Week 8 – Scenic Byway ’12’ en Capitol Reef NP

Afgelopen week beklommen we met knikkende knietjes Angels Landing in Zion NP. Deze week rijden we de Scenic Byway ’12’, een absolute aanrader! En we ontdekken Capitol Reef National Park met kinderen.

Dag 50 – Piemels en wildkamperen

Wakker worden met het uitzicht op een gigantische rotspiemel, dat wil toch iedereen… 😉 Het park staat er hier vol mee. 

Fynn en Robyn willen eerst even laten zien waar hun avontuur ze gister gebracht heeft. Nou een avontuur is het geweest ja, we gaan dwars door de bush, geen pad te bekennen. Terug nemen we het gebaande pad, dat loopt als volwassene toch een stuk prettiger. En dan mogen papa en mama een wandeling kiezen. We lopen de Angels Palace trail. Ook dat is af en toe een complete speurtocht, want de bordjes die het pad aangeven zijn behoorlijk verkleurd. De pijl is soms amper leesbaar. Maar of we nou de juiste route lopen of er soms iets vanaf wijken, het uitzicht is weer fantastisch. Het is het rode/ oranje steen dat je in Zion- en Bryce Canyon ook wel hebt, maar toch ook weer helemaal anders. In de verte kun je Bryce zelfs nog zien liggen. 

Ik vind dat sowieso van alle parken waar we tot nu toe geweest zijn, ze zijn allemaal weer zo anders. Het is echt iedere keer weer een verrassing, zelfs als we er voor de tweede keer zijn. 

Na het inleveren van de junior ranger boekjes (plus de ontdekking dat we ze in Bryce vergeten zijn in te leveren. Stom stom stom!) en het afleggen van de eed reizen we door. We rijden over de Scenic Byway ‘12’, voor iedereen die tussen Capitol Reef en Bryce canyon NP reist echt een must. Die uitzichten! Niet normaal. Dit went gewoon niet, ook niet in de achtste week. Robyn vraagt geregeld: “wat gaan we hier doen?” “Oh, even stoppen voor het mooie uitzicht.” “Ja” zegt ze dan, “jullie vinden echt alles mooi!” En dat klopt inderdaad. We stoppen dus ook geregeld en het tempo zit er totaal niet in. 

Hoeft ook niet gelukkig. Als we tegen half 4 op de camping aankomen die we voor ogen hadden is deze helaas helemaal vol. Het kan niet altijd meezitten… We pakken de IOverlander app erbij, een soort van de Bijbel voor camperaars. Ook de plekken voor wildkamperen vind je hierin. We kijken of er recente reviews geplaatst zijn en soms zit er dan een heel leuk plekje tussen. Zoals de gravelweg bij de Grand Canyon, maar ook deze.

We moeten iets doorrijden en dan een zandweggetje in. Heel even denk je: gaat dit goed komen? Waar komen we uit? Zo’n 100 meter doorrijden en dan staan we op een prachtplek. Het is een soort plateau, want als je 50 meter doorwandelt sta je aan de rand van de canyon. Er is één andere auto, ik herken de vrouw die net bij dezelfde camping stond en ook misgreep. “Aah” roept ze “you have found the secret spot!”

Zo is het! We pakken de campingstoeltjes en de tafel erbij, yahtzee uit de kast. Wij gaan hier niet meer weg. Goed ook voor de gemiddelde prijs per nacht, zo’n gratis plek. Er is een stenen vuurplaats, dus er moet ‘s avonds ook nog een vuurtje gemaakt worden. Dan is de avond compleet. Alleen waren de marshmallows na het eten niet zo slim. Na vijf stuks stuiteren er twee kinderen over het veld. Gelukkig alleen een verre buur, die heeft geen last van ons.

Overnachting: IOverlander – wildcamping ‘near the road’ net na Lower Calfs Creek falls

Dag 51 – Hobbelen over de Burr trail road

Ik word midden in de nacht wakker van Henk die iets mompelt over regen en ramen dicht… maar vervolgens ben ik ook weer zo vertrokken. Ik hoor pas de volgende ochtend dat het stormde en Henk de halve nacht wakker lag. Regen, onweer, een windvlaag. Het kwam allemaal voorbij. Ik heb er weinig van meegekregen. Wel denk ik ‘s morgens Elken bij de camper gehoord te hebben, galopperende hoeven in het zand, maar ‘s morgens zien we alleen wat sporen van hondenpoten. Het kunnen dus ook de honden van de buren geweest zijn. Maar ik doe gewoon alsof het een kudde Elken was. Dat klinkt toch ook veel stoerder. 

