Week 14 – Bye bye USA, Hello Canada!

Vorige week verbleven we in Glacier National Park, aan de andere kant van de grens ligt Waterton National Park en daar reizen we deze week heen. We vinden ook een prachtig alternatief voor Banff, wat mijn inziens toch wel heeel toeristisch geworden is. En we ontmoeten weer de leukste mensen.

Dag 92 – Hotdogs en berenbillen

Oe, de kids zitten nog binnen. Even gamen nog en ontbijten. Maar het is heerlijk weer, dus ik ben de camper uitgeglipt en in alle stilte met m’n ontbijtje in de hangmat gaan zitten. Het is echt zo’n fijne! Normaal had ik me er niet aan gewaagd: in een hangmat gaan liggen met een schaaltje yoghurt in m’n hand… maar in deze wel. Heerlijk. Rust, boslucht, ochtend zonnetje en… de generator van de buurman. Fijn. Overigens is de rust ook maar van korte duur, voor ik het weet is Robyn naast me gedoken.

We gaan vandaag op pad voor onze laatste nacht in Amerika. Dat is gek hoor! Beetje melancholisch worden we ervan. Onze esta is 90 aaneengesloten dagen geldig, morgen is dag 90, dan reizen we terug Canada in. Maar Amerika verveelt nog steeds niet, we zouden hier echt nog wel maanden kunnen doorreizen. We moeten dus zeker nog een keertje terug. Eerst gaan we genieten van de laatste dagen en dan van nog een paar heerlijke weken in Canada. 

Onze laatste nacht is aan de oostkant van Glacier National park. En net als bij Canyonlands is dat niet een kwestie van hoekje om en je bent er. We zijn zeker twee uur onderweg. En dus maken we er een heerlijke rit van. We lunchen onderweg met een broodje hotdog aan de rivier. Fynn is dan helemaal in z’n element: water en stenen, meer heeft ie eigenlijk niet nodig. En terwijl de kids bij het water spelen zoeken wij een paar mooie stenen bij elkaar. Ze zijn echt prachtig, in allerlei kleuren en vormen. Er gaan er zeker een paar mee naar huis! Als souvenir van dit avontuur. 

Bij aankomst op de camping installeren we de camper op ons plekje en wandelen dan even naar het bezoekerscentrum. Onderweg worden we gewaarschuwd: let op, er was hier enkele uren geleden een grizzlybeer. Dus blijf alert en maak geluid. Wow, we zijn alleen maar onderweg van de camping naar het bezoekerscentrum, zo dichtbij komen ze dus. En ja hoor, als we er bijna zijn zien we mensen met een verrekijker. We vangen nog net een glimp van ‘m op voordat ie achter de horizon verdwijnt. Kunnen we mooi nog even bijschrijven op ons lijstje. En dan gaan we uiteindelijk ook ons laatste junior ranger boekje inleveren, voor badge nummer 19!
Hout mag waarschijnlijk niet mee naar Canada dus na het eten wordt er een laatste kampvuurtje gestookt en ook de marshmallows gaan op. Daarna lopen Henk en Fynn nog een rondje langs het water en hopen nog een moose of grizzly te zien. Helaas, geen wildlife maar wel een prachtige zonsondergang en een waanzinnig uitzicht op de bergen vanaf onze camping

Overnachting: Glacier National Park East – St Mary campground

Dag 93 – Bye bye Amerika! Hello Canada

Vandaag dan echt, we gaan de grens over. Ons Amerika avontuur zit erop, ons Canada avontuur start hier. En toch kunnen we het niet laten nog een laatste wandeling te maken in Glacier National Park. Ook hier rijdt de shuttle dus nog niet en zo blijft de Going-to-the-sun road op de bucketlist. Dus we kiezen voor een hike bij Many Glaciers, hier zijn net even iets meer opties. Al is hier niet de route (op een kort stuk onverharde weg na), maar het parkeren de uitdaging. Halverwege de weg naar de parkeerplaats die we op het oog hebben, staat al een ranger het verkeer te regelen. Auto’s staan links en rechts in de berm geparkeerd, maar onze camper is daar te groot voor.

