Berghuttentocht met kinderen

We roepen het al even: “ik zou nog wel eens een berghuttentocht willen maken met de kinderen.” Maar het kwam er steeds niet van. Tot nu! We gaan het doen: drie dagen wandelen, van hut naar hut, samen met onze twee kids van 6 en 10. Benieuwd naar onze avonturen? Je leest het in dit blog.

Dag 1 – Stop 1, Duitsland.

Al weken tellen we af, maar oh wat heb ik een hekel aan die dag voor vertrek. Wat moet er mee? Hoeveel? Wat doet het weer? Hebben we nog nieuwe spullen nodig? Ik blokkeer daar een beetje op en dus doe ik niks. Behalve staren naar de paklijst die we gekregen hebben. Deze zat bij het e-book dat we zeker een jaar geleden al aangeschaft hebben. Een super uitgebreid en compleet e-book, horend bij de huttentocht die we gaan lopen. 

Onze allereerste huttentocht. Nou is wandelen in de bergen niet nieuw voor ons, maar zo van hut naar hut wel. We hebben een huttentocht gekozen welke in de eerste 2 weken van mei al gelopen kan worden. Want tja, je kunt in mei zeker nog niet overal de bergen in. Vaak ligt er nog sneeuw, is het pad nog niet begaanbaar of zijn de hutten nog niet open. Vorige week was het er 26 graden, deze week? 14 en behoorlijk wat kans op regen. Zul je net zien… lopen wij straks 3 dagen in de zeikregen. Moeten we dan nog andere spullen mee? Pff, wat een gedoe.

Het klinkt echt niet aardig, maar ik merk dat ik er even niet zo’n zin in heb. Inpakken voor iets waarvan je eigenlijk niet zo goed weet wat je kunt verwachten. En dan ook nog eens slecht weer op komst. En dus pak ik de inpaklijst er nog maar eens bij.  Ok, ding voor ding. Kind voor kind. Stapeltjes maken en alvast klaarleggen. Dan kan ik het straks allemaal nog een keer langslopen en in de tassen doen. Vergeten doen we toch altijd wel wat. Ik ken ons inmiddels een beetje. 

Zaterdagavond half 10 worden de laatste spullen bij elkaar gezocht. Oma belt nog even om te horen of we er klaar voor zijn: “nou, we moeten alles nog inpakken…” Ook dat is ons, lekker last minute. En we leren het gewoon niet. 

‘s Nachts worden we nog 2 keer wakker gemaakt door Robyn. Die heeft oorpijn. Ook dat nog. Vervolgens ligt Henk te piekeren: moeten we dit wel doen? Ziek kind, regen, koud. We vallen gelukkig weer in slaap, maar de nacht voor vertrek is nooit een goede nacht. 

Maar, het lukt! 09:15 uur rijden we dan toch nog bepakt en bezakt de straat uit. Ukkie, de kat, bewaakt het fort de komende week. 

Ons eerste doel: Nürnberg in Duitsland. We slapen in de jeugdherberg waar Henk 18 jaar geleden ook al eens geslapen heeft. “Was echt leuk hostel” weet ie nog. Maar goed, 18 jaar geleden was alles leuk. 😉 Let’s see! 

De rit gaat voorspoedig. Bijna 6 uur rijden, twee stops onderweg. Wat regen, wat zon (zo warm dat we allemaal in een hemdje zitten, maar met de airco aan het weer te koud is), wat wegwerkzaamheden zoals altijd in Duitsland, beetje liedjes luisteren (een oneindige lijst met TikTok liedjes van Fynn) en sudoku’s maken. Zelfs het eerste hert wordt gespot! Eentje met gewei. We rijden langs glooiende heuvel vol gele bloemen, zo de bergen tegemoet. Althans, zo de parkeergarage van Neurenberg in dus. 😉

Het is half 6 als we ons melden in het hostel: de jeugdherberg van Neurenberg. Inderdaad prachtig gebouw, gelegen in het kasteel! We slapen op de vijfde verdieping, vanuit ons “torenraampje” uitzicht over de hele stad. Tas droppen, bed opmaken en dan lekker de stad in op zoek naar een fijn eettentje. Je loopt zo de heuvel af, het centrum in.  Prima locatie! We steken het plein over waar Henk dus 18 jaar geleden het WK voetbal meemaakte op het fanplein van oranje. Toen dat allemaal nog gewoon kon zonder hekken enzo. En we vinden een eetcafeetje waar ze voor Fynn pizza hebben (al was het meer flamkuchen), maar ook frietjes voor Robyn en zelfs een curryworst voor Henk. Nou, wat wil je nog meer. Oh ja, iets van vega voor mij. Ook dat lukt! Ze hebben hier echt alles. Een prima start van ons avontuur! 

