Week 18 – De laatste van vier maanden reizen

Vorige week reden we de Sea to Sky Highway en namen we de ferry naar de Sunshine coast, Canada. Deze week pakken we de ferry terug, terug naar Vancouver. Het is een korte week, aan het eind ervan zijn we alweer terug in ons eigen kikkerlandje. Ik merk dat ik deze week ook helemaal niet wil schrijven, want dat betekent ook dat het echt voorbij is. Vier maanden gereisd, ruim 15.000 kilometer gereden, op 87 verschillende plekken gekampeerd en een veelvoud aan herinneringen gemaakt. Eén ding weet ik zeker: dit was niet ons laatste avontuur!

Dag 120 – Niet zo’n zonnige Sunshine coast in Canada

Ze hadden het al voorspeld, maar toch is het jammer als zo’n voorspelling uitkomt. Regen. De sunshine coast is ineens zo zonnig niet meer… gelukkig kunnen we ‘s morgens wel nog even naar buiten. We parkeren de camper bij de Burnett Falls. Fynn en Robyn zijn echt “verpest” deze reis, want deze waterval maakt geen indruk meer. Te klein vinden ze ‘m. Terwijl het echt een hartstikke mooi watervalletje is, midden in het regenwoud. Als je niet zou weten dat het Canada was, dan zou je toch zeker denken dat dit een heel tropische bestemming moet zijn. 

We keren ‘s middags terug naar onze vertrouwde camping. De dame zit nog steeds op hetzelfde stoeltje, met dezelfde sigaret in haar hand. Ik denk dat die echt een pakje per dag weg rookt… alleen het weer is iets minder zonnig vandaag en we hebben een echte plek op de camping. Met stroom en water! Gelijk alles weer even opladen dus. Buiten is het door de bomen en de regen inmiddels zo donker geworden dat we het licht aan hebben in de camper. We spelen maar een spelletje en de kids zitten iets langer dan verantwoord is op het scherm. Lekker te chillen, filmpjes kijken. Zo’n dag is het echt.

Ik zie gelijk kans weer eens een verslag online te zetten, we lopen inmiddels al een paar weken achter. Gelukkig type ik braaf iedere dag m’n dag even bij, want je vergeet het gewoon allemaal zo snel. We beleven zoveel in zo’n week. 

Als het ‘s avonds even droog is wandelen de mannen een heel stuk langs het strand, even uitwaaien nog en wat energie kwijt. Ze zijn getuige van een watervliegtuigje die gaat landen op het water en ze zien sporen op het strand wat lijkt op een berenpoot. Kan gewoon 😉 Robyn en ik spelen nog een potje Beverbende met zelfbedachte regels. De stroom heeft het inmiddels begeven na alle regen. Kortsluiting waarschijnlijk. Henk loopt later die avond nog naar de oude dame maar die is nergens te bekennen. Het noodnummer op de deur wordt niet beantwoord. Nou ja, dan maar geen stroom. Dat hebben we bijna vier maanden lang niet gehad. 😉 Morgenvroeg maar even proberen weer. Voor nu lekker ons bedje in.

Overnachting: Sechelt – Bayside campground & RV park

Dag 121 – Onze laatste stop: Vancouver.

Nog wat grauw, maar droog! We hebben de hele ochtend nog, want de boot vertrekt vanmiddag pas. Lekker nog even het bos in, maar daar denken Fynn en Robyn anders over. De laatste dagen van zo’n lange reis zijn soms net zo erg als de dagen voor vertrek. Je bent met je hoofd al thuis. Kids hebben nergens meer zin in, terwijl wij iedere laatste vrije dag willen opzuigen. 

Het is een heerlijk bos, met wandelpaden gemarkeerd met kleurtjes. Je kunt ze combineren en zo langer maken, maar ook stukjes afsnijden. Je komt langs oeroude reuzenbomen en uitzichtpunten. We wandelen er zo’n twee uur rond, maar Robyn is op. Ze kan geen grap meer hebben en is niet vooruit te branden. Ze moet er zelfs van huilen: “Ik mis oma en ik wil gewoon naar huis. En ik ben moe!” Ik draag d’r zelfs een stuk, terwijl ze tientallen kilometers gelopen heeft afgelopen weken. Maar nu is het op, klaar. 

