Camperreis door Europa – week 9

We verlaten Kroatië, maar niet nadat we Dubrovnik verkennen en puffend verlangen naar koelere temperaturen. We zoeken de bergen van Montenegro op. Willen we kou, dan krijgen we kou. Twaalf graden, maar wat is het hier weer mooi. En we rijden een toch wel heel bijzondere route door Albanië. Ultiem genieten dit!

Vrijdag – Dubrovnik per boot

We gaan dus door een drukke stad slenteren met zo’n 32 graden… Wie heeft het verzonnen? Vandaag staat een bezoek aan Dubrovnik op het programma. Het moet een schitterende oude, maar hippe stad zijn, dat willen we zien. De camper laten we staan, we pakken voor de verandering de boot vandaag. Ik ben nog op m’n dooie akkertje wat dingen aan het doen als Henk even informeert naar de boottijden. Hij komt terug met de mededeling: Over 10 minuten weg! Waaat? Ok, broodjes, luiers, fles, zonnebrand. Check. Het zweet staat al op m’n rug als we richting boot rennen. Wacht! M’n lenzen, ik heb m’n lenzen nog niet eens in. Terug, lenzen in.. Men, kapot! De boot hebben we gehaald, dat dan weer wel.

Op de boot is het heerlijk, lekker windje en we zien de kust en wat eilandjes onderweg. In de verte doemt Dubrovnik op. We leggen aan in de haven naast de oude stad, waar de meest luxe jachten liggen naast de nog veel grotere cruiseschepen. Dubrovnik is hip en happening. En de oude stad met de hoge stadsmuren de grootste bezienswaardigheid. Langs de stadsmuur kun je prima wandelen, door gezellige toeristenstraatjes en pleinen vol terrassen. Zolang je in de schaduw blijft is het inderdaad een heerlijke stad. Het is al wel erg druk, veel Aziaten, te herkennen aan de samengeklonterde groepen met in het midden een vlaggetje van de gids. Op sommige plekken staan zelfs links-/rechtsbordjes voor de toeristen om de stroom mensen in goede banen te leiden.

We belanden bij een speeltuintje dat gelegen is in wat ooit een statige gracht was rondom de stadsmuur. Daar vermaken we ons prima. Een gouden handeltje zouden hier die schaduwdoeken zijn. In Australië hadden ze die boven iedere speeltuin hangen zodat de kids niet hoeven te glijden van een veel te hete glijbaan. Hier zijn alle speeltuintjes in de brandende zon. Henk gaat even op onderzoek uit terwijl Robyn ligt te slapen en Fynn afkoeling zoekt bij de fontein. Hij ontdekt een mooi strandje en uitzichtpunt bij het fort. Daar staan wat bankjes in de schaduw en kunnen we mooi lunchen met onze huisgemaakte sandwiches.

De oude stad in de brandende zon is nu echt wel too much en dus zoeken we een strandje op. Ook daar weinig schaduw, we zitten precies in de smalle strook schaduw van een klein rotswandje. Zwemkleding? Nee. Dus Fynn in z’n blote kont en Henk in z’n boxer de zee in. Heerlijk om even af te koelen. We zoeken een paar mooie steentjes bij elkaar als souvenir, zelfs Robyn helpt zoeken. Al vindt die ze ook vooral erg lekker smaken. We scoren bij een klein winkeltje wat te drinken en een zakje chips, ideaal voor een strandpicknick. Zo hier is het prima toeven, we zien alleen niet zoveel van de stad, maar het is goed zo. We hebben eigenlijk een heel gezellige middag. Half vijf hebben we de boot terug naar de camper, maar niet zonder eerst een ijsje gescoord te hebben natuurlijk.

Zaterdag – Van 32 naar 15 graden. Brr!

Het was onze laatste dag in Kroatië. Tijd om dit mooie land gedag te zeggen en te vluchten voor de warmte. We hebben de weerkaart gescand op temperatuur en besluiten de bergen in te rijden, de grens met Montenegro over.

