Week 5 – Rode rotsen en waterpret bij Sedona

We komen uit Las Vegas en de prachtige natuurparken daar omheen. Deze week reizen we door naar het zuiden en ontdekken we Sedona met kinderen. We kamperen aan een riviertje, nemen een duik in het veel te koude water en staan met knikkende knietjes op de Devils Bridge…

Dag 29 – Route 66

Douchen en dan met gierende banden weer weg hier. Veel te warm, nu al. We rijden langs de grens met Arizona en daar is tanken echt stukken goedkoper dan hier in Californië. Het verschil is bijna $3,- per gallon (1 gallon is 3,78 liter). In onze camper gaat zo’n 55 gallon… Reken uit. Dus mocht je ooit een reis door de VS maken en in de buurt zijn, rij dan even de grens met Arizona over om te tanken. 

We rijden een stukje van Route 66, tussen Kingman en Seligman is er nog een stukje “ouderwets”, met oldtimers, Harley Davidson en Wild west taferelen. Maar voor we in Seligman aankomen hebben we er een rit over een dramatische weg op zitten. Vol gaten en hobbels, niet te doen. De borden en kopjes rinkelen in de kast. Een wonder dat die heel aankomen. Het zijn echt van die zware porseleinen borden, wie dat ook bedacht heeft voor in een camper…? 

Na een lunchstop bij de wild west gevangenis komen we aan op de camping van Williams. We slapen aan het Kaibab lake, een first come first serve camping, maar omdat ie officieel pas 1 mei open is vinden we om 15:00 uur toch nog een plekje. Heerlijk in het bos tussen de naaldbomen. Wat ruikt dat altijd lekker! 

Robyn is in een knutselbui, dus die wil vooral lekker knutselen, we vouwen een hartje en een vlinder. Wij blijven met z’n twee dus lekker tutten bij de camper. Henk en Fynn gaan op pad, bij het meertje kijken. Het water staat zo hoog dat er flink wat bomen ook met hun voeten in het water staan. Ze treffen wat vissers, Fynn vindt het reuze interessant en de beoogde wandeling om het meer wordt al gauw een middag bij de vissers kijken. Ze vangen zes rainbow trouts, voor consumptie. Genoeg voor drie dagen vis eten zegt de man. Hij maakt ze vanavond klaar voor op de bbq. Verser kan niet. Als ze terugkomen zegt Henk: “het zal me niets verbazen als ze vanavond een visje komen brengen”.

En nog geen uurtje later staat de beste man op de stoep. Of Henk ook een visje wil. “Ik weet helemaal niet hoe ik die moet bereiden” biecht Henk op. Geen probleem, ik geef je een kant en klare. Hoef je alleen maar op de bbq te leggen. Vijf minuten de ene kant en vijf min de andere kant. Hij belooft terug te komen als de vis klaar is, hij moet eerst nog even de ingrediënten halen. Jawel hoor, gekruid en wel en voorzien van een citroentje is daar even later een kant en klaar visje in zilverfolie. 

Nou vuurtje aan dan maar. Gelukkig hadden ze vanmiddag al wat houtblokken meegenomen van een boom die was omgekapt. Fire starters hebben we gekregen van onze Duitse buren in Las Vegas. Alleen, ehm… vuur. Klein detail. We hebben helemaal geen aansteker of lucifers. Wat een amateurs zijn wij.

Dus terug naar “opa” met de vraag of we even een vuurtje mogen lenen. De kinderen krijgen gelijk een rondleiding in hun camper, zo’n giga huis op wielen. Ze zijn met pensioen en hebben hun huis verkocht. Nu wonen ze dus in deze camper, wat je op zich al een huis kunt noemen hoor, samen met de hond en de kat. Fynn is dol enthousiast, dit gaat hij later met beste vriendje Max ook doen! Samen in zo’n giga bus camper door Amerika toeren. Maar Max moet sturen, dat vindt Fynn te spannend. Ben benieuwd, als wij maar een keertje mogen langskomen dan. 😉

Ze komen terug met niet alleen een aansteker, maar ook met Yahtzee (dat gebruikte “opa en oma” niet), snoepjes en tal van verhalen. Nou, het kampvuur kan aan. Visje erop. Marshmallows aan een stok en klaar. Wat een geluk! Wij eten pannenkoeken, Henk smult van z’n visje. 

Vandaag krijgt een 9 aldus Fynn en Robyn.