Na het ijsje, dat toch altijd weer drie bolletjes lijkt terwijl je er één bestelt, wacht de klim terug naar boven. Naar ons kasteeltje. Kunnen de kuitjes vast een beetje oefenen. Ik gooi ‘m er maar vast weer in: pittig klimmetje! 

Lekker slapen! Ze verheugen zich al op het ontbijtbuffet van morgenochtend. 

Overnachting: Jeugdherberg Neurenberg

Dag 2 – Op naar Oostenrijk

Poeh poeh! Die bedden… keihard. Niet mijn ding. Het kussen daarentegen: zachter dan zacht. We zijn dus al voor 7 uur weer wakker. Robyn kruipt nog even bij ons, maar heeft al lang geen rust meer om zich nog even om te draaien. Dus: douchen, aankleden en naar het ontbijt. Niks bijzonder, het standaard ontbijtbuffet. Maar ik heb echt drie ontbijters in huis en die worden hier heel blij van. Robyn start met een bordje poffertjes. Je moet er maar zin in hebben om 8 uur ‘s morgens. Gevolgd door twee eieren. En dan ook nog een bakje yoghurt. Hoe dan? Fynn hetzelfde. Die slaat alleen de poffertjes over. Maar even lekker de tijd hiervoor nemen, dat kunnen ze dan weer niet. Ze zijn al snel weer gevlogen. 

We hoeven vandaag niet ver, dus we brengen de tas naar de auto en wandelen nog een rondje over de kasteelmuur. Had ik al gezegd dat onze jeugdherberg dus echt in het kasteel is? Fantastische locatie! Een speeltuintje is ook snel gevonden, mooi alle energie er nog even uit voor we aan de laatste etappe beginnen. Het is nog zo’n drie uurtjes rijden. We scoren nog een broodje bij de bakker en zo verlaten we rond 11 uur het gezellige Nürnberg. Ik toets de naam van ons appartement in op de navigatie en karren maar…

Via München. Keertje stoppen nog. Broodje eten, plaspauze en dan het laatste uurtje. Ik zoek nog even een supermarkt in de buurt op, halen we vast broodjes voor morgen. Maar ik krijg niet de juiste supermarkt ingevoerd in de navigatie, alleen eentje hier een uur vandaan. Dat klopt niet. Ondertussen begint de weg te slingeren, dus ik leg m’n telefoon weer neer. Staat vast ergens aangegeven straks. Besneeuwde bergtoppen al in de verte! Hier worden we blij van. Als we nog acht minuten moeten zegt Henk: “maar wat raar. We zijn er al bijna, maar ik heb Kufstein nog helemaal niet gezien…” “Klopt het dan wel” grapt Fynn nog vanaf de achterbank. Nou dat zal toch wel? Niet dus.

Ik durf het echt bijna niet te zeggen: Ken je die verhalen van reizigers die een vliegticket boeken naar Sydney, Australië en in Sydney, Canada uitkomen? Foutje! Nou, zoiets deed ik dus vandaag ook… ik heb Haus Waldheim ingetoetst. Er verschijnt een appartement net over de grens van Oostenrijk, check! Ongeveer drie uurtjes rijden, check. Gaan! Het blijkt een appartement met flink wat overeenkomsten met die van ons, alleen ligt deze ruim 100 km bij het ‘echte’ Haus Waldheim vandaan.

We moeten dus in plaats van nog 8 minuten ineens nog 1 uur en 22 minuten. Wat erg! Henk chagrijnig (en terecht), kids in tranen (want we waren net zo blij dat we er bijna waren…). Oh wat erg dit! Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Dit is ook weer zo een actie voor mij. Maar ja, niks aan te doen. Henk haalt een autobahn vignet en gelijk een flinke bak koffie. In plaats van 4 uur, is het inmiddels half 6 als we aankomen. 

We worden begroet door een oud mannetje, hij loopt wat moeilijk, rookt als een ketter (de hele hal stinkt er naar als we binnenstappen), maar enthousiast is hij wel. “Aah, Da sind meine gäste!” Ja sorry, beetje vertraagd onderweg… laten we het daar maar op houden. 😉 

We zijn de enige gasten en hebben de hele bovenverdieping. Iets wat vergane glorie, maar het ontbreekt aan niks: twee slaapkamers, woonkamer met keuken, badkamer en balkon met uitzicht over de bergen. Gauw een pasta koken en even helemaal niks meer. Wat zijn we gaar. 

