Reisverslag IJsland – wereldreis week #27

De allerlaatste week, wat was het te gek! We hopen nog op een vulkaanuitbarsting die zorgt voor minimaal een week vertraging, maar de Katla blijft rustig. De laatste week vult zich met ijsschotsenmeer, watervallen en gletsjers. We slapen in ‘a little house on the prairie’ en sluiten de reis in stijl af: met het noorderlicht! IJsland is te gek!

Maandag – Little house on the prairie

We worden opnieuw wakker in Vík. We hebben een lange dag voor de boeg en dus zitten we voor tien uur in de auto. Dat is toch best wel knap van ons, we hebben normaal gesproken niet zo’n haast ’s ochtends, maar het liep gesmeerd vanmorgen. We leveren de sleutel en auto’s in en krijgen nog een handig plattegrondje mee van de route die we gaan rijden vandaag. Het is nog steeds strak blauw. Niet te geloven, wat hebben wij geluk met het weer. Vanuit Canada hielden we de voorspellingen in de gaten en dat zag er niet goed uit. Wolken, wolken, wolken en regen, max. 12 graden. Alle blauw is dus mooi meegenomen.

We zijn Vík nog niet uit of we rijden dwars door een kaal landschap met overal hoopjes stenen, zo ver je kijken kunt, met in de verte de beginselen van de gletsjer. De legende gaat dat hier ooit een boerderij gestaan heeft die verwoest is door de eerste geregistreerde uitbarsting van vulkaan Katla in het jaar 894. Vanaf dat moment legde iedereen die langs deze plek kwam een steen neer wat geluk brengt. Een ietwat uit de hand gelopen ritueel als ik het landschap om me heen zo eens bekijk.

Het plateau waar we voor een groot deel langs rijden vandaag is de rand van dezelfde Katla-vulkaan, bedekt met een dik pak ijs en sneeuw van de Mýrdalsjökull gletsjer, soms wel 750 meter dik. De ringweg rijdt er een heel eind langs met om de zoveel meter indrukwekkende watervallen. Ik heb er nog nooit zoveel zo dicht naast elkaar gezien. Je kunt helaas niet bij allemaal stoppen, maar ze zijn vanaf de weg vaak goed te zien en we vinden een picknicktafel met uitzicht op de gletsjers en sneeuwtoppen. Na ons boterhammetje vervolgen we onze weg naar het ijsschotsenmeer Jökulsárlón.

IJsblauw is de lucht, net als het meer en uiteraard de ijsschotsen die ronddobberen in het water. Magisch! Een tip is om je auto te parkeren op een van de kleinere parkeerplekken die je (gezien vanaf Vík) als eerste tegenkomt. Daar zijn de minste toeristen en is het muisstil. Even verderop heb je een brug over het stukje rivier dat de lagune met de oceaan verbind. Wij zijn er vandaag als het vloed is en dan zijn de ijsschotsen die tijdens eb de oceaan in stromen en op het strand aanspoelen al grotendeels gesmolten. Morgen, op de terugweg, stoppen we gewoon nog eens.

We rijden door, want we moeten vandaag in totaal een kleine 300 kilometer rijden. Helemaal langs de kust, voorbij Höfn, naar het gehucht Stafafell. We maken maar ezelsbruggetjes om die namen een beetje te kunnen onthouden. Stafafell wordt Statafel. Wanneer we de 1300 meter lange Almannaskarðsgöng-tunnel door zijn, zijn we eindelijk in de buurt van onze bestemming van vandaag: A little house on the prairie. De boer die deze cottage verhuurt is enigszins contactgestoord, hij doet me denken aan boer Wietse van Boer zoekt Vrouw. Toch heeft ook hij een Nederlandse vrouw weten te versieren, we krijgen d’r alleen niet te zien.

Zou hij weten dat hij dit pareltje in handen heeft? De cottage dan he?! Waar je ook kijkt zie je bergen en groene weiden die scherp afsteken tegen de blauwe lucht. Door een mooie zonsondergang kleurt de lucht roze en rood, overal om ons heen schaapjes en verder is hier gewoon helemaal niemand. Wow!

