Reisverslag Sri Lanka – wereldreis week #3

De week van de inspanning, maar ook ontspanning ;). We moesten lichamelijk een paar keer aan de bak, dat was deze week. We waren vijf nachten in Ella, midden tussen de heuvels. Wat te doen in Ella met kinderen? Wandelen zouden we! We beklommen Little Adams Peak, wandelden naar de oude spoorbrug met negen bogen en Henk waagde zich aan Ella Rock. Het is ook de week van de mooiste treinrit van Sri Lanka, misselijkmakende slingerweggetjes en gekkenhuis bij de tempel van de tand.

Maandag – Van Yala naar backpacker-stadje Ella

Vanuit Yala rijden we in zo’n drie uur naar Ella. Onderweg maken we een stop bij het Udawalawe Elephant transit home. Een opvang voor olifantjes die om wat voor reden dan ook wees zijn. Ze krijgen iedere drie uur (09:00, 12:00 en 15:00 uur) een fles melk en badderen wat in de modder. Daarna gaan ze met hun verzorgers terug de bush in en leren ze hoe ze uiteindelijk zelf kunnen overleven in het wild. Dat is het doel: terug de natuur in. Leuk om gezien te hebben, aandoenlijk ook ergens. Een leuke stop en het duurt niet lang, Fynn z’n spanningsboog is nog niet al te groot. We stijgen langzaam, rijst maakt plaats voor thee.

Vlak voordat we in Ella zijn stoppen we bij de Ravana waterval, direct aan de weg. De lokale bevolking doucht en speelt er, zwemmen kan ook. Wij koelen de voetjes even. Er is lang niet zoveel water, vanwege de droge periode, maar daardoor kan je nu wel veilig badderen. Die pauzes zijn wel lekker, even eruit. En het is een leuk gezicht, met kleren en al staan hele families onder het water. In de verte zien we ons hotel al, bovenaan de berg gelegen. Schitterend uitzicht en een prima zwembad. We doen niks meer vanmiddag en hebben voor de verandering een noodles diner op de kamer.

Dinsdag – Wat te doen in Ella met kinderen? Chillen

We zijn eruit: dag 1 op een nieuwe locatie is Fynn lekker opstandig. Overal aanzitten, stenen gooien, gillen. Hij moet echt z’n draai vinden dan. Dag 2 gaat al beter en dag 3 is meneer weer helemaal in z’n hum. Vandaag doen we dan ook bewust niet zoveel. Even lekker zwemmen en ‘s middags het stadje in. Fynn crosst graag met z’n auto’s de steile oprijlaan af. Henk trekt er ‘s morgens even op uit en maakt kennis gemaakt met een Sri Lankaans ‘buur’vrouwtje. Hij belooft ‘s middags met z’n gezin terug te komen.

Zo gezegd, zo gedaan. Eerlijk is eerlijk: een simpel huisje, maar wat woont deze familie hier mooi! Uitzicht over Ella Gap, met rechts Ella Rock en links Little Adams Peak. We kletsen wat in gebrekkig Engels en maken een foto. Daar vandaan nemen we de tuktuk en die rolt zonder het starten van de motor zo Ella binnen. 100 rupiah moet dat kosten (0,60 cent).

Ella is de plek voor backpackers. Ik heb er op andere plekken nog niet zoveel gezien. Zodra de trein arriveert loopt de straat vol met reizigers bepakt en bezakt met allemaal zo’n giga backpack. In de barretjes wordt een spelletje gedaan, gebruik gemaakt van de gratis wifi en nog een Lion biertje besteld. Ik zou wel tegen iedereen willen zeggen hoeveel ze hiervan moeten genieten. Hoeveel vrijheid je dan eigenlijk hebt, dat realiseer ik me nu pas. Zelfs als er een tropische bui losbarst blijft het druk op straat. We wachten nog maar even in het Chill Café, Fynn zit lekker met de Ipad en heeft wat stukjes pizza meegegeten. Dat lust ie dan weer wel… De tuktuk terug omhoog kost het dubbele, 200 rupiah, tja, er is wat voor te zeggen.

Woensdag – actie!

Half 9 staan we klaar. Voor de klim Little Adams Peak op. Het eerste deel kronkelt door theevelden. Fynn ziet inmiddels overal theevrouwtjes, zoals hij de pluksters noemt. Hij wil zelf lopen, dus we schieten lekker op. Zodra we bijna bij het zwaardere deel van de klim aankomen, traptreden naar de top, besluit hij dat ie niet meer kan lopen. Bij papa in de rugdrager dus. Chapeau voor Henk! Ik stond te hijgen eenmaal boven aan, maar Henk heeft ook nog eens zo’n 15 kilo op z’n rug en lijkt er minder last van te hebben.

