Reisverslag Zuid-Afrika – week 3

De laatste week van onze Zuid-Afrika gezinsreis alweer. We reizen door de outback, gaan toch nog een keer op safari (in een stoere jeep!) en toeren via stoffige gravelwegen over de Swartbergpas. Man wat een uitzicht! Dan door naar de struisvogelboerderij van boer Neels. Waar we helpen de struisvogels voeren, schapen scheren en proeven aan het boerenleven. Ons Zuid-Afrika avontuur sluiten we af in Houtbaai, waar we zwaaien naar de pinguïns, uitwaaien bij Kaap de Goede Hoop en ons toch nog een keer wagen aan een flinke klim…

Vrijdag – iPad mania in de grotten van Oudtshoorn

Het ontbijt smaakt ons weer allerbest. En voor Fynn worden kosten nog moeite gespaard. Wil meneer warme chocolademelk bij zijn ontbijt? Dan wordt dat geregeld. Wil meneer liever buiten zitten? Dan verhuist men de hele ontbijttafel naar buiten. Als hij hier maar niet aan went. 😉 Na het ontbijt ook nog even naar de speeltuin natuurlijk, nog even voetballen en oh nog even met de auto’s spelen. Onze planning wat tijd betreft ging aardig de hele reis, maar vanmorgen lukt het even niet. Mijn schuld. We gaan net even te laat weg en het is al 10.00 uur geweest als we aankomen bij de Cango Caves. Er zit niets anders op dan drie kwartier te wachten, tot om 11:00 uur de volgende rondleiding start.

Het is best een mooie grot, onze gids doet het leuk en doet echt haar best wat humor in de rondleiding te brengen. Maar lieve mensen, zullen we één ding met z’n allen afspreken? Laat die IPad voortaan thuis als het om foto’s maken gaat. Alsjeblieft zeg. Ok, dat gezegd te hebben, Fynn is veruit de jongste deelnemer aan deze rondleiding en ik geloof dat ik daarna volg. Nee, dit is niet ons ding. Henk vraagt me nadrukkelijk hem hieraan te herinneren als er volgende keer weer een grot op het programma staat. Ik beloof dat plechtig! Heb je oudere kids, dan zou ik zeker kiezen voor de Adventure tour. Deze duurt 30 minuten langer,  het is een kruip-door -sluip-door route met nauwe stukken, kruipen door gangen en met zekerheid een jonger gezelschap en een kleinere groep.

De middag hebben we lekker vrij te besteden. Fynn slaapt even bij, mama ook. En zo hebben we ‘s avonds weer volop energie om een gezellig restaurant op te zoeken. We belanden bij Die Smitswinkel, een restaurant annex museum, kroeg, kinderboerderij, bakkerij, en souvenirwinkel. Dit kan haast niet anders dan een uit de hand gelopen hobby zijn. De wanden zijn gevuld met tientallen modelautootjes, ook een oude motor mag niet ontbreken in het interieur. Buiten staan grote klassieke auto’s en in de tuin een grote volière met parkietjes en overal gezellige zitjes.

En voor Fynn niet geheel onbelangrijk, een monkeytown-achtig klimgebeuren, inclusief ballenbak. Ok, het ding heeft zijn beste tijd gehad, maar Fynn is er flink wat tijd zoet. Ideale plek voor kids dit. Als we thuiskomen is het licht al voor ons aangedaan en liggen de chocolaatjes op ons kussen te wachten. Truste!

Zaterdag – Op Jeepsafari

We gaan nog een keer op safari, we kunnen het niet laten. Fynn wilde zo graag in een echte safari-jeep en dat mocht in Addo NP niet onder de zes jaar. Hier, bij Buffelsdrift, mag het wel. Dit privepark is maar “klein”, 20 hectare, en we hebben dus ook al snel onze eerste Kudu en zebra weer gespot. En bijzonderder: twee neushoorns! Wat zijn die beesten groot.

