Week 9 – Turen over canyons en verdwalen tussen hoodoos

Van op de maan en klauteren door smalle canyons vorige week, naar verdwalen tussen hoodoos en turen over immense canyons… Deze week reizen we naar Canyonlands met kinderen, zien we twee (!) slangen en verdwalen we tussen de hoodoos.

Dag 57 – Verdwaald tussen de hoodoos

Goblin Valley ligt om de hoek, we hoeven dus helemaal niet ver te rijden vandaag. Maar het is een duur Statepark, dus we hebben even getwijfeld. Geen idee waarom die prijzen per park zo verschillen. Je betaalt hier 20 dollar entree en 25 dollar per nacht. Komt voor ons neer op 45 dollar per nacht, want we staan er maar één nacht. En het meest schokkende: 5 dollar per junior ranger boekje. Het is het eerste park waar we komen die geld vragen voor het junior ranger programma. Doen we dus niet, principe kwestie 😉 Ik weet het, waar hebben we het over. Maar toch… Afijn, we zijn er dus op tijd en dat betekent wel plek op de camping. We kopen trouwens wel een veel te dure knuffel coyote voor Robyn, dat dan weer wel. Voor d’r verjaardag. Ze wil ‘m zo graag…

Waarom een (dure) camping terwijl we afgelopen nacht gratis sliepen hier nog geen 10 minuten vandaan? Ik heb het nachtje in het wild toch gewoon niet zo lekker geslapen. Terwijl ik me (en wij allemaal trouwens) er super relaxt bij voel, maar je ligt toch anders ofzo. Ik slaap licht, droom veel, hoor alles. En dan ineens is het ochtend en denk je: was ik überhaupt in slaap gevallen? Na zo’n nacht merk ik dat ik van de kids ook minder kan hebben, dat ik even zwaar behoefte heb aan tijd voor mezelf. Gewoon een middag niksen en niet voor 09:00 uur ‘s morgens al 100x “mama” gehoord te hebben. Dat. En dus kiezen we toch voor deze camping vannacht. Een goede nacht slaap, daar wil ik best 45,- voor betalen. En er zijn douches. Dat alleen al betekent 10 minuten quality time voor mezelf. 

Het plan is om ‘s morgens voor de lunch een korte wandeling te maken en dan na de lunch nog eentje vanaf de camping. Dan kunnen we de camper lekker laten staan. Eerst willen we de Three Sisters trail doen, maar die drie zussen zien we al vanaf de weg. Dan is er dus geen lol meer aan. Door naar het grote uitzichtpunt, waar ook nog een wandeling start. Ook niet zo’n lange: de Carmel trail. We vinden alleen nooit de start van de wandeling die we voor ogen hadden en voor we het weten zijn we verdwaald in een doolhof van hoodoos. Deze hoodoos of goblins zijn waar dit park bekend om is.

Het is de ultieme plek voor verstoppertje, je kunt er uren ronddwalen, we vinden zelfs een grot. Fynn klimt er in en roept dan door het dolle heen “Ik zie licht! Kom mee!” Daar gaan ze: Henk, Fynn en Robyn de grot in. Ik loop om om te zien of er überhaupt een opening is aan de andere kant. Ja hoor, die is er. Als molletjes steken ze hun hoofd weer boven de grond. Fynn wil meer, maar die heeft niet z’n beste schoenen aan. Sterker nog; zijn gladde gympen in plaats van bergschoenen met grip. Hij maakt dus een flinke smak als ie wegglijdt van een rots. Het is de tweede keer al vandaag dus het is officieel ‘de stomste dag ooit’. Op zijn arm een flinke schaafwond en z’n heup doet zeer.

Voor hetzelfde geld breekt ie wat, zit je hier tussen de hoodoos… wat dat betreft loopt het goed af, maar goed komen doet het niet meer. Hij wil terug en niet meer wandelen vandaag. Ik vrees dat we daar even naar moeten luisteren als we vrienden willen blijven. En dus wordt het lunchen bij de camping en de rest van de middag hangen. 

Er worden mieren gevangen, om te zien of ze een nest zullen bouwen in hun nieuwe “verblijf”, we spelen een spelletje (nee geen Yahtzee dit keer) en er wordt wat gekleurd. Henk besluit wel de wandeling nog even te maken die we wilden doen, die heeft niet de rust om een middag in en rondom de camper te hangen. Uiteindelijk combineert ie 3 wandelingen en is net voor het eten terug. En zo vliegt de middag voorbij. Ook na het eten zit een wandeling er niet in, onweer dreigt en er valt zelfs regen. Helaas voor ons, gelukkie voor de kids. Morgen nieuwe kansen! 