Als de kids in bed liggen moeten we de tassen nog pakken voor morgen. Dan starten we eindelijk met onze huttentocht! Truste! 

Overnachting: Haus Waldheim, in sheffau dus! 

Dag 3 – Het avontuur start, onze berghuttentocht met kinderen

Prima nacht. We zijn weer bijgekomen. Al word ik ‘s nachts een paar keer wakker van een rookwalm die voorbij komt. De vrouw des huizes moest om 5 uur vanmorgen beginnen op haar werk. Ik denk dat die dus midden in de nacht nog even wat sigaretten weggepaft heeft, meneer daar van wakker werd en er ook maar eentje of twee mee gedaan heeft. Gelukkig staat er op internet bij dat wij een ‘Kamer/app. voor niet-rokers’ hebben… mijn definitie is iets anders.

Ach, er staat een heerlijk ontbijtje voor ons klaar. Ondanks dat we de enige gasten zijn een ruime keuze aan broodje, vleeswaren en kaas. Voor de kids is zelfs een pot Nutella gekocht. We mogen onze spullen gewoon laten staan, het is niet geboekt de komende twee nachten en wij komen er donderdag weer terug. Ideaal! 

Een veel te dure taxi staat ons om half 10 op te wachten, we worden zo naar de start van de wandeling gebracht. Uit het e-book dat we hebben hebben we de etappe beschrijvingen geprint. We starten gelijk met  een behoorlijk pittige klim. Zo’n 300 traptreden. Wat zo fijn is aan dit e-book: er staat precies wat je kunt verwachten. “Door het hek, 45 min saai klimmen, dan een bankje.” Ok! Dan stellen we ons daarop in. En het klopt! De hele eerste etappe is eigenlijk gewoon keihard klimmen. Sommige stukken echt behoorlijk steil. Er wordt dus soms echt wel wat gemopperd, maar het is droog en daar ben ik al heel blij mee. Met voldoende stops en spelletjes onderweg komen we rond 14:15 uur aan in de hut. Super trots op ons! 

Onderweg troffen we al een ander Nederlands gezin met drie jongens in dezelfde leeftijd als Fynn en in de hut zit nog een derde Nederlands gezin: het meisje zo oud als Fynn, de jongen net 6 geworden. Gezellig dus. We lopen allemaal morgen naar de Anton Karghaus hut. Gelukkig is dat niet ver (ca. 2 uur nog) en de pittige klim hebben we vandaag al gehad. Vandaag hebben we in 5 km zo’n 878 hoogtemeters gemaakt. Henk rekent uit: gemiddeld 17,5% stijging. Bizar! 

Het biertje smaakt goed! Dit is de beloning, want van het uitzicht hoef je het vandaag niet te hebben. Inmiddels is het helemaal dicht getrokken en kijken we aan tegen een witte muur van wolken. Beetje jammer. We spelen een spelletje, er wordt gegamed, verstoppertje gespeeld (dat kan in zo’n giga hut dus heel goed) en heel hard geduimd dat het nog even opentrekt. Helaas. Het komt inmiddels met bakken tegelijk naar beneden. 

Ondertussen wordt het openhaardje opgestookt, nog maar een spelletje gedaan en het eten bereid: Henk een giga schnitzel ‘Wienerstyle’, de kids een bord Mac and cheese en ik een Spinatknödel in gesmolten boter. We ploffen allemaal! 

Ons kamertje trouwens: een driepersoons met een extra matrasje voor Robyn. Je krijgt zo’n lakenzak om in de slapen, een paar warme dekens en een kussen die nog erger is dan die in de jeugdherberg. Een eigen lakenzak mag hier niet, omdat ze een paar jaar geleden bedwantsen hadden en die werden door middel van die lakenzak van hut naar hut verspreid. Dat willen ze niet meer. Snap ik! Nou, je snapt vast ook hoe ik in slaap val straks. Heb spontaan overal jeuk. We gaan lekker tanden poetsen en naar bed. Tot morgen! 