Jullie kunnen hier doorrijden en dan een loop maken om vervolgens veel verder terug te proberen een parkeerplek te vinden. Dat is eigenlijk direct de boodschap. Vol. Dus we rijden het loopje dat de beste ranger noemde, maar zien dan ineens een plek. Na drie maanden stuurkunst in ons bakbeest parkeert Henk ‘m zonder moeite en met wat kleine aanwijzingen van zijn lieftallige parkeerassistente (moi!) keurig netjes in. Hoppa. Voelt toch lekker als het dan toch weer lukt. Reepje mee, crackers mee en gaan. Ons doel: Red Rock Falls. 

Al direct aan het begin, we hebben net 500 meter gelopen, worden we door iemand getipt: “there is a huge moose at the lake, not far from here.” Een Moose? Het zal toch niet zo zijn dat we die toch nog gaan zien op onze laatste dag. Ja ja! Zeker wel. Een prachtig gezicht. Midden in het ondiepe meer staat een Moose. Hij graast van de bodem, omdat het hier zo ondiep is. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is duikt hij onder water, om na een paar seconden weer boven te komen, de waterplanten van z’n gewei te schudden en op z’n dooie akkertje het watergras weg te kauwen. Mooi man! 

Inmiddels is het begonnen met regenen, dat is minder mooi. Het weer kan hier zo omslaan. Je gaat weg met zon, hier en daar een wolkje en dan ineens regent het. Gelukkig hebben we geleerd van de vorige keren en vier poncho’s in de tas zitten. Niet zo sexy, maar we blijven wel droog. We bikkelen door tot aan de waterval, maar eigenlijk valt deze wat tegen. En echt lekker weer om hier nu uitgebreid een cracker te smeren is het ook niet. Gelukkig heeft de Moose een hoop goedgemaakt. En uiteraard, als we bij de camper terug zijn is het droog. De zon schijnt weer. 

We gaan nu echt door. Op naar Canada! We zijn ietwat bang gemaakt voor de grensovergang in combinatie met boodschappen. Want om nou de halve inhoud van een volle koelkast te moeten inleveren omdat bijv. zuivel en en groente en fruit het land niet in mogen, daar zitten we niet op te wachten. Maar om nou alle boodschappen te verstoppen onder het dekbed en onderin de wasmand… dat gaat een beetje tegen Henk z’n principes in. Dus we gokken het erop. En we gokken goed. De douanebeambte verontschuldigt zich voor het feit dat het systeem plat ligt (het is ook overal hetzelfde) en hij dus de paspoortgegevens handmatig moet invoeren. Of we nog wat gekocht hebben in de VS. Ehm ja, boodschappen. “Anything else?” Ehm, ja. Een kadootje voor Robyn haar verjaardag. “You are good to go, welcome back in Canada!”

Nou, dat ging wel heel soepel. We zijn er zo door, hoefden de camper niet eens uit. 

We slapen in Waterton National Park, op een hele fijne camping in het enge stadje in het park. Eigenlijk is dit de Canadese kant van Glacier National Park. Dus we kunnen rustig aan wennen. 😉 Warm is het ook, dus op naar het meer, direct aan de camping. Heerlijk kiezelstrandje weer. En rustig! Bizar rustig, ondanks dat de camping vol is.

We hangen de hangmat aan de boom en bekijken het spel van de vele prairiedogs, een heel eigen dorp hebben ze gegraven hier op de camping. Leuke beestjes zijn het, maar als campingeigenaar ben je niet blij. 

‘s Avonds wandelen we nog even naar de waterval aan de rand van dit schattige dorpje. In 2016 waren we hier ook, heel groen was het in onze herinneringen. Dat is nu wel anders. Een alles verwoestende brand is in de zomer van 2017 tot aan het stadje genaderd en heeft niks heel gelaten van de bomen er omheen. Wat moet dat angstig geweest zijn. Je huis, je baan, je alles. Bomen staan er nu dus niet meer, behalve zwartgeblakerde als trieste herinnering aan die dagen. Wel is de natuur hard aan het werk te herstellen, struikjes en andere kleine planten veroveren terrein. Zelfs hier en daar weer een boompje dat het aandurft. Knap hoor, hoe snel dat gaat, zes jaar na de brand. Morgen de rest van het park eens opnieuw verkennen. 