Overnachting: Goblin Valley State Park – camping in het park

Dag 58 – Hoogtepunt van alle canyons

Yes! De heup van Fynn doet het nog en z’n arm zit er nog aan. Er zit weer frisse energie in en we hebben allemaal goed geslapen. Poging twee: de wandeling die we in eerste instantie hadden willen maken gisterochtend. Prima te doen! We maken een leuk wandelingetje langs de hoodoos, door een droge rivierbedding en langs een paar behoorlijk smalle klimpaadjes weer terug omhoog. Vink! 

Via het bezoekerscentrum waar we nog even wat mail ophalen en naar huis bellen, rijden we door naar Canyonlands National Park. Ook daar eerst weer even langs het bezoekerscentrum voor het (gratis!) junior ranger boekje en een schitterend uitzicht over de canyon. Ik blijf me eraan vergapen, wat zijn wij als mensen toch eigenlijk gewoon klein… 

De camping in het park is vol, maar er net buiten heb je de BLM camping. BLM staat voor Bureau of Land Management en zij staan op bepaalde plekken het wildkamperen toe. Of, zoals hier, hebben ze heel eenvoudige campings met gat in de grond wc en verder niks. Midden in de natuur. Een prima plek! We hebben weer een hartstikke mooi stekkie zo: picknicktafel, vuurkorf, uitzicht en ruime plekken. Fynn en Robyn ontdekken een mooie grote platte steen die ze tot hun huis maken. Er worden weer mieren gevangen om als huisdier te houden dit keer en de groentesnack moet in de hut gebracht worden. We hebben geen kind aan ze. Ze maken er zelfs een eigen vlog van die ze naar de oma’s sturen. 

Op het menu vanavond: lekker makkelijk broodje hamburger. Tenminste: Henk en ik. Fynn eet z’n burger los en kauwt een kaal wit bolletje weg. Robyn doet plakjes komkommer met mayonaise op d’r bolletje, de hamburger los en beide dippen in de ketchup. Hoe eten jullie kinderen hun broodje hamburger? Hebben die ook van die vreemde eetgewoontes? 

Ze willen eigenlijk nog even spelen in de hut, maar als we net klaar zijn met eten komt de camphost met slecht nieuws: ze proberen een zwerfkat te vangen die hier sinds een aantal weken rondzwerft, maar deze is ontzettend schuw. Of ze dus precies op de plek waar ze nu de hut gemaakt hebben even niet willen spelen. Daar staat namelijk het eten en de vangkooi in de buurt. Ze wil de kat niet afschrikken. Hè, het was juist zo’n leuke plek. Balen! Maar dat er een kat gevangen moet worden is ook reuze interessant natuurlijk. Benieuwd of het lukt. 

Overnachting: Canyonlands NP – Horsethief campground

Dag 59 – Canyonlands NP

Alleen al om te weten of de kat vandaag gevangen wordt moeten we nog een nacht op deze camping slapen. Zo’n cliffhanger… En dus betalen we netjes onze 15 dollar. In het envelopje en zo in de brievenbus. In Nederland zouden die palen al 3x uit de grond geramd zijn, hier niet. Sterker nog, ik vraag me überhaupt af of die brievenbus iedere dag geleegd wordt. Met de zekerheid van een slaapplek voor vanavond rijden we Canyonlands NP in. Het is net de Efteling op een rustige dag, bij de ingang passeren we een bord: “1 hour waiting time from here” en niet veel later: 30 minutes waiting time from here”. Gelukkig rijden wij er vandaag zo voorbij, geen wachttijd bij de entree. 

Eerst door naar het Grand Viewpoint voor een wandeling langs de rand van de canyon. Dit uitzicht is echt zo magisch! En niet alleen het uitzicht maakt indruk, als Fynn op een rots klimt spot hij ineens een slangetje. Die hadden we nog niet gezien deze reis! Best een beetje spannend. Als hij dit later vol trots aan de ranger vertelt moet ze bekennen dat zij er in dit park nog nooit een gezien heeft. Wat een geluk hadden we dus! 

Na de lunch, waar trouwens heerlijke overdekte plekken voor gemaakt zijn in dit park, wandelen we nog even naar de White Rim overlook. Geen klimmen en klauteren dus vandaag, maar wel immense diepte bij beide punten. En we zijn er bijna alleen. Het blijft bijzonder. We pakken op de terugweg nog even het Green River viewpoint mee, waar Fynn en Robyn overigens de camper niet meer voor uit willen komen dus Henk en ik gaan met z’n twee, en dan terug naar de camping. 