De buurtjes zijn allang vertrokken als wij een keer klaar zijn met ontbijt, school en aankleden. Alles weer mee, daar gaan we weer met ons huis. Nog steeds een heerlijk gevoel! We rijden vandaag de Burr Trail Road, een mooie geasfalteerde weg die na 31 mijl overgaat in een gravelweg. Dat is de grens met Capitol Reef National Park. Na een poosje slinger je via een aantal indrukwekkende haarspeldbochten naar beneden en kun je je weg over gravelwasbord vervolgen. Eens kijken of wij dat kunnen met de camper.

Na nog geen vijf minuten op het stuk gravel gillen de kinderen dat de afzuigkap naar beneden komt. Er liggen drie schroeven op de grond en hij hangt nog maar aan één kant vast. Ehm, dat was niet zo’n succes dus. We krijgen ‘m weer vast dankzij een schroevendraaier op het zakmes dat we mee hebben, maar we houden twee schroeven over. Geen idee waar die vandaan gekomen zijn… we zien geen andere gaten waar deze uitgekomen zouden kunnen zijn. Nou ja, in de bestekbak dan maar. We komen er vanzelf achter, of niet.

Na een schitterende lunchplek bovenaan de haarspeldbochten besluiten we het niet te doen. Laten we de asfaltweg maar pakken naar Capitol Reef, dat lijkt me beter als we nog een aantal weken met de camper op pad moeten. Dat betekent wel dat we omdraaien en de 31 mijl weer terug moeten. Dat is geen straf, het is hartstikke mooi. Maar voor de kids is het een beetje een saaie dag. Laten we dus maar ergens aan deze Burr Trail Road overnachten.

We proberen een plekje bij het riviertje te krijgen voor Fynn. Die wordt daar heel gelukkig van; water in de buurt. We vinden een plek op de Deer Creek Campground, al staat er een bord bij de ingang dat alleen campers tot 20 feet zijn toegestaan. Ach, wij zijn slechts 5 feet langer. Hoe groot kan dat probleem zijn? We wagen de gok. Het is flink steken en manoeuvreren, maar onze chauffeur krijgt ‘m erin. Check! Of we morgen hier ook weer uitkomen is de vraag. Alleen het riviertje valt wat tegen, er stroomt wel water maar echt een dammetje bouwen zit er niet in en het stikt er echt van de muggen. Ze prikken me zelfs door m’n shirt heen. Wegwezen hier. 

De saaie dag, het tegenvallende riviertje en dan ook die muggen nog… Het is voor Fynn even teveel en dat uit zich eerst in mega opstandig gedrag en vervolgens in vreselijke heimwee ‘s avonds. Hij zou het liefst morgen met het vliegtuig terug naar huis gaan. Alles mist ie, of nou ja: WiFi, z’n Playmobil, vrienden/ vriendinnen en opa en oma. Je hart breekt als je kind verdrietig is en je er eigenlijk niet echt iets aan kan doen. Of sterker nog: dat je er niks aan kunt doen, maar dat het wel door onze reislust komt dat hij nu zo verdrietig is. Gelukkig is het een goede prater, dus we liggen tot veel te laat te kletsen, maar dan is de rust iets wedergekeerd en is hij eindelijk in slaap gevallen. Morgen een nieuwe dag, met nieuwe kansen. 

Overnachting: Deer Creek Campground 

Dag 52 – Capitol Reef National Park

We staan met goede zin op vandaag. Krijgen de camper met gemak weer op de weg en toeren zo langs het museum dat hoort bij het Anasazi State Park. Niet voor het museum, maar wel voor de speeltuin ernaast en de WiFi. Het bereik is de laatste dagen echt dramatisch slecht, zelfs met ons Amerikaanse nummer geen 4G bereik. Maar hier dus even WiFi. Op zoek naar een supermarkt, want dat die schaars zijn in deze regio weten we inmiddels. We zijn behoorlijk door alle voorraad heen. We zetten in op ‘Royal’s Food Town’ in het plaatsje Loa. Henk gaat helemaal los (ja, die is bij ons van de boodschappen. Ik blokkeer in een supermarkt en kan dan niet meer nadenken), hij slaat voor 270 dollar aan boodschappen in. We kunnen voorlopig dus vooruit.

