Reisverslag Amerika – wereldreis week #17

We verlaten de ergste temperaturen en touren verder. Dat is dus zo fijn aan een rondreis Amerika met gezin: je kunt gaan waar je maar wilt. We laten onze benen bungelen over het randje van de Grand Canyon, belanden in wild west decor bij Monument Valley en zien een fata morgana wanneer we bij Lake Powell aankomen.

Maandag

Met gierende banden… We rijden al om 06:45 uur de camping af, bizar vroeg weet iedereen die ons een beetje kent. 122 Fahrenheit is de verwachting voor vandaag, 51 graden, ik wil er niks van weten. Op naar koelere gronden. De Grand Canyon wacht. Vroeg vertrekken is wel relaxed eigenlijk, want we hebben een lange dag voor de boeg. We rijden dwars door de zengende desert: eindeloze vlaktes, niks dan kale struikjes. Het zijn enige plantjes die hier nog iets van weten te maken. Kale rotspartijen links en rechts en luchtspiegelingen boven het asfalt. Bij Kingman sturen we de historische route 66 op. Daar moeten we toch ook een keer gereden hebben!

De tijd heeft hier echt stil gestaan, met wild west-taferelen. Gekleurde saloons met klapdeuren, pistolen en grote paardenkarwielen voor de deur. Je koopt er tegenwoordig je souvenirs. Oldtimers en oude sleepauto’s, aan de grond genageld. Overal vlaggen met het logo van route 66. Ja, leuk! Onze eindbestemming vandaag: Seligman. Hier vandaan is het nog maar een klein stukje (nou ja, 60 mile = 100 km) rijden naar de Grand Canyon en ondanks dat het nog steeds bloedje heet is, voelt het al stukken aangenamer.

’s Nachts denk ik even dat het regent, het blijkt een zandstorm die zo door ons openstaande raampje naar binnen waait. Ook dat is normaal hier in de desert. Snel alles dicht, ik gauw een jurkje aan om buiten alle campingstoeltjes te redden. Die scene hadden jullie graag terug willen zien, I know. Een hand om m’n jurkje op z’n plaats houden, de ander voor m’n ogen want een zandstorm is geen pretje. Tja, dan zal ik er toch een los moeten laten voor die campingstoeltjes… Gelukkig is het donker buiten. Op de deining van de wind vallen we uiteindelijk in slaap.

• 

• 

• 

Dinsdag

Vandaag naar de Grand Canyon. We verwachten wilde natuur, ravijnen en bergen. Niks… Tot aan de entree van het Grand Canyon national park is het vlak. Nou ja vlak. We rijden op minimaal 5000 feet hoogte, zo’n anderhalve kilometer hoog, maar van een canyon nog geen spoor. Niet voor te stellen wat we later die dag zullen aantreffen. Bij de ingang toveren we eindelijk onze National Park Pas (voor alle nationale parken van Amerika!) tevoorschijn die we al maanden bij ons dragen.

Cadeautje van Travelhome in ruil voor een korte sfeerfilm die we gaan maken van onze camperreis door de USA. Op naar de campsite. We hebben niet gereserveerd, op goed geluk dus. Campsites Full staat er bij de ingang van het park. Shit! Toch even vragen. En ja hoor, ons zal ons niet zijn als er een annulering is en we zo met ons campertje de campsite op kunnen voor een schaduwplekje. Top! We slapen op Mather Campground. Geen idee waar dit voor staat. In ieder geval geen water en geen elektriciteit, back to basic. Wel midden in het bos.

Tip: wil je zeker zijn van een plek op een van de campgrounds in de parken, reserveer dan tijdig! Dat kan via de website van National Park Service.