We hebben ze een kampvuurtje beloofd, dus aan de slag. Daar hoort natuurlijk weer een marshmallow bij, maar niet meer dan 2 dit keer. Vorige keer lagen ze om 22:00 uur nog te stuiteren in bed, dat gebeurt me niet nog een keer.

Robyn wil/moet vroeg naar bed vandaag en dus gaan Fynn en ik wel even een rondje over de camping wandelen. Even kijken of er nog een mooie zonsondergang is aan de andere kant. We zien een infobord dat hoort bij een wandeling vanaf de camping. “Less then 1 mile.” Nou daar is Fynn wel voor in. Die heeft tenslotte net met Henk samen z’n wandelstok geslepen met het zakmes dus die moet getest worden. Dat we op slippers zijn, ach waarom niet? Hij heeft de pas er aardig in, maar er komt geen eind aan die wandeling. Voor m’n gevoel zijn we al uren weg. De zon is al onder als we tegen 21:00 uur terug zijn. En dat op slippers… met die slang van vanmiddag nog in m’n geheugen… maar gezellig was het wel, zo even met z’n twee op pad. 

Over de kat overigens nog geen nieuws, dat blijft nog even spannend. 

Overnachting: Canyonlands NP – Horsethief campground

Dag 60 – The Needles

Helaas, hoe het met de kat afloopt blijft voor altijd een raadsel. We gaan door! Of eigenlijk blijven we in Canyonlands National Park, maar dan helemaal in het zuiden. Je kunt er alleen niet dwars doorheen, maar je rijdt om naar de zuidelijke ingang. The Needles heet dat deel van het park, met dank aan de rotspunten die in het landschap omhoog steken. En vergis je niet, je bent al gauw weer twee uur aan het rijden. Onderweg maken we een korte stop bij Wilson Arch, een immense rotsboog direct langs de weg. Het is een leuk klimmetje omhoog, even die autobenen strekken en dan kunnen we door. 

Het landschap blijft eigenlijk continu veranderen. Vandaag rijden we een deel langs groene velden vol koeien. De kalfjes huppelen er vrolijk bij hun moeder rond. Ik vraag me hardop af waarom dat in Nederland niet kan, gewoon de kalfjes bij hun moeder in de wei. Zoals het hoort. Is ook nog eens hartstikke leuk om naar te kijken. We zien ook meerdere prairiehondjes, een beetje een combinatie tussen een eekhoorn en een cavia. Ze steken nieuwsgierig hun koppie boven het gras uit, soms gevaarlijk dicht bij de weg. 

Dat we in het voorjaar reizen merk je trouwens niet alleen aan de kalfjes in de wei, ook overal staan bloemen in bloei. Als we het park weer inrijden is het één grote zee van rode bloemen. De cactussen staan ook in bloei; van geel tot roze. Verder alles groen, met in de verte rode rotsen en een blauwe lucht. De natuur heeft zoveel kleur. 

We hopen op een plekje op de camping in het park, maar het is maar een kleintje. Toch lijkt er heel even een plekje te zijn, er hangt geen kaartje. Even informeren bij de camphost. Helaas; “jullie hadden een half uurtje eerder moeten zijn. Ik ben net onderweg om een kaartje op te hangen.” Hadden we dus niet moeten stoppen bij die rotsboog langs de weg… Gelukkig is er net buiten het park plek zat op alternatieve campings. We gaan dus eerst het park eens verkennen. Te beginnen met lunch met een broodje ei, want op een lege maag kunnen we niet wandelen. 

Er starten twee kleine wandelingen in de buurt, beide nog geen 1,5 kilometer. En lekker makkelijk, niks niet klimmen. Behalve dan de twee ladders die we tegenkomen bij de Spring Cave trail. Dat is ook gelijk het hoogtepunt van de wandeling voor Fynn en Robyn. Vergeet die grotwoning waar we langskomen, die ladders waren tof! 

Onderweg naar de BLM-camping net buiten het park stuiten we ook nog eens op een best wel indrukwekkende slang. Een slag groter dan die we gister zagen. Nog geen kilometer verder slapen we vannacht… ik ben toch blij dat we in een camper slapen en niet in een tentje.

We slapen op de Hamburger Rock campground, genoemd naar de enorme grote platte rots die midden op het kampeerterrein ligt en waar alle plekken omheen liggen. 3x raden wat wij vanavond eten… ehm nee, geen hamburgers. Pasta. Het komt inmiddels al aardig m’n neus uit. Maar doordat we vaak kiezen voor eenvoudige campings zonder stroom hebben we geen magnetron en een oven hebben we sowieso niet. Aardappels/vlees/groente, pannenkoeken, pasta. Een enkele keer risotto, wraps of een omeletje. Jullie nog andere suggesties? 