Dan door of eigenlijk dus een stukje terug, naar Capitol Reef NP. We komen rond 14.00 uur aan op de enige camping in het park, maar helaas. Alles volgeboekt. We besluiten te parkeren op de officiële parkeerplek en een wandeling te maken. En dan zoeken we daarna een plek buiten het park op. Dit is ook weer zo’n mooi park! Het hart staat vol fruitbomen waar je in het juiste seizoen dus zelf je fruit kunt plukken. Er omheen duizelingwekkende rode rotsen, in alle soorten en maten. 

De camphost dame adviseert de wandeling langs de rivier; “een vlakke wandeling dus fijn met kinderen” zegt ze erbij. Nou ze zijn inmiddels wel wat gewend hoor. “Bij het hek begint de klim, je kunt zelf kijken hoever je wil klimmen met ze. En dan keer je gewoon om.” Nou we gaan dus tot het eind, nu zeker. De wandeling loopt inderdaad heerlijk langs de rivier en vervolgens gaat deze flink de hoogte in naar een uitzichtpunt. Het is wat bewolkt en eigenlijk loopt dat heerlijk.

Fynn rent altijd voorop, die zijn we geregeld kwijt omdat ie zo hard gaat. Dan komen er tegenliggers langs die zeggen: “Is that your son? He is already at the top!” Of ze vragen naar “our daughter”, want Fynn met z’n lange haar wordt geregeld voor meisje aangezien. Hij ligt er totaal niet wakker van en vindt dat stiekem nog wel grappig ook. Hij wacht altijd netjes bij een schaduwplekje weer op ons. Ik ben blij dat Robyn mee is, want ik ben behoorlijk aan het hijgen van die klimmetjes steeds. Robyn gaat ook niet zo hard, dus dan kunnen we samen rustig aan doen en die mannen lekker hun eigen tempo laten lopen. Wij komen vanzelf wel boven. 

Om vijf uur zijn we terug bij de camper, we passeren de camping op weg naar de parkeerplaats. Fynn speelt nog even bij het water, Robyn en ik zijn nog onderweg en Henk besluit toch nog een keer z’n charme in de strijd te gooien. Met succes! We mogen blijven, op een administation site. Er komt vandaag toch niemand meer voor de administratie. Yes! Een groot grasveld voor de deur, waar de laatste energie eruit gaat aan een potje voetballen. Buiten eten en bij de eerste schemer een kudde hertjes over de camping. We horen ook zoveel vogels dat dat echt opvalt. Een heerlijk plekje dit! 

En we moeten concluderen dat we een paardenmeisje in huis hebben. Ik vind ze zelf doodeng, maar Robyn is fan. Er staan er hier drie in de wei en ze is verliefd. Het liefst was ze vanaf het hek zo op z’n rug geklommen… totaal geen angst heeft ze. Ze wil echt paardrijden, dus we beloven dat ergens deze reis ook nog te doen. Dat wordt nog een hele uitdaging, maar een ponyritje ergens moet toch zeker lukken…? 

Overnachting: Capitol Reef NP – Fruita campground

Dag  53 – Cassidy Arch en het verhaal van de treinrovers

Henk is er al vroeg uit, tussen 07:00 en 08:00 moet hij zich melden bij de camphost om te zien of we een extra nachtje mogen blijven. Het kan! Er komt ook vandaag niemand van de administratie, dus we mogen op dezelfde plek blijven. Heerlijk, dat is maar alvast geregeld. Fynn roept gelijk: zullen we dan hierna nog een nachtje blijven? Nou daar zullen we eens over nadenken. 

Maar stilzitten doen we in ieder geval niet, we gaan lekker op pad. Op het programma vandaag: de Cassidy Arch trail. Vernoemd naar Butch Cassidy, een treinrover die hier samen met zijn bende zijn schuilplaats had. Nou met zo’n spannend verhaal wordt het vanzelf een leuke wandeling. Ook vandaag weer een pittig klimmetje, we wandelen 3,5 mijl, waarin we bijna 1000 feet in hoogte moeten overbruggen. Zweten dus! Maar ook nu maakt het decor alles goed. Gelukkig vinden we een paar schaduwplekken om even uit te puffen en met een mueslireepje op adem te komen. Het einddoel: een gigantische rotsboog. Gehaald! Terug rollen we naar beneden, dat gaat 2x zo snel. We zijn net op tijd terug voor het buitje dat valt. 

