Week 7 – van Antelope canyon tot Bryce canyon

Vorige week tuurden we nog over de rand van de Grand Canyon, deze week worden daar weer een aantal canyons aan toegevoegd. De een nog mooier dan de ander, maar vervelen doet het nooit. En… we maken de Angels Landing wandeling in Zion met kinderen.

Dag 36 – Via de achterdeur Antelope Canyon in

DE dag, als het aan Fynn ligt. Die is nog steeds aan het stuiteren van wat we gaan doen vandaag. Man, wat heeft die er zin in. We hebben om 09:00 uur twee kayaks gereserveerd. Vroeg beginnen was het advies van de bootman. Dus hier zijn we. Ingesmeerd en wel, wat heb ik daar trouwens een bloedhekel aan. Dat insmeren iedere dag weer. Het moet, I know, maar vervolgens zorg ik dat de kids nergens verbranden. Nog niet op het randje van hun oren, maar bij mezelf vergeet ik dan de helft. Waardoor ik er uit zie als (ik citeer Robyn) een tomaat. Het zal er wel bij horen, bij het leven van een moeder. Net als koude koffie. 

Terug naar de kayaks. We krijgen wat korte instructies, een zwemvest wordt aangemeten en de waardevolle spullen gaan in een waterdichte tas. We zijn er klaar voor! Heel relaxt zijn deze kayaks trouwens. Je komt namelijk niet vooruit met een peddel, maar je moet trappen. Niks geen zere armen en blaren op je handen dus, wel spierpijn in de kuitjes. Voor Robyn hebben ze een extra stoeltje achterop gezet, kan ze lekker om zich heen kijken. En dan kan Henk in een eenpersoonskayak waar dan de bagage weer in mee kan. De voedselvoorraad voor vandaag bijvoorbeeld en dichte schoenen, want we willen Antelope Canyon dus in. 

Voor we weggingen hebben we gekeken voor een tour door de Upper- of de Lower Antelope Canyon, maar naast dat al die Tours al compleet volgeboekt leken betaalde je voor ons gezin ook nog eens bijna $400,- voor een tour van een uur. Er is ergens een grens en die was hier. Tourtje niet geboekt dus. Maar ja, we willen wel graag iets van Antelope Canyon zien. En toen kwam dit geniale idee voorbij: we gaan via de achterdeur! De Lower Antelope Canyon loopt een heel eind door, veel verder dan wat de Tours doen. En via het water kun je er dus via de achterkant in. 

We trappen in ruim een uur naar waar de inham naar Antelope Canyon begint, dat is in het begin nog vrij breed, maar het wordt steeds smaller. Tot het water ophoudt, dit is het punt om je kayak op het droge te trekken en je wandelschoenen aan te doen. We hiken ongeveer een uur de canyon in, komen een handje vol andere kayakkers tegen en hoe verder we lopen, hoe smaller het wordt. Gladde wanden van rood steen, door mul zand en soms een stukje klimmen. Het laatste stukje is echt kruip door sluip door, dat is het leukste stuk. We stoppen na ongeveer een uur, dan is Robyn het zat. Het is ook best wel warm in zo’n canyon, weinig wind en vaak vol in de zon. Dit wordt onze lunchstop. Wat is het mooi! 

De kayaks hebben ons $150,- gekost, voor de hele dag. Reken uit je winst. Ok, het zal misschien niet zo mooi geweest zijn als via de voordeur, maar het is een heerlijke dag zo. Inclusief zwemstop op de terugweg. Die overigens pittiger is als heen, de wind steekt op en er zijn meer boten op het water. Die zorgen voor de nodige golven, maar we zijn keurig op tijd terug. Morgen gaan we weer als het aan Fynn ligt, maar dan met zo’n grote. Die kan op zo’n moment, na een heel leuke dag, ineens heel chagrijnig zijn omdat het dan voorbij is. Hij laat (gelukkig) nog net niet zijn dag erdoor verpesten. 