Overnachting: Williams – Kaibab lake

Dag 30 – Yahtzee, uiteraard…

Het was een koud nachtje, de kinderen kruipen alle twee nog even bij mij in bed ‘s morgens. Henk vlucht er dan uit, veel te krap. Die start de dag dan lekker met een kopje koffie. Het belooft weer een lekkere dag te worden.

Fynn en Robyn starten alle twee met het maken van een tekening voor hun Amerikaanse opa en oma, als bedankje. Die gaan ze zo even brengen. Kan ik mooi even wat werkdingen weg werken, als er 4G netwerk is dan kan ik een hotspot maken van ons Amerikaanse telefoonnummer. En toevallig werkt dat hier in het bos prima. Hoe het de komende dagen weer is weet je niet, dus nu maar even doen wat kan. Maar ik ben al lang klaar als ze eindelijk terugkomen. Ze zijn weer hartstikke verwend. Met de hond gewandeld, met de kat gespeeld, in de camper rond gekeken, nog een snoepje, Henk nog twee visjes mee voor onderweg en de tekeningen hebben een prominente plek gekregen. En er worden (email)adressen uitgewisseld voor de foto’s. Wat een lieve mensen! 

Het is vandaag maar zo’n anderhalf uur rijden, appeltje eitje. We zijn dus mooi rond lunchtijd op de volgende camping. Ook weer midden in het bos, in de buurt van een meertje. Keurige plek, vaak is het gewoon een plak asfalt tussen de bomen met een picknicktafel en vuurkorf. Ook hier, maar voor ons perfect. Er wordt bij aankomst natuurlijk gelijk een potje Yahtzee gespeeld en we koken een eitje. Prima lunch zo! 

‘s Middags wandelen we nog even langs het meertje, over de Lake Shore Trail. Ook hier veel vissers, maar we zien ze niks vangen. Zelf vangen we wel nog twee geocaches. Zelfs Robyn die niet zo’n zin had in een wandeling krijgen we dan wel mee. Leuk om zo af en toe eens te doen, via een app navigeer je naar een bepaald punt waar je “schat” verstopt ligt. Soms alleen een kokertje met een briefje waar je je naam op kunt bijschrijven, maar bij een van deze zaten er kleine speelgoed dingetjes in, waar je er dan eentje van mag meenemen. Ze kiezen alle twee zo’n lichtgevend staafje die je dan moet breken, vanavond even proberen of ze ‘t ook echt nog doen.

We sluiten de dag ook weer af met nog een potje Yahtzee, ze moesten eens weten hoe leuk Fynn dat spelletje (nu nog) vindt. En natuurlijk een visje voor Henk. 

Overnachting: Lynx campground

Dag 31 – Rode rotsen bij Sedona

Een korte boodschappenstop bij de Walmart, tot groot ongenoegen van de kids. Want een korte stop betekent ook maar weinig WiFi-tijd en dus weinig tijd voor de iPad. De verslaving is er nog niet uit… 

Totaal tegen onze gewoonte in hebben we zowaar een plek gereserveerd voor vannacht. Dat geeft verrassend veel rust. We hoeven niet te duimen en te hopen dat er wel een plek is, er hangt gewoon een briefje op plek 11 met ‘Reserved Oosterman’. We slapen in de buurt van Sedona, als we dit stadje naderen doemt er als uit het niks een schitterend landschap vol rode rotsen op. Wow! Dit is mooi. Het heeft wat weg van Monument Valley, maar dan met bos.

We parkeren spontaan op de parkeerplek van Bell Rock. Het is even wat puzzelen met parkeren, waarbij een kleinere camper plaats voor onze camper wil maken als hij zelf op een gewone plek terecht kan. Dus zodra die vrijkomt ga ik er met gevaar voor eigen leven lekker pontificaal staan. Meneer kan z’n campertje parkeren. En wij kunnen op de ruimere camperplek. Check!

Wandelschoenen aan, klein wandelingetje. We lopen een stukje van de Bell Rock trail: rode rotsen, blauwe lucht, groene boompjes, cactussen. Echt wow! Henk kan het natuurlijk weer niet laten iets verder door te lopen, iets hoger. Kijken of ik er bovenop kan komen. Wij blijven beneden, de kids maken er in de schaarse schaduw een “huisje”, ik hoor een heel rollenspel losbarsten. Ondertussen geniet ik van het uitzicht en kijken we of we Henk al kunnen ontdekken boven. Ja hoor! Na enige tijd zien we een blauw shirt verschijnen in de verte. Het is ‘m gelukt. Lekker terug naar de camper, een ijsje maken (we hebben een grote bak roomijs gekocht, met horentjes) en dan op zoek naar onze camping. 