Overnachting: Hamburger Rock campground 

Dag 61 – Colorado, wat een verrassing!

Vandaag rijden we Colorado in, weer een nieuwe staat. En gelijk een stuk frisser. Ook wel weer lekker. En… Het is niet waar! We zijn sinds weken weer bij een Walmart. Henk los in de winkel, ik werken en Fynn en Robyn even lekker gamen. Iedereen morgen weer z’n vertrouwde Granola ontbijtje. Fynn heeft daar zoveel zin in dat ie eigenlijk het liefst nu al een bakje yoghurt met Granola neemt. We gaan gelijk tanken en geld pinnen, hebben we dat ook maar weer gedaan. 

Goede regeldag dus zo. Maandag is het Memorial day, een grote dag hier in Amerika waarop alle gesneuvelde militairen herdacht worden en het onofficiële startschot voor het kampeerseizoen. Benieuwd wat wij ervan gaan merken. Hier in de supermarkt worden de Amerikaanse vlaggetjes in ieder geval goed verkocht. 

Vlakbij het stadje Mancos is weer een Statepark, in het San Juan National Forest. We hopen daar te kunnen slapen, maar helaas. Vol. En dus rijden we vijf mijl verder naar optie 2. Midden in het berkenbos met uitzicht op enorme sneeuwtoppen, een prima plek. Het is er heerlijk rustig en we worden enthousiast begroet door camphost Dan. We blijven! We rommelen wat in en rondom de camper en dan wil Henk rond een uur of 16:00 uur nog wel een wandelingetje maken. Gewoon, een kleintje. Ik was “even” gaan liggen, maar val bijna in slaap en dus gaan ze met z’n drietjes. Uiteindelijk gaan ze pas tegen vijfen weg, want die moet z’n schoenen nog aan, die moet nog plassen, en oh ja; de nieuwe wandelstok moet nog mee. Maar ik heb dus heerlijk een uurtje voor mezelf.

Maar om 18:00 uur zijn ze nog niet terug, kwart over zes ook niet en half zeven ook niet… ik begin ‘m toch een beetje te knijpen. Het eten is allang klaar, maar nog geen spoor. Uiteindelijk zijn ze kwart voor zeven terug. Blijkt dat ze een compleet andere wandeling zijn gaan doen. Fynn had nog veel verder gewild, het liefst tot aan de rivier in het dal beneden. Man, dat uurtje voor mezelf was lekker, maar ik ben blij dat ze terug zijn. En nu aanvallen! De pasta is bijna koud…

Overnachting: Mancos, San Juan National Forest – Transfer campground

Dag 62 – Gestrand bij Haviland

Dit doen we vaker, maar we maken vandaag dus toch nog eerst even die korte wandeling die ze eigenlijk gister al hadden willen doen. We wandelen naar een uitzichtpunt, schitterende sneeuwbergen in de verte. Mount Hesperus, maar liefst 13.232 feet hoog. Daar moeten we vandaag toch iets dichterbij zien te komen. Als we terug op de camping komen treffen we camphost Dan weer. Na een korte chit chat krijgen Fynn en Robyn ‘m zo gek dat ie een rondje in de golfkar gaat met ze. Ze crossen zo de camping over. Nou, hun dag kan niet meer stuk. Dan zit er stiekem ook hartstikke van te genieten. Z’n eigen kinderen ziet ie niet meer zegt ie, daarom vindt ie het zo leuk als er kinderen op de camping zijn. 

Tijd om deze ‘helemaal nog niet zo’n slechte tweede optie camping’ weer gedag te zeggen, we gaan de sneeuwbergen opzoeken. Via Durango rijden we vandaag richting Silverton. Althans, dat is de planning, maar daar komen we alleen nooit aan. Na een stop bij het visitor center in het hippe en chique stadje Durango rijden we omhoog de bergen in. De weg van Durango naar Silverton en Ouray moet een van de mooiste wegen van Colorado zijn volgens onze behulpzame ‘vriend’ uit de Grand Canyon. Maar eerst tijd voor een lunchstop net buiten Durango aan het Haviland Lake, vlakbij de gelijknamige camping. Het meer ligt vol kano’s en vissers aan de kant wagen een poging iets te vangen. Een heerlijk plekje voor een boterhammetje.