Hoeveel neushoorns er in dit park leven mag onze gids niet zeggen vanwege stropers. Ik blijf dat toch iets bizars vinden, dat je deze beesten koelbloedig kunt doden voor zo’n hoorn. Maar het gebeurt dus echt, dat blijkt maar weer uit hoe voorzichtig onze gids omgaat met vragen en antwoorden daarop. Ook giraffen voegen we nog even aan ons lijstje toe, een hele kudde met kleintjes. Nou ja, klein… En dan zijn ineens twee uur verder.

We vervolgen onze weg in eigen auto en rijden naar de Swartbergpass. Fynn kan z’n ogen niet meer openhouden en valt op de hobbelige gravelweg weer in slaap. Wij springen er bij ieder uitzichtpunt even uit om ons te vergapen aan vergezichten tot we bij ‘Die Top’ komen. Het hoogste punt en een perfecte plek voor een picknick. Crackers, chocopasta en pindakaas uit de auto en daar zitten we. Niet gek! Henk klautert op z’n slippers nog een laatste stuk naar de top samen met een andere Nederlander voor we weer gaan. Onderin de bergkloof vinden we nog een verfrissend riviertje waarin Fynn niet droog kan blijven natuurlijk en zo vliegt de dag voorbij. We worden toch gewoon heel blij van dit soort dagen. Lekker op pad met z’n drie.

We vervolgen onze weg naar Prince Albert en net voor dit plaatsje slaan we rechtsaf. We vervolgen onze toeristische route richting Klaarstroom en dan door de grootriviervallei en via De Rust terug naar Oudtshoorn. Echt een aanrader deze route door het Groot Swartberg natuurreservaat. Voor de geïnteresseerden: neem vanaf Oudtshoorn achtereenvolgens de R328, R407 en via de N12 weer terug.

En dan meteen maar die andere prachtige route die we reden toen we afgelopen woensdag voor het eerst naar Oudsthoorn reden. Dit is de R339 en R341 van Uniondale naar De Punt. Je rijdt kilometers lang over verlaten wegen tussen twee bergketens door. Aan de ene kant het begin van de Swartbergen, aan de andere kant het Kammanassie natuurreservaat. Henk vond het vergelijkbaar met de route door de desolate desert, in het westen van Amerika.

Gelukkig vindt die kleine in mijn buik het ook nog steeds leuk en mag ik echt niet klagen. Zo maken we die 40 weken wel vol.

Zondag – Nachtje bij de boer

We rijden de Route 62, een soort van Route 66 in Amerika. Ooit de handelsroute, maar na aanleg van de N2 niet meer nodig en de dorpjes aan deze weg zijn dan ook een stille dood gestorven. De tijd staat er stil. Nog steeds. We zoeken eigenlijk voor onderweg een gezellige lunchplek, maar de dorpjes die op de kaart staan aangegeven als ‘van enig formaat’ zoals Calitzdorp en Ladismith zijn zo goed als uitgestorven. En dan is het nog weekend ook. Een restaurant in Barrydale (The Blue Cow), die wordt getipt voor een lunchstop is dicht. En zo toeren we maar door richting onze eindbestemming van vandaag: Skeiding Guestfarm, bij Heidelberg. Henk krijgt onrustige benen van al dat autorijden dus ik ben bang dat we binnenkort weer moeten hiken.

We komen er inderdaad aan het begin van de middag al aan, maar er is een zwembad en natuurlijk een aardig boerenerf waar we ons prima vermaken. Zo zijn we maar net op tijd het zwembad uit om aan te schuiven voor onze braai. We hebben een uitgebreid braaipakket besteld en Henk kan het vuur op gaan stoken voor een mals struisvogelbiefstuk en worst. De champignonnenroomsaus is de lekkerste die Henk ooit heeft geproefd.

