Reisverslag Zuid Afrika – week 3 St. Lucia en Drakensberg

De laatste week alweer, man wat gaat dat hard. Al hadden we 8 weken gehad, dan was het nog niet genoeg geweest om al het moois hier te zien. We waaien uit aan het strand, dompelen onszelf onder in onze eigen hottub en strekken de autobenen bij Drakensberg. En, Golden gate highlands National park blijkt een waardig afsluiter van deze reis!

Dag 15 – Skinny dippen aan de Afrikaanse kust

Het grote voordeel van kinderen: je hebt op reis nog een hele dag voor de boeg wanneer ze om een uur of zes naast je bed staan. Ok, dat is in het “normale” dagelijkse leven ook, maar dan schiet je in een soort van ‘dagstart’. Nu niet. Goedemorgen nieuwe dag! Regenwolken hebben plaats gemaakt voor zon, daar worden we toch iets blijer van. Poging 2: strand. We kiezen voor het strand van Cape Vidal, waar we al speurend naar wild naar toe rijden. De entree van het iSimangaliso Wetland Park ligt net buiten St. Lucia.

Wil je direct naar de stranden bij Cape Vidal dan cross je met max. 50km per uur over de asfaltweg, maar wij nemen er de tijd voor. Langs de weg kun je verschillende looptrails kiezen, vaak gravelwegen die je leiden langs een uitkijktoren, een waterdrinkplaats of immense grasvlakte. We zien weer ontzettend veel wild! Zelf heel erg in de verte een neushoorn! En zo vertrokken we vanmorgen rond negen uur en zijn we pas rond een uur of twee bij Cape Vidal.

Tijd voor een ijsje en strand! Wij zijn dus zelf ouders die vreselijk slecht voorbereid op pad gaan, we leren het ook niet. Dus we hebben de zwemkleding thuis gelaten met het idee: vast te koud op te zwemmen… Maar leg dat maar eens uit aan een vijfjarige die de zee ziet. Te koud? Voor ik het weet liggen mijn mannen in hun boxershort in zee! Pret voor tien. Robyn vindt ’t maar niks die zee, die golven komen ook steeds zo dichtbij. Ik moet haar wel drie keer terughalen uit de duinen, want ze vindt het vreselijk en gaat gewoon zelf terug naar de auto. Eenmaal uit het water is het natuurlijk wel heel koud, gauw opdrogen en shirt weer aan.

Wanneer we terugkomen bij de auto is een takelbedrijf bezig om een andere auto terug omhoog te takelen. Gevalletje handrem vergeten… Hij is zo naar beneden gerold en schuin van een klein muurtje gestort. Arme mensen, arme auto, dan sta je raar te kijken wanneer je terugkomt van je uurtje strand. En dan is dit wel de meest slechte plek om vast te komen zitten. Ik hoop dat ze voor het donker thuiskomen.

Wij komen wel netjes voor het sluiten van de gate terug, maar niet helemaal zonder kleerscheuren. Wij wilden vanavond uiteten, pizza hoor niks engs, maar de kids zijn er klaar mee en zitten elkaar en zichzelf behoorlijk in de weg. Ok, dat is een understatement… Het is oorlog op de achterbank. Nee, we gaan zo never ever in een restaurant zitten. En dus halen we pizza’s en eten die lekker thuis op. Tot ieders tevredenheid. In pyjama, achter de iPad. Een veel beter plan! Ik ben zo blij dat we op 9 van de 10 plekken ons eigen keukentje hebben! Dat voorkomt flink wat nervous breakdowns, voor de kids maar zeker ook voor ons. 😉

Dag 16 –  Glamping in Zuid-Afrika

We bereiden ons vandaag weer voor op een lange reisdag, maar het valt alles mee. De wegen zijn goed, meerbaans en eigenlijk helemaal geen oponthoud. Het gebied waar we doorheen rijden is duidelijk voor de rijkere Zuid-Afrikaanse boeren. De huizen zijn er veel groter en we rijden langs eindeloze graslanden en akkerbouw. En omdat het zo lekker doorrijdt, zijn we al rond een uur of één bij onze glampingtent in The Midlands. Het is een zelfde tent als in Hazyview, dus we weten wat we kunnen verwachten. En toch heeft deze tent iets dat die in Hazyview niet had: een eigen hottub!