We lunchen aan zee, in de zon, met wentelteefjes. Een feestje dus. We genieten nog even van de rust hier. En dan rijden we de camper weer op de boot voor de overtocht terug naar Vancouver. Terug de drukte in. Onze laatste camping, twee nachtjes. We staan weer hutje mutje, een plekje van 7,5 bij 2,5. Dat past precies. De picknicktafel staat bijna in de camper. Een drukke stadscamping, het is niet anders.

En het leukst? Een zwembad en Nederlandse vriendjes! Na het eten moet er nog even gespeeld worden natuurlijk. En als de kids dan met z’n allen in de speeltuin zijn, dan kunnen wij aan de wijn. We troffen een gezin uit Utrecht, lekker twee maanden aan het reizen met de camper. En ook de combi van Amerika met Canada gemaakt. Dus we kunnen lekker kletsen, ook over alles wat er mis gaat tijdens zo’n reis. Veel herkenning gelukkig. En natuurlijk wordt het dan weer veel te laat, ze liggen er half 10 in. 

Overnachting: Vancouver – Capilano RV park

Dag 122 – Nog één keer omhoog en poetsen

We kunnen het niet laten. Nog één keer omhoog, 300 hoogtemeters in 1,5 kilometer. We rijden naar het Cypress Provincial park, in de winter een populair skigebied en in de zomer een stuk rustiger, maar vooral onder wielrenners populair. Ik ben totaal niet ingelezen op dit stuk, dus Henk leidt. Hij heeft een “wandelingetje” gekozen naar Cabin Lake. Mijn mindset had alleen geen rekening gehouden met de hoogtemeters. Terwijl ik beter had kunnen weten, we zijn in de bergen. Maar toch… en dan valt zo’n klimmetje zwaar hoor. 2,5 km one way, met 300 hoogtemeters.

Eenmaal boven is de top behoorlijk in de wolken, dus het uitzicht laat zich in flarden zien. Het is niet anders, we moeten het er mee doen. En dan naar beneden. Er zijn twee opties. Voor de rodelbaan had je beneden al een kaartje moeten kopen, de stoeltjeslift mogen we wel zonder vooraf gekocht kaartje nemen. Als we beneden maar alsnog een enkeltje kopen. Dat doen we, nog een keer de kids tevreden stemmen. “Dit is leuk he pap”, roept Robyn blij als we naar beneden afdalen.

Als we terug rijden naar de camping, stoppen we nog even bij een mooi uitzichtspunt. Hiervandaan heb je een mooi bovenaanzicht op Vancouver. Een laatste blik op de stad waar we vier maanden geleden onze reis gestart zijn en waar we morgen de camper gaan inleveren. De middag vullen we met tassen inpakken, afgedragen schoenen en kleding weggooien, sopdoekje door de binnenkant en de tuinslang even op de buitenkant. Want gebruikt, dat is deze camper zeker. 

En natuurlijk nog even een duik in het zwembad ‘s middags. De laatste restjes eten opmaken. En eigenlijk willen ze ook nog even met hun nieuwe vrienden spelen, maar die zijn nog niet terug uit de stad. Als ze hun pyjama al aan hebben komen ze ons toch nog even opzoeken. Even gedag zeggen. Je raadt het al, weg zijn ze. In hun pyjama op het basketbalveldje. Ach, omdat het kan. 

Overnachting: Vancouver – Capilano RV park

Dag 123 – Granville Island, Vancouver

We hebben het lang kunnen uitstellen, maar we moeten ‘m echt gaan inleveren vandaag. En de planning is weer redelijk strak: 09:00 uur de propaan bijvullen en dan eerst naar het tankstation om ook die tank bij te vullen, dan naar het depot van Canadream om een doos voor vrienden achter te laten die daar morgen hun camper gaan ophalen. We missen op de valreep nog even de afslag naar ons depot en dus leveren we 4 minuten over 11 alsnog de camper in. De manager staat ons al op te wachten: “wow, the kids have grown up these four months!” 

We tikken ‘m af op 15.036 gereden kilometers. Die 36 zijn een extraatje van mij, voor alle keren dat ik Henk de verkeerde kant op gestuurd heb. Of eigenlijk is de magische grens van 15.000 aan mij te danken, want we zijn wel iets meer dan 36 km verkeerd gereden. 😉 Graag gedaan! 