Het gaat er aan deze grensovergang niet heel efficiënt aan toe. De douanebeambten hebben zelf ook niet zo’n zin in de zon dus hebben de kant waarop twee wegen Kroatië in komen afgesloten en de twee banen het land uit verdeeld in één erin en één baantje eruit. Deze twee banen zijn in de schaduw en dat bevalt ze beter. Met als gevolg dat de chaos compleet is natuurlijk. Er moet worden geritst, er wordt aan alle kanten ingehaald om maar vooraan te komen en daarbij wordt geen haarbreedte ruimte gegeven. De Duitse camperbus naast ons zit bijna met z’n spiegel in onze camper en er wordt flink heen en weer gemopperd. Maar Henk laat ‘m er niet tussen. Wat denkt die wel? 😉

De schade? Een uur extra reistijd. Als we de douane eindelijk gepasseerd zijn hebben we wel een paar ouderwetse stempels in ons paspoort en zijn we de EU uit. Het is afgelopen met de mobiele data roaming en we moeten ouderwets terug naar alleen wifi. Dat wordt afkicken!

De navigatie stuurt ons over de kortste route, dat is dus niet hetzelfde als de snelste route. Misschien wel voor een snelle auto maar zeker niet voor onze lompe camper. We worden dwars door stadjes geleid, drempels over, tig stoplichten, over smalle éénbaanswegen de bergen door (gelukkig komen we maar weinig tegenliggers tegen) en er lijkt geen eind aan te komen. We praten dit ook niet meer goed naar de kids, vooral Robyn is er helemaal klaar mee. Net als we denken we zoeken een camping eerder op de route, vallen ze alle twee in slaap. Ok, gaan met die banaan!

We rijden door naar ons oorspronkelijke einddoel: Zabljak. Midden in de bergen in het noorden van Montenegro, in Durmitor NP. We wilden koudere temperaturen, die hebben we gekregen… Man, we stappen de auto uit in onze korte broek en t-shirt, maar het is hier maar een graad of 15. De camping is basic, het ontvangst weer zo hartelijk. Installeer je camper en kom dan lekker een schnaps halen. Het is ieders trots, die zelf gebrouwen schnaps. Word je wel lekker warm van.

We staan op een simpel veldje met uitzicht op de bergen, een stroompunt en verder niks op de plekken. Een gemeenschappelijke ruimte met kookgelegenheid en douches (in de keuken!) wordt vooral gebruikt door scouts uit België. Dat is nog eens een scoutingkamp: 2 weken naar Montenegro. Wij gingen een week naar Putten. Wat overigens ook erg leuk was hoor!

Als wij aan de schnaps zitten komen ze net terug van een meerdaagse hike. Moe, maar voldaan. Fynn ziet d’r gelijk: “Ik vind haar wel leuk, die met die gele rugzak mama”. Verliefd! Hij wil vriendjes worden met de meiden van de scouting, ze zijn allemaal tussen de 14 en 16 jaar. Flink je best doen Fynn. Maar hij trekt z’n stoute schoenen aan (met hulp van papa) en hij valt gelijk in de smaak. Hij is er daarna niet meer weg te slaan en waar hij eerst nog wat verlegen is, is het nu dikke mik. En dan staan er ’s middags ook nog eens twee andere campers met Nederlandse kinderen. We hebben geen kind aan ‘m.

Overnachting: autocamp Mlinski Potok in Zabljak (3 nachten)

Zondag – Liefdesverdriet bij Fynn

Zo, dat was een fijne koude nacht! Negen graden, dat je gewoon ’s morgens je bed niet uit wilt komen omdat het zo koud is boven je dekbed. Ja, we konden gewoon weer onder ons dekbedje. Wat een feest! We zwaaien Fynn z’n scoutingvriendinnetjes uit, beteuterd gezichtje. Hij wil ook wel bij de scouting, maar dan wel bij deze scouting want daar zitten z’n vriendinnetjes ook. We maken nog een groepsfoto, kan ie die straks boven z’n bed hangen. Gelukkig is ie het uitzwaaien ook snel weer vergeten, veel te druk met z’n nieuwe vrienden, de Nederlandse kids die naast ons staan.