Hij wordt zelfs voor ons opgestookt, met een echt houtvuurtje. En dan is het wachten. En wachten en nog meer wachten…Want deze hoeveelheid water is niet gelijk warm natuurlijk. Hij gaat om 2 uur aan, dan kunnen we er ongeveer 3 uur later in… Je moet er wat voor over hebben. En dus ga ik nog maar even samen met de kids op pad. Henk even uurtje eigen tijd, ook wel eens lekker. Op het terrein is een wandeling uitgezet: 1,5 km. Dat moet ook voor Robyn goed te doen zijn. Maar mevrouw de diva heeft haar sandaaltjes aan en om de twee meter zit er een strootje in haar sandaal. Stoppen, sandaal uit, sandaal weer aan en dat dus alsmaar in de herhaling. Ik ben er al gauw klaar mee, tegen luid protest wordt ze gedragen. Pas wanneer we het bos in gaan kan ze zelf weer lopen.

Het is eigenlijk best een leuk wandelingetje, langs mega grote bomen, over bruggetjes en via trappetjes dwars door het bos. Om vervolgens achter één van de tenten weer uit te komen. En dan kunnen we eindelijk ons bad in. Heerlijk zeg! Beetje jammer dat de twee kinderen die er in rondspringen denken dat ze de enige zijn, maar ach, je kunt niet alles hebben.😉

En wat mag er tijdens een reis door Zuid-Afrika ook zeker niet ontbreken en moet je minimaal één keer gedaan hebben? Braaien! Hier hebben ze voor ons een (vega)braai pakket klaar gemaakt. Vega worstjes en hamburgers, aardappelsalade, groene salade, portobello’s met kaas erover, een stokbroodje met kruidenboter in het folie gewikkeld en natuurlijk marshmallows! Smullen.

Note to myself: een BBQ is niet 1,2,3 klaar voor gebruik. Dat duurt even! En dus zijn inmiddels de worstjes voor de kids al in de koekenpan klaargemaakt. Want eer wij uit die hottub waren… Ze smaken er overigens niet minder om.

‘s middags lopen we in een shirtje, maar ‘s avonds koelt het behoorlijk af. En dus gaat eerst lekker het openhaardje aan en later op de avond ook ons elektrische dekentje. Truste! Oh ja, dat vreselijke lichtje van de airco/ verwarming. Vergeten. Shit.

Overnachting: 2 nachten Africamps Gowan Valley, Nabij Howick

Dag 17 – Watervallen jacht

Dat kleine lichtje verlicht de gehele kamer, ik irriteer me er mateloos aan. Maar uit kan niet, het is onze verwarming. En het is toch best koud, kamperen in de winter. Robyn lag in d’r campingbedje, maar wilde halverwege de nacht bij ons. Koud mama! Ze ligt nog geen vijf minuten bij ons en ze is alweer vertrokken. En toch slapen we ook hier niet super. Te koud, te warm. Ik kan niet de juiste temperatuur vinden. Ook ’s morgens duurt het natuurlijk even voordat de tent weer warm is. Ik blijf het liefst zo lang mogelijk liggen. Maar als het zonnetje er dan eenmaal is, heerlijk!

We hebben vandaag de hele dag om de omgeving te verkennen. Wij als “watervaljagers” hebben er alweer een aantal op het oog: Howick falls en Karkloof falls. Het moeten de twee hoogste in de omgeving zijn. Howick Falls hebben we zo gevonden: die ligt bijna middenin het stadje. Vanaf het uitzichtpunt is het al indrukwekkend. Bovenaan de waterval staan de dames gewoon de was te doen in grote wastobben. Als je dan je sok loslaat ben je ‘m ook echt kwijt. En dan is het gelukkig alleen nog maar je sok… Het informatiebord geeft een lange lijst met namen van personen die hier het leven verloren hebben. Of op wonderbaarlijke wijze de val van deze 94 meter hoge waterval hebben overleefd, doordat ze in de bomen bleven hangen of op een plateautje halverwege terecht kwamen. Brr, niet te lang aan denken.