Zelden heb ik een nationaal park gezien dat zo goed in elkaar zit als deze. Je parkeert je camper, maakt er een gezellig plekje van en neemt vervolgens de gratis shuttle bus (iedere 15 minuten) door het park. Geen gedoe met kaartjes voor de bus, activiteiten, musea of hikes. Bij de National Park fee is alles inbegrepen. Met de bus kun je van de ene op de andere lijn stappen en uitstappen bij verschillende uitkijkpunten. Wij stappen uit, lopen naar het volgende uitzichtpunt en stappen daar weer op de bus. Ideaal! Er staat precies bij hoe lang het lopen is en een groot deel van de paden is netjes aangelegd dus ook wanneer Fynn zelf vooruit rent nog goed voor mijn hart.

Natuurlijk klauteren we ook even van de gebaande paden af, dat is het leukste. Even je voeten laten bungelen over het randje. 😉 Onze eerste stop, onze eerste kennismaking met de canyon, je weet niet wat je ziet. Ik had wel een beeld bij de Grand Canyon, maar dit is te overweldigend. Super! Zo gaaf. En wat zijn we klein ineens. Ik kan niet stoppen met foto’s maken, genieten. Eind van de dag vraag ik Fynn wat hij het leukst vond vandaag. Zijn antwoord: de eekhoorntjes. Dus…

• 

• 

• 

Woensdag

First things first, eerst een plek regelen voor vanavond. We willen hier toch wel heel graag nog een nachtje zijn. En ja hoor, ook nu kunnen we nog een nacht terecht. We moeten wel verhuizen naar een ander plekje, geen probleem. Camper installeren en gaan. Vandaag de andere kant van de canyon bewonderen. Het is wat bewolkt, helaas. Toch zien we ook nu weer super mooie stukken van de canyon. We gaan in de ochtend op pad, dan kan Fynn ’s middags weer eens fatsoenlijk in z’n bedje slapen. Goede keus, want in de middag barst het los. We zijn echt net op tijd terug.

Daar zitten we dan in ons campertje. Zachtjes tikt de regen op het camperdak… En Fynn die slaapt er als een roos onder. Maar, we hebben ingezet op de zonsondergang vandaag dus hopelijk breekt het weer open. Het is in ieder geval alweer droog als we eind van de middag op de bus zitten te wachten. Net voor de bus arriveert komen er ineens twee herten het bos uit lopen. En wie denkt dat het een toevalstreffer is, ik durf haast te garanderen dat je ze ziet wanneer je naar de Grand Canyon gaat. Totaal niet bang, op hun gemakje wat gras aan het eten.

Het toetje van vandaag, de zonsondergang. En we hebben geluk, de zon wint het van de wolken. Geluksmomentje als ik naar de Japanner naast me kijk. Jaartje of 60. Gewapend met een lens die groter is dan de camera zelf, bergschoenen, keurige zwarte pantalon met t-shirt er in gestopt, iets te hoog opgetrokken. Klaar voor het maken van zijn panoramafoto. Hij houdt zijn camera vast alsof het een jachtgeweer is en schiet. Takketakketakketakketakketakketakketak. Ik denk dat ie gelukt is, hij kijkt er in ieder geval erg tevreden bij. En dan gauw de bus weer in. Wij zoeken een rustigere plek op wanneer de zon langzaam verdwijnt. Het blijft iets magisch zo’n sunset, ik zei het eerder al. Zeker hier aan de rand van deze immense kloof. Grand Canyon is voorlopig met stip nummer 1 in onze USA-top 5.

• 

• 

• 

Donderdag

Zeven uur, Fynn is wakker. Henk stapt met zijn slaperige hoofd de camper uit en staat oog in oog met een enorme “eland” met indrukwekkend gewei. Die komt op het drinkpunt pal naast onze camper af. De buurman heeft voor het gemak de kraan voor ‘m opengezet en hij laat het zichzelf goed smaken. Fynn en ik kunnen vanuit bed wild spotten, hoe gaaf is dat. Hij blijft de hele ochtend wat in de buurt van ons plekje hangen, heel bijzonder. Toch moeten we gedag zeggen. Tijd om te vertrekken, op naar Lake Powell. En alles heeft een reden, we hebben stroom nodig. Alle camera’s, telefoons, de I-pad (niet geheel onbelangrijk): leeg! De foto’s van onze grote vriend worden geschoten op de laatste energie uit onze powerbank. Gered. Jullie hadden het anders nooit geloofd.