Fynn krijgt een bordje pasta met tomatensaus en voor mij hebben ze een heerlijk vegetarische boboti gemaakt. En wel vijf schaaltjes met bijgerechten. Smullen! Het lekkerste eten tot nu garandeert Henk. Maar dat komt natuurlijk ook door de setting in dit prachtige heuvelachtige landschap. Op ons overdekte terras, onder een donkere sterrenhemel en met ons eigen haardvuurtje. Wat wil je nog meer? We rollen ons bed in die avond.

Maandag – Boer voor een dag

Ik word voor de verandering weer eens bij Fynn in bed wakker. Ik snap het ergens ook wel. Ben je in een vreemd huis, lig je ook nog eens alleen op een kamer. Ik snap wel dat dat alleen en saai is en ook wel een beetje spannend natuurlijk. Vanavond doen we het even anders, dan liggen Fynn en ik in het grote bed en Henk in Fynn zijn bed. We zijn alle drie allang blij dat dat onze nachtrust aanzienlijk ten goede zal komen geloof ik. En ik had me nog wel zo voorgenomen om hier nooit aan toe te geven… thuis pakken we het normale ritme wel weer op.

En elk nadeel heeft zijn voordeel, we hoeven niet te haasten om om half 8 klaar te staan voor de rondleiding over de 1200HA (!!) grote boerderij waar flink wat struisvogels en 1500 schapen worden gehouden. Samen met de andere boerderijgasten gaan we mee in het bakkie achter de jeep.

Eerst de struisvogels voeren, Boer Neels vertelt vol passie over zijn bedrijf. Dan even de vallen langs om te zien of er nog een katachtige in zit die de lammetjes zou willen op eten. Geen katachtigen, wel een stekelvarken, maar die wordt weer losgelaten (later, verzekert de boer). En dan gaan we de schapen ophalen, samen met de schaapshonden. Want tja, ook hier is het gras van de buren altijd groener, ze mogen naar het weiland ernaast. Het hoogtepunt? Fynn mag een lammetje dat het tempo niet bijhoudt op schoot nemen en met de auto naar het nieuwe weiland brengen. Smelt! Als we terugkomen wacht het boerenontbijt.

We doen niet zoveel vandaag, saai dagje vindt Henk het. Die wordt altijd een beetje onrustig van niks doen. Maar ondertussen is ie wel de hele dag foto’s aan het maken. ‘s Ochtends om zes uur (!) al van de zonsopkomst en ‘s avonds de zonsondergang die werkelijk prachtig is, dat moet ik eerlijk toegeven. Fynn en ik vinden het stiekem wel lekker zo’n luie dag. Beetje scharrelen over de boerderij, een varken ontdekken in een van de hokken achterop het erf, even in de speeltuin, potje voetballen, even slapen. En dan wachten op de kudde schapen die geschoren moet worden. Vanaf een uur of één gaat dit gebeuren volgens boer Neels, maar het kan ook iets later worden. Het is Afrika.

De jongens op de boerderij zijn de hele middag bezig met het bouwen van een omheining en het is een komisch gezicht hoe ze vervolgens de schapen hierin proberen te drijven. Een aantal keer ontsnapt de kudde en lopen er ineens honderden schapen door onze tuin. Maar het lukt ze, uiteindelijk. Het is inmiddels tegen vijven! Maar dan kunnen we dus ook nog even bij het schapenscheren kijken. Henk heeft hier niet op gewacht en heeft in Heidelberg wat inkopen gedaan. Verse broccoli met aardappels en een sausje staat er op het menu. Fynn z’n lievelingsmaaltje.

Dinsdag – Wanderlust tijdens onze Zuid-Afrika gezinsreis

Onze laatste reisdag, eind van de dag zijn we als het goed is op onze laatste bestemming van deze reis. We sluiten af in Houtbaai, alweer ter hoogte van Kaapstad. Er moet echt weer wat actiefs gedaan worden vandaag. We nemen de afslag naar Bontebok National Park, eens kijken of we daar kunnen wandelen en picknicken. Er zijn genoeg wandelroutes door het park waar geen gevaarlijke dieren voor komen. Hup daar gaan we.