Dinsdag – IJssculpturen op lavastrand

Midden in de nacht worden we alle twee wakker van geritsel en iets dat tegen ons huisje aan schuurt en butst. Een van de schaapjes heeft jeuk en wrijft z’n lijf en horens even lekker langs onze muur. Heel even gaat er een scene uit een enge horrorfilm door m’n hoofd. Gelukkig wint het verstand al snel en vallen we weer in slaap. De volgende ochtend zijn we er alle drie nog… Gelukkig! Vandaag wordt de langste reisdag. We hebben zo’n vijf uur rijden voor de boeg, helemaal terug naar The Golden Circle. Nou is vijf uur rijden niet zo’n ramp, maar we willen onderweg zeker nog een aantal keer stoppen. Het weer is er overigens wel perfect voor, we zijn met regen opgestaan.

We rijden over dezelfde ringweg terug, normaal zou eenzelfde route misschien vervelen maar zo voelt dat vandaag helemaal niet. Als we met regen weer door de lange tunnel bij Höfn rijden worden we aan de andere kant verwend op de zoveelste mooie regenboog. Bij het gletsjermeer is het inmiddels eb geworden en grote ijsschotsen drijven zo de oceaan in, begeleid door een aantal zeehonden. Op het strand liggen grote ijsbrokken, hele sculpturen zijn het geworden. Kristalijs op het zwarte zand, ik blijf foto’s maken. Maar man, m’n vingers zijn al gauw bevroren. Wat het is koud zonder zon en met regen en wind. Brrr… Snel terug de warme auto in en door.

We draaien de zanderige parkeerplaats af en dan gaat er een oranje lampje branden op het dashboard. Nee he! Niet nu we vandaag zo ver moeten rijden. Een handleiding in de auto ontbreekt, dus we hebben geen idee wat er mis is. Henk vermoedt iets met de bandenspanning, nadat we net door het zand gereden zijn. We rijden door naar het dichtstbijzijnde tankstation, daar is vast iemand met verstand van zaken.

Twee bouwvakkers die er toevallig aan het werk zijn en amper een woord Engels spreken vermoeden hetzelfde. Het kan geen kwaad, want lek zijn ze niet. Een paar kilometer verderop is een tankstation met een luchtdrukapparaat. Dan kunnen we ze iets oppompen. Daar blijkt al snel dat ze niet te zacht zijn, maar juist veel te hard. We laten er wat lucht uitlopen en gaan dan weer door. Het lampje brand nog steeds, die gaat alleen uit door te worden gereset (denken we). Dat doen ze dan maar bij Budget zelf. Wij zijn gerustgesteld door de behulpzame IJslanders die het internet er even op hebben nageslagen. Niks aan het handje.

We stoppen nog een keer bij Vík in de buurt en rijden richting de vuurtoren bovenop de klif. Daar hoef je niet naar boven te wandelen zoals wij twee dagen geleden deden, maar je kunt er met de auto een flink eind omhoog rijden. Perfect zicht op de rotsboog in het water en… jaja… op de papegaaiduikers. Hier moet je zijn als je ze enigszins van dichtbij wilt fotograferen. En we hebben mazzel dat het zo regenachtig is vandaag, want dan gaan er een stuk minder de zee op voor voedsel. Met tientallen zitten ze hier op de begroeide rotspartijen. Leuke beestjes zo!

Skógafoss is een van de watervallen waar we nog willen stoppen. We twijfelen gezien de tijd even of we ook naar boven moeten lopen, maar (fuck it) we doen het gewoon. Het weer is redelijk opgeknapt dus daar gaan we. Dan eten we maar iets later, het is tenslotte bijna het einde van onze reis en we moeten nu alles er nog uithalen. Een prima trap brengt je helemaal tot bovenaan de waterval, op zo’n 60 meter hoogte. Je bent dan toch nieuwsgierig naar wat er boven is, wat er achter zit zeg maar. Helaas is het “gewoon” een rivier en vooral heel veel groen grasland. De kracht en het overweldigende van deze waterval ervaar je toch het best als je beneden staat, in de waterdamp. Lekker nat worden!