Net als we boven zijn drijft er een grote wolk over de top, we zien niks meer. Wanneer we even geduldig wachten trekt het weer iets open, Fynn heeft inmiddels al tig stenen naar beneden gegooid en besluit te beginnen aan de stenen die zijn neergelegd als van die gelukstorentjes. Er staat geen hekje bovenop de top, dus we moeten ‘m constant in de gaten én stevig vasthouden. De een is in charge van de foto’s en de ander in charge van Fynn. Zo zullen we het nog vaker gaan doen.

We hebben nog wat energie over en besluiten ook nog naar de Nine arche Bridge te ‘hiken’. Een oude spoorbrug met, hoe kan het anders, negen bogen. Je komt er door gewoon het spoor te volgen vanaf het treinstation van Ella. Heel normaal hier, dat lopen over het spoor. De trein rijdt maar 15-20 kilometer per uur en toetert bij iedere bocht. Je hoort ‘m dus ruim op tijd aankomen om een stapje opzij te doen. Het is zo’n vier kilometer lopen, one-way, in de zon. Fynn valt in slaap in de rugdrager. Wanneer we net vijf minuten staan te kijken bij de brug horen we een trein aankomen in de verte. Wat een mazzeltje, er komt een oude dieseltrein aan. Mooi fotomomentje dus.

De middag is al gestart als we terugkomen bij het hotel, eerst even die beentjes wat rust geven en dan eind van de middag weer op pad.

Donderdag – theetijd

Tijd voor thee. We willen lekker wat doen vandaag, want een hele dag hangen bij het hotel is ook wat saai. Op het programma voor vandaag: een theefabriek. In een razend tempo worden we er doorheen geloodst en dat is maar goed ook. Fynn interesseert het duidelijk niet. 🙂 Afijn, wij weten in nog geen half uur hoe groene thee gemaakt wordt, van het plukken tot het hele droogproces en uiteindelijk de zakjes thee. Des te leuker vindt Fynn de vrachtauto die nieuw brandhout komt brengen. Omdat er niet direct een tuktuk aankomt wandelen we vast naar beneden, terug richting Ella.

We komen onderweg langs een tempeltje, een man die op dat moment aan het bidden is verteld ons de geschiedenis en plaatst een rood/witte stip op ons voorhoofd als teken van zegening. Die stip staat dagen later nog bij Henk op z’n voorhoofd. De kleurstof is helemaal in z’n huid getrokken. We sluiten de dag in stijl af in ‘barstreet’.

Vrijdag – naar grote hoogte

Voor dag en dauw staat Henk naast z’n bed. Het is 05:50 uur. Hij gaat het doen. Ella Rock! Fynn en ik blijven “thuis”, deze wandeling is met Fynn in de rugdrager echt te pittig. Henk gaat dus alleen. Terwijl de zon langzaam opkomt is opnieuw het spoor dat gevolgd moet worden tot aan de waterval, de start van de klim. Daar is het pad een kwestie van proberen, je moet aan de andere kant van de theevelden uitkomen. En daar spelen de lokale gidsen leuk op in. Als je links gaat zeggen ze je dat je rechts moet en andersom.

Henk, die al enige tijd opvallend ‘geschaduwd’ wordt door zo’n gids, besluit het aanbod van de jonge gids maar aan te nemen en samen lopen ze omhoog. Ook wel gezellig, wat gezelschap en er kan eens iemand een foto van je maken. Deze gids is echter een broekie van 22, die deze klim natuurlijk al vaker gedaan heeft. Hij dartelt omhoog en Henk heeft moeite ‘m bij te houden. Binnen vijf kwartier zijn ze boven en wordt het afzien beloond. De zon is inmiddels op, maar de mist hangt nog tussen de heuvels. Een prachtig uitzicht als ik de foto’s terugkijk. Als Fynn en ik net goed en wel ons ontbijtje achter de kiezen hebben is Henk alweer terug. Binnen drie uur na vertrek kan hij nog mooi de laatste broodjes van het ontbijt meepikken.

Zaterdag – kedeng kedeng

Tijd om Ella gedag te zeggen. En dat is maar goed ook, want ons geld is op en de ATM in Ella is al een maand of drie buiten gebruik voor buitenlandse betaalpassen. Gelukkig konden we gister met creditcard betalen in het restaurant en hadden we het treinkaartje al gekocht. Onze trein vertrekt 10:56 uur. Fynn is ineens heel erg verdrietig, hij wil niet met de trein, hij wil naar huis. Het zwembad is veel leuker. Arm kind! Als we z’n tut (Toeta) tevoorschijn halen is het gauw klaar met de traantjes en daar gaan we. Het is inderdaad een schitterende rit de bergen in!