En voor de derde dag op rij toeren we aan het eind van de dag terug over de brug bij de Glen Canyon dam, op naar onze stek. Het is maandag, de weekendgasten zijn weg. We kunnen vandaag dus ook nog een keer op één van de officiële plekken staan. Een wereld van verschil. 😉

Na het eten besluiten we de wandeling van gister af te maken, niet afslaan naar het uitzichtpunt, maar op zoek naar the wave. Ze noemen het hier ‘The New Wave’. Als je even googled op The Wave Utah weet je wat de echte wave is, dit is dus de minder bekende versie. En absoluut geen mindere variant. Zo bijzonder als je je realiseert dat deze vormen allemaal door natuurlijke erosie gevormd zijn. We blijven er hangen tot de zon echt onder is, in het schijnsel van de maan zoeken we het pad terug naar beneden. Wat zullen wij lekker slapen na vandaag. 

Overnachting: Page – Beehives campground

Dag 37 – Oma’s Clubhouse

Vanmorgen eerst nog even langs het bezoekerscentrum voor het junior ranger boekje, ja ja nu ze er steeds meer verzamelen worden ze een partij fanatiek. Maar waar we eerder al voor een dichte deur stonden omdat het om 16:00 uur dicht gaat, daar is het vandaag en morgen gewoon helemaal gesloten. Tot grote teleurstelling van de kids. Maar ergens op al die ritjes door Page heen de afgelopen dagen dacht ik nog ergens een soort van bezoekerscentrum gezien te hebben. Althans, er hingen wat borden buiten met kaarten en permits. We proberen het gewoon. En ja hoor! Ik krijg zelfs stiekem de badges al mee, dan hoeven we na de boodschappen niet weer hier te stoppen. Geen WiFi dit keer dus, maar opdrachten uit het boekje maken. 

We gaan op weg naar Zion NP, maar een campingplek in het park is lastig hier. Nauwlettend houden we de website in de gaten, maar er gebeurt weinig. We hebben wel al een plek voor de 11e, maar verder nog niet. Geen haast dus. Na 1,5 uur rijden (geen straf ook weer deze route) belanden we bij Pipe Spring National monument, op een camping waar werkelijk alles kan. Oma achter de receptie, kinderen en honden meer dan welkom! Er is een Clubhouse waar spelletjes staan, knutselspullen (zoveel, niet normaal!), een tv, gezamenlijke keuken voor wie wil. Ze heeft net koekjes gebakken met de kinderen die er al een paar dagen zijn, er staat gratis koffie en er is WiFi. Oh en warme douches! Buiten een klein speeltuintje. En dit alles voor $25,-. 

Fynn en Robyn maken vriendinnen. Er wordt lekker binnen verstoppertje gespeeld en er wordt een hut gebouwd van kussens in het washok, oma vindt het allemaal goed. Wat een feestje hier. We komen dus vandaag niet meer van de camping af. Als we gaan eten komen ze enthousiast thuis. “Morgen hebben we weer afgesproken, 11 o’clock.” En hij steekt twee vingers in de lucht. Kinderen spreken gewoon allemaal dezelfde taal, ondanks een taalbarrière. Heerlijk!

Overnachting: Pipe Springs – Kaibab Paiute Tribal RV Park

Dag 38 – Luie dag, ook wel eens lekker

Het is een slome start vandaag. We zitten wat te twijfelen, gaan we vandaag al naar Zion? Op de gok dat we ergens terecht kunnen. Of blijven we nog een nacht hier? We besluiten nog een nachtje te blijven. De locatie zelf is niet zo bijzonder, maar iedereen is hier wel thuis volgens mij. 

Ik kan ‘s morgens in alle rust even werken. Henk neemt ze mee naar het bezoekerscentrum van Pipe Spring National Monument, kunnen ze mooi weer een boekje ophalen. Tussendoor schrijf ik ons ook nog even in voor de loting van Angels Landing. Een wandeling in Zion, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Vanwege de populariteit en de gevaarlijke situaties die dat met zich meebracht, heb je er sinds april 2022 een permit voor nodig om deze wandeling te mogen maken. Je kunt mee in de loting ieder half jaar of het proberen de dag voor aankomst. ‘s Morgens inschrijven en ‘s middags na 15:00 uur hoor je dan of je een van de gelukkigen bent om de dag erna deze klim te maken. Geduld dus!

Als ik m’n werk klaar heb en ze wel heel lang wegblijven ga ik eens kijken waar ze zijn. Ik tref ze in ‘het clubhuis’, druk aan het knutselen voor Moederdag. Ik mag absoluut niet kijken naar het resultaat, maar de hele ruimte ligt bezaaid met knutselspullen. Robyn is in haar element! 