We rijden gauw door naar ons appartement in Laugarvatn. Prima plek voor de komende twee dagen! Schoon, ruim en ehm… minimalistisch. Iets aan de muur was leuk geweest, Ikea style. 🙂 Maar de pannenkoeken smaken ons weer heerlijk!

Woensdag – Geisers, watervallen en …

The Golden Circle is het bekendste gebied van IJsland. Langs geisers, watervallen en een bekend nationaal park. En laat die eerste twee nou juist op ons lijstje van vandaag staan. De geisers Geysir en Strokkur liggen op slechts 20 minuten rijden van ons appartement. Ze zijn nog steeds gratis toegankelijk, ik ben benieuwd hoe lang dat nog zal zijn. Er pruttelt hier weer van alles, dampen boven het oppervlak en diepe gaten in de grond met glashelder water. Geysir spuit helaas niet meer, die is volledig dichtslibt met steen, zeep en andere troep die men er in het verleden heeft ingegooid om de geiser vaker en hoger te doen spuiten. Zonde!

Geysir is nu alleen nog een ruim 20 meter diepe, borrelende heetwaterbron. De Strokkur geiser daarentegen is nog erg actief. Deze barst gemiddeld om de 7 minuten uit en spuit water en stoom maar liefst 20 meter hoog de lucht in. De ene keer duurt het 10 minuten, dan weer spuit ie drie keer in een minuut. Het is niet te voorspellen en dat maakt het zo leuk. Fynn vindt het veel te spannend en begint te huilen als het water omhoog spuit. Een toeristische plek is het wel, je bent zeker niet de enige die wacht met een mobiele telefoon of camera in de hand. Je krijgt soms bijna kramp van het gespannen wachten met de camera in de aanslag. En als de spuit dan komt vliegen de oh’s en ah’s je om de oren. Maar overslaan tijdens je reis door IJsland zou ik ‘m zeker niet.

De Gullfoss waterval wacht ook nog op een bezoekje van ons. Nou ja, niet alleen op ons. We delen de parkeerplek met tal van touringcars. Het is een van de bekendste watervallen van IJsland en makkelijk te bereiken. De ‘witte rivier’ Hvítá valt hier in twee trappen naar beneden. De watervallen staan haaks op elkaar, wat een mooi gezicht is. En als de zon erdoor komt verschijnt een regenboog die het helemaal af maakt. We rijden terug naar ons appartementje en als Fynn in bed ligt vinden wij een plekje uit de wind en in de zon. Heerlijk! We kunnen dat relaxte gevoel prima vasthouden wanneer we ’s middags naar Fontana lopen: een warmwaterbron waar een spa- en saunacomplex omheen gebouwd is.

Veel hot springs, warme baden en sauna’s waarvan de temperatuur constant schommelt omdat deze rechtstreeks verwarmd worden met stoom uit de heetwaterbron. Heerlijk! Voor kinderen ook super, Fynn kan staan in de baden, er ligt een groot krat met waterspeelgoed en het water is zo’n 38 graden. Wat wil je nou nog meer? Henk duikt zelfs nog even in het ijskoude meer. Goed voor de bloedsomloop, dat zal best. Mij veel te koud!  We gaan iets te laat eten, maar ach wat maakt het uit. Het is tenslotte onze laatste avond. Niet wetende dat het hoogtepunt nog komt…

Het is 11 uur. Henk ligt al in bed en kijkt deze laatste avond eens op Twitter of hij iets kan vinden over het noorderlicht. Het ‘aurora-seizoen’ begint meestal in september maar je weet nooit. Het is helder vanavond, de belangrijkste voorwaarde om het te kunnen zien. Toevallig dat die avond iemand tweet dat de kans vanavond groot is om het natuurverschijnsel te zien, juist hier in IJsland. “Most likely place to view Northern Lights in right now is Iceland (40% chance)” luid het bericht van een officieel uitziend account (My Aurora Forecast).

Ik heb m’n lenzen al uit, kijk even naar buiten, maar zie niet iets dat ik gelijk herken als Noorderlicht. Wel een bepaalde gloed aan de horizon, maar dat zou ook zo een lantaarn of de maan kunnen zijn. Als Henk vervolgens ziet dat iemand anders om 22.55 uur heeft getweet “ When you’re in #Iceland you should not forget to look at the sky from time to time. #Aurora”, met een foto erbij moeten we toch maar even kijken voor de zekerheid. Henk zucht, komt zijn bed uit, hijst zichzelf in een broek en trui en stapt naar buiten.