Doordat we gereserveerd hebben is het eind van de middag een kwestie van ons plekje zoeken en parkeren maar. Onze plek is aan een riviertje: ondiep en met dikke keien erin waar je lekker overheen kunt klauteren. De kinderen zijn we dus de rest van de middag kwijt… lekker plekje is dit weer! Mocht je ‘m zelf willen boeken? Via de website van Recreation.gov kan dat, wij hadden plek 11.

We vragen gelijk even aan de campinghost of we niet nog een nachtje kunnen blijven. Hij moet het checken, maar komt dan terug met de mededeling dat we naar plek 6 kunnen verhuizen morgen. Prima! Plek 6 blijkt echter zo scheef als wat… Dat wordt uit bed rollen. Nou ja, daar verzinnen we dan morgen wel wat op. Voor nu kunnen we lekker met de beentjes omhoog. 

Overnachting: Pine Flat West campground

Dag 32 – Devils Bridge… met knikkende knietjes

Best weer een koude nacht, het was 2 graden vannacht. Bizar dat we overdag in korte broek en T-shirt kunnen lopen en ‘s nachts onder het dekbed kruipen en eigenlijk het liefst een joggingbroek aanhouden. Sexy, I know! 

De ochtenden zijn heerlijk buiten, met een trui aan is het buiten warmer dan binnen. Ontbijten in het zonnetje (als de kinderen nog binnen zitten, momentje voor jezelf!), riviertje langs de camper, vogeltjes overal. Al gauw wordt het eigenlijk te warm in de zon. Dan kan de korte broek aan. 

Deze ochtend komt de campinghost goed nieuws brengen! We kunnen op onze huidige plek blijven, want de mensen die eigenlijk onze plek gereserveerd hadden die hebben geannuleerd. Ik hou ervan! Hoeven we ook niet uit bed te rollen vannacht. 

We gaan lekker op pad vandaag! Maar vlak voor we weggaan bedenken we dat we eigenlijk nog wel een nachtje willen blijven. Doe eens gek, het is zo fijn hier. Maar de campinghost is ‘off duty’ en dus besluiten we een old school briefje achter te laten op het golfkarretje waar ze steeds mee over de camping crossen. Op hoop van zegen. 

In de buurt van de camping start een mooie hike, maar als we bij de trailhead (de start van de wandeling) zijn, zien we echt geen enkele parkeermogelijkheid. Langs de kant van de weg kan je parkeren met een auto, maar met een camper is dat praktisch onmogelijk. We rijden iets door, daar is meer ruimte. Alleen moet je dan dus een stuk langs de weg wandelen naar de start. Niet zo relaxt. We rijden een stukje terug, daar is het Slide Rock Statepark. Misschien kunnen we ‘m daar kwijt. Dat kan wel, maar parkeren kost USD 20,-. Beetje zonde van de centen als het je vandaag helemaal niet om het park gaat. En zo rijden we een paar minuten doelloos rond, we kunnen niet zo goed beslissen.

Uiteindelijk besluiten we naar de start van Devils Bridge trail te rijden, zo’n 45 min. verderop. Ook daar natuurlijk veel te vol, de camper kunnen we er niet kwijt. Wel is parkeren langs de weg hier makkelijker. En dus smeren we nog gauw een bammetje voor onderweg en gaan met die banaan. Je kunt kiezen voor de lange of de korte wandeling, de laatste is eigenlijk gewoon over de weg voor de jeeps met 4×4. Saai dus. Dus we besluiten voor de scenic trail te gaan.

Het is een leuk zigzag paadje. We wandelen in een treintje en bij ieder stukje schaduw moet de voorste wachten tot de rest gepasseerd is en dan achteraan aansluiten. Het tempo zit er zo lekker in. De laatste mijl, vergis je niet dat is nog 1,6 km, is Robyn er wel klaar mee. Fynn en Henk gaan vooruit, Robyn en ik wandelen haar eigen tempo. Met een extra waterstop onderweg. Want we gaan wel door, we zijn er nu bijna! De Devils Bridge is een soort van rots brug. Uitgesleten door weer en wind, je kunt er overheen lopen. Op eigen risico.. het laatste stukje is leuk: klimmen en klauteren, steil omhoog. Boven wacht de perfecte lunchstop! Leuk om, wanneer je zelf weer enigszins op adem bent en lekker van je broodje zit te genieten, andere mensen met een rood hoofd en zweetdruppels op het voorhoofd boven te zien komen. 