Overnachting: Waterton Lakes National park – Townsite campground 

Dag 94 – Waterton National Park

We regelen ‘s morgens eerst even dat we nog een nachtje kunnen blijven. Wel verkassen, maar ach. Met een camper ben je toch op pad overdag en eind van de middag parkeren we ‘m gewoon op een nieuwe stek. Twee plekken naar rechts om precies te zijn. 

We rijden richting Crandell Lake als Fynn vraagt: “Pap, denk je dat we vandaag een beer gaan zien?” “Nou, ik denk het niet” antwoord Henk. Toen wij hier in 2016 waren zagen we een moeder met drie jongen, maar het ziet er allemaal nu zo kaal uit dat ik me niet kan voorstellen dat een beer hier gelukkig is. 

Nog geen twee minuten later… Een beer! Aan de overkant van de rivier, op de helling bij de golfbaan. Je zal daar lekker je balletje staan te slaan, komt er ineens een beer voorbij. Door de verrekijker kunnen we ‘m redelijk goed zien. Al wordt onze volgende investering een echt goede verrekijker! 

We rijden door naar Crandell Lake, althans naar de start van de wandeling. Volgens het kaartje 3,8 km, dat kunnen ze prima. Alleen waar het kaartje het heeft over een 3,8 km loop, dat blijkt in het echt 3,8 km one way. Foutje! Als we bij het meer aankomen is het warm, voeten afkoelen in het meer dus. Er dreigen echter ook weer donkere onweerswolken.

Natuurlijk hebben we de poncho’s mee, alleen zitten er twee in mijn rugzak. En die is dan weer niet mee. Dus: Robyn en ik in een poncho en Fynn en Henk lopen dat ze lopen kunnen in de hoop de bui voor te blijven. Maar al na vijf minuten begint het te regenen, dat gaan ze nooit halen. Dat is ook Robyn haar conclusie. Waar ze op de heenweg nog mopperde over de warmte zegt ze nu: “ik vond de heenweg toch fijner mama.” Nou ik ook. En ook nu, net als bij de vorige wandeling: zijn de poncho’s alweer droog als we bij de camper aankomen. Fynn en Henk zijn tot op hun hemd doorweekt. 

Voor onze lunch rijden we door naar Red Rock Canyon. Toen wij hier in 2016 waren was een deel van het pad dicht voor renovatie. Nu komen we er aan, wat denk je? Nog steeds dicht. En nog steeds een bord: Closed. Construction work. Het verschil is dat we ze nu wel aan het werk zien. Red Rock Canyon is eigenlijk wel echt een must wanneer je in Waterton bent, door de canyon met rode rotsen stroomt een klein riviertje. Er zitten hier en daar wat versnellingen in en links en rechts prima plekjes om lekker te zitten. Je snapt dat wij hier nooit meer wegkomen. De zwembroek gaat aan, de zon is inmiddels weer volop gaan schijnen en we hebben een heerlijke middag hier. Soms is het ineens heel druk, alsof er even een buslading toeristen is uitgelaten. Het volgende moment is er helemaal niemand. Echt prima toeven.

Henk gaat uiteraard zelf wel nog even ‘om het hoekje kijken’. Die kan dat niet laten. Hij komt terug met mooie foto’s van een waterval en een dik ei op z’n scheenbeen. “Tegen een bankje aan gelopen, ik zag ‘m niet.” Het is zo’n ei dat hij er gewoon even misselijk van is. Pfff voor het zelfde geld breek je je scheenbeen. Zit je dan. Ik heb nog geen kilometer gereden in de camper, straks moet ik het stuur overnemen. Maar het valt gelukkig mee, na even koelen in het koude water slinkt het al iets gelukkig. 

Terug naar de camping en lekker niks meer. 