En dan komt iets voor vieren het bericht: “Congratulations! We wanted to let you know that the lottery drawing recently took place and you’ve been awarded a permit at Angels Landing.”

Whaa we gaan het gewoon doen! Althans, wij drie. Dit is voor Robyn een stap te ver. En misschien zelfs ook wel voor Fynn, maar dat zien we morgen wel. Betekent wel; op tijd naar bed! Morgen moeten we tussen 09:00 en 12:00 starten aan de wandeling. Het is in Zion een uur later, het is nog een uur rijden en wij zijn niet bepaald vroege vogels… 

Slaap lekker!

Overnachting: Pipe Springs – Kaibab Paiute Tribal RV Park

Dag 39 – Angels Landing in Zion NP

Nou dat hebben we geweten… allereerst file voor de ingang van het park. Zion is een onwijs populair park, en terecht. Gelukkig hebben we voor vanavond een plekje op de camping dus we hoeven niet te zoeken naar een parkeerplek, maar kunnen zo doorrijden naar onze plek voor vannacht. Spullen pakken, insmeren, gaan. De camper laten we staan, Zion werkt met shuttlebussen die af en aan rijden. Het is een prima systeem. We staan alleen achteraan op de camping, dus eer we bij de bushalte zijn hebben we er al een wandeling opzitten. We moeten naar de Grotto halte, dat gaat allemaal hartstikke soepel. Om 11:51 uur, precies, melden we ons bij de ranger voor het checken van onze permit. Goedgekeurd! Onze timing is weer strak. 

Het eerste stuk is stiekem best een saai pad, zigzaggen. We hebben iets gelezen over 21 switchbacks, dus we tellen ze. Dan weten we waar we zijn. Na bocht 24 gaat er nog geen belletje rinkelen. We hebben vast ergens een bocht vergeten te tellen of juist dubbel geteld. De route loopt na de zware klim gelukkig een stukje iets vlakker door een canyon, stiltezone vanwege broedende uiltjes. Het is een stukje in de schaduw, wat een fijne afwisseling is op de klim in de zon. Maar dan komt de verrassing.. bij bocht 25. Daar beginnen dus pas de 21 switchbacks. Surprise! 21 korte zigzagjes, maar dan zijn we er. We komen uit bij Boyscouts Lookout. Het is een wat wijdere plek met wc’s, zicht op Angels Landing en tal van eekhoorntjes die wachten tot de wandelaars hun broodje gaan eten en per ongeluk wat laten vallen.

De klim naar Angels Landing vinden we voor Robyn met haar 5 jaar nog wat enthousiast, dus we splitsen op. Na een korte lunchstop gaat Henk als eerste, we zwaaien ‘m uit. “Succes en tot straks.” Ondertussen nemen Fynn en Robyn een vlog op, wordt er wat gekleurd en tellen we eekhoorntjes. Na dik een uur zien we ‘m in de verte alweer aankomen. Een grijns op z’n gezicht: jullie kunnen dit! Fynn en ik zijn nog geen kwartiertje weg als Robyn het zat is. Henk en Robyn beginnen dus alvast aan de afdaling. Terwijl wij gaan beginnen aan de klim. Angels Landing is op sommige stukken slechts een meter breed met diepe afgronden aan beide kanten, maar het grootste stuk is vooral klimmen en klauteren, via kettingen hijs je jezelf omhoog. Fynn die klimt als een berggeit naar boven en weer omlaag.

Ja het is diep en ja soms ook best wel spannend, je moet zeker niet naar beneden vallen. Maar ik ervaar het niet als “een van de gevaarlijkste wandelingen” zoals het in de boeken nog wel eens staat. Dit was gewoon heel tof om te doen. En dan begint de lange afdaling over het “saaie” pad, maar we rollen bijna naar beneden. Gauw in de shuttle en naar de camper terug. Daar zijn Henk en Robyn al. We proosten op dit avontuur!

Na het eten gaan Fynn en Robyn nog even bij het riviertje spelen, nou ja riviertje.. toen wij hier in juli 2016 waren was het inderdaad een riviertje. Nu is het een kolkende watermassa. Flinke stukken van de oever zijn weggeslagen en er ligt zelfs een complete boom in, omgevallen toen de grond letterlijk onder z’n voeten vandaan werd weggespoeld. Maar er is nog een piep klein strandje over en dat is leuk spelen.