Fynn verrast me echt met zijn wandeldrang. We hebben de rugdrager mee op reis, maar eigenlijk nog maar amper gebruikt. Ook vandaag, de route is zo’n 4 a 5 km, hij doet het met gemak. We spotten zelfs nog twee schildpadden onderweg. Fynn is op z’n best buiten, op zoek naar avontuur. Het lijkt nu al een gevalletje ‘wanderlust’, geërfd van papa en mama…

Natuurlijk vinden we een mooie picknickstop, bij de Stroom, in hetzelfde nationale park. En waar water is moeten mijn mannen erin, zo ook hier. Er ligt een grote autoband langs de oever van het zwemstrandje en daar gaan ze. Of althans, Henk gaat. Binnen no-time drijft ie tussen de waterlelies. Fynn vindt dat papa veel te ver weg gaat en beveelt hem terug te komen. Hij loopt tot aan z’n borst het water in om papa weer naar de kant te slepen. Held!

Het is inderdaad al het eind van de middag als we eindelijk Houtbaai bereiken. We worden verwelkomt door zes grote honden, allemaal even enthousiast om ons te zien. Het is een mooi bij elkaar geraapt zooitje. Ik ben benieuwd hoeveel honden er in Zuid-Afrika wonen. Bij vrijwel ieder guesthouse hebben we kennisgemaakt met deze gezellige beestenboel. We hebben een speciaal huisje beloof ik Henk. Ik ga uit van een boomhut of iets in die trant, maar ons ‘treehouse’ is ‘maar’ een houten chaletje. Wel mooi gelegen tussen de bomen en met een privézwembadje. En om drama later die nacht te voorkomen sjouwen we Fynn zijn matras naar onze kamer. Hij slaapt als een roosje, we horen ‘m de hele nacht niet.

Woensdag – Naar de Hollandse Kaap

Het is bewolkt en het waait als een gek. Dit hadden we niet besteld voor onze laatste dagen in Zuid-Afrika. Geen strandweer en dus pakken we de auto. Een mooie autorit kan prima als het regent en we willen tenslotte nog naar Cape Point en Kaap de Goede Hoop.

Onderweg stoppen we bij Simon’s Town waar op het bekende Boulders Beach een pinguïnkolonie huist. De enige plek waar je met deze beestjes kunt zwemmen. Als het er niet zo belachelijk druk zou zijn en de pinguïns het wel gezegend vinden met die gekke toeristen. Ze kiezen lekker allemaal voor het strand waar zwemmen niet is toegestaan en voor de naastgelegen struiken. Geef ze eens ongelijk. Het is wel een mooi beschut strand, bestaande uit inhammen tussen grote granieten rotsblokken.

Als we met hordes toeristen staan te kijken bij deze leuke beestjes drijft er een donkere regenwolk over de berg en niet veel later begint het vreselijk te regenen. Fynn schrikt er zo van dat hij spontaan begint te huilen. We kunnen nog net een selfie maken met de pinguïns, maar Fynn er lachend op krijgen zit er niet meer in. Gauw terug naar de auto.

We rijden door naar het natuurreservaat Cape Point. Een beetje op de gok, want we weten niet wat het weer gaat doen. Het kan alle kanten op. Dat maakt dat het niet vreselijk druk is bij dit nationale park. We rijden eerst door een mooi natuurgebied naar het verste punt, Cape Point. Waar we na een volgende bui, in de zon omhoog klauteren naar de vuurtoren. Het zijn weliswaar trappen maar het is een beste klim. Hier vandaan kun je de hele kaap overzien met haar mooie klippen en strandjes zoals Dias Beach. En dan heeft Henk bedacht dat we wel naar Kaap de Goede Hoop kunnen lopen. Dat heeft hij de vorige keer in Kaapstad ook gedaan en dat was een mooie, niet gevaarlijke hike, en deels over Fynn’s favoriete plankenpaadjes.