We zien helaas geen pad naar beneden, want zo’n uitzichtpunt is leuk, maar het geeft toch altijd net even meer voldoening wanneer je er naar toe kunt lopen. En dus besluiten we ons geluk te beproeven bij Karkloof falls. Als we net het parkeerterrein af zijn valt m’n oog op een wat versleten bord met: “georgewalk to Howick Falls”. Blijkbaar is er wel iets van een pad. Nou ja, nu eerst naar Karkloof Falls. We navigeren eigenlijk al de gehele reis met ‘Maps Me’. Een navigatieprogramma dat ook offline werkt. En op zich gaat dat best aardig, op een paar rare kronkels na (de snelweg af en de volgende oprit er weer op bijvoorbeeld). Dus we toetsen in ‘Karkloof Falls’ en weg zijn we. Je voelt ‘m al he?

We worden een gravelweg op gestuurd en dan weer rechts zegt ie. Hmm.. En dan verdwijnen we van de radar. Hij is ons kwijt. We rijden over een weg bestemd voor het zware werkverkeer dat hier immense bomen omzaagt en vervoert. Halverwege, wanneer ik al een paar keer ben uitgestapt om te zien of we het gaan redden met de lage onderkant van de auto, komt er een fourwheeldrive ons tegemoet. De parkopzichter. Gewoon verder doorrijden en alsmaar links aanhouden zegt de beste man. “Yes sure, you will be fine in your Toyota Corolla…“

Nou inderdaad, we redden het maar ‘fine‘ zou ik het niet willen noemen. Uiteindelijk komen we op het pad dat we hadden moeten hebben. Helaas kun je hier niet dichterbij de waterval komen en moeten we het doen met vergezichten. En dat is toch een beetje saai. We besluiten terug te rijden naar Howick Falls en daar alsnog de wandeling te doen. Met een hoop gesteun en gekreun van achter uit de auto uiteraard…

Opnieuw parkeren we de auto en dan is het even zoeken naar de start. Een hoop ranzigheid schrikt ons een beetje af aan het begin van het pad, is dit wel de juiste weg? Maar eenmaal daar doorheen slingert het pad naar beneden, bruggetje over, zwaaien naar de aapjes die ons vragend aankijken, stukje klimmen en dan over een smal paadje helemaal langs een riviertje. En voor we het weten staan we beneden aan de voet van de waterval. Kijk, hier worden we blij van! 

Op de terugweg scoren we een ijsje bij Piggly Wiggly. En voor papa en mama een zakje met heerlijke chocolade, voor vanavond, als de kust veilig is. En dan eten we ‘s avonds lekker de restjes van onze Afrikaanse braai op. Slaap lekker!

Dag 18 – Zebra als buur

De glampingtent waar we slapen staat op het terrein van een grote boerderij. Familie hond komt ons enthousiast tegemoet rennen als we bij de boerin wat wortels halen om de paardjes te voeren. Henk kan ondertussen de auto weer even rustig inpakken en dan zijn we klaar voor koffie! We stoppen even verderop bij ‘The Junction‘, letterlijk op het kruispunt. Voor ons heerlijke koffie, voor de kids nog even alle energie kwijt op de trampoline en de kabelbaan, voordat ze weer in de auto moeten. We zitten in het zonnetje, het is winter in Zuid-Afrika, maar daar merken we overdag weinig van. Het is heerlijk. 

Onze stop vandaag: Drakensberg. En wat een fijne plek is dit weer zeg. We slapen in een soort van twee-onder-één-kap huisje. Een zee aan ruimte, een eigen keukentje, kids een aparte slaapkamer en… Fynn kan z’n geluk niet op: vijf zebra’s in de achtertuin. Wilde zebra’s die niet bang zijn af en toe eens een kijkje te komen nemen. Heel bijzonder dit. We doen lekker niks meer de rest van de middag. Vooraan op het park is een speeltuintje waar we ons nog even vermaken, we bellen nog even met opa en oma en natuurlijk willen Fynn en Robyn in bad. Duh, heb je dat uitzicht gezien? 