Overnachting: Overnachting: Waterton Lakes National park – Townsite campground 

Dag 95 – Frietjes! Of toch niet…

Ook in Canada doen ze aan een soort van Junior Ranger programma: X-plore. De kids zijn alleen minder te spreken over de badges. Deze zijn van plastic in plaats van van hout en ze hangen aan een kettinkje. Dan kunnen ze ze dus niet bij de rest hangen. Gelukkig heeft Fynn z’n eigen wandelstok gemaakt en daar met een priem een gaatje in gemaakt. De eerste Canadese badge gaat dus aan de wandelstok. Opgelost! 

We hebben vandaag een klein regeldagje, maar rijden wel eerst nog even door de bizonpaddock. Da’s nog in Waterton Lakes National Park, maar er is weinig wild aan als je het mij vraagt. In een gigantische omheining loopt een kudde bizons. We moeten alleen de loop bijna helemaal uitrijden voor we ze zien staan bij een waterdrinkplaats. Heel even denken we dat die hele omheining gewoon leeg is, maar daar zijn ze dan toch. 

Na de bizons rijden we door naar de Walmart. Niet alleen voor de boodschappen, we moeten ook ons Amerikaanse nummer even vervangen voor een Canadese. Maar het is in Canada wat dat betreft slechter geregeld dan in Amerika. Geen onbeperkt internet op je telefoon, maar een limiet van 20GB. Dat is ook gelijk je hotspot. Nou dat wordt op rantsoen… Ik word er een beetje zenuwachtig van met al die vertrekkende klanten in juli, maar we kunnen onze 20GB altijd verlengen. Gelukkig! Dat is dan geregeld. 

Als we bij Chain Lakes Provincial Park aankomen is het bloedje heet, de zomer is duidelijk begonnen. In 2016 zijn we hier ook geweest, we weten dus dat er een speeltuintje moet zijn bij het water. Henk gaat samen met de kids op onderzoek uit. Ik blijf lekker bij de camper hangen, kaarten even op tafel en een plannetje maken voor de komende weken. Om daar vervolgens natuurlijk weer van af te wijken, want het loopt natuurlijk altijd anders. 

Als ze terug komen zijn ze alle drie lekker gemaakt met frietjes, er staat een frietkraam bij het water! Het rook er heerlijk naar vers gebakken friet. Ok, ik ben om. We bakken er daar wel een hamburgertje bij en dan hebben wij ons maaltje voor vandaag. Kunnen we misschien zelfs nog wel even zwemmen ook daar. Dus hup, met camper en al die kant op.

Het is 17:15 uur als we daar aankomen. Henk loopt die kant even op om te kijken tot hoe laat ze open zijn. Hij komt met een beteuterd gezicht terug: de “keuken” sluit om 17:00 uur, de frietkraam zelf om 18:00 uur. Maar we kunnen dus geen frietjes meer bestellen… nou, leg dat maar eens uit aan twee kids die juist hun zinnen helemaal gezet hebben op friet. Gelukkig hebben ze een redelijk incasseringsvermogen. Het wordt opgelost met alsnog een broodje hamburger, maar dan met wat chipjes. Want ach, toch ook net frietjes. Toch? 

Overnachting: Chain Lakes Provincial Park

Dag 96 – Prachtig alternatief voor Banff

Allereerst een minuut stilte voor het vogeltje dat we vandaag, uiteraard per ongeluk, dood reden. Een tik van de campergrid met een snelheid van 80 kilometer per uur heeft het musje (?) niet overleefd. Arm beestje. We hebben hem van de voorkant afgehaald en ‘m een mooi plekje hier in het bos gegeven. 

We gaan richting de Rocky Mountains vandaag, dat merk je aan alles. De weg brengt ons over de ‘40’ de hoogste geasfalteerde weg van Canada. 2206 Meter geeft het bord bij de Highwood pass aan. De weg is tot half juni gesloten om alle wildlife na de winter rustig te laten opstarten. Mooi vind ik dat, dat hier de dieren dus voor gaan op de mens zelf. 