We wachten in de auto eerst nog een bui af en lunchen even gauw. Daarna rijdt Henk met de auto alvast naar het eindpunt, dan hoeven we niet meer terug te lopen straks. Henk loopt ons vervolgens tegemoet en samen doen we het laatste en mooiste stuk omlaag, naar Kaap de Goede Hoop. Natuurlijk gaan we op de foto bij het beroemde bord en dan is het wel weer mooi geweest.

Tegen zessen zijn we weer in Houtbaai waar we aanschuiven bij The Dunes, een kindvriendelijk restaurant aan het strand met een leuke speeltuin buiten. Tip van onze gastheer. En niet onbelangrijk, ze zijn volledig ingespeeld op kids. Kinderstoelen, veel keus en normale porties voor de kleintjes en het eten staat binnen no-time op tafel. Ruim een uur later staan we dan ook alweer buiten. Snel naar ons huisje, het was weer een enerverende dag.

Donderdag – Wat een leeuw in z’n kop heeft…

Onze laatste volledige dag alweer. We hebben bedacht om vandaag Chapman’s Peak te rijden, maar als we daar aankomen is de weg vanwege onderhoud dicht. Het lot besluit dat we dan maar richting Lion’s Head moeten, de zon schijnt volop maar het is niet te warm. Prima weer voor een hike. Ik zit er al dagen tegenaan te hik(k)en, ik droom er zelfs over, maar mijn leeuwtje wil echt graag Lion’s Head op. Ik zit in tweestrijd. Kan ik het aan of is het te zwaar? Ik heb een aantal artikelen gelezen over de klim en het schijnt best pittig te zijn. Henk zegt dat het allemaal wel mee valt en dat ik het zeker weten kan. We gaan het ervaren.

Inmiddels alweer de derde dag op rij dat we lekker actief bezig zijn. En dit keer niet zo maar een wandeling. Lion’s Head is naast de Tafelberg het andere herkenningspunt van Kaapstad en gewild om per voet te verkennen. We starten enthousiast op een pad dat weliswaar omhoog loopt, maar redelijk gelijkmatig om de puntige berg heen krult. Het laatste stuk is echter hele andere koek. Fynn heeft 2/3 van de klim zelf gedaan maar het laatste stuk wil hij echt in de rugdrager. Dat moet ook wel. Met hulp van ladders en handgrepen in de rots klauteren we letterlijk omhoog over de rotsen. Niet normaal wat een steil en soms best gevaarlijke klim. Maar iedereen doet het en daarom laten wij ons ook niet kennen. Fynn wordt kwaad dat hij niet uit de rugdrager mag, want hij wil die ladders zelf op klimmen natuurlijk. Wat denkt ie zelf?

Moe en bezweet komen we boven en dan heb je ook wat. Het is zonnig en helder weer dus we hebben een schitterend uitzicht op enerzijds de Tafelberg en aan de andere kant de stad met mooie kustlijn en Robbeneiland in de verte.

En dan moet je nog terug… weer naar beneden. Dat valt nog niet mee met Fynn achterop de rug van Henk, maar we redden het. Het laatste stuk mag Fynn weer zelf lopen. We zijn opnieuw trots hoe lang achter elkaar hij zelf kan lopen en welke obstakels hij allemaal zelf kan overwinnen. Als dat later geen bergbeklimmer wordt. En oh ja, hoeveel energie hij vooral daarna nog over heeft. De rest van de dag komen we lekker bij van deze inspanning. We ploffen eind van de middag bij ons zwembadje neer en we koken lekker een pasta in onze eigen keuken.

Vrijdag – Aan alle mooie dingen komt een eind.

Pfff wat een wind vannacht. Het leek af en toe wel of onze chalet opsteeg. Het is goed dat we de Kaap dus al gedaan hebben en vandaag de Lions Head op was ook geen optie geweest. Het heeft zo moeten zijn, de Chapman’s peak staat vandaag op het programma.