Overnachting: Vordenfeldenkaiserhütte

Etappe 1: 4,5 uur – 5 km – 878m ⬆️ 

Dag 4 – Anton Anton…

Een relaxt dagje vandaag. Althans, zo denken we er ‘s morgens nog over. Niet wetend wat ons te wachten staat. We hoeven niet zo ver (denken we): want de klim uit de beschrijving van etappe 2, daar zijn we namelijk gister nog mee geëindigd omdat we in de alternatieve hut sliepen. Dus appeltje eitje. Als we de beschrijving mogen geloven, dan is het vandaag zo’n 2 uurtjes lopen. 5 kilometer. 

Dat denken we dus om 11 ‘s morgens nog. Later meer… Eerst even lekker uitgebreid ontbijten. Het smaakt hier uitstekend dat ontbijt: een ruime keuze aan yoghurt, broodjes, eitje, salade en zelfs allerlei soorten kaas. Dus Robyn ontbijt vandaag met een schaaltje mozzarella bolletjes, plakjes komkommer en een bakje yoghurt. Oh, en een ei en 3 plakken cake. Ook hier moet je moet er maar zin in hebben om 8 uur ‘s morgens.

Om half 10 zitten we nog lekker. Nog maar een cappuccino. En dan toch nog haasten om op tijd (10 uur) de kamer uit te zijn. Spullen weer bij elkaar zoeken, alles alvast beneden zetten en dan nog even een spelletje. Want of we nou in deze hut zitten te niksen of in de volgende, dat maakt dan niet uit. We hoeven tenslotte toch niet zo ver, alle tijd. 11:42 uur maak ik een selfie, buiten voor de hut. Poncho’s aan, regenpakken, muts op. We hebben er zin in. Hup gaan! Links het pad op. De gele bordjes geven wel een alternatieve route naar de Anton Karghaus, maar die moeten we niet. Alert als we zijn. En dus gaan we rechtdoor. Al matched de beschrijving niet: geen rotspartij aan de rechterkant, geen bankje na 45 minuten.

Dit is gek. Als we weer een geel wegwijzerbordje zien, staat daar de Anton Karghaus niet op. Dit komt niet goed. Hadden we dan toch die afslag moeten hebben en zou er dan halverwege die alternatieve route een short cut komen met wel de juiste route? Er zit niks anders op: terug. We gaan toch rechts, de alternatieve route op. Op hoop van zege dat dan over een poosje het juiste routenummer wel volgt. Maar ook nu matched het niet. Maar ja, een andere mogelijkheid hebben we niet gezien en deze gaat in ieder geval wel naar Anton Karghaus. Dus we besluiten toch deze te nemen. Nou, dat hebben we geweten. Een helse tocht volgt: klimmen, rotspartijen over, glibberen en glijden. We spotten meerdere gemsbokjes en weer wat eekhoorntjes.

Robyn heeft geen zin meer, dit is echt niet de juiste route. Dat is zeker. “Kom op Robyn, volgens de beschrijving is het maar 2 uurtjes vandaag.” Als we al redelijk doorweekt van regen en zweet boven aan de rotspartij een nieuw wegwijzerbord vinden zegt Henk: “slecht nieuws, vanaf hier nog 2 uur…” NEE! Tranen bij Robyn en ook Fynn is even uit het veld geslagen. Mindset: je stelt je in op appeltje eitje en krijgt keihard werken. Dit is echt niet meer leuk. Maar we hebben geen keuze. We moeten door. Stap voor stap. Meter voor meter. “Dit is echt de stomste dag uit m’n leven” huilt Robyn. “Eerst kon ik nog grapjes maken, maar ik moet nu alleen nog maar huilen.” Ik snap haar volledig! En heb er ook echt niks tegen in te brengen. 

We moeten onder omgevallen bomen door, langs best behoorlijke afgronden (die we gelukkig niet zien door de mist, want ook die is nog niet weg) en riviertjes over. De regen maakt dat alles spekglad is en mijn schoenen en jas blijken toch niet zo waterdicht te zijn als ze beloven… 

Na zeker 1,5 uur gigantisch dalen (“Alles doet pijn!”) zien we een gravelweg. Hadden we daar dan moeten lopen? De zin komt weer een beetje terug. Is dan het einde toch echt in zicht? En ja hoor. Een half uur voor de eindstreep herkennen we de beschrijving weer. We zingen zelfs de laatste kilometer! 