We rijden door tot het Peter Lougheed provincial park. Het is echt weer een route die zo in een brochure kan, prachtig! Groene hellingen met weides en dennenbos, daarboven kale en grillige rotspartijen. Blauwe lucht met een enkel wolkje. Peter Lougheed provincial park is meer dan een alternatief voor Banff National Park!

En dan ineens langs de weg twee kleine grizzlybeertjes. Waar is mama? Ze zijn te schattig. Vliegen van links naar rechts, steken de weg over en zijn druk met eten zoeken en dollen met elkaar. We horen later deze week dat mama ze het huis heeft uitgezet omdat ze aan de tweede leg wil beginnen. Dat kwam voor deze twee alleen nog iets te vroeg, ze zijn eigenlijk nog te jong om op eigen benen te staan. En eigenlijk zitten de parkrangers dus een beetje met de handen in het haar. Wat te doen? Nou wij willen er wel eentje mee naar huis nemen hoor.

En dan vlak voor we de afslag naar onze camping nemen een groepje Rocky Mountain sheeps. Het is echt zo bijzonder hoeveel dieren hier gewoon leven, we worden er heel blij van! 

We moeten bij het bezoekerscentrum een pass aanschaffen voor dit park, want het valt niet onder de Nationale Parken pas. We schaffen gelijk maar even bearspray aan, een soort van pepperspray maar dan veel erger. En ik kan op de WiFi hier gelijk wat werkdingetjes doen. Productief dagje dus. 

Als we naar de beschikbaarheid vragen op de campings is de dame stellig: “Full. All full.” Het is Canadadag dit weekend, het startschot voor de zomervakantie hier. We kunnen het 45 minuten hier vandaan nog wel proberen. Jaja, dat hebben we vaker gehoord. Hier nemen wij natuurlijk geen genoegen mee, we rijden zelf wel even langs de camping. 

Het gebruikelijke praatje met de camphost, of camping manager zoals dat hier heet, volgt. Een beetje zorgen dat je de gunfactor hebt. “Kom over een half uurtje terug, dan weet ik of er plek is.” Doen we! Kunnen we gelijk even lunchen. 

“I’ve got you a spot!” “Great, can we stay here just for tonight and try again tomorrow?” “Nope, you can stay as long as you want.” Oh Yes! Hier hou ik dus van. Weer geregeld. We kunnen op pad vanmiddag, zonder campingstress. En morgen ook. Wat een gelukkie weer. 

We hebben een tip gekregen voor de wandeling bij Ptarmigan Cirque. Een pittige klimmetje omhoog door dicht dennenbos en dan ineens sta je op open alpenweide. Volgens Henk kan dit wel eens de mooiste wandeling zijn die we tot nu toe deden. Het is net een sprookje: groene Alpenweides met kleurrijke zomerbloeiers, een kabbelend beekje erdoor met wat stroomversnellingen en een dikke marmot op de uitkijk op een dik rotsblok. Hier en daar nog een plakje sneeuw. Een handje vol andere wandelaars. Geluksmomentje! 

We laten de kids achter bij het beekje, die willen niet nog verder naar de waterval 300 meter verderop. Best even spannend, je gaat toch een halve kilometer verder zonder kids. Sterker nog, ik heb ze niet eens in het zicht. Maar goed, iets met loslaten. Het komt goed! Lekker ook om even met z’n tweetjes te zijn. Als we terugkomen zitten ze nog gewoon op dezelfde plek, dammen te bouwen of het juist helemaal open te breken zodat het nog harder stroomt. 

En dan terug naar beneden. We hebben weer 4,5 km en 210 hoogtemeters in de beentjes. Valt mee nog, dus we pakken het plankenpad bij de parkeerplaats ook nog even mee. Het stelt weinig voor, maar de informatieborden waar je langs komt zijn wel leuk. Allemaal feitjes over dit gebied, het is hier dus echt maar drie maanden lente en zomer tegelijk en dan gelijk winter. In alle andere maanden ligt er nog een dik pak sneeuw. Soms wel 700 cm. Dat hier überhaupt iets kan leven… Henk zegt het nog maar een keer: “oh, zo mooi hier!” 