En wat doe je als je een stukje wilt gaan wandelen, maar Fynn is te druk met spelen? Dan ga je wandelen inclusief vriendje Jasper en zijn ouders en zusje. We willen om Black Lake heen, een prima wandeling en niet te gek. Maar het is toch best wel fris en nat en lang. Fynn en Jasper hebben halverwege een nieuw spel bedacht: afval verzamelen. Het tempo is er dus volledig uit, maar er is dan ook geen plastic meer te vinden op het pad. We krijgen een aardige bui op ons kop, maar het is inderdaad wel een mooie wandeling. Het meer is mooi maar waarom het nu het zwarte meer heet is ons nog steeds niet duidelijk.

Onderweg verbazen we ons over de dame die in haar mantelpakje en op dunne naaldhakken hetzelfde rondje lijkt te doen. En over de fietsers die het rotspad inclusief klimmetjes via trappen trotseren. We kunnen even lekker bijkletsen met de buren, over hoe het camperleven in Amerika is, want daar komt hij vandaan (zij is Nederlands). Ook over reizen natuurlijk, want ook zij zijn langer onderweg. Gillend het land uit gegaan toen Trump aan de macht kwam. Weg daar! Stoer ook, we treffen toch best wat gezinnen die langer reizen. Zo leuk om te zien.

De rest van de middag hangen we wat, we doen weinig meer. Heerlijk als dat ook niet hoeft. En lekker vroeg naar bed met deze temperaturen. Het is vandaag niet veel warmer dan 12(!) graden geweest. We weten hoe we jullie jaloers kunnen maken…

Maandag – Tara it is…

We hebben wat ruzie met de (reserve) gasfles. De draaiknop lijkt lam en moet enorm aangedraaid worden voor een goede vlam. De pasta is gisteravond (met wat vertraging) wel gewoon gelukt en ook vanmorgen kunnen we nog gewoon koffie zetten. Gelukkig! Omdat Fynn het zo naar z’n zin heeft met vriendjes besluiten we nog een nachtje te blijven, maar we gaan wel op pad. Dat is de deal. En, ik verschoon voor het eerst in deze 8 (!) weken maar eens de bedden… Jak! Niet verder vertellen.

Als Robyn wakker is rijden we naar de Tara Bridge, een historische en super lange brug over de Tara rivier en vallei. Het is inderdaad een mooi plaatje! Je kunt er zelfs voor 10 euro langs ziplijnen. Henk twijfelt even, maar doet het uiteindelijk toch niet. Het is ook best wel hoog en best wel lang, maar of het ook helemaal veilig is… We zien er geregeld eentje die het laatste stukje zichzelf aan de lijn naar het plateau moet trekken. Nee bedankt!

Als we de brug gezien hebben rijden we naar de, hoe kan het anders, Tarakloof voor een door de scouts getipte wandeling met prachtig uitzicht. De weg erheen is wel even spannend. Smal en niet overal even droog en hard. Het weer is inmiddels slechter geworden en de jassen zijn vanuit onderin de kast tevoorschijn gehaald. We wachten de regenbui even af en doden de tijd met een broodje. Op dat moment zien we onze buren, die op de fiets hierheen gingen, drijfnat terugkeren van de wandeling. We voelen met ze mee maar ze zijn te vies en doorweekt om ze alle vier de camper in te trekken.