Het bad is alleen niet helemaal gemaakt op twee plonzende kinderen, dus wanneer onder het zeil in de badkamer ineens een bobbel verschijnt en het klinkt alsof daar allemaal water onder zit, is het klaar met de pret. Whoops! Als met het uitknijpen van een puist kunnen we het water naar de kier tussen zeil en badrand duwen en het er zo langzaam onder vandaan krijgen. Iets minder golven dus de volgende keer. 
Overnachting: 3 nachten Cathkin Park

Dag 19 – Steppen de berg af!

Tijd voor actie. Fynn z’n gevoel schiet alle kanten op. Van “Ik ga echt niet mee mam!” naar “Gaan we dan samen, mag ik bij jou op de step? Ok”. Hij vindt het doodeng. En mama stiekem ook. We gaan al steppend de berg af. Deze activiteit had ik voor Fynn en mezelf gepland, in het kader van: je moet alles zelf ook gedaan hebben als je je eigen reisbureau runt en dit ook aanbiedt aan je eigen reizigers. En dat is natuurlijk ook zo. Fynn is vijf, ik moet toch weten vanaf welke leeftijd dit kan.

En dus staan we ‘s morgens om 10:00 uur klaar. We krijgen een helm aangemeten, handschoentjes aan en dan stappen we in de jeep. Geen weg meer terug, nog één keer zwaaien naar Henk en Robyn. Bij ons zit nog een familie met drie meiden die allemaal iets ouder zijn (jongste jaar of 10), maar die vinden het toch ook nog wel spannend. Dat voelt toch wel goed, dat je dan niet in zo’n jeep stapt met een grote stoere vriendengroep ofzo. 

Samen met onze gids, die om de zoveel meter stopt om te vertellen wat we van het volgende stuk parcours kunnen verwachten en ons tips geeft, rijden we in een heel relaxt tempo naar beneden. Onze gids spreekt ook Afrikaans, dus aan Fynn kan hij gewoon uitleggen wat hij moet doen. Er vooral niet afspringen als je het eng vindt. We trillen naar beneden over de stenen. Wanneer de vaart erin zit roept de vader van het andere gezin (met bierbuik): “ooh, my belly!”. Ik kijk achterom en zie ‘m zo onder z’n shirt vandaan trillen. Lol! Dit is wel echt te gek! Het is spannend, maar niet eng. Voor we het weten staan we beneden. We laden de steps op de aanhanger en de jeep brengt ons terug naar het begin punt.

Samen lopen we terug naar ons huisje, Robyn ligt te slapen en we kunnen zo aanschuiven voor de lunch. Als Robyn wakker is gaan we nog even op pad, vanaf deze plek starten verschillende korte wandelingen. We maken een klein rondje en staan dan bovenaan de berg weer oog in oog met onze vijf zebra’s. Vlak voor ons staan ze op het pad, als we te dicht bij komen sprinten ze weg. De vrijheid tegemoet. Magisch!

Dag 20 – Monks Cowl

Je kunt hier super mooi wandelen. Je vindt er wandelingen van 1 km, maar ook meerdaagse tochten de bergen in. Wij hebben Robyn in de rugdrager en Fynn die loopt met gemak voorop, hij is gek op wandelen in de bergen. We kiezen de wandeling naar The Sphinx. Een rots in de vorm van een Sphinx met natuurlijk weer dat uitzicht. Bij aankomst noteren we ons naam in het boek bij de parkwachter en dan kunnen we.

Pittige klimmetjes, bruggetje over, door bos en langs waterval. Daar eten we ons lunchpakketje op en vullen we de flesjes water onder de waterval. Bijzonder toch? En we zijn er bijna de enige wandelaars, hartje augustus. Bij ons hoogseizoen, maar hier is daar niks van te merken. In de verte zien we ons doel al: The Sphinx. Het lijkt nog een behoorlijk stuk omhoog, maar vervolgens lopen we er bijna aan voorbij. En we willen meer, dus we passeren de Sphinx en zigzaggen nog een stukje door. Hoger en hoger, letterlijk langs de rand van de afgrond.