Een Uber brengt ons naar het hotel waar we de tassen droppen. En dan? Wat doen we met die laatste middag? Op naar Granville Island, vlakbij Vancouver downtown. Er zit een waterparkje met spuiters en sproeiers en een echte waterglijbaan! Het is heerlijk weer, een waardige afsluiter van deze vier maanden. Ook leuk, er zit een grote foodhall, waar de kids een pizza halen en wij Pad Thai. En natuurlijk een ijsje toen.

En dan weer terug met de Uber, die nu bijna 2x zo duur is. Iets met vraag en aanbod. Als Fynn en Robyn na hun bad al lekker in bed liggen, even lekker hebben geNetflixt en om 20:00 uur hun ogen dicht hebben, leent Henk nog even een fiets van het hotel om twee in Granville gebrouwde biertjes te halen. De brouwerij zelf was gesloten die middag, staking voor meer loon. Maar de slijter sluit nooit. De laatste Canadese dollars gaan er aan op. Even proosten op de goede afloop.

Overnachting: Vancouver Airport – Accent Inn Vancouver Airport

Dag 124 – Aan al het moois komt een eind, helaas.

Pfff die dagen van een vlucht, ik ben er niet voor gemaakt. Kwart voor zes gaat de wekker. Maar ik geloof niet dat ik überhaupt geslapen heb. Veel te druk in m’n hoofd met van alles. Met de vlucht, het op tijd komen, met volgende week: werken, Henk jarig, kids nog thuis, weekenden alweer vol gepland met verjaardagen en andere verplichtingen. Leuke dingen allemaal, maar de combi maakt het soms een flinke uitdaging. En hoe hou je nou dat vrije gevoel van zo’n reis het langste vast? Ik wil ‘s avonds na het eten ook veel vaker nog even op pad. In de praktijk weet ik gewoon dat dat niet gaat werken. 

Één voordeel: we hoeven niet meer te bedenken waar we slapen iedere nacht. 

De Airport shuttle brengt ons in een kwartiertje naar de luchthaven. We maken nog een kleine inschattingsfout aan het einde: we laten ons afzetten bij “international”, maar onze eerste stop is Toronto en dus hadden we naar de “domestic” hal gemoeten. Dat worden dus nog wat extra meters in de beentjes. Alleen maar goed, we kunnen straks lang genoeg zitten. De tijd na de douane vullen we met een spelletje, gamen, spoedje op Bali oplossen (dat hoort ook bij het leven van een reisagent) en dan kunnen we het vliegtuig in. Een prima vlucht! 

Bij de overstap in Toronto heeft Fynn een tekening gemaakt. “Die ga ik straks aan de stewardess geven” zegt ie. Zo gezegd zo gedaan, even later komt ze terug met een zakje gevuld met allemaal lekkere dingen voor Fynn. Hij vindt het helemaal leuk! Er wordt nog wat geslapen, een film gekeken en zo gaat het best wel heel vlotjes. 

Overnachting: vliegtuig 

Dag 125 – Home Sweet home

M’n vader haalt ons op. Super lief! Maar we moeten eindeloos op de koffers wachten. Bijna anderhalf uur zijn we verder. Wat zijn we gaar! En dan, als we door de schuifdeur komen, staat daar iedereen te wachten. Wat een verrassing!! Mijn ouders, die van Henk en ook m’n zusje, zwager en neefje. Inmiddels is m’n zusje bijna uitgerekend, dus in die vier maanden dat wij weg waren is haar buik onwijs gegroeid. Zo leuk iedereen weer te zien. Na een koffie bij de Starbucks rijden we dan eindelijk naar huis. Zo gek, je rijdt je straat weer in en er is daar gewoon niks veranderd. Je bent er alleen zelf even vier maanden tussenuit geweest. 

De kat is er nog, soort van… dat blijkt de komende week nog wel een staartje te krijgen. Iets met heel veel stress…

Overnachting: in ons eigen bedje

---

Wil jij ook zo’n (lange) reis maken met je gezin? Maar heb je geen idee waar te beginnen en stel je het daarom eindeloos uit? Stuur me eens een berichtje, ik help jullie graag. Deze herinneringen pakt echt niemand ons meer af.