Tot Fynn met Robyn op z’n rug terugkomt. “Ik heb hier een patiënt roept ie.” Ze heeft d’r teen tegen een steen gestoten en op slippers is dat niet zo’n goed idee. Een flinke jaap in haar grote teen is het gevolg. In ruil voor een Oreo mag ik het loshangende stukje vel afknippen en het schoonspoelen met water. De rest van de avond hinkt ze op één been door de camper. Ik ben blij dat we vandaag Angels Landing al gewandeld hebben, want een pittige klim zit er even niet in ben ik bang… 

Overnachting: Zion – Watchman Campground 

Dag 40 – Dammetje bouwen bij de River Walk

Oh man, spierpijn in m’n bil! En zware benen. Het zou lekker zijn als we nog een nachtje kunnen blijven. Kids vinden het riviertje leuk, maken we een klein wandelingetje nog, lekker relaxt dagje. Maar we vernieuwen de reserveringswebsite denk ik wel 100x, maar helaas. Er komt niks vrij. En dus rijden we rond een uur of 9, kids nog in pyjama, al richting RV-parkeerplaats voor een plek in het park. Anders is deze vol en moet je dus buiten het park parkeren. Ontbijten doen we dus ook nog deels op de parkeerplaats. Net als wat schoolwerk. En dan wandelen we eerst even langs het bezoekerscentrum om de boekjes in te leveren die we gister hadden opgehaald.

Nog een keer kijken of er niet een plekje vrij gekomen is. En dan pakken we de shuttle naar de laatste stop. Geen pittige wandeling vandaag, voor onze beentjes vandaag niet fijn maar ook voor Robyn haar teen niet. We gaan voor de Riverside Walk, een korte en relatief vlakke wandeling langs de rivier. Normaal naar het startpunt van de Narrows, een wandeling door de rivier. Maar omdat het water zo hoog staat is die nog dicht. Toch is het verrassend druk op dit pad. Heeft iedereen gister pittig gewandeld ofzo? 

Uiteindelijk kost deze wandeling ons een halve dag. Fynn en Robyn zijn niet bij de rivier weg te slaan. In een kleine aftakking wordt een dammetje gebouwd. Eerst met keien, dan kleine steentjes ertussen en vervolgens gaan de handen in de modder om ook de kleinste gaatjes nog dicht te krijgen. Ze willen niet eerder weg. Zitten we dan. Op de terugweg komen we de vriendinnetjes nog tegen van twee dagen geleden. En dus staan we ook nog weer even te kletsen. We komen pas tegen vijf uur terug op de parkeerplaats. Omdat we dus niet in het park kunnen slapen hebben we onze blik laten vallen op de wildkamperen plek net buiten het park, dus we willen de tanks leeg hebben en de watertank vol.

Dat kan op de camping en dus rijden we nog even terug. Lozen en water vullen en ons nog maar een keer frustreren over het feit dat er via de site niks vrij is, maar dat we wel wat lege plekken zien. Komen die mensen dan nog? Als we klaar zijn met lozen komen we weer langs de uitgang van de camping. We besluiten ondanks het bordje op het raam “reservations only via de website Recreation.gov” toch even te vragen bij de ranger hier. In eerste instantie scoren we geen punten, we staan blijkbaar stil op een plek waar dat niet mag. Ze dirigeert ons naar de andere kant van het hokje. Nou die heeft er zin in! We parkeren de camper even netjes aan de zijkant van de weg en we sturen onze beste man erop af. 😉

Vervolgens zie ik een duim van Henk omhoog gaan. Huh, plek? Ja dus! We krijgen zonder blikken of blozen een plek toegewezen. Bil aan bil naast twee andere en zeker de helft in oppervlakte als wat we gister hadden, maar ons hoor je niet. Zo, dat is relaxt!! Doe maar een potje yahtzee dan maar. Op Robyn d’r teen zit inmiddels een mooi zanderig korstje dus dat gaat ook goed komen. Ons hoor je vandaag niet meer!