Via een kleine omweg over de Scenic Drive, die er overigens op de heenweg weer compleet anders uitziet als op de terugweg, komen we terug op de camping. En ik weet niet hoe kinderen dat doen, maar ze hebben vervolgens ook nog energie en kracht over voor een potje voetbal. Wij zouden het liefst met een koud biertje onze benen omhoog gooien, zij niet. 

‘s Avonds wacht het grootste feest: we gaan logeren. Ja ja. Fynn bij mij en Henk bij Robyn. Belofte maakt schuld, en dus moet er vandaag gelogeerd worden. Ik hoop dat we een beetje slapen vannacht… 

Overnachting: Capitol Reef NP – Fruita campground 

Dag 54 – Bonusdag in Capitol Reef met kinderen

Heerlijk nachtje… not! Hand in m’n gezicht, knie in m’n rug. Fynn ja, die lag heerlijk. Vannacht gaat iedereen weer in z’n eigen bed. 

Fynn wil graag nog een nachtje blijven, maar dat gaat niet. Als het toch verandert, komt de camphost dat nog even zeggen. We staan eigenlijk op het punt te vertrekken, allemaal nog even plassen, als Henk hoort dat we toch kunnen blijven. Nou, laten we dat dan maar doen. Zo is er geen plek en zo sta je drie nachten achter elkaar op diezelfde camping. 

We gebruiken de ochtend voor een wandeling naar de Hickman Bridge (133 feet breed en 125 feet hoog). Geen pittige wandeling, maar eigenlijk prima voor in de ochtend. Genoeg klim- en klautermogelijkheden voor de kinderen en nieuwsgierige chipmunks tijdens de pauzestop. 

Lunchen doen we bij een riviertje. Het is bloedheet in de zon, maar als ie achter een wolk verdwijnt is het een soort van fris. Het is ook nooit goed. We luieren de rest van de middag op de camping. Robyn valt met haar neus in de boter: de hoefsmid is bij de paarden. Ze krijgen allemaal nieuwe hoefijzers om. Wist jij dat dat iedere 2 maanden moest gebeuren? We leren er heel wat bij in zo’n middag. Als aandenken krijgt ze een oud hoefijzer mee, van d’r lievelingspaard. Wat een geluk, dat koppie. We mogen wel een extra koffer voor de souvenirs inchecken aan het eind van de reis. 

Overnachting: Capitol Reef NP – Fruita campground 

Dag 55 – Op de maan!

Vandaag gaan we echt weer door, mooi geweest! Op naar nieuwe avonturen. Ik heb op Instagram een plek gezien waar ik graag naartoe wil, we komen er praktisch langs. Er is alleen één maar: we moeten er via een gravelweg heen. We schudden weer alle kanten op, licht trauma van de vorige keer. Maar, de afzuigkap houdt het en we komen heelhuids aan. We rijden vlak langs Factory Butte, een bizarre rotsformatie als herrezen uit het landschap. De perfecte plek voor de lunch, er moet zelfs een eitje gebakken worden. Nou dat kan dus als je met een camper op pad bent.

En dan wil ik ook nog even een zijweggetje in: de Moon Overlook road. Nou die naam is precies wat het is. Wat een bizarre plek dit, we zijn echt op de maan. Hier vlakbij zit ook het Mars Research Center, ze denken dat onze maan en de planeet Mars er ook zo uitzien. Er wordt dus volop onderzoek gedaan hier. Maar wat ben ik blij dat dit plekje kwam, want anders krijg ik mijn ideeën er in het vervolg nooit meer doorheen bij de rest van de familie. Fynn en Robyn vinden dit overigens een beetje saai: “het zijn alleen maar rotsen…”. Nou, ik zou hier dus zo de hele middag kunnen zitten en alleen maar kijken. Zo indrukwekkend, je krijgt het er op een foto ook gewoon niet zo op als het in het echt is.

Mocht je dus eens in de buurt zijn, rij er vooral “even” langs: Moon Overlook road, doorrijden tot het einde. 