Terug op de camping is het al bijna zes uur, we eten steeds later en de kids liggen steeds later in bed. Lang leve het “vakantieleven”.

Overnachting: Peter Lougheed Provincial Park – Canyon campground 

Dag 97 – Happy Canada Day! 

We blijven nog een nachtje. Natuurlijk! Genieten dit. De lucht is weer strak blauw. 

Happy Canada day! 

Toen we gister terugreden kwamen we langs Elbow Lake, het stond er bommetje vol met auto’s, dat moet dan haast ook wel een mooie wandeling zijn zeiden we toen. Dus die staat op de planning voor vandaag. Het is er inderdaad weer druk met auto’s en het valt niet mee een parkeerplek voor ons bakbeest te vinden. En zo gaat er 10 minuten lang niemand weg en sta je te wachten en te wachten en het volgende moment kun je ‘m op twee plekken kwijt. Nou gelukkig, we staan. Wandelschoenen aan en gaan. 

Ook nu starten we met een pittig klimmetje, dat is ook gewoon leuk om te zeggen. Robyn roept nu ook steeds: “nou, pittig klimmetje hè mam?” Maar het is het waard! Vergeet Lake Louise, vergeet Lake Moraine, waar je over de bussen toeristen heen struikelt… hier moet je zijn! Net zo blauw, de achtergrond met alleen maar bergen zo ver je kijken kunt en de zon erop. Wow wow wow. Je kunt helemaal om het meer heen lopen.

Halverwege komt Robyn natuurlijk weer een hond tegen. Een obsessie voor honden heeft die, hoe groter hoe beter. En Fynn? Die vindt een keeshondje nog eng. Robyn niet. Dit is een oudje, loopt niet meer zo vlot. Nou wij dus vervolgens ook niet. Ze krijgt het zelfs voor elkaar dat ze de riem mag vasthouden, gelukkiger krijg je d’r op dit moment niet. De hele route heeft ze ‘m vast. Tot we weer terug bij de camper zijn. Ze wil ‘m niet terug geven, ik moet d’r naar de camper terug dragen. Als we weg rijden en ik achterom kijk zie ik d’r zitten. Blik op oneindig, croissantje van de lunch onaangetast in d’r hand. Liefdesverdriet. Ze was echt verliefd. En vastberaden: papa (jarig op 4 augustus) moet een hond voor zijn verjaardag vragen. En als hij ‘m niet wil dan geef ik ‘m toch! 

De middag maken we ook nog een kleine wandeling wat dichterbij de camping. Naar een mooi uitzichtpunt, maar de tijd heeft dit punt ingehaald want je kijkt inmiddels tegen de bomen aan in plaats van eroverheen. En toch wordt er niet gemopperd. Ze lopen alle twee als een trein! Zo blij mee. 

Eenmaal terug op de camping krijgen de kids een ijsje van de buren. De kinderen zijn bijna even oud en met opa en oma op pad. Al is opa slechts zeven jaar ouder dan Henk. Worden wij dan zo oud of is dit gewoon een heel jonge opa? 😉 

Er wordt de rest van de middag verstoppertje gespeeld en tikkertje en van alles nog meer. Taal is voor een kind echt geen barrière. Ik had Fynn en Robyn pannenkoeken beloofd, we bakken er gelijk nog maar wat extra. De buurkids lusten die natuurlijk ook. Dolle pret, want waar wij in Nederland pannenkoeken als avondeten eten, is dat hier meer ontbijt. Dus “wow, pancakes for diner? Really?” En popcorn van het kampvuur als toetje. Opa eet de aangebrande popcorn wel op. En wij aan het bier uit de grote koelbox van opa. Nou als dit geen Canadaday meer is…

We gaan Serenity (ja, zo heet ze echt. Met Safrane als tweede naam) en Jackson nog missen. En opa en oma ook natuurlijk!