De Devils Bridge was alle inspanningen waard, super gave plek. Terug wandelen we over het saaie pad, ik denk dat onze voetjes vandaag wel zo’n dikke 8 kilometer gewandeld hebben. En dat in die hitte, trots op ons! 

Wanneer we ‘s avonds in de camper zitten te eten zie ik mensen naar onze camper toe komen wandelen. Ah, daar zul je de campinghost hebben. Die hebben vast ons briefje gevonden. De man loopt zonder twijfel op de bestuurders kant af en probeert de deur open te krijgen, de vrouw loopt naar de deur achterin. Op het moment dat ze die open doet schrikt ze zich kapot. Daar zitten wij. Goedenavond! Als ze van de schrik bekomen is, schiet ze in de lach en roept naar haar man aan de andere kant van de camper: “darling, we have the wrong camper!” Haha die campers van Cruise Canada en Cruise America lijken allemaal op elkaar. Ze verontschuldigt zich en maakt zich gauw uit de voeten. Ons enigszins in verwarring achterlatend. 

Niet veel later staat de campinghost wel echt voor de deur. Het briefje hebben ze gevonden, maar ze krijgen morgenochtend pas weer een nieuwe lijst met welke plekken vrij zijn. Het blijft dus nog even spannend… 

Overnachting: Pine Flat West campground

Dag 33 – Slide rock waterpret

Yes! Een briefje terug: “ok to stay another night.” Leuk! Het heeft wel wat van de briefjes die je vroeger in de klas naar elkaar stuurde. Onder de tafel door, zodat je docent er niks van merkte. 

Deze dag doen we niks! We hebben echt allemaal behoefte aan een luie dag. Fynn en Robyn vermaken zich de hele ochtend bij het riviertje. Ze spelen dat ze zijn aangespoeld op een onbewoond eiland en dat ze zelf voor eten en drinken moeten zorgen. Af en toe kom ik ze even wat brengen: een appeltje, druifjes. Het “groeit” allemaal op hun onbewoonde eiland. Heerlijk!

‘s Middags besluiten we toch nog even naar Slide Rock Statepark te rijden. Het is een heerlijke plek voor een warme zomerdag. In een werkelijk waar prachtige omgeving. Wat een indrukwekkende rotspartijen om ons heen. Vandaag is het in de zon ook heerlijk, maar het water is steenkoud. Henk en Fynn zijn zo dapper een duik te nemen, Robyn en ik vinden het met onze grote teen in het water ook genoeg. Er zitten wat ondiepe stukken bij, maar ook stukken die echt goed diep zijn. En een paar flinke versnellingen. Daar dankt dit park ook z’n naam aan, je kunt er over de stenen door de wildwaterbaan. Helemaal zonder kleerscheuren kom je er niet vanaf, we zien er een paar met flinke butsen. Au! Wel erg vermakelijk om naar te kijken kan ik je zeggen.

Vijf uur moet je er weer weg zijn, dan sluit het park. Terug naar de camping. Hè, lekker zo’n dag! De eerste plek waar we drie nachtjes zijn. Dit moeten we vaker doen. 

Overnachting: Pine Flat West campground

Dag 34 – Een gratis nachtje

Helaas, we gaan dit fijne plekje gedag zeggen. Nog één keer ontbijten in het zonnetje aan de rivier. Nog één keer stenen gooien naar de rotsen aan de overkant. En nog één keer koude rillingen van de spinnetjes die ook bij het water wonen. Via een paar flinke haarspeldbochten rijden we de vallei uit. 

De Walmart is nog steeds onze beste vriend! We proberen steeds zo dicht mogelijk bij de ingang te parkeren, want dan is het WiFi bereik het beste. Kids even gamen, ik even werken en Henk de boodschappen. Goede verdeling zo. Na de Walmart ook nog even een plek om te dumpen zoeken (jaja, we zitten al helemaal in het vakjargon) en om het verse water bij te vullen. Zo vliegt de ochtend voorbij. 

We rijden vanuit Flagstaf in een rechte weg naar Petrified Forest, onderweg worden we continue ingehaald door gigantische vrachtwagens. Dus ook gewoon op zaterdag. Je ziet ze in je spiegel aankomen, met zeker 120 km per uur denderen ze je voorbij. Daarbij nemen ze dan zo’n lekkere luchtzak mee, dus Henk heeft beide handen aan het stuur. Intensief rijden is het. Maar hij brengt ons toch weer heelhuids op de volgende camping. Nou ja, camping. We staan vandaag gratis op een parkeerplaats achter een giftshop. Direct buiten het hek van Petrified Forest National Park. Geen stroom, geen water, wel een picknickbankje waar je voorzichtig op moet gaan zitten. 