Als we weer heelhuids op de hoofdweg zijn is het een uur of vier. Geen zin meer om nog heel ver te rijden, dus we strijken neer in Hanksville. Tot grote vreugde van de kids een camping met WiFi en tot mijn grote vreugde: wasmachines en drogers. Yes! 

‘s Middags doen we lekker niks meer: borreltijd! Even met oma bellen, die maakte zich zorgen omdat we al een paar dagen van de radar waren. En uiteraard een potje yahtzee. En dan is de middag alweer voorbij. 

Als we ‘s avonds lekker op tijd naar bed willen begint een oorverdovend concert van krekels en kikkers, niet normaal wat kunnen die beesten een herrie maken. Oordoppen in dus! Slaap lekker. 

Overnachting: Hanksville – Dukes Grill RV park

Dag 56 – Little Wild Horse

Het zijn allemaal maar korte stukjes die we rijden deze dagen. Je kunt dat heen en weer rijden, maar wij vinden het eigenlijk veel relaxter om dan gewoon maar weer een uurtje op te schuiven en daar een slaapplek te zoeken. We willen vandaag naar Goblin Valley State Park, maar omdat de camping in het weekend duurder is dan doordeweeks besluiten we voor vandaag een plekje erbuiten te zoeken. Er zijn echt zat plekken waar je kunt wildkamperen, niks geen reservering nodig.

Dus eerst een heel toffe wandeling: the Little Wild Horse Canyon trail. Een dikke hit bij Fynn en Robyn. Deze wandeling gaat door een slot canyon, steeds smaller. Prachtige vormen en kleuren. Hagedisjes op de muur. Tot het steeds smaller en smaller wordt en je op sommige punten niet eens meer rechtdoor kunt, maar een kwartslag moet draaien. Over rotsen heen die in die smalle kloof al eens naar beneden gestort zijn, dat vergt wat teamwork soms en die Bootcamplessen zijn toch niet voor niks geweest.

Maar het hoogtepunt is wel het stuk dat we door het water moeten. Tot enkelhoogte, schoenen uit dus. Fynn gaat heen als Spider-Man, die zet tegen iedere wand een voet en loopt zo naar de overkant. Wij zitten te klooien met schoenen in ons hand en ook nog houvast willen hebben. We moeten drie van dit soort stukken over. Als we uiteindelijk een breder stuk vinden en onze voeten laten drogen horen we het donderen in de verte. Dit is geen plek waar je wil zijn als het onweert of regent… en dus besluiten we terug te gaan. Weer door het water, weer de schoenen uit. Aan de andere kant van dit hele smalle stuk zoeken we een rots hogerop en eten daar ons broodje.

En dan waait die onweersbui eigenlijk zo goed als over. Het is weer strak blauw. Wat doen we? Voor ons gevoel waren we eigenlijk nog maar net begonnen aan deze wandeling. En dus: nog een keer door het water. Tot grote vreugde van Fynn en Robyn. We gaan nog een stukje verder. Het is echt een super toffe kidsproof wandeling! Daar waar het breder wordt besluiten we om te draaien en terug te gaan. Het hele rondje is te groot voor nu. En dus komen we voor de vierde keer bij het water. Inmiddels zijn ze er zo handig in dat de kids er zelfs een vlog van maken terwijl ze door het water waden. 

En zo zijn we eigenlijk de hele dag druk, het is ook nu alweer tegen vier uur als we bij de camper terug zijn. We zoeken in de buurt een wildkampeerplek en die vinden we tegen een rotswand aan. Redelijk uit de wind, prachtig uitzicht en helemaal alleen. Blijft bijzonder! Als we ‘s avonds de camperdeur open hebben komt er een heerlijke bloemengeur voorbij. Er staan onwijs veel bloemen in bloei in deze periode en die ruiken ‘s avonds blijkbaar sterker dan overdag. Of het is me overdag gewoon niet zo opgevallen. Te druk met de waan van de dag: kids, wandelen, het weer. Eigenlijk moeten we onszelf eens veel vaker knijpen: kijk dan waar we zijn! 

Overnachting: BLM land vlakbij Goblin Valley SP

Volgende week verdwalen we tussen de hoodoos in Goblin Valley en verdrinken we in de diepte van Canyonlands National park. En, we reizen Colorado in. Wat een verrassing is dat ook weer!