Voordat we naar het meer vertrekken nemen we eerst afscheid van de canyon. We bekijken dit natuurwonder nog één keer vanuit een andere hoek en nuttigen onze lunch aan de rand van de kloof, genieten! En dan echt naar Lake Powell. Grappig is dat wanneer Lake Powell nog lang niet in zicht is, je op de weg al 4-wheeldrives met daarachter een grote aanhanger met boot voorbij ziet komen. Zo midden in de woestijn is dat toch een beetje gek. Als het meer verschijnt begrijpen we ineens wat al deze mensen met hun bootje gaan doen. Wat moet dat gaaf zijn om hier een stukje te varen.

Een grote stuwdam houdt het water in het meer, dezelfde ruige rotsen als onderweg links en rechts ervan. We verblijven op de camping, het is er weer bloedheet. Gelukkig wordt bij het zwembad van het nabijgelegen hotel niet zo moeilijk gedaan. We duiken er gauw in. Wat een uitzicht! De zon is al onder als we er uitkomen. Gauw wat eten en dan zonder airco naar bed. We hadden namelijk de laatste plekken zonder water en elektra. Zweten weer dus!

• 

• 

• 

Vrijdag

Voor wie vroeger Bassie en Adriaan keek (wie niet?!): “Bassie en Adriaan in Amerika”. Ze gingen ook naar Monument Valley. Die aflevering weet ik nog precies. En nu gaan we zelf. Jeugdsentiment. En het is er inderdaad precies zo. Rode rotsen in allerlei verschillende vormen, blauwe lucht, het wilde westen. Niet alleen Bassie en Adriaan werd hier opgenomen, ook allerlei cowboy- en andere avonturenfilms. De ideale setting. Ik zie die paarden zo door het landschap galopperen. De indianen noemen het de vallei tussen de rotsen en dat is het inderdaad. Al is het niet echt een vallei, eerder een kale vlakte onderbroken door rode rotsen. Mooi is het er zeker.

De rotsen die uit het landschap omhoog rijzen, soms wel 300 meter hoog, hebben allemaal hun eigen naam. We maken o.a. kennis met ’Three Sisters’, ’Totem Pole’ en ‘Big Indian Chief’. Vanaf de camping kunnen we ze in de verte zien liggen. Geen verkeerde plek dacht ik zo. Ook hier lekker een zwembadje. Binnen, dat wel. Eerst een beetje gek, maar er zit vast een logica achter. Dat water verdampt als een gek natuurlijk. En water moet hier schaars zijn, dat kan niet anders. Er is één maar. De WiFi ligt eruit. En dat na drie opvolgende wifi-loze nachten. We krijgen ontwenningsverschijnselen.

Vreemd verhaal trouwens want we krijgen wel een blauw vinkje en een inlogscherm als we het wifi-netwerk selecteren (sorry ‘oudjes’, iedere jongere begrijpt dit). Voor de zekerheid nog eens vragen wanneer het weer werkt. Het antwoord: ‘het werkt al een week niet’. Nou, daar moet je het mee doen. Hij realiseert vast niet dat m’n wekelijkse reisblog nu in gevaar komt. 😉 ’s avonds is Henk het zat. Hij vraagt brutaal om de username en password en de wifi blijkt het gewoon te doen. Haha wat een grap. Maar we hangen het niet aan de grote klok, dan hebben we een lekkere snelle verbinding. Surfen maar…

• 

• 

• 

Zaterdag

Er is dus een goede (privé) wifi verbinding, een zwembad en de temperatuur is redelijk tot goed te doen. En niet onbelangrijk, een fantastische omgeving. We hebben er so far een aardig reistempo in zitten. Als we niet oppassen zijn we veel te vroeg in San Francisco. En dus besluiten we om gewoon nog een dagje te blijven. We maken wat korte hikes naar mooie uitzichtpunten: een rotsboog in de buurt en een stukje de canyon in. Het landschap is hier weer compleet anders, maar toch ook weer zo indrukwekkend.