Maar eerst: In de koffer heb ik al drie weken twee blikjes met stroopwafels voor mijn collega’s hier op kantoor. Dus die gaan we nou eerst maar eens langs brengen. Er zijn flink wat mensen op de been, we moeten ons een weg banen door de protestmars die gaande is. ‘Safe South Africa’ is er te lezen op de vlaggen. Het doel? Aftreden van Zuma, de president van Zuid-Afrika. Maken we dat ook nog even mee op onze laatste dag. Als we bij het kantoor aankomen waait er een lading zand met ons mee naar binnen, bizar! We vroegen ons de eerste dagen in Houtbaai al af waar al dat zand op de weg vandaag kwam en waarom dat niet schoon geveegd wordt. Nou, er is dus gewoon niet tegenop te vegen op dagen als vandaag.

Negen kilometer lang is de Chapman’s peak drive en je kronkelt door 114 bochten. De kustweg is gemaakt in een steile rotswand, door explosieven te laten ontploffen. Mooi stukje wegenbouw en populair in menige autocommercial. Met deze uitzichten is het ook wel makkelijk verkopen zo’n auto! Je bent er eigenlijk zo overheen, maar een mooie route is het inderdaad. We waaien weg als we bij een van de uitzichtpunten een foto willen maken. Die wind zie je natuurlijk nooit terug op foto’s, dat is jammer. Na de laatste bocht doemt Noordhoekstrand op, een van de mooiste stranden bij Kaapstad. Breed, lang en praktisch uitgestorven. Nee, strandweer is het ook vandaag niet. We proberen de andere kant van het schiereiland nog even, maar ook daar word je gezandstraald vandaag.

En met onze plannen komt het ook de rest van de dag niet echt meer goed… We willen lunchen bij het Clay Café, een leuke creatieve lunchroom waar je kids ook hun hart kunnen ophalen. Maar ondanks dat ze zeven dagen per week open zijn, zijn ze vandaag toch echt gesloten. Door naar de tuinen van Kirstenbosch, de botanische tuinen in Kaapstad. Prima voor een picknick, Fynn kan zijn energie even kwijt op het grasveld, in het stroompje water en over de tal van kruip-door-sluip-door paden. We sluiten de dag af aan het Waterfront, erg fijne sfeer hangt daar. Er is een grote speeltuin vlakbij alle restaurants, er speelt een muziekbandje en je kunt er een ritje maken in het reuzenrad. Fynn zijn energie is echter op, een hapje eten hier daar wagen we ons niet meer aan. Dat doen we straks wel op de luchthaven.

We vliegen pas om 23:00 uur, tot een uur of half tien weet Fynn zijn ogen open te houden, maar dan kan hij het niet langer rekken. Hij valt op schoot in slaap. Al slapend mogen we hem, via de priority rij, in het vliegtuig dragen. Ik kan hem zo op de stoel leggen, riempje vast en van het opstijgen krijgt hij niks mee. Vijf uur later wordt hij wakker, we hebben de helft van de vlucht erop zitten. Er wordt wat geflirt met de stewardess en Fynn krijgt van alles voor elkaar. Nee, aan die charmes mankeert niks. Hij mag helpen het afval ophalen, maar eerst moet dan even de pilotenpet worden opgehaald. En zo zitten we ineens in de cockpit. Ik weet niet wie dat leuker vindt, mama of Fynn. Het is in ieder geval een onvergetelijke afsluiter van onze reis! Bedankt KLM.

---

In 2019 gingen we opnieuw naar Zuid-Afrika, nu voor Krugerpark en omgeving. Hoe dat was lees je in onze reisverslagen. En wil je ook zo’n reis door Zuid Afrika maken? Neem gerust contact met me op. Ik run met veel liefde mijn eigen reistoko en help je graag verder.