We zijn lekker op tijd dus we besluiten alvast even te kijken in het park. We stoppen bij het bezoekerscentrum voor een junior ranger boekje. Fynn vindt het reuze interessant, hier was dus vroeger water. Petrified Forest lag op de evenaar, miljoenen jaren geleden. Er woonden dino’s en het was een oerwoud. Costa Rica ligt ongeveer op de plek waar Petrified Forest ooit lag. Door verschuivingen van aardplaten is Petrified Forest terecht gekomen waar het nu ligt. Er groeit bijna geen boom meer. Petrified Forest is dus ook geen bos, maar je vindt er dus wel tal van versteende bomen.

In het bezoekerscentrum is er een klein museum over deze geschiedenis. Met skeletten van dino’s en je kunt er voorzichtig botten “opgraven” en schoonmaken met een zacht borsteltje, als een echte archeoloog. Dat is het leukst volgens Fynn en Robyn. 

Er is een korte wandeling achter het bezoekerscentrum langs, langs de giant logs, grote versteende boomstammen. Prima voor de eerste dag. Ik moet eerlijk zeggen dat het park zelf niet het mooiste park is, maar het verhaal erachter is indrukwekkend. En Fynn spot twee bijzondere hagedissen op zo’n boomstronk, dat is het hoogtepunt van deze korte hike.

En dan terug naar onze gratis parkeerplaats voor de nacht. We bouwen nog even verder aan ons kartonnen landschap (de knikkerbaan moest het ontgelden), werken het rangerboekje door en proosten op weer een geslaagde dag.

Overnachting: Crystal Forest RV parking

Dag 35 – Petrified Forest NP

Het plan is om vandaag via wat stops in het park vanuit de zuidkant helemaal door het park naar de noordkant te rijden en dan daar er weer uit. Het is niet zo groot dat je er dagen kunt ronddwalen, maar met de geplande stops toch een aardig ochtend vullend programma. 

Stop 1: bezoekerscentrum. Voor het inleveren van de boekjes, het afleggen van de eed en het in ontvangst nemen van de badge. Ook deze ranger neemt die taak weer uiterst serieus.

Verderop stoppen we uiteindelijk op drie plekken voor een (korte) hike. Eerst een wandeling langs nog meer versteende bomen (Crystal Forest trail), de andere hike daalt af tussen de blauw witte heuvels (Blue Mesa trail) en de laatste brengt ons helemaal langs de rand van de Painted Desert. Hoe kan het anders, dat is dus de Painted Desert Rim trail. Stuk voor stuk prachtig, maar de kids zijn het een beetje zat. Henk besluit de camper op te halen, wij wachten wel even in de schaduw. Ook hier is het alweer goed warm, de 30 graden gaan we wel halen vandaag. We lunchen op de parkeerplek en dan rijden we door. Het park weer uit, de snelweg weer op. 

We moeten een stukje terug richting Flagstaff, want we gaan richting de Grand Canyon. Omdat we dat eindstation niet halen slapen we in het Homolovi State park. Ik neem het je niet kwalijk als je daar nog nooit van gehoord had, hadden wij ook niet. 

Dit Statepark is ondanks z’n ligging in de buurt van de snelweg toch heerlijk rustig. Als we de camping oprijden zien we een bord over inchecken bij het bezoekerscentrum. Nou, zou dat echt nodig zijn? We besluiten eerst maar even onze plek te zoeken, we hebben tenslotte geboekt. Als we eenmaal staan zegt Henk: “ ik check wel even in, loop er wel even heen.” Het blijkt nog zo’n 2 KM te zijn vanaf de camping. Henk heeft dus na die wandelingen van vanmorgen nog even 4 extra kilometers in z’n benen. Ik zei het eerder al: verkijk je niet op de afstanden.. 😉 

De middag gebruiken we voor een puzzelboekje, lekker buiten spelen en niksen. Er is stroom en water op onze plek, de douches vallen bijna uit elkaar: er zit bijna geen tegeltje meer op de muur, maar ze zijn warm. Dus ons hoor je niet. Al met al dus een prima stop. 

Overnachting: Homolovi State Park

Volgende week dus de Grand Canyon, die voor de helft gevuld was met rook van (gecontroleerde) bosbranden in de buurt. Zou dat goed komen…?