Fynn “stoppen” we in de rugdrager maar hij wil steeds vaker zelf lopen. Op zich geen probleem maar die rotsen zijn soms gewoon te gevaarlijk, vooral bij de Grand Canyon. En hij ziet zelf weinig gevaar dus dan moeten we hem met tegenzin weer op de rug zetten. Als beloning gaan we die dag twee keer naar het zwembad. Zo houden we het voor iedereen leuk.

Amerika is, voor wat betreft onze route tot nu toe, zo immens, zo groot! Je kunt je er gewoon geen voorstelling van maken tot je hier zelf rondrijdt. Groot, groter, grootst. Eindeloos niks en dan ineens een bord van de MacDonalds. Over 76 mile… Dat is ongeveer 120 kilometer. Moet je je voorstellen dat er bij Utrecht al een bord van de Mac in Antwerpen staat… Dat dus. Af en toe ook een eenzame fietser langs de weg en wat eekhoorntjes die dapper proberen de weg over te steken. Lang niet altijd met een 100% slagingskans helaas. En wat te denken van al die enorme roadtrucks die over de wegen denderen en je met 75 mile (120 km) per uur inhalen.

Fynn spreekt al een aardig woordje Engels en roept geregeld vanaf de “achterbank”: Een motorbike mama! En ‘hé een twuk (truck)’. Of hij heeft het over de campervan. Als ie niet slaapt trouwens, want dat autostoeltje werkt slaapverwekkend. En hij heeft de navigatie ook al aardig in de gaten. “Papa, links afslaan!” Hij is continue druk met links en rechts, links heeft daarin de voorkeur. “Is dat links papa?” “Moeten we naar links?” Hij heeft het overigens in slechts 60% van de gokpogingen juist.

• 

• 

• 

Zondag

Vandaag een kleine drie uur rijden voor de boeg. Tot nu toe heeft Henk alles gereden. Onze camper is ruim zeven meter lang. Ik geloof het wel. Ik kan overigens erg goed kaart lezen. 😉 Ook belangrijk. We zijn inmiddels in Utah. Monument Valley lag net over de grens met Arizona dus dit is de derde staat die we aandoen. Het is hier ook weer een uurtje later, daylight savings kennen ze hier ook. We maken onderweg wat stops. Er zijn op verschillende punten langs de weg ‘viewpoints’ aangegeven waar je mooie vergezichten hebt of juist omhoog klautert naar een zogenaamde Arche, een natuurlijke boog uit rots gevormd. En laat dat nou ook precies onze bestemming zijn voor vandaag: Arches National park.

We kamperen in Moab, een kleine 10 mile vanaf de parkentree. Een levendig plaatsje met tal van restaurants en accommodaties. Hier is vast wat moois te zien. Onderweg even tanken en nieuwe boodschappen doen. Zo vullen we de dag. We kiezen weer voor een KOA-(familie)camping, dus met alle voorzieningen. Fynn is weer helemaal in z’n hum met het zwembad en de speeltuin. Hij sjeest de auto’s van de glijbaan af en commandeert mij vervolgens om ze weer even aan te geven. Hij heeft hier in ieder geval weer even genoeg vriendjes op de camping. Op de achtergrond het La Sal-gebergte (zo’n 4000 meter hoog) waar op de toppen de laatste restjes sneeuw nog zichtbaar zijn. Een mooi contrast met de bijna 40 graden hier beneden.

Morgen gaan we Arches national park in. Zou het net zo mooi zijn als de afgelopen dagen?