Als we de hut zien liggen zien we onze medewandelaars uit het raam hangen: “jaa jullie zijn er bijna! Goed gedaan! Kom op!” Super leuk zo’n onthaal. Het gezin met de drie jongens heeft dezelfde helse tocht achter de rug en is ook net een half uurtje binnen. In de hut treffen we nog een gezin met twee kids die deze tocht gister gemaakt hebben. Ook die liepen dus fout! Alleen het gezin met het jongetje net zo oud als Robyn is goed gelopen. Wat bleek: we hadden bij het verlaten van de hut 20 meter terug moeten gaan. En daar het pad in. Dan was het goed gekomen. Man man. Een goed verhaal is het wel dit, maar wat een tocht!! 

Bij de hut eerst even lekker douchen, dat kan geen kwaad want man: ik ruik mezelf! Wel ontzettend leuk dat Fynn en Robyn gelijk lekker kunnen spelen met alle andere Nederlandse kids! En wij alleen nog maar onze bestelling voor het avondeten hoeven op te geven. We zijn kapot! 

Op het menu vanavond: een noodle soepje, dan de keuze uit vlees: pasta met kalkoen. Of vega: champignon strödel met salade. En voor het Desert een pannenkoek met chocolade en ijs. We zitten te smullen!

De kids hebben de grote ronde tafel geclaimd en eten dus met z’n allen. Wij schuiven daarom aan bij een van de andere ouders aan tafel. Lekker even bij kletsen, gedeelde smart is tenslotte halve smart. Om 21:00 uur is bij alle kids (en stiekem ook bij de ouders) het licht uit. De regen tikt nog steeds op het dak. Morgen weer een nieuwe dag. Wat we met die laatste dag doen, we weten het nog niet. 

Overnachting: Anton Karghaus

Etappe 2: 5 uur – 8,5 km 

Dag 5 – Short cut naar Kufstein

Heerlijk geslapen! Al hoor je natuurlijk alles in die hutten, de vloer kraakt overal. Helaas is het weer nog steeds niet heel lekker, het begint zelfs weer te regenen. We besluiten om de Betlersteig te laten voor wat het is. Dit zou namelijk een tocht van 12 km zijn, deels over bruggetjes, via kettingen en touwen en smalle paadjes. Maar alles is gewoon nog zo nat en dus glad. En na gister lijkt het ons goed om het niet te doen.

Heel even overwegen we nog om het wel te doen en dan op het hoogste punt de lift terug naar het dal te nemen, maar het is een eenpersoonsstoeltjeslift. Dat moeten we met Robyn nog niet willen: alleen in zo’n stoeltje 15 minuten lang. Dus: het is jammer, maar verstandig. We gaan voor de 9 km terug naar Kufstein, over de makkelijke route. Robyn is er zelfs een beetje boos over, die wilde de leuke route. Maar ik schat zo in dat ze ons toch dankbaar gaat zijn. 

We rekken de tijd nog iets, in de hoop dat het nog iets droger wordt. We zwaaien alvast twee gezinnen uit. En dan, als de zon zich een beetje laat zien, gaan wij ook. We wandelen langs een riviertje, waar toch bizar weinig water in staat voor wat er afgelopen dagen gevallen is. Natuurlijk moet er even een dammetje gebouwd worden. De korte broek gaat zelfs aan! Het is vandaag vooral dalen, dat voel je wel in je kuitjes hoor. Een klein stukje lopen we over hetzelfde pad als tijdens etappe 1 en dan pakken we de afslag via de grot terug naar Kufstein. Nog even wat kuitjes knijpen bij de trap van zo’n 312 treden (Fynn heeft ze alle 312 geteld) en dan komt Kufstein in zicht. 

We willen alleen niet weer 60 euro aan de taxi kwijt zijn. Want het plan was natuurlijk om uit te komen in Sheffau, maar omdat we nu voor de andere route kiezen staan we ineens weer in Kufstein. Eerst maar eens een ijsje halen, die hebben we zo verdiend na deze dagen. We proberen een Uber, maar die lijken ze niet te kennen hier. Dan naar de taxi standplaats 200 meter verderop, maar ook die kennen ze niet. Hij wordt gebruikt als parkeerplaats.

We googlen op taxi Kufstein en in m’n beste Duits bestel ik een taxi. Als dat maar goed gaat. Maar jaja, zowaar is daar na een minuut of vijf een taxi. 35-40 euro moet het kosten schat hij in. En jawel: als hij de oprit van ons appartement op rijdt staat de meter op 39,90 euro. Wat hebben we nu dus geleerd? Altijd van te voren een prijs afspreken of op de meter rijden. 😉 

De vrouw des huizes staat ons al op te wachten. Het voelt als thuiskomen. We ploffen alle vier neer. Alsof je lijf weet dat het erop zit doen ineens ook echt alle spieren in m’n lijf pijn. Maar het was het waard! We maken een simpele noodle klaar, iedereen even onder de douche en lekker pyjama aan. Truste!