Het wordt zowaar nog even droog, daar gaan we! Als we net op pad zijn worden we ingehaald door Fynn zijn andere vriendjes van de camping. De jongste is 7, de oudste 12. Wat wil hij ze graag bijhouden, maar ze gaan te hard voor ‘m. Wij klauteren en glibberen in eigen tempo door. Boven bij het uitzichtpunt wachten ze op ‘m en kan ie toch nog weer even kletsen. Wat een fantastische plek is dit! Het uitzicht over de canyon is super. Door die laaghangende wolken en mist heeft het iets magisch. Droog blijven we ook nu niet, maar het is het waard. Op de terugweg passeren we nog twee koeien met een bel om de nek. Ja, deze wandeling is wel echt een aanrader. En helemaal niet zo lang, perfect voor kids!

Als ik ’s avonds tanden sta te poetsen word ik aangesproken door de buurvrouw van de andere kant. Ze hoort gas lopen bij onze camper, of dat normaal is. Nou dat lijkt me niet… Je ruikt het ook. We hadden inderdaad al het idee dat onze overgenomen Spaanse gasfles wat kuren had, maar hij wordt nu dus ook wel echt gevaarlijk. We sluiten ‘m helemaal af en moeten snel op zoek naar een nieuwe. Stel je voor zeg, dat daar iets mee gebeurd.

Dinsdag – Gasflessen en schat zoeken

Iedereen trekt weer verder vandaag, zo ook wij. Tijd om te gaan en we willen van de gasfles af. Onderweg naar Plav, in het oosten van Montenegro komen we vast ergens langs een tankstation waar we ‘m kunnen wisselen of de ander kunnen vullen. Stop 1: Ja, wel gastanks, maar nee, niet mogelijk die van ons te vullen. Stop 2: Geen gastanks te vullen, wel vol te koop. 50 euro voor de fles, en 15 voor het gas. Jemig!

We twijfelen wat, vragen nog even verder door bij de pompbediende. Die haalt er nog eens iemand bij en verwijst ons terug naar stop 1. Daar zou je gastanks kunnen vullen. Ja, maar volgens stop 1 niet die van ons. Hmm, vreemd. Helemaal soepel gaat het dus niet. De pompbediende kijkt nog eens, wil de gasfles van Henk hebben en weg is ie. Vijf minuten later komt er iemand in garageoverall terug met onze tank. Gevuld. vijf liter gas, drie euro en 25 cent graag. Henk maakt er vijf van. Voor de service!

We picknicken even verderop nog naast een oude brug en al met al zijn we dan twee uur verder door zo’n akkefietje, maar we hebben wel weer een betrouwbare gasfles en gegeten. En nu maar hopen dat hij er ook echt kookgas heeft in gedaan en we niet zijn opgelicht. Nou ja, dan zou dat dus voor 5 euro zijn. En dan ineens is er de twijfel of het gas niet toevallig autogas is en of dit kwaad kan. Het bonnetje biedt geen duidelijkheid. Henk checkt voor de zekerheid op internet en bij de gasexpert (opa Bouw) of dat eventueel kwaad kan. Nee, geen probleem. Gewoon koken dus.

Onze camping voor die nacht rijden we bijna voorbij, er staan namelijk maar twee kleine tentjes op het veld en is dus bijna niet als camping te herkennen. We mogen een plekje uitzoeken. We hebben een prima uitzicht op de naastgelegen bergen. Hoe kan het dat hier niemand staat? Waar zijn die toeristen? Dit is zo’n mooie plek.

Fynn stort zich in de zandbak met zand dat eigenlijk geen zand is en is dus in no time helemaal grijs en stoffig. Bijna al het speelgoed is stuk, hij weet er twee vrachtwagens uit te vissen die nog heel zijn en onder het zand vindt hij een schat: een klein ijzeren autootje. Helemaal gelukkig, snel afspoelen onder de kraan. De hele middag is hij aan het graven, op zoek naar nog meer schatten. Hij vindt alleen nog twee duplo treinen, maar die voldoen niet aan zijn definitie van “schat”. Minder gelukkig is hij met de conclusie dat ze op de camping alleen hurk wc’s hebben. Ze stinken! En hij moet poepen. Hij blokkeert volledig en hoeft spontaan niet meer. Arme jongen, hoe we ook op ‘m inpraten, hij gaat niet.