Zuid-Afrika is echt niet alleen maar wild spotten vanuit je auto, maar ook echt mooie tochten te voet. En ondanks dat het winter is hier lopen we al bijna drie weken in shirt en korte broek. Boven bij een beekje koelen we af, even de voeten in het water. En dan over dezelfde weg terug naar de auto, met als beloning: een ijsje aan het beginpunt. Ik zou hier nog wel een dag kunnen zijn, zo relaxt. Het is jammer dat “onze” zebra’s er niet zijn als we terug komen. 

Dag 21 – Waardig afsluiter van een te gekke reis.

Het einde is bijna in zicht. De laatste dagen van onze reis door Zuid-Afrika alweer. Vandaag vertrekken we een beetje op tijd, we willen nog “even” stoppen bij de bakker. Je vindt ze in Zuid-Afrika eigenlijk best veel: de bakkerij waar je ook nog even lekker kunt zitten met een koffietje. En hier, bij Valley Bakery, is ook nog eens een speeltuintje en we halen er dus onze overheerlijke lunch. Als we wegrijden zien we in de verte een struisvogel staan, gewoon in het open veld tussen de hooibalen. Dat blijft zo bijzonder.

We vervolgen onze weg, eindeloos zwart asfalt door dor graslandschap met in de verte de pieken van Drakensberg en Royal Natal NP. Die lonken, we kunnen ‘t niet laten, een korte wandeling vandaag moet toch nog wel kunnen? We slaan af en stoppen bij Royal Natal NP, een kleine wandeling hadden we bedacht. Nee, natuurlijk niet. In de praktijk is dat natuurlijk altijd anders, maar hé je bent hier maar 1x.

We doen een heel stuk van de ‘Lookout Rock, Tiger Falls, Cascades Loop‘. Langs een riviertje, over een wiebelige hangbrug en klauterend over en achter rotsen langs. Op de splitsing moeten we kiezen: “cascades” of “tiger falls/ lookout rock”. De cascades lonken, een heerlijk stroompje en water om even af te koelen, maar ons doel ligt verderop: Lookout rock. Dus we gaan door. Het is een pittig klimmetje, dat altijd iets tegenvalt als je denkt een eenvoudige wandeling te maken, maar het uitzicht… wow! En dat colaatje smaakt extra goed dan.

Helaas moeten we de Tiger Falls aan ons voorbij laten gaan, want we moeten ook nog terug en dan wacht er nog een rit naar Golden Gate Highlands National park. Ik ben bang dat zelfs wanneer je hier nog een week hebt het niet genoeg is om al dit moois te bezoeken. Natuurlijk stoppen we op de terugweg wel even bij het watertje, Fynn geniet hier volop van. En dan wordt het stiekem toch nog een beetje te laat.

Het is winter in Zuid-Afrika en dus begint het, wanneer we om 17:00 uur het Golden gate NP inrijden, al te schemeren. Een gouden gloed over de bergen, een kudde zebra’s en verdwaalde gnoe die voor de auto weg rennen. Terwijl we bijna bij ons huisje zijn, al slingerend over een eenbaans landweggetje, lees ik in de beschrijving dat we de sleutel ergens anders moeten ophalen, bij het informatiecentrum beneden. Henk schelden… moeten we dus dit weggetje weer terug. We zijn nog maar net op tijd om de sleutel op te halen voordat de receptie dicht gaat.

Onze slaapplek voor de nacht bestaat vanavond uit een soort van houten chalet, dikke houten balken zorgen dat dit chalet perfect bij zijn omgeving past. We kunnen eindeloos ver kijken vanaf ons balkon, in de verte zien we een bavianenfamilie huiswaarts gaan. Binnen steken we het openhaardje aan en de kinderen vallen onder een elektrisch dekentje in slaap. Zo bizar dat we vanmiddag in korte broek en hemdje rondliepen en nu de openhaard aansteken… Dat is Zuid-Afrika. Slaap lekker!

Dag 22 – Close encounter…

Vandaag vliegen we terug naar huis, helaas! Onze vlucht is pas tegen middennacht en het is nog zo’n vier uurtjes rijden. We hebben dus nog wel tijd om iets van Golden Gate te zien. Want ondanks dat ook de autoroute door dit park meer dan de moeite waard is moet hier toch ook nog wel wat te wandelen zijn.. Henk is al vroeg wakker, half 7 staat hij op het balkonnetje om de zonsopkomst vast te leggen.