Vergezichten, rijstvelden, dorpjes met huisjes van klei en golfplaten waar de was ligt te drogen op de theestruiken en dwars door bossen met metershoge bomen. Hoe hoger we komen, hoe eindelozer de theestruiken. Overal een glimlach en zwaaiende handjes als Fynn met z’n koppie uit het raam hangt. Na zo’n 3,5 uur zijn we in de buurt van Nuwara Eliya, een stadje dat zo’n 65 kilometer verderop ligt, op bijna 2 kilometer hoogte. De Engelsen stichten hier, in het koele klimaat, hun theeplantages. Ze hebben allemaal nog een Engelse naam. Sommige fabrieken zijn inmiddels omgebouwd tot chique hotel. Bij het station staat onze gids Harold alweer op ons te wachten. Hij is met de auto vanuit Ella gereden en heeft de grote tassen meegenomen. Daar hadden we dus geen omkijken naar.

We slingeren vervolgens door de bergen naar beneden, op naar Kandy. Het is nog zo’n 2,5 uur rijden. Die 2,5 uur wordt bijna 4 uur en Fynn geeft na een tijdje aan kriebel in z’n buik te hebben. “Fynn is beetje ziek mama” zegt ie na de zoveelste haarspeldbocht. Ik voel de bui al hangen en heb een zakje paraat. Niet voor niets. Hij is goed ziek van die slingerweggetjes. Als ik me verplaats naar zijn hoogte zie ik ook dat hij vanuit z’n autostoeltje de weg voor ‘m ook helemaal niet kan zien. Enkel de bovenkant van de auto’s voor ons, ik snap wel dat je ziek wordt ja.

Harold rijdt keurig, maar moet ook geregeld remmen vanwege de algemene rijstijl hier op de weg. Na de tweede spuugstop gaat het al een stuk beter en niet veel later bij een theestop smaakt de verse cake van Harold ‘m alweer goed. We zijn blij als we om half 7 in Kandy aankomen. En wat past een kind zich snel aan zeg. Zo ziek als ie vanmiddag was, zoveel praatjes heeft hij alweer als we bij het hotel zijn. Er gaat gemakkelijk een zakje noodles en een yoghurtje in. Snel naar bed.

Zondag – tempel van de tand

We zijn maar één nachtje in Kandy, gezien de reisdag van gister hadden we daar misschien toch twee van moeten maken, maar het is niet anders. Fynn heeft gelukkig goed geslapen en na het mega ontbijt buffet kunnen we op pad. Ik ben blij dat ik vandaag iets anders kon eten dan dat eindeloze ei (gekookt, gebakken, geklutst of omelet) met toast. Alleen daarvoor had ik al twee nachtjes in Kandy willen zijn… Helaas, Boedha wacht.

We willen het beleefd hebben, die gekte rondom de tempel van de tand van Boedha. En we konden er geen betere dag voor uitkiezen. Zondag. Van te voren hebben we nog aan Harold gevraagd of het ok zou zijn met Fynn. Die kan namelijk niet twee minuten stil zijn en tja, we zijn dan toch in een tempel. Nou onze vrees was niet nodig. Het wemelt er van de mensen, en kinderen, niet te geloven. Ik wist wel dat het druk zou zijn, maar zo druk. We zijn er tijdens een ceremonie en binnen klinkt binnen luide trommelmuziek.

Een mensenmassa zoekt zijn weg naar boven, met of tegen de stroom in, met kind op de arm of een schaal vol lotusbloemen om te offeren. Langs de muur lokale bevolking op de grond, die hier nog ergens een mogelijkheid tot gebed zoeken. Om half 11 gaat het luikje open waarachter de tand verscholen ligt, het hoogtepunt voor de locals. Links op de trap is voor diegenen die willen offeren, rechts voor kijkers en toeristen die alleen voor de foto komen. Het luikje van 1 bij 1 meter, waarachter de stoepa met daaronder nog zeven stoepa’s en vervolgens de tand van Boedha ligt is steeds maar even open. Zodra de luikjes opengaan komt de mensenmassa opnieuw in beweging.

Je wordt vanzelf meegevoerd en ondertussen moet je zien een glimp op te vangen of een foto te maken. Ik ben alleen maar druk met Fynn “boven water houden” en kom aan het eind tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niet naar binnen gekeken heb. Henk schiet wat vage foto’s. Tja, wij wilden het beleven. Dat hebben we gedaan. Op Google maar even opzoeken wat er nou achter die luikjes te zien was.

Om 11 uur zitten we weer in de auto, door naar de oostkust. Onderweg stoppen we nog even om wilde olifanten te spotten en daarna in één ruk door naar Trincomalee. Tijd voor wat dagen strand. Man man, het was me het dagje wel.