Van de andere campinggasten horen we dat je bij het restaurant dat bij de camping hoort prima kunt eten en dat het bijna niks kost. Waarom zou ik koken vanavond? En inderdaad, de tafel staat goed vol met allerlei hapjes en drankjes en we betalen een rekening van nog geen 20 euro. Relaxt!

Overnachting: Camping Lake View in Plav (2 nachten)

Woensdag – Bijzondere ontmoetingen vandaag

De bergen en het mooie meer van Plav lonken. We willen een stukje de bergen in voor het uitzicht en dan een rondje wandelen om het meer heen. Dat laatste blijkt echter onbegonnen werk door het ontbreken van bruggetjes, we komen nooit aan de overkant van het riviertje dat tussen ons en het meer ligt, maar het brengt ons wel op heel bijzondere plekken. De wandeling omhoog hebben we eigenlijk snel gemaakt, het is flink klimmen maar over een redelijk keienpad. Sterker nog, als we even op de omgezaagde boomstammen zitten te picknicken komt er een zware vrachtauto omhoog, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Paar keer steken en zo de haarspeldbocht om. Ondertussen gewoon bellen en met je telefoon bezig zijn. Respect! Die man heeft deze weg vaker gereden, dan kan niet anders.

We eten ons reepje op en wandelen dan weer een stuk naar beneden. Halverwege denken we een shortcut te nemen, maar dan staan we ineens in de boomgaard van een boer. De dame op leeftijd seint vanaf haar balkon dat we gewoon door kunnen lopen naar beneden, geen probleem.

En dan staan we tussen de frambozenstruiken, rijen dik. We stuiten op de boer zelf, druk aan het oogsten met zijn zoon. Plukken met de hand dus, stuk voor stuk. Om zijn nek een groot blik waar ze ingaan. In zijn beste Engels probeert hij een gesprekje aan te knopen. Dit zijn echt wel de leuke spontane momentjes van de reis, hier wordt ik heel blij van. “Eat as many as you can” roept ie ons na als we verder naar beneden lopen. Wild gebarend dat we ze echt moeten plukken. We laten het ons geen 2x zeggen, jammie! Zelfs Robyn eet ze achter elkaar weg. De wandeling is nu al geslaagd door de ontmoeting met deze lieve mensen.

We doen nog een poging om om Lake Plav heen te komen, maar moeten uiteindelijk toch echt terug. Dezelfde weg terug, alleen dan over de autoweg. Saai, ondanks de platgereden slang! Halverwege zat een restaurant kunnen we ons herinneren, daar stoppen we even. Ijsje, koffie, cola. We kunnen er weer tegen. We zijn alleen een dingetje vergeten… Luiers voor Robyn. En net nu poept ze d’r hele luier vol. Daar moet ze dus nog mee terug in de rugdrager. Nee, dat kan echt niet. Wat nu? We spotten een lokaal gezin op het terras met een meisje van een jaar of twee. We gaan gewoon brutaal vragen of we een luier mogen lenen. Natuurlijk! Geen probleem. Robyn schone broek. Fynn ontdekt een gewone wc in het restaurant en ziet ook zijn kans schoon. Iedereen weer opgelucht. 😉

Na het eten wandelen we alsnog even de andere kant langs het meer, je komt er uit bij een grote, door EU-geld aangelegde, steiger met links en rechts wat bootjes. De een gezonken, de ander vol water. Slechts een enkeling is duidelijk nog in gebruik. Het water is onwijs helder en je kunt de vele vissen tellen. Helaas ook de blikjes op de bodem van het meer, zo jammer is dat. En ook de steiger begint hier en daar al af te takelen. Als dit mijn bezit was, dan zou ik er toch echt iets beter voor zorgen. Het uitzicht vanaf hier op de bergen aan de overkant is namelijk fenomenaal. Samen met onze nieuwe vriend de zwerfhond wandelen we het stuk terug naar de camper. Hij gaat naast de camper liggen alsof ie al helemaal thuis is en houdt de hele avond de wacht.