We zijn dus al vroeg op pad. Henk heeft de deur van het chalet openstaan en loopt heen en weer met onze tassen, van de woonkamer/ keuken naar de auto. Dat daar vast een heel makkelijke maaltijd te halen valt, dat moet de opperbaviaan ook gedacht hebben. Als Henk net bij de auto is met Robyn ziet het beest zijn kans schoon en duikt onze keuken in. In de verte lijken deze apen nooit zo groot, maar als hij zo voor me staat met die scherpe hoektanden is het toch wel erg indrukwekkend.

Fynn gilt het uit, tranen over z’n wangen. Henk kan buiten niks doen, want die is bang dat hij ‘m nog verder het huisje in jaagt als hij de deur blokkeert en dus ben ik degene die moet handelen. Ik heb ooit gelezen dat je groot moet maken en vooral veel geluid moet maken. Nou daar helpt Fynn me wel bij. Ik stamp een paar keer op de grond, de baviaan lijkt niet echt onder de indruk. Hij neust op z’n gemak door de tasjes heen. Deze beesten zien overal eten in, ik zie ‘m er zo met onze waardevolle spullen vandoor gaan. Zover komt het gelukkig niet, hij houdt het voor gezien. En zo snel als ie binnen was, is hij ook weer naar buiten. Ons trillend op onze benen achter latend. Tja, wij wilden naar Afrika he?

We gebruiken de ochtend voor het kwijtraken van de laatste energie, voordat we vanavond weer in het vliegtuig stappen. Op naar de ‘ Mushroom rock hike’, een wandeling van een uurtje. Ja, nu echt! We slingeren als het ware om de berg heen, over provisorisch in elkaar getimmerde houten trappen en langs smalle kiezelpaadjes. Ergens missen we volgens mij ook nog ergens een afslag, want rond gaan we niet. En dan eindigen we bovenop de berg, naast een gigantische stapel kiezels die daar door wandelaars zijn neergelegd als herkenningspunt en als bewijs van het voltooien van deze klim. Natuurlijk leggen ook wij ons steentje er bovenop. En dan terug naar beneden, naar de auto en richting luchthaven. Zucht, het zit erop. We leveren de auto in, ons trouwe beestje, en dan checken we in.

Dag 23 – Home sweet home

We vliegen door de nacht, dat is toch wel heel relaxt. De kids hebben beide moeite om wakker te blijven tot we in het vliegtuig zitten (tegen middennacht) en zijn het laatste uur niet te genieten. Gelukkig mogen we als een van de eerste het vliegtuig in. Fynn wil perse nog een filmpje kijken en angry birds spelen, maar als ie op een gegeven moment met zijn hoofd tegen de stoelleuning knalt weet ik dat hij letterlijk is omgevallen van de slaap. Ze slapen het grootste deel van de vlucht. En wij? Nee, wij niet… Ik heb van twee kanten benen over mijn schoot heen, alles om de kinderen maar een beetje te laten slapen he? Wel kan ik voor het eerst zins heel lange tijd een film af kijken. Jeeh!

In 2017 gingen we ook al eens naar Zuid-Afrika. Zes maanden zwanger van Robyn. Toen reden we met z’n drietjes van Kaapstad naar Port Elizabeth en terug. Malariavrij, korte reisafstanden en vrij goed ontwikkeld. Een leuke mix van wijnboerderijen, ruige kliffen aan zee en safariparken. Onze avonturen van die reis zijn te lezen in het reisverslag Zuid-Afrika met kinderen uit 2017.

---

Ook op reis naar Zuid-Afrika? Ik run, naast dit leuke blog, ook mijn eigen reisbureau. Met mijn grote passie als specialisatie: reizen met kinderen. Dus wil je ook op familiereis naar Zuid-Afrika? En wil je dat het goed geregeld is met behapbare reisafstanden en voldoende rust voor de kids? Met familiekamers en hier en daar een keukentje? Neem dan even contact met me op.