Overnachting: Peter Lougheed Provincial Park – Canyon campground 

Dag 98 – Banff National Park

Snel nog even spelen, al voor 11 uur ‘s morgens een ijsje in je mik, Robyn de hond nog even uitgelaten en dan uitzwaaien. We gaan ons “big cross country adventure”, zoals oma het noemde, voortzetten. Op naar Banff. Op goed geluk, want we hebben ook hier niks gereserveerd. En het hoogseizoen is begonnen, met het Canadadag weekend als grote klapper. En druk is het, niet normaal. We zijn nog maar in Canmore, een half uurtje voor Banff, en het is echt over de mensen heen lopen. Nog wat laatste boodschappen, tanken en dan storten wij ons in de gekte. 

Ik heb Two Jack Main campground op de navigatie ingevoerd, 380 plekken. Daar zal er nog wel eentje vrij zijn voor ons. Hoe dichter we bij Banff komen, hoe minder ik er in ga geloven. “Als hier plek is, eet ik m’n slippers op.” “Jij moet gaan” zegt Henk als we aankomen rijden en op onze beurt wachten, “volgens mij is het een lesbische dame, gooi al je charme in de strijd.” Nou er was weinig charme nodig, ze drukt 3x op enter en we hebben een plek. Ik zal dus m’n slippers moeten opeten, tot groot genoegen van Fynn en Robyn. Maar dat is dan maar alvast geregeld. 

En vanaf de camping vertrekt een shuttlebus. Dat is fijn, geen camper parkeerstress (je leest er hier meer over). Al heb je er al een wandeling opzitten als je bij de halte bent aangekomen. Klein sprintje zelfs, want we zijn wat aan de late kant. En dan wachten. Tien voor vier zou de bus er zijn. Niks. Vier uur, niks. Kwart over vier, niks. Nou lekker dan, voor niks dat sprintje ingezet. Uiteindelijk komt er een bus, precies een minuut voordat de volgende zou moeten komen. 

Twee haltes verder stappen we uit bij Lake Minnewanka, we zijn in shock! Alleen al van de rit. De bus is hutje mutje vol natuurlijk, met veel naar zweet stinkende mensen. Hij moet continue op de rem voor auto’s die fout geparkeerd staan, spontaan hun parkeervak verlaten of wandelaars die langs de weg lopen omdat hun auto zeker 2 km. verderop geparkeerd staat. Ik snap wel dat je niet op tijd kunt rijden hier. 

Lake Minnewanka is het grootste meer van Banff. Je kunt er bootje varen of suppen, steentjes ketsen en picknicken. Vooral picknicken blijkt. Klinkt allemaal heel romantisch en gezellig. Toch? 

Nee, hier is het chaos. Geen picknicktafel is nog vrij. Heel veel Aziatische families, inclusief oma, de hond en alle neefjes en nichtjes. Ik kijk echt m’n ogen uit naar wat deze mensen allemaal meeslepen. Hele maaltijdboxen, kooktoestellen, koelboxen en zelfs hun waterpijp en bijna de complete tuinset. In een bolderkar om het allemaal te kunnen meenemen. En ook overal ligt afval. Rangers doen hun best het allemaal in goede banen te leiden, want tja Bear country hè? Je zou het niet zeggen hier. Bizar! We zijn echt in shock, eigenlijk willen we hier wegrennen, terug naar Kananaskis.

Ok, geef het een kans. We maken een wandeling naar Steward Canyon, gelukkig op het pad een stuk minder mensen. Hier tref je weer de wandelaars. Op een rustig stukje strand maken we even tijd voor onze vertraagde zaterdagmiddagborrel. Een klein stukje door nog en dan draaien we om. Het is inmiddels bijna zeven uur… en we moeten nog met de shuttle. Gelukkig gaat de terugweg een stuk soepeler. Uitgebreid eten hoeft ook niet meer, we bakken een eitje en dan ietwat te laat naar bed. 

Overnachting: Banff National park – Two Jack Main campground 

Wat doen we morgen? Doen we dit nog een dag of gaan we met gierende banden door? We hebben nog even om er over na te denken. Kaart er nog een keertje bij… Gauw verder lezen.