Overnachting: Zion – Watchman Campground

Dag 41 – Bryce Canyon National park 

Via de Oostkant gaan we Zion weer uit. We slingeren omhoog, in de achteruitkijkspiegel een schitterende laatste blik op de canyon van Zion. Aan de oostkant van Zion ga je het park uit via een tunnel. Niks bijzonders zou je denken, maar de campers zijn te hoog om de tunnel door te rijden als er ook tegemoetkomend verkeer is. En dus wordt de tunnel afgesloten voor tegemoetkomend verkeer en kun je met de camper dus in het midden van de twee rijbanen gaan rijden. Niet vergeten om je permit daarvoor te kopen, dat moet namelijk al in Zion zelf. Een ranger moet je camper zien, dan pas wordt er een permit afgegeven. Het eerste stuk na de tunnel slingert de route nog steeds langs rode rotsen, die afsteken tegen blauw lucht. Prachtig!

En dan ineens zijn de rode rotsen weg. De weg brengt ons langs landbouwgrond en weilanden, we passeren overstroomde riviertjes en zien dreigende luchten aankomen in de verte. We gaan de verkeerde kant op… We houden het dan ook niet droog, een flinke bui klettert op de voorruit. Gelijk zijn alle dode insecten er weer vanaf. Het is lang geleden dat we regen hadden. We kunnen het ons niet eens herinneren. Wanneer we in Bryce aankomen is het even schakelen wanneer we de camper uitstappen. In korte broek en T-shirt zijn we vanmorgen uit Zion vertrokken, Bryce ligt twee uurtjes rijden daar vandaan, maar het is hier 9 graden en kouououd! We zoeken gauw een plekje, omdat we redelijk vroeg zijn is er nog volop keuze. Even iets warms aan en dan hop in de shuttle. 

Eerst even langs het bezoekerscentrum voor, jawel, het junior ranger boekje. En dan lopen we over de North Campground naar Sunrise Point. Maggy en John, de opa en oma van de buscamper en die van het visje, zouden tot maandag ook in Bryce zijn. Eens kijken of we ze kunnen vinden. Jawel hoor, gelijk de eerste buscamper die we zien staan is het raak. Robyn is zo stoer om aan te kloppen en dan klinkt er vanuit de camper een “Oh my God!!! It’s you! Come in.” John is met de hond wandelen, dus daar wachten we even op. Als we weggaan roepen ze gelijk dat ze ons morgen komen opzoeken: 09:00 uur. Het is natuurlijk alweer veel te laat als we weg gaan daar, maar het was wel weer even gezellig. 

We hopen onderweg terug naar de camping een pizza te halen, maar het pizzarestaurant is helaas nog dicht. Dan maar met de shuttle terug en aan de borrelhap.

We hebben net alle bakjes op tafel als de camphost voor de deur staat. Nok nok. “You are at somebody’s site.” Huh, complete verwarring. Er zijn dus plekken waar heel duidelijk een kaartje hangt met ‘occupied’ en plekken met een minder duidelijk kaartje waar gewoon een nummer op staat. Wij hebben blijkbaar zo’n laatste plek gekozen, het nummer blijkt echter te staan voor de datum van uitchecken. Fuck! Ze heeft ook geen andere plek voor ons en de camping is vol, dus het vriendelijke verzoek om een andere camping te zoeken. Wat dacht je zelf…? Nou, het heeft wat voeten in de aarde maar ze wil ons uiteindelijk een plek geven naast een andere camper. Het is een soort van gedeelde plek. Prima, als we maar een plek hebben hier. 

Het blijkt een exacte kopie van onze camper te zijn, met een Nederlands gezin. Ook zij hebben de camper in Vancouver opgehaald. Nou gelijk gezellig! Ze hebben een baby van vier maanden en een zoontje van drie, die vindt het natuurlijk wel leuk om een beetje speelmaatjes te hebben. En Fynn en Robyn vinden dat stiekem ook hartstikke leuk. Ze zijn al gauw zoet samen. Marshmallows boven het vuurtje en alsnog de borrel afmaken. Eind goed al goed! Ze gaan uiteindelijk veel te laat naar bed allemaal. Robyn slaapt al als ik Fynn z’n tanden aan het poetsen ben. 

Overnachting: Bryce NP – Sunset Campground 

Dag 42 – Fijne Moederdag!

Regen regen regen, het stopte niet meer vannacht. Een paar dikke klappen onweer er tussendoor maakte de nacht compleet. Maar, als we wakker worden schijnt de zon. Fijne Moederdag! Echt uitslapen is er in een camper helaas niet bij en zeker niet als je kinderen staan te popelen om hun zelf gemaakte knutsels nou eindelijk te kunnen geven. Maar uiteindelijk doe je het daar natuurlijk allemaal voor. Ik word reuze verwend. 