Hij komt 3x zo hard weer naar binnen gerend. “Kom kijken!” Ik sta al in m’n onderbroek en zie zo snel mijn eigen broek niet. Henk z’n zwembroek ligt nog over de verwarming, dus die sla ik snel om. “Nee, je moet echt iets aantrekken. Snel.” Ok, ok, hij maakt geen grapje. M’n joggingbroek en trui zoeken, lenzen in en snel naar buiten. Wow! De hele lucht is groen en vormt een soort regenboog over ons heen. Dit is echt te gek. Ik sta te stuiteren. Het groen golft op en neer als radiofrequenties.

Ademloos staan we zeker een half uur te kijken en dan ineens is het ook weer weg. Van opwinding en onwetendheid over hoe dit vast te leggen lukt het niet goed om het op foto en film te krijgen. Maar in ons geheugen staat het gegrift. We durven bijna niet naar bed te gaan, stel je voor dat het terugkomt. Dit is echt de kers op zes onvergetelijke maanden. Je zou er bijna emotioneel van worden.

Donderdag – We willen niet naar huis!

Onze echte laatste dag. We duimen voor een vulkaanuitbarsting die zorgt voor een vertraging van minimaal een week… Maar de Katla blijft rustig ondanks verhoogde activiteit de laatste weken. We moeten richting de luchthaven, maar willen natuurlijk nog wel alles uit deze dag halen. We rijden daarom via Þingvellir, een groot national park in de Golden Circle, sinds 2004 op de UNESCO werelderfgoedlijst. Een indrukwekkend natuurgebied waar het eerste parlement ter wereld bijeen kwam (gaap) en de aardplaten van Noord-Amerika en Europa elkaar raakten maar langzaam uit elkaar schuiven (wel boeiend).

Ieder jaar wordt de spleet tussen de twee aardplaten zo’n 1 a 2 cm groter, met een hoop kloven vol koud en kraakhelder water tot gevolg. Je ziet pas goed hoe helder het is als je op de bodem de muntjes ziet glinsteren die er door de jaren heen zijn in gegooid. Uiteraard mag het niet, maar het is zo lekker verleidelijk. Jaja, wij gedragen ons. We maken nog een mooie wandeling en sluiten in stijl af met een waterval. En dan, gauw naar de luchthaven. We tanken de auto af en leveren deze zonder problemen in. We hebben ook nog wat te snacken gekocht voor in het vliegtuig, bij de Bonus-supermarkt. Je gelooft het niet maar ze verkopen daar gewoon Euroshopper-producten, uit Nederland. Wij zijn nog steeds fan.

Om half 5 staat onze vlucht naar Amsterdam gepland. Snel werken we op de luchthaven nog een pizza weg want van Icelandair krijgen we geen diner. En dan boarden, voor de laatste keer. We vertrekken weliswaar met vertraging, maar het zijn jammer genoeg geen dagen. Anderhalf uur om precies te zijn, omdat de starter van de motor kapot is. Oeps… Uiteindelijk komt het goed en om 22.30 uur NL-tijd landen we op Schiphol. Opa’s en oma’s, ome Johan en tante Myrna staan ons op te wachten. Wat hebben die ons gemist!

We komen thuis in een schoon huis met verse bloemen en planten, welkom thuis-slingers, overal hangen foto’s van onze trip, een mand met eerste weekendboodschappen op tafel en wat kleine cadeautjes. Alles is gedaan om ons gelijk weer thuis te laten voelen in ons eigen huis! Het zit er nu echt op, ons supergave avontuur. We hebben even de tijd nodig om te beseffen dat we echt alweer thuis zijn. Diep in de nacht vallen we moe maar voldaan in slaap in ons eigen bedje. Binnenkort een terugblik op onze eerste dagen in Nederland.

ps. Voor wie zich afvraagt waar de foto’s van het noorderlicht zijn… Tijd voor een fotografiecursus. De camera kon alleen maar zeggen: ‘object te donker’. Oeps!