En precies tussen het meer en de hoofdweg waar we vandaan komen passeren we een paardenranch. Toeval? Er vertrekt net een tourtje en daar lijken ook vrij jonge kinderen op mee te gaan. Je raadt het al: dit is wat Robyn wil!  

Na de boterham besluiten we eens even te informeren. Ik word begroet door een echte cowboy: spijkerbroek met leren lappen ervoor, laarzen aan, cowboyhoed op. Fantastisch! De tours maakt ie met kinderen vanaf zeven jaar maar, Robyn is welkom om een rondje op de ranch zelf te maken. Om half 4 zijn ze terug van de tour. Tja, het is nu half 3… gaan we daarop wachten? En gaan we dan daarna nog doorrijden en op zoek naar een camping? In een weekend waarin half Amerika gaat kamperen vanwege de vrije maandag (Memorial day)? Change of plans: we kiezen ervoor om op de Haviland campground te checken of er plek is. En die is er. Nou, zet maar neer dan die camper.

En zo rijdt Robyn om half 4 wel 20 rondjes over de ranch. Op een echt paard! Een glimlach van oor tot oor, tong uit d’r mond. Zelfs Fynn durft uiteindelijk een rondje, terwijl ie eerst nog riep: “ik ga echt niet op een paard hoor, veel te eng!” Met dank aan de Bears Ranch.

Onze cowboy hoeft er niks voor te hebben: “geef maar een fooi aan degene die de rondjes loopt”. Die gelukkige is Lucas van 10 jaar. Hij helpt een handje op de ranch en heeft eindeloos geduld, hij vraagt zelfs hoeveel rondjes ze nog wil. Ja, wat denk je? Uiteindelijk is Lucas helemaal blij met z’n fooi. En Robyn… dolgelukkig. Maar ze wil de volgende keer wel het bos in. Dit was een beetje saai…

Overnachting: Haviland Lake campground 

Dag 63 – Million Dollar Highway

Vandaag gaat het echt gebeuren. We rijden over de Million Dollar Highway via Silverton naar Ouray. Deze weg heeft z’n naam niet direct te danken aan de prachtige uitzichten op besneeuwde bergtoppen, wel aan de miljoenen die het gekost heeft om deze weg aan te leggen. “Vergeet niet in je achteruitkijkspiegel te kijken” zei onze cowboy van gister nog. En hij had gelijk, aan de andere kant van de bergen ligt nog veel meer sneeuw. We passeren watervallen, groot en klein, slingeren dwars door het bos en over kale vlaktes. Eenmaal in Ouray blijkt dit echt een outdoor stadje te zijn. Veel hikers en klimmers zien we. Ouray heeft twee eigen Via Ferrata’s (Italiaans voor ijzeren weg): een klimparcours langs ijzeren trappen, kabels en haken. Voor de echte klimmers dus. We komen er langs eentje op weg naar de camping. Dapper hoor! Klimmen op deze hoogte, boven een stromende rivier. 

De camping die we voor ogen hadden blijkt overigens meer een tentjescamping, dus we moeten even schakelen naar plan B: Amphitheater Campground. Daar aangekomen blijkt er een ruime keuze aan plekken te zijn. Veel 4×4 routes in de buurt zijn nog gesloten vanwege de sneeuw zegt de camphost, daarom is het nu rustiger dan normaal. Nou, ons hoor je niet klagen. Mooi uitzicht, midden in het bos. 

‘s Middags maken we nog even een wandelingetje naar de Cascade Falls. Wij hebben altijd een beetje een zwak voor watervallen is gebleken. Het is zo’n fijn doel om heen te wandelen ofzo. Het kersje waar je het voor doet, in plaats van een gewone rondwandeling. Zelfs als je ze al veel groter en mooier gezien hebt. Robyn moet alle honden nog even aaien onderweg, die heeft een nieuwe obsessie. Dat zorgt er dus ook voor dat we met wildvreemden een gesprek hebben omdat ze een hond hebben die geaaid moet worden. Iedereen is zo vriendelijk! 

Eenmaal terug op de camping maken we een praatje met de buren en niet veel later komt ie een zak marshmallows XXL brengen. Ze eten er zelf maar een paar, of de kinderen de rest willen. Nou dat willen ze natuurlijk wel. Maar niet meer na het eten! 😉 

Overnachting: Ouray – Amphitheater campground 

Colorado heeft ons echt verrast! We reizen gelukkig nog even verder door deze mooie staat. Volgende week naar Black Canyon of the Gunnison, waar we een echtpaar ontmoeten dat ons wel een heel verleidelijk aanbod doet…