Etappe 3: 4 uur – 10 km

Overnachting: Haus Waldheim

Dag 6 – Toch nog Hintersteinersee

Hadden we gister wel de lange tocht over de Betlersteig gelopen? Dan waren we uitgekomen bij de Hintersteinersee. Maar nu we dus terug gelopen zijn naar Kufstein hebben we dat eindpunt gemist. En omdat de lucht strak blauw is als we de gordijnen open schuiven moeten we natuurlijk nog even lekker naar het meer toe gaan. Zwemmen, daar is het echt te koud voor. Maar de spierpijn er een beetje uitlopen kan geen kwaad. Ik voel spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. 

We pakken op aanraden van onze gastvrouw de bus. Vinden Fynn en Robyn ook altijd leuk. Met de gastenkaart die we kregen in het appartement reis je dus gratis met de bus. Ook zijn er veel activiteiten dan met korting, o.a. de skiliften. Leuk meegenomen dus! Op naar Scheffau.

Daar stappen we over op de bus naar de Hintersteinersee. We besluiten er helemaal omheen te lopen. Deels door het bos, met het meer ver onder ons. En deels langs de oever, waar we dus geregeld moeten stoppen om even te spelen. Je kunt er zelfs vissen voeren en aan de reactie van de vis te zien is dit niet de eerste keer. Robyn krijgt een handje broodkruimels in haar handen geduwd van een vrouw. Ze gooit alles tegelijk in het water en nog geen 2 seconden later is er geen broodkruimel meer over. Halverwege vinden we nog een fijne hut waar ze ijsjes hebben, en koude cola! We ploffen er even lekker in het zonnetje, dit hadden we even nodig! 

En voor we het weten zijn we weer ruim 5 km verder. Helemaal het meer rond. we nemen de bus terug, chillen nog even op het balkon en gaan dan lekker een pizzaatje in Elmau eten. Het is er druk, populaire tent dit. Eigenlijk zitten ze helemaal vol, om 18:00 uur moeten we wegwezen. Dat wordt een snelle pizza! Maar gezien de spanningsboog van onze kinderen is een uurtje lang zat… Er lijkt wel onweer in de lucht te hangen, ze stuiteren alle kanten op. Je zou denken dat de energie aardig op is na deze dagen, maar nee hoor. Wij kunnen niet meer op of neer, maar zij zijn gewoon niet te stoppen. 

Behalve als ze nog even op de iPad mogen. Dan heb je geen kind aan ze… kunnen wij nog even de laatste Oostenrijkse zonnestralen meepakken op het balkon en proosten op deze fijne dagen. Ondanks de regen, het verkeerd lopen (en rijden) en de zere benen smaakt dit wel naar meer! 

Overnachting: Haus Waldheim

Dag 7 – Home Sweet home 

Een laatste keer ontbijten in wat wij inmiddels liefkozend “ons rookhuisje” noemen. We smeren een broodje extra voor onderweg en dan zijn we rond 09:15 uur de weg weer op. We worden uitgezwaaid door Manfred en Manuela. Eens kijken hoe ver we kunnen komen. We kunnen de rit in twee delen, maar zo’n overnachtingshotel kost ook al gauw weer €200,-. En als we flink doorrijden, dan zijn we misschien rond 21:00 uur thuis. Lekker in je eigen bed en dan morgen gewoon de hele dag “vrij”. Ook wel lekker. We boeken niks en kijken gewoon wat lukt. 

Keertje tanken, keertje plassen, chipje halen voor onderweg (hebben ze weer wat te doen), schermtijd door de vingers zien, we gaan hartstikke voorspoedig. Het rijdt lekker door. We sluiten ‘m af bij de Mac Donalds. En zo rijden we om half 8 de straat alweer in. De buurtjes zitten buiten, de kinderen zijn we dus gelijk alweer kwijt. Ze kunnen zelfs nog even spelen voor ze stiekem toch nog op 21:00 uur pas in bed liggen. Tijd om de beentjes wat rust te geven. Want spierpijn… dat zal ik de komende dagen nog wel even houden. 

---

Meer wandelavonturen lezen? Wist je dat Canada ook een heerlijke bestemming is wanneer je de bergen in wil? Bergen, bossen, meren en… beren!