Donderdag – Bergpassen in Albanië

Van het Nederlands-Amerikaanse gezin hebben we een tip gekregen over een heel mooie route door Albanië, vlak langs de grens met Montenegro. Echt een aanrader! En zo zakken we steeds verder af. Onze eerste stop na het vertrek uit Plav is Gusinje, er is een nationaal park met onder andere een mooie waterval en die willen we natuurlijk gewoon gezien hebben. We komen langs de bron van de rivier, waar overigens ook weer een mooie campingplaats is bij een restaurant, maar dat moet je net even weten want er staat niemand. Hiervandaan kun je naar de waterval lopen, maar dan ben je drie uur bezig. We willen meer zien vandaag, dus we gaan verder rijden richting waterval. Met de camper gaat het ook niet altijd even vlot, maar zeker sneller dan lopen.

We belanden op een smalle, slechte en soms steile weg en van schrik ook nog in een opstopping vanwege een tegemoetkomende vrachtwagen. We beginnen ons hardop af te vragen of we wel goed gaan als daar uit het niets ineens een parking met restaurant en belangrijker, de waterval opduikt. De waterval is mwha, maar het is werkelijk een prachtige omgeving, volledig omsingeld door bergen. Dit Nationale Park heet Prokletije en is absoluut de moeite van een bezoek waard. We blijven ons verbazen over het kleine aantal bezoekers op al deze mooie plekken. Misschien komt het omdat de toegangswegen niet altijd even uitnodigend zijn.

We besluiten om er geen wandeling meer te maken maar eerlijk gezegd wil je hier echt wel een paar nachtjes blijven, midden tussen de bergen. Maar wij hebben Albanië in ons hoofd en dus rijden we nog een klein stukje door naar de grenspost. Eigenlijk is dit dus helemaal niet het plan, maar er is in Albanië een nieuwe bergpas aangelegd (opnieuw met EU-geld) dwars door de ruige bergen. Die route willen we rijden. Maar eerst dus nog even de zoveelste grens over. Terug in de tijd: ouderwetse grenspost met een houten gebouwtje en een slagboom die nog met de hand omhoog moet. We zijn de enige passanten.

En dan zijn we in Albanië. Eerst rijden we nog over een stuk gravel, twee nogal steile houten bruggen en dan begint een prachtig geasfalteerde tweebaansweg helemaal naar Shkodër, in het zuiden van Albanië. Er is niks teveel gezegd, wat een fantastisch mooie route. Super nieuw, maar wel koeien en varkens over de weg. Dat moet allemaal maar kunnen hier. Halverwege die weg ligt onze stop voor vandaag: camping Selca Cem, aan dezelfde weg en direct aan de Cem-rivier. Nou ja camping, een restaurant met camperplaatsen maar wel een prachtige omgeving, midden tussen de bergen.

In de rivier is een dammetje gebouwd waardoor het oogt als een aantrekkelijk koel zwembad. En dat is het ook. Daar brengen we de middag door, samen met onze buren uit Spanje. We kunnen er wel weer heerlijk eten ’s avonds en wederom kost het allemaal (bijna) niks. ’s Avonds zien we de koeien voorbij sjokken over de autoweg naar hun stal en duiken wij ook lekker op tijd ons bed in. Morgen deel 2 van deze route!

Overnachting: camping Selca Cem in Albanië

We rijden volgende week dus het tweede stuk van deze prachtige route en gaan dan wederom de grens over, terug naar Montenegro. We gaan voor het eerst wildkamperen, wat een avontuur. En treffen daar tot Fynn zijn grote vreugde… zijn scoutingvriendinnetjes!