afgelopen weken, maar dit gaat 1,5 uur schelen. Of in vier uurtjes met tol, of in 5,5 uur zonder tol. Stops niet meegerekend. We kiezen voor het eerste, schade? 27 euro. Maar het was het waard. Robyn is er helemaal klaar mee, dikke tranen, als we op de camping aankomen. Dat had ik niet nog anderhalf uur kunnen redden. Lees: entertainen vanaf een afstandje.

En wat een welkom! “Parkeer je camper, ik ga een plek voor jullie zoeken. Trouwens, lusten jullie een wijntje?!” Kijk, met deze jongen kunnen we praten. De camping ligt echt direct aan het meer, super plek. Pizzeria bij de camping (je begrijpt wat wij vanavond eten), speeltuin, wij een soort van prosecco, Fynn aan de limo, in het zonnetje. Het kan niet op.

En er is nog één plekje over op deze drukbezochte camping. Met hulp van de campinghost manoeuvreren we onze camper tussen de bomen door precies naar het achterste plekje op een veldje van vier. We hebben dus drie buren, zonder kinderen zo te zien. Die buren zitten namelijk vredig voor hun camper of caravan een boekje te lezen, drankje erbij. (Ja, we zijn jaloers ja!) En dan gaat onze camper open en stapt Fynn naar buiten. Het is gedaan met de rust. Fynn z’n nieuwe jeux des boules ballen liggen binnen no-time in de voortent van de buurman. We voelen ons enigszins opgelaten en verontschuldigen ons.

Dan ons plekje. We zitten het verst van het meer, maar het dichts bij de weg en het spoor. De ene na de andere trein dendert voorbij alsof ie door de camper rijdt. Vanaf 21.00 wordt het minder horen we en dat klopt aardig. De auto’s stoppen alleen niet om die tijd. Wat een herrie. Maar goed het is lekker weer hier en daar komen we voor. De herrie nemen we op de koop toe. En onze buren zijn ook vast de ergste niet. En, geloof het of niet: Robyn slaapt voor het eerst weer en nachtje door. Die trein doet wonderen.

Overnachting: Camping Covelo, Iseo (3 nachten)

Volgende week dus meer Italië. We halen de fietsen eraf en gaan weer eens een stuk fietsen. En varen, want we komen eindelijk in Venetië aan. Een heerlijke plek om je verjaardag te vieren! Tot volgende week.