Na het ontbijt hebben we afgesproken nog een stuk met Maggy en John te wandelen. Ze komen met de jeep onze kant op. Als je in zo’n grote camperbus woont dan wil je natuurlijk niet de hele tijd die grote bus mee en daarom hang je er dan een gewone auto achter. Eenmaal op de camping doe je daar dan je uitstapjes mee. Ze zijn niet de enige die dat zo doen hier in Amerika. Zeus de hond is ook mee, daar verheugen Robyn en Fynn zich nog het meest op. De vraag is alleen wie wie uitlaat… 

Om beurten mogen ze de riem vasthouden, de ander mag dan bij Maggy op de scootmobiel. Nou, wat is leuker..? Dolle pret. Maggy zit ook helemaal te genieten. Ze crossen zo over de rimtrail heen. Gassen, remmen, sturen. Wanneer wij om 12:00 uur de camping weer af moeten willen Robyn en Fynn natuurlijk helemaal niet terug naar onze camper, ze willen blijven. Bij Maggy en John. Even twijfelen we om ze over een week weer op te halen. Nee hoor, geintje! Wie weet treffen we ze later op de route nog eens. We zwaaien onze Nederlandse buurtjes ook weer uit en gaan door. 

En omdat het Moederdag is gaan we natuurlijk eerst op zoek naar koffie met gebak. We vinden het! Cappuccino met Snow Mountain Toffee “koeken”. Heb je een beeld? Zoooo lekker! En bij Moederdag hoort een klein wandelingetje natuurlijk. We vinden ‘m bij de Mossy Cave trail. De grot halen we nooit, de waterval onderweg wel. En waar watervallen zijn is water. We komen dus nooit meer bij het riviertje weg. Schoenen uit, broek omhoog. Heerlijke middag zo. 

Voor vanavond hebben we weer een Statepark op het oog, er is een camping met wat walk inn sites. Als we bij de camper terug zijn en Henk nog even op de website van het park kijkt ziet hij dat er nog maar één plek is. En we moeten nog 30 minuten rijden. Een beetje gas erop dus. We hebben het geluk aan onze zijde: de laatste plek. We hebben ‘m! Er wordt ‘s avonds voor me gekookt en ze hebben hier heerlijke (regen)douches, luxer dan we thuis hebben. Mijn Moederdag is compleet!

Al is er ‘s avonds nog wel een klein paniekmoment. Er loopt een klein stroompje water langs de camper, Fynn en Robyn willen het riviertje volgen. Prima. Ik hoor ze wat giebelen en op hun slippers gaan ze langs het stroompje. Na een kwartiertje denk ik: wat is het stil. Even bij ze kijken. Geen Fynn en geen Robyn. Nergens. Zo groot is die camping niet, waar zijn ze? Ik loopt voor m’n gevoel echt al een half uur roepend over de camping en door de struiken. Niks. Al twee keer terug langs de camper om te vragen of ze daar alweer zijn. Niet. Ok, rustig blijven. Ze lopen niet in zeven sloten tegelijk. Niet aan Madeleine McCann denken! 

Uiteindelijk tref ik ze achteraan op de camping, zich van geen kwaad bewust. Ze hadden het riviertje gevolgd, maar die stopte. En toen besloten ze op avontuur te gaan. Op slippers… door de struiken, door de bush, met hun voeten in de modder, een “berg” op, omdat ze daar een nieuw stroompje water gevonden hadden. Ze waren net onderweg naar huis om het avontuur aan ons te komen vertellen. Tot ik het kwam verpesten. Ze snappen eigenlijk niet echt waarom ik zo ongerust ben. “Het was juist net zo leuk. Trouwens, ik denk wel dat ik m’n voeten even moet wassen mama. Enne, m’n joggingbroek is ook een beetje vies geworden (lees: staat bijna stijf van de modder).” Aldus Robyn. Pfff, ben blij dat ze terug zijn. Volgende keer in de buurt blijven voor jullie avontuur! 

Overnachting: Kodachrome Basis State Park – Basis campground

Volgende week reizen we naar Capitol Reef National Park en rijden we over de Scenic Byway